Morgunblaðið - 27.11.1984, Side 49

MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 27. NÓVEMBER 1984
57
Hörður Steingríms-
son - Minningarorð
Fsddur 25. nóvember 1957
Dáinn 16. nóvember 1984
í dag er við kveðjum kæran vin,
Hörð Steingrímsson, sem svo ung-
ur var kallaður héðan burt, langar
okkur að minnast hans með fáum
orðum. Á slíkum 3tundum verður
manni hugsað til baka.
Minningar frá liðnum dögum
koma upp í hugann. Fyrst sam-
hengislaus atvik, síðan heildar-
mynd af ljúfum dreng, sem við
munum fyrst 14 ára gamlan glað-
legan og blíðan í hópi skólafélaga
og vina. Þótt leiðir skildist, hélst
vinátta okkar gegnum árin.
Örlagaþræðirnir spinnast á
ýmsa vegu. Og stundum virðist
sem að við fáum þar engu um ráð-
ið. Höddi var einn af þeim sem
áttu erfitt með að finna leiðina
gegnum lífið. Hann átti sína fram-
tíðardrauma, vonir og þrár, og
háði harða baráttu við sjálfan sig
á þroskabrautinni, leitandi góður
og gefandi var hann. Við viljum
þakka honum margra ára vináttu
og biðjum algóðan guð að leiða
hann í nýjum heimkynnum.
„Og hvað er að hætta aö draga andann
annað en aö frelsa hann frá friðlausum
öldum lifsins, svo að hann geti risið upp
í mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns.“
(Spámaðurinn; Kahlil Gibran).
Við vottum syni hans, foreldr-
um og systkinum okkar innileg-
ustu samúð.
Þura og Helga
Þrá okkar er að gera þessa
kveðjustund að dýrmætri stund í
lífi okkar allra, þar sem lífið og að
vera lifandi nær að snerta hjörtu
okkar allra í samkennd og þakk-
læti til Guðs, að gefa okkur trú
sem fullvissar um líf að loknu
þessu.
„Spor mannsins eru ákveðin af Drottni,
en maðurinn — hvemig fær hann skynjað
veg sinn.“ (Ok. 20. 24.).
Spyrjum okkur sjálf. Hver er
vegur minn? Hvert liggur hann?
Hvað varðar veginn minn? Hvað
lýsir upp veginn minn í rökkrinu?
Er ég einn á göngunni um veginn?
Varðar mig um þá sem með mér
ganga?
Svörin eru í hjörtum okkar
hvers og eins. Hjörtum sem í upp-
hafi var ætlað að tifa af þrá og
fögnuði yfir lífinu og fegurð þess.
Okkur reynist mörgum erfitt
verk að þekkja okkur sjálf og í
hamingjuleit okkar leitum við oft
langt yfir skammt, leitum jafnvel
leiða sem liggja út á klakann svo
kaldan og hálan.
Við lifum á trufluðum, trylltum
tíma, þar sem tilgangurinn virðist
snúast mest um það að eiga og
þykjast í stað þess að vera og
Kveðjuorð:
Vigdís Hermanns-
dóttir kennari
Fædd 12. júlí 1920
Diin 8. nóvember 1984
Við, sem hér minnumst Vigdís-
ar, nutum leiösagnar hennar í sex
ár, frá sjö til tólf ára aldurs. Þó
við séum nú á þeim aldri þegar
fólk gefur sér yfirleitt lítinn tíma
til að hugleiða minningar
bernskuáranna þá rifjaðist ýmis-
legt upp fyrir okkur þegar við
fréttum lát Vigdísar. Svo sterk er
mynd hennar í hugum okkar að
við sjáum hana ljóslifandi fyrir
okkur í skólastofunni í Hlíðaskóla.
Vigdís var óvenju áhugasamur
kennari sem gaf sig að kennslunni
af lífi og sál og fór ótroðnar slóðir.
Fyrir 25 árum var enginn sem tal-
aði um samþættingu, vettvangs-
ferðir, þemaverkefni og hópvinnu,
en öllum þessum aðferðum beitti
Vigdís í kennslu sinni. Ekki má
heldur gleyma söngnum sem var
samofinn kennslunni. Hún var
lærður söngkennari og orgelið
hennar stóð í kennslustofunni.
Hver kennslustund hófst og end-
aði með söng við orgelundirleik,
þá sungum við ættjarðarlög og
kvæði þjóðskáldanna. Þótt ljóðin
væru oft fyrir ofan skilning barna,
þá náði boðskapur þeirra til okkar
í tónhugsun og hrynjandi.
Landafræði og Islandssaga urðu
áþreifanleg. tsland reis úr sæ, á
krossviðarplötum, mótað úr massa
sem við blönduðum sjálf úr sagi og
lfmi, þar sprönguðu landnáms-
mennirnir á litklæðum og helguðu
sér land. Þegar Davíð Stefánsson
skáld lést, var gert hlé á hefðb-
undinni kennslu og heil vika var
helguð skáldinu frá Fagraskógi.
Við myndskreyttum ljóð hans,
sungum og settum upp sýningu
sem við buðum svo foreldrum og
systkinum að skoða.
Ófáar ferðir voru farnar á söfn,
bæði Þjóðminjasafnið og listasöfn.
Þær ferðir voru vandlega undir-
búnar, hver hafði fengið ákveðið
verkefni, og þegar við komum aft-
ur í skólann unnum við úr efninu.
Leikur og dans voru einnig ríkur
þáttur i kennslunni. Leik- og
danssýningar, jafnvel heilir söng-
leikir settir á svið. Þá fór undir-
búningurinn oft fram heima hjá
Vigdísi utan skólatíma.
Állt þetta varð til þess að skól-
inn var í okkar hugum skemmtun
sem Vigdís stjórnaði.
Það eru mikil forréttindi að
hafa notið slíkrar leiðsagnar og
enn búum við að því sem Vigdís
kenndi okkur. Við minnumst
hennar með þakklæti.
F.h. 1.—6. bekkjar B, Hllðaskóla
1960-66:
Anna Halldóra, Guðný Gerður,
Halldóra, Helga Lilja, Helga
Einars, Margrét Zóph. og Þór-
unn.
Minning:
Brynjólfur Ingólfsson
hjúkrunarfrœðingur
finna til, vaxa innan frá og vera
aflögufær.
Við sem þekktum Hörð og feng-
um að vera honum samferða um
stund á göngunni um veginn
stöndum eftir auðugri. Við feng-
um að kynnast speki andlega leit-
andi manns, sem lifði auðmjúkur
og ríkur af kærleika til með-
bræðra sinna og þráði að ná að
ganga með okkur styrkur og líkn-
andi í trú á frelsarann Jesúm
Krist.
í minningunni um viðkvæmt
fræ gróðursett í hrjóstrugan jarð-
veg skulum við leitast við að ryðja
steinunum úr jarðveginum og gera
hann frjósaman, svo jafnvel við-
kvæmustu fræin nái umvefjandi
birtu og yl.
Eftirfarandi orð úr Spámannin-
um koma upp í hugum okkar.
„Óttinn við dauðann er aðeins ótti
smaladrengsins við konung, sem vill slá
hann til riddara.
Er smalinn ekki glaður í hjarta sínu
þrátt fyrir ótta sinn við að bera merki
konungsins?
Og finnur hann þó ekki mest til óttans?
Því að hvað er það að deyja annað en
standa nakinn í blænum og hverfa inn í
sólskinið?
Og hvað er að hætta að draga andann
annað en að frelsa hann frá friðlausum
öldum lifsins, svo að hann geti risið upp
í mætti sínum og ófjötraður leitað á
fund guðs síns?
Aðeins sá, sem drekkur af vatni þagn-
arinnar, mun þekkja hinn volduga söng.
Og þegar þú hefur náð ævitindinum, þá
fyrst munt þú hefja fjallgönguna.
Og þegar jörðin krefst líkama þtns,
muntu dansa í fyrsta sinn.“
(Kahlil Gibran.)
Minningin um elskulegan bróð-
ur mun ætíð lifa með okkur og
fylla stórt rúm í hjörtum okkar.
Hugrenningar þessar tjá þær til-
finningar sem upp koma við
hinstu kveðju til hans og lýsa um
leið lífsviðhorfum hans, sem við
svo vel þekktum.
Systkini
Brýnjólfur Ingólfsson, hjúkrun-
arfræðingur, f. 25. mars 1951, var
sonur hjónanna Laufeyjar Hall-
dórsdóttur og Ingólfs Guðmunds-
sonar í Reykjavík. Hann lést á
Landspítalanum 17. þ.m.
Þegar ég heyrði lát Brynjólfs
vinnufélaga míns, brá fyrir bliki
liðins dags í minningunni: Það
kvöldaði, dagurinn var á enda. Ég
ætlaði að ljúka vaktinni minni og
fara heim. Ég varð róleg vegna
sjúklinganna, þó að ég vissi að
mörgum þeirra leið ekki vel, því ég
mætti Brynjólfi í dyrunum. Ég
vissi að honum mátti treysta fyrir
áframhaldinu á vaktinni. Ég fór
en Brynjólfur gekk hröðum, létt-
um skrefum inn ganginn. Hann
leysti vel úr öllu sem upp kom,
hafði nóg að gera og gleymdi sjálf-
um sér.
Hann var lánsamur, hafði feng-
ið í vöggugjöf flest það sem prýða
mátti góðan dreng og hjúkrunar-
fræðing; heilsteyptan persónu-
leika, góðar gáfur, háttvisi, var vel
heima í svo mörgu. Hann var víð-
sýnn, lipur og ósérhlífinn bæði
gagnvart sjúklingum og sam-
starfsfólki og ekki spillti hve góð-
ur leiðbeinandi hann var. Það varð
allt sjálfsagt og vandalítið í návist
hans. „Kallaðu mig bara Binna,“
sagði hann strax fyrsta sam-
starfsdaginn, „spurðu mig ef ég
get eitthvað liðsinnt þér,“ þægileg
tilfinning fannst mér, sem var ný í
framandi umhverfi. Það varð svo
sjálfsagt að leita ráða hjá Binna
að það gleymdist oft að maðurinn
var helsjúkur.
Binni hafði fastmótaðar skoð-
anir og frjálsar á flestu, en for-
dómalausar fyrst og síðast.
Hann unni æðri tónlist og var
vel heima í öllu er henni viðkom.
Allt gekk vel þegar Binni var ann-
ars vegar, því hann hafði góða
hæfileika og kunni að notfæra sér
þá, það var allt og sumt.
Vandasamri „vakt“ hérna megin
er nú lokið, Binni gengur hröðum
léttum skrefum til síns heima. Úti
er dögun. Aðrir taka við vaktinni
en það verður vandfundinn annar
Binni. Minningu hans fylgja fagr-
ir, sterkir hljómar.
Binni með sínar heilbrigðu
lífsskoðanir er horfinn okkur að
sinni. Megi hann eiga góða heim-
komu handan móðunnar miklu.
Megi allt gott styrkja og blessa
aðstandendur og vini.
Hvíli hann í friði.
F.h. samsUrfsfólks á deild A-2
Borgarspítalanum,
K.H.
® SILFURBUÐIN
Laugavegi 55, Reykjavík Sími 11066
Fáir hlutir eru oftar í hendi þinni en
hnífapörin. Þess vegna þarf aö vanda
valiö. NOVA er nýtt munstur úr eöalstáli
meö mattri satínáferð, fagurlega hannað.
1S