Morgunblaðið - 09.08.1984, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 1984
43
Sigurður Lárus
Eiríksson fisk-
verkandi - Minning
Látinn er í Hafnarfirði Sigurð-
ur Lárus Eiríksson, útvegs- og
fiskkaupandi, rösklega 58 ára
gamall. Hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu, Flókagötu 1, föstu-
daginn 27. júlí síðastliðinn.
Utför hans fór fram frá kapell-
unni í kirkjugarðinum í Hafnar-
firði fimmtudaginn 2. ágúst síð-
astliðinn.
Sigurður Lárus fæddist að
Krosseyrarvegi 2 í Hafnarfirði
þann 1. marz 1926, sonur heið-
urshjónanna Ingibjargar Jónas-
dóttur frá Stóru-Vatnsleysu á
Vatnsleysuströnd og Eiríks
Björnssonar frá Norðurkoti í
sömu sveit, og síðar sjómaður í
mörg ár og iðnverkamaður í Raf-
tækjaverksmiðjunni hf., Rafha, í
Hafnarfirði. Þau eru látin bæði
fyrir alllöngu. Sigurður Lárus var
einkabarn þeirra.
Móðir Sigurðar hafði áður verið
gift Sigurði Lárusi Jónssyni, sjó-
manni á Vatnsleysuströnd, en
misst hann í sjóslysi í Faxaflóa.
Átti hún þrjú börn í fyrra hjóna-
bandi, eina dóttur og tvo syni. Eft-
ir að hún varð ekkja fluttist hún
með börnin þrjú til Hafnarfjarð-
ar.
Tvö þeirra eru á lífi, Vilborg,
búsett í Reykjavík, gift Einari
Árnasyni, pípulagningameistara,
og Jón, iðnverkamaður, kvæntur
Fanneyju Eyjólfsdóttur frá
Brúsastöðum í Hafnarfirði. Elstur
þeirra systkina var ólafur, fisk-
matsmaður, kvæntur Evu Jó-
hannsdóttur og voru þau búsett í
Hafnarfirði. ólafur er látinn fyrir
nokkrum árum.
Sigurður Lárus lauk skyldu-
námi í barnaskólanum í Hafnar-
firði á fermingaraldri og síðar út-
skrifaðist hann úr gagnfræðaskól-
anum í Fiensborg í Hafnarfirði.
Eftir það hóf hann nám í Sam-
vinnuskólanum í Reykjavík og tók
þaðan lokapróf vorið 1946.
Sigurður Lárus minntist oft
námsdvalar sinnar í Samvinnu-
skólanum af hlýjum huga og átti
þaðan margar ljúfar endurminn-
ingar að ylja sér við á góðum
stundum og þar eignaðist hann
trausta vini, sem hann mat mikiis
og átti trygga samleið með um
áraraðir.
Á uppvaxtarárum frá barna-
skólaaldri vann Sigurður Lárus á
sumrum við fiskverkun hjá móð-
urbróður sínum, Guðmundi Jón-
assyni verkstjóra á Langeyrar-
melum og fyrrum bæjarfulltrúa í
Hafnarfirði.
Að loknu námi í Samvinnuskól-
anum hóf Sigurður Lárus skrif-
stofustörf, fyrst hjá vélsmiðjunni
Kletti í Hafnarfirði, síðan Bæjar-
útgerð Hafnarfjarðar og loks
Hrafna-Flóka sem gerði út togar-
ann Óla Garða í Hafnarfirði.
Hugur Sigurðar Lárusar leitaði
þó áður en langt um leið úr skrif-
borðsstólnum til umsvifa og átaka
í atvinnulífinu.
Athafnaþrá brann í brjósti hans
og ungur að árum réðst hann í
kaup á togara frá Þýzkalandi
ásamt Axel Kristjánssyni þáver-
andi forstjóra
Raftækjaverksmiðjunnar í Hafn-
arfirði.
Þeir félagar gáfu togaranum
nafnið Keilir, eftir fjalli á Reykja-
nesfjaligarði, sem á rætur við
Vatnsleysuströnd, heimabyggð
forvera Sigurðar Lárusar.
Þegar þeirri útgerð lauk hóf
Sigurður Lárus atvinnurekstur á
eigin vegum, bæði saltfisk- og
skreiðarverkun, og hefir sá rekst-
ur ávallt gengið með ágætum og
skilað góðum árangri.
Er orð á haft, að fáir útvegs-
eða fiskverkunarmenn hafi staðið
traustari fótum í viðskiptum við
bankakerfið en einmitt Sigurður
Lárus.
Hann var oft kvaddur til aðstoð-
ar við birgðatalningu hjá Út-
vegsbanka Islands í Reykjavík, í
Keflavík og víðar út um land. Var
þekking hans og trúnaður í þeim
störfum mikils metinn og alkunn-
ur var hann að samviskusemi og
vandvirkni.
Sigurður Lárus var alla tíð
vandaður maður, góður drengur
til orðs og æðis. Sannorður og
traustur í viðskiptum. Hamhleypa
Ingibjörg Bjarna-
dóttir —
Fædd 4. febrúar 1904
Dáin 1. ágúst 1984
í dag kveðjum við Immu frænku
með því að fylgja henni til grafar.
Hún var elst fjögurra dætra
þeirra hjóna Sigurborgar S. Ein-
arsdóttur og Bjarna Danivals
Kristmundssonar frá Gafli í Víði-
dal, V-Húnavatnssýslu. Systur
hennar eru Halldóra, Sólveig og
Helga, sem lengst af hafa búið í
Reykjavík. Tvær hálfsystur átti
hún, sem báðar voru eldri en hún
og eru nú báðar látnar, þær Magn-
úsínu og Jóhönnu Magnúsdætur.
Ingibjörg fór snemma að heiman
til þess að vinna, en var hjá for-
eldrum sínum síðustu búskaparár
þeirra og var þeirra stoð þegar
þau voru orðin roskin við búskap-
inn. Þá bjuggu þau í Torfustaða-
húsum, Línakradal, V-Húna-
vatnssýslu. Var ég hjá þeim í
nokkur ár eða til ársins 1933, en
þá fluttu þau til Reykjavíkur og á
þessu tímabili kenndi Imma mér
að lesa í hjáverkum. Árið 1946
veiktist móðir hennar og fannst
mér hún sýna mikla fórnarlund,
þegar hún hætti að vinna til þess
að vera hjá henni allan tímann
sem hún lá, þar til hún dó í janúar
1947. Sama gerði hún þegar faðir
hennar veiktist, þá hætti hún að
vinna til þess að geta stundað
hann í hans veikindum, þar til að
Minmng
hann lést árið 1951. — Nokkru sfð-
ar flutti Imma til okkar og var þar
í mörg ár og þó hún stundaði fulla
vinnu var hún alltaf til taks ef á
þurfti að halda og börnunum var
hún ávallt svo góð og eiga þau
ljúfar minningar frá veru henar
hjá okkur.
Þegar ég las þessar hendingar
úr ljóði Davíðs Stefánssonar, þar
sem hann segir: Hún fer að engu
til allrar vinnu, verkhagur og út-
sjónarsamur.
Sigurður Lárus kvæntist Vil-
borgu Þórarinsdóttur, ættaðri frá
Álftafirði í Suður-Múlasýslu, 23.
júlí 1948. Hún fæddist 29. desem-
ber 1920.
Þau reistu sér snoturt einbýl-
ishús í hraunjaðri Hafnarfjarðar,
vestan nyrðri hafnargarðsins þar í
bæ og áttu þar undurfagurt og
friðsamt heimili.
Sambúð þeirra hjóna var einlæg
og hlý og nutu ættmenn og vinir
ótaldra unaðsstunda á heimili
Vilborgar og Sigurðar Lárusar.
Þar var gestrisni í öndvegi, veit-
ingar ávallt á veizluborðum. Mik-
ill myndarskapur, glaðværð og
fegurð í fyrirrúmi.
Þung sorgarhögg kvöddu dyra á
þessu dásamlega heimili, þegar
Vilborg andaðist 4. júní 1979,
tæplega fimmtug að aldri.
Lungnakrabbi varð henni að ald-
urtila.
Þau Vilborg og Sigurður Lárus
eignuðust eina dóttur, Ingibjörgu,
sem fæddist 26. febrúar 1949. Hún
er gift Árna Hjörleifssyni, raf-
virkja í ísal, og búa þau í Hafnar-
firði. Þau eiga þrjá syni, Sigurð
Hlyn 17 ára, Borgar 13 ára og
Árna Inga á öðru ári. Allir voru
þeir drengirnir mikið dáðir af af-
anum.
Ég var nágranni Sigurðar Lár-
usar í Hafnarfirði í 26 ár og eftir
að ég fluttist til Reykjavíkur 1952
hefir vinátta okkar verið órofin og
hjá honum hefi ég ávallt fundið
ómælda mannkosti og sannan
drengskap.
Á síðastliðnu hausti vorum við
Sigurður Lárus samtímis farþegar
á leiguskipinu Eddu á vegum Far-
skips, síðustu ferð skipsins frá ís-
landi. Við höfðum til umráða sam-
an tveggja manna farrýmisklefa,
á leiðinni til Danmerkur og í
Kaupmannahöfn gistum við i
sama hóteli í miðborginni.
Ærinn tími gafst því til þess að
rifja upp æskuminningar og lífs-
hlaup liðinna ára. Ferðin verður
mér minnisstæð til æviloka. Betri
ferðafélaga en Sigurð Lárus hefði
ég vart getað valið mér. Hann -
sannaði mér að maður er manns
gaman. Hann var léttur í lund,
brosmildur og gamanyrði voru
honum töm á tungu. Hann vann
hug og hjörtu samferðafólksins
með aðlaðandi framkomu, fallegu
yfirbragði og glaðlegri ásjónu.
Að leiðarlokum kveð ég vin
minn, Sigurð Lárus, og votta
einkadóttur, Ingibjörgu, eigin-
manni hennar, sonum þeirra, ætt-
ingjum og vinum hins látna inni-
lega hluttekningu og samúð.
Adolf Björnsson
Minning:
Ágúst Ingi Diego
Fæddur 28. ágúst 1958
Dáinn 9. júlí 1984
Það var mjög erfitt fyrir mig að
hafa mig í það að skrifa þessar fáu
línur um Gústa. Ég var lengi að
átta mig á því að hann væri ekki
lengur á meðal okkar. Hvernig á
manni að detta í hug að ungur
maður fullur atorku og áhuga
fyrir lífinu fari — rétt þegar lífið
er að byrja, tæplega 26 ára gam-
all? Ekki hefði mér dottið í hug
þegar við vorum að kveðja föður
minn fyrir tæpu ári að Gústi yrði
næsta fórnarlamb erfiðs sjúk-
dóms. Enn einu sinni hefur
krabbameinið lagt góðan dreng að
velli.
Gústi fæddist í Reykjavík 28.
ágúst 1958, sonur Selmu Ágústs-
dóttur og Una Guðmundar Hjálm-
arssonar, fjórði í röðinni af sjö
systkinum.
Með okkur Gústa tókst góður
óð, — er öllum mönnum góð — og
vinnur verkin hljóð — þá minnti
það mig á Immu móðursystur
mína. Hún var alltaf svo viðmóts-
þýð og frá henni stafaði svo mik-
illi hlýju og alltaf var hún svo
hjálpsöm. Það voru margir sem
leituðu til hennar ef erfiðleikar
steðjuðu að, þá var hún ávallt
reiðubúin að hjálpa. Og alltaf var
hún samviskusöm og vandvirk við
allt sem henni var falið. — Við
fráfall hennar finnst okkur, sem
henni standa næst, hafa myndast
eitthvert tóm, en það er söknuður.
Minning hennar lifi.
Sigurður Ólafsson
Okkur Iangar að minnast Immu
ömmusystur okkar hér með ör-
fáum orðum.
Þótt Imma hafi orðið áttræð í
febrúar áttum við ekki von á að lát
hennar bæri svo skjótt að sem
raun bar vitni. Eftir aðeins eins og
hálfs mánaðar sjúkdómslegu var
hún öll. Hún hafði ekki hátt um
það þegar hún tók að kenna sér
meins i vor. Það var hennar eðli að
fara hljótt með sína líðan en bera
mikla umhyggju fyrir líðan ann-
arra. Hún bauð ávallt aðstoð sína
til að hjúkra sjúkum og sorg-
mæddum og ekki fóru menn bón-
leiðir til búðar, ef þeir leituðu til
hennar með raunir sínar. Það yrði
langur listi að telja upp þær fjöl-
skyldur og einstaklinga sem hún
aðstoðaði um ævina.
Imma var fórnfús, ósérhlífin og
sérstaklega hjartahlý. Þeirri
hjartahlýju fórum við ekki var-
kunningsskapur er við vorum
14—15 ára. Gústi var lítill vexti,
en kvikur í hreyfingum og fullur
orku sem smitaði út frá sér og
fékk okkur hin til þess að hrinda
einhverju í framkvæmd. Hann
varð oft miðpunkturinn þar sem
hann var staddur vegna hinnar
einstöku kímnigáfu sem hann
hafði. En Gústi gat líka verið al-
varlegur og raunsær og leituðum
við oft til hans með hin ýmsu
vandamál, því úrræðagóður var
hann. En oftast sýndi hann manni
hinar skoplegu hliðar málsins og
alltaf hafði hann svör á reiðum
höndum.
Gústi var skíðagarpur mikill og
á ég margar skemmtilegar minn-
ingar um ferðir okkar í Bláfjöllin.
Einnig æfði hann fallhlífarstökk
um tíma og þótti gaman að.
Sumarið 1978 vann ég við
barnagæslu hjá elstu systur
Gústa, Mörtu, sem þá var búsett í
hluta af, foreldrar okkar og við
systkinin, meðan hún bjó hjá
okkur í Hólmgarði, um 11 ára
skeið. Hún var okkur systkinunum
sem amma. Við minnumst oft
þeirra stunda þegar hún sat með
okkur í fanginu, söng fyrir okkur,
sagði sögur og lék við okkur leik-
inn um fagra fiskinn í sjónum,
með rauðu kúluna á maganum.
Eftir að Imma flutti frá okkur
hélt hún heimili með Helgu systur
sinni og Steinunni dóttur hennar,
fyrst á óðinsgötu 6, síðan í Dala-
landi 1 og nú síðast í Hlíðarbyggð
37, Garðabæ.
Imma og systur hennar, Helga,
Sólveig og amma okkar Halldóra,
voru ákaflega samrýndar. Þær
hittust minnst einu sinni í viku
hverri og spiluðu á spil, fyrir utan
ferðalög og verslunarferðir sem
þær fóru oft saman. Er því mikið
skarð hoggið í þann hóp þegar
Imma er horfin.
Við vottum þeim systrum
dýpstu samúð.
Systkinin, Hólmgarði
Þýskalandi. Um sumarið komu
Gústi og vinur hans i heimsókn og
m.a. tjáði hann mér að hann væri
trúlofaður henni Láru, banda-
rískri stúlku af íslenskum ættum
sem var vinkona okkar beggja.
Þar sem Gústi var svo mikill grín-
isti trúði ég honum ekki í byrjun.
En það kom á daginn þarna, var
alvara á ferðum, því við fengum
boðskort um að vera viðstödd
brúðkaup þeirra Gústa og Láru
Cummings þann 18. nóv. 1978.
Vorið 1979 lauk Gústi stúd-
entsprófi úr verslunardeild Laug-
alækjarskóla.
Fljótlega eftir stúdentspróf
sýndi Gústi hvað í honum bjó með
fví að stofna sitt eigið fyrirtæki,
sberg sf., sem hann starfaði að til
dauðadags.
Sumarið 1981 fæddist þeim
dóttirin Rakel og vorið 1983 son-
urinn Hrafn Ingi.
Ég veit að ég mæli fyrir munn
margra er ég segi að við söknum
Gústa mikið. Það er skrítið að
hugsa til þess að núna geymum
við aðeins minningu Gústa i hug-
um okkar um fjölhæfan og góðan
dreng, sem kvaddi lífið allt of
fljótt. Á stundu sem þessari yfir-
tekur mann einhver tómleiki, þeg-
ar við sjáum hversu lítilmögnuð
við erum gagnvart dauðanum.
Ég votta Láru, foreldrum og
systkinum Gústa mína innilegustu
samúð.
Gulla
t
Móöurbróöir minn,
SKÆRINGUR ÓLAFSSON
fré Skaröshlíö,
Vlkurbraut 16, Vfk í Mýrdal,
veröur jarösunginn frá Eyvindarhólakirkju, laugardaginn 11. ógúst
kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Skæringur Eyjólfsson.