Morgunblaðið - 03.04.1985, Blaðsíða 46

46
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 3. APRÍL 1985
fclk í
fréttum

Bifróvision 1985
Keppendur eru kynntir undir dulnefni fram á síðasta dag
Undir lok marsmánaðar var haldin hin árlega
Bifróvision-söngvakeppni á Bifröst. Það rík-
ir ævinlega mikill spenningur fyrir þennan við-
burð, en keppendur hafa umboðsmenn, sem
kynna þá undir dulnefni svo enginn í skólanum
veit fyrr en á keppnisdag hverjir hinir eiginlegu
keppendur eru.
Auk verðlauna fyrir sönginn voru veitt verð-
laun fyrir bestu umboðsmenn eða auglýsendur.
Að þessu sinni hlaut fyrstu verðlaun dulnefnið
„Sukkararnir“ en það voru Sigríður Pála Kon-
ráðsdóttir sem átti heiðurinn af því. Þá hlaut
önnur verðlaun „Brúðarbrugg“ en af því Þórhild-
ur Ida Þórarinsdóttir allan veg og vanda. Þriðju
verðlaun hlaut „Flamingo Birds“ og það var
Margrét Brynja Jónsdóttir sem þar átti hlut að
máli.
Eftir að vinningshafar í Bifróvision-söngva-
keppninni, sem við birtum myndir af hér í dag,
höfðu tekið á móti verðlaunapeningum var stig-
inn dans fram eftir nóttu.
Skólahljómsveit Bifrastar, en hana skipa Gunnar Bergmann Traustason á trommum, Helgi Valur Friðriksson
á gítar og söngvari, Jóhann Örn Árnason á bassa, píanó, harmonikku, syntheziser og söngvari og að lokum
Kristófer Frank Jóhannsson á hljómborði.
Ljósmyndararnir
þekktu
ekki
prinsessuna!
Ritstjórar enska tímaritsins ar þeim á annað borð. Það eina
Companv sösðust hafa sem tókst. að veiða nnn lír henni
11 Company sögðust hafa
„flutt fjöll" til að fá Stefaníu
Mónakóprinsessu til að sitja
fyrir í tískuþætti blaðsins og til
að prýða kápuna. Eftir miklar
þreifingar féllst prinsessan á að
sitja fyrir hjá þeim Company-
mönnum og þegar dagurinn
rann upp voru allir í „stúdíóinu"
í París á háa c-inu. Ekkert ból-
aði á Stefaníu og þó blaðamenn-
irnir og Ijósmyndararnir hafi
reiknað með því að hún kæmi
fremur seint heldur en hitt, þá
fór að fara um liðið. Það lét eng-
inn sjá sig nema tvö yfirlætis-
laus ungmenni, stúlkur, sem
hlutu að vera að sækja filmur úr
framköllun eða eitthvað þvíum-
líkt. Þær tvístigu í dyrunum á
verinu og Ijósmyndararnir ætl-
uðu að fara að reka þær laumu-
lega burt, er nagandi grunur
læsti sig um kroppana. Gat það
verið? Önnur stúlknanna? Önn-
ur var ljóshærð, ekki hún. Hin
þá, hún var með dökkt stutt hár?
Og viti menn, er að var gáð: Stef-
anía prinsessa. Fyrir utan stóð
lífvörðurinn og nýleg vinkona,
sú Ijóshærða var förðunarsér-
fræðingur Stefaníu.
Aldrei vissu Company-menn
hvernig á framferði prinsess-
unnar stóð; var hún svona feim-
in? var hún þreytt, eða í fýlu?
Við því fékkst ekki svar, Stef-
anía varar sig á því að láta uppi
hvers vegna hún gerir þetta eða
hitt, þess vegna eru það ævin-
lega vangaveltur og ekkert ann-
að sem fólk les í slúðurdálkum.
Jafnvel dulbúnar spurningar sér
hún í gegn um og svarar með
hálfkveðnum vísum ef hún svar-
ar þeim á annað borð. Það eina
sem tókst að veiða upp úr henni
var, að það væri ekki til sá fjöl-
skyldumeðlimur sem ekki hefði
einhvern íþróttaáhuga, sjálf
færi hún á skíði hvenær sem
færi gæfist. Vinkonan Amelía er
varla mælandi á ensku, þó að
aðstoðarmaður einn revndi að
verða einhvers vísari um hagi
Stefaníu. „Jú, við skemmtum
okkur vel saman, förum á disk-
ótek og næturklúbba á hverju
kvö!di.“ Meira segir hún ekki og
ber fyrir sig lakri málakunnáttu.
Sama sagan, leyndardómurinn
um Stefaníu skýrist ekki ...

in brennur d og hand-
^"" •^mari en feitabolla telst
leggirnir þrystnan, en
hún varla