Morgunblaðið - 01.06.1986, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR1. JÚNÍ 1986
35
Þórir S. Gröndal skrifar frá Flórída
Frystiklefarnir urðu að
afbragðs fundarsölum...
í nótt er leið fékk ég hálfgerða
martröð. Það var ekki ein af
þessum venjulegu, en í þeim finnst
mér ég vera að koma út úr ókunnu
húsi og ætli að fara heim til mín.
En ég get hvergi fundið bflinn
minn, þótt ég sé viss um, hvar ég
skildi við hann. Þá upphefst leitin,
sem auðvitað ber engan árangur.
Nei, þessi hálfgerða martröð
var allt öðru vísi og merkilegri.
Mér fannst ég vera kominn til
íslands og árið var 1999. Erindi
mitt var að sitja ráðstefnu á Hótel
ísafold, og var hún haldin í einum
af 33 ráðstefnusölum þessa nýja
og glæsilega hótels. Kongress
þetta átti að fjalla um vandamálin,
sem skapast höfðu vegna feikilegs
straums ferðafólks til íslands.
Markmið ráðstefnunnar var að
finna leiðir til að draga úr honum.
Sérfræðingar þeir, sem þama
létu ljós sitt skfna, ásökuðu
frammámenn ferðamála og
reyndar leiðtoga landsins upp tii
hópa um það, að hafa auglýst og
kynnt landið allt of rækilega úti
í heimi á áttunda og níunda tug
aldarinnar. Einnig hefðu þeir
framið þau afglöp að fella niður
flugvallarskattinn fræga. Ferða-
mannastraumurinn, sem var um
100.000 1985, hefði aukist ótt og
títt og hefði loks farið yfir milljón
manns sl. ár eða 1998. Væri nú
svo komið, að enginn vissi, hvem-
ig hægt myndi vera að stemmma
stigu við þessum flaumi.
Ekki einasta hefði landið orðið
vinsælt hjá hinum venjulega
ferðamanni, heldur einnig orðið
ein helzta ráðstefnumiðtöð Evr-
ópu og þótt víðar væri leitað. Ný
hótel með fjölda ráðstefnusala
risu upp víðs vegar um landið.
Gámafaraldurinn í fiskútflutningi
hefði orðið til þess, að mörgum
frystihúsum var lokað. Sumum
þeirra hefði verið breytt í ráð-
stefnumiðstöðvar og þótti henta
mjög vel. Frystiklefamir urðu að
afbragðs fundarsölum og vom
notaðir fyrir háværa fundi, því
þeir em svo vel einangraðir.
Víðtæk og almenn reynsla ís-
landsmanna í fundarsetum og
fundarhaldi kom nú að góðum
notum. Þeir miðluðu útlendingum
af þekkingu sinni og fengu fljót-
lega orð fyrir að vera fremstu
fundar- og kongress-leiðtogar
allrar heimsbyggðarinnar.
Framtak landsmanna í áfengis-
vamarmálum hafði einnig orðið
að mikilli tekjulind. Þau ónotuðu
frystihús sem ekki var breytt í
ráðstefnumiðstöðvar, vom gerð
af afvötnunarstöðvum. Varð vin-
sælt hjá erlendum alkóhólistum
að hverfa til íslands í nokkrar
vikur til afvötnunar. Flugleiðir
settu upp eins konar öfugar Free-
port-ferðir. Pakkinn hljómaði upp
á að „rasa út“ í tvö kvöld á
næturklúbbum Reykjavíkur, en
síðan þriggja vikna dvöl á einu
afvötnunarhælanna. Frelsuðust
þannig útlenzkir alkóhólistar í
þúsundavís.
Ferðamálasnillingar landsins
fundu upp margar bráðsnjallar
auglýsingabrellur til að draga fólk
til landsins í skammdeginu. Ein
auglýsti ísland sem „land hinna
löngu nátta", og vegna þessa varð
Reykjavík að giftingarmiðstöð í
háskammdeginu. Útlenzkum
fannst upplagt að gifta sig og
eyða hveitibrauðsdögunum þar
sem nætur vom lengri og dimmari
en annars staðar. I Englandi er
það regla hjá mörgum að fá sér
ekki í glas fyrr en sól er til viðar
gengin. Hjá sumum þessarra varð
vinsælt að skemmta sér á Islandi
í desember, þar sem sól sezt á
miðjum eftirmiðdegi.
Ofsalegur fjöldi japanskra
ferðamanna vandi komur sínar til
landsins upp úr 1990. Fram að
því var Island helzt þekkt í Japan
sem „landið, þaðan sem koma
kynorkuaukandi hrogn". Eftir að
íslendingar opnuðu þar sendiráð
1988, fór japanska flugfélagið að
fljúga yfir pólinn og til Keflavíkur
á leið til meginlands Evrópu.
Það vom sér í lagi japanskir
karlar, sem sóttu til Islands. Þeir
kölluðu landið „Ikamuri", sem
útleggst einfaldlega Hrognland.
Landinn gekk á lagið og útbjó
sérstakar átta daga ferðir fyrir
hina gulu bræður. Það var farið
með þá um landið og þeim sýnd
ýmis sjávarpláss, þar sem sérstök
veitingahús spmttu upp þeim til
dýrðar. Þar var auðvitað á boð-
stólum hrár fiskur á japanska vísu
og svo auðvitað hrogn, allt frá
sardínueggjum og upp í hænu-
hrogn. Þeir, sem vildu, gátu feng-
ið mælda kynorku sína við kom-
una til landsins, og svo aftur við
brottför. Þessar mælingar annað-
ist samband áhugakvenna um
ferða- og útflutningsmál.
Hér endaði draumurinn og ég
hrökk upp með andfælum. Það
var líka nóg komið og ég var
feginn að finna út, að enn var
1986 og ísland ekki fótumtroðið
af tveimur milljónum lappa milljón
ferðamanna. Þá mundi ég líka
eftir því, að um kvöldið átti ég
að sýna skyggnur og segja frá
landi og þjóðá fundi í ferðaklúbb
niðri í bæ. Eg mátti til með að
muna að minnast á „land hinna
löngu nátta".
Höfundur er ræðismaður ís-
lands í Flórída og framkvæmda-
stjóri /j/á fisksöiufyrirtæki í
Miami.

BÍLASÝNING AKUREYRI: BÍLASALAN STÓRHOLT