Morgunblaðið - 20.06.1986, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 20. JÚNÍ1986
35
Sigurður Sölva-
son — Minning
Fæddur 16. janúar 1895
Dáinn 10. júní 1986
Gekkstþúmeðguði
Guðþérnúfylgi
hans dýrðarimoss þú hljóta skalt.
Þessar línur úr sálmi sr. Valdi-
mars Briem eru mér efst í huga,
er ég hugsa til Sigurðar tengdaföð-
ur míns, látins.
Fundum okkar bar fyrst saman,
er ég kom í heimsókn til fyölskyld-
unnar á Akureyri rétt fyrir páskana
1952. Ég held ég gleymi aldrei,
hvað mér fannst maðurinn traustur
og sterkur, eins og bjargið, sem
ekki bifast og hlýjan, er frá honum
streymdi, er hann bauð mig vel-
komna, vermir mig enn í dag.
Sigurður var af skagfirskum og
eyfirskum ættum og fæddist í Fjör-
unni á Akureyri 16. janúar 1895.
Voru foreldrar hans hjónin Sölvi
Ólafsson skipstjóri og seinni kona
hans María Friðrika Jóhannsdóttir.
Sölvi bjó lengi á Þönglabakka á
Höfðaströnd og var sonur Ólafs
bónda á Ósi á Höfðaströnd Halls-
sonar bónda í Geldingaholti Ás-
grímssonar. Ólafur faðir Sölva átti
marga bræður og var einn þeirra
sr. Jón Hallsson prófastur í
Glaumbæ í Skagafirði. Fyrri kona
Sölva Ólafssonar var Þorbjörg Jóns-
dóttir og eftir lát hennar fluttist
Sölvi til Akureyrar ásamt syni
þeirra Sveini, er lengi var bakari
bæði á Akureyri og Sauðárkróki.
María Friðrika, seinni kona Sölva,
var dóttir Jóhanns Jósefssonar
bónda að Ásgerðarstöðum í Hörg-
árdal og síðar að Stóra-Eyrarlandi
við Akureyri, þar sem nú stendur
Fjórðungssjúkrahúsið á Akureyri.
Sölvi og María keyptu nýbyggt hús
í Fjörunni (Aðalstræti 76) og
bjuggu þar síðan. Þar fæddust þeim
þrír synir auk Sigurðar. Tveir dóu
í æsku, en sá yngsti, Ólafur, lést
tæplega áttræður fyrir tíu árum.
Hann átti ávallt heima í gamla
húsinu í Fjörunni. Sölvi starfaði við
seglasaum og skipstjóm, einkum
við hákarlaveiðar, bæði á skipum
Höphnersverslunar og svonefndra
„eldri bræðra", Friðriks og Magnús-
ar Kristjánssona. Reyndist hann
kunnáttusamur og fengsæll skip-
stjómarmaður.
Sigurður tengdafaðir var 9 ára
er hann fór í fóstur til Magnúsar
Sigurðssonar á Gmnd í Eyjafirði
og konu hans Guðrúnar Þóreyjar
Jónsdóttur. Var þá Gmndarkirkja
í smíðum, og minntist Sigurður
þess löngum með ánægju, hversu
forvitnilegt það hefði verið að snú-
ast í kringum kirkjusmiðina. Á
Gmnd dvaldist Sigurður til sextán
ára aldurs við margvísleg störf á
hinu stóra heimili og þótt ungur
væri að ámm, einkum og sér í lagi
við vömflutninga milli Akureyrar
og Gmndar á hestvögnum og sleð-
um. Þessir flutningar vom oft hinir
erfiðustu á vetmm og reyndi þá
mjög á atorku og dugnað hins unga
manns.
Árið 1911 réðst hann til tré-
smíðanáms hjá Sigtryggi Jónssyni
frá Espihóli, byggjngameistara á
Akureyri, sem þá rak stórt verk-
stæði og hafði með höndum um-
fangsmikla byggingastarfsemi,
reisti m.a. hús Menntaskólans á
Akureyri.
Eftir að Sigurður lauk trésmíða-
námi hjá Sigtryggi, var hann í fjölda
ára starfsmaður hans og hægri
hönd, bæði á verkstæði og við
byggingar, þar til Sigtryggur hætti
rekstri.
Sigurður hélt þá áfram bygg-
ingastarfsemi á eigin spýtur og
varð brátt eftirsóttur smiður sökum
afburða dugnaðar, vandvirkni og
heiðarleika.
Yfir 20 ára skeið var hann í fé-
lagi við Óskar Gíslason múrara-
meistara og stóðu þeir saman að
byggingu fjölda húsa á Akureyri.
Var samstarf þeirra með ágætum
en Óskar félagi Sigurðar lést árið
1956.
Um 1960 breytir Sigurður til og
setur á stofn eigið verkstæði og
vinnur auk þess við húsbyggingar
á vegum Akureyrarbæjar. Stundaði
hann þessi störf þar til hann var
kominn yfir sjötugt. En Sigurður
var ekki á því að setjast í helgan
stein, þótt kominn væri á áttræðis-
aldur. Hann kom sér upp aðstöðu
heima fyrir og fékkst við ýmiss
konar smíðar fram yfir áttrætt, er
sjónin leyfði honum ekki lengur að
halda áfram. Sigurður var alla tíð
heilsugóður en um þetta leyti færð-
ist í aukana sjóndepra hans og háði
hún honum eftir þetta.
í einkalífi sínu var tengdafaðir
minn hamingjusamur maður. Er
hann hugðist staðfesta ráð sitt var
tekin traust og ákveðin ákvörðun
er hann leitaði kvonfangs við „ráðs-
konunaáGrund".
Árið 1916 réðst Elinborg Jóns-
dóttir sem ráðskona að Grund til
Aðalsteins Magnússonar, sonar
Magnúsar á Grund. Elinborg var
af eyfirskum ættum, dóttir Jóns í
Hólakoti og Helgu Rannveigar Jós-
epsdóttur konu hans. Elinborg hafði
starfað á Akureyri hjá frú Ingi-
björgu Bjömsson, konu Odds
Bjömssonar, og einnig hjá frú Þór-
unni Stefánsdóttur, konu sr. Jónas-
ar Jónssonar frá Hrafnagili, og
verið mikils metin og hægri hönd
sinna ágætu húsbænda.
Elinborg og Sigurður giftust 18.
desember 1920 og stóð hjónaband
þeirra í 59 ár, þar til Elinborg lést.
Þau hófu búskap í húsi Sölva skip-
stjóra í Fjörunni og stóð heimili
þeirra þar um 20 ára skeið. Stækk-
aði Sigurður húsið enda bjó þar
einnig Ólafur bróðir hans, eins og
fyrr getur, fyrst með Maríu móður
Sigrún H. Páls-
dóttir - Kveðjuorð
Fædd 22. júní 1934
Dáin 10. júní 1986
Mig langar með örfáum orðum
að minnast systur minnar Sigrúnar
Hönnu eða Rúnu eins og við kölluð-
um hana alltaf. Hún lézt að morgni
þriðjudagsins 10. júní af hinum
skaeða sjúkdómi, sem læknamir
ennþá geta ekki alltaf unnið sigur
á.
Það er erfítt að finna orð sem lýsa
tilfinningum mínum þegar síminn
hringdi frá íslandi og mér var til-
kynnt lát systur minnar. Ekki kom
það þó alveg á óvart - en þó lifðum
við í voninni að henni batnaði. Fáum
dögum áður tilkynnti faðir okkar
mér í síma að hún hefði skyndilega
hresst mikið og verið flutt á almenn-
ingsstofu. Hvað það gladdi okkur
og við ætluðum svo sannarlega að
koma heim þegar skólunum lyki
hjá bömunum, farmiðamir borgaðir
og við töldum dagana.
En maðurinn með ljáinn kom
skyndilega.
Óskiljanlegt er það að hitta ekki
Rúnu þegar heim kemur. Hún sem
alltaf tók svo hjartanlega og vel á
móti okkur í Grindavík.
Bömin muna hana sem góðu
„tanta Rúna" sem alltaf gaf þeim
gos og góðar kökur og laumaði
gjaman pening í litlu lófana til að
kaupa gott fyrir þegar heim var
farið. Síðast keyptu þau ekki gott
eða leikfóng, en eiga hvert sína litlu
styttu af bami á bæn, sem þau
völdu sjálf og stilla upp í herbergj-
um sínum. Þau tóku líka litlu stytt-
umar til fyrirmyndar og báðu á
hveiju kvöldi fyrir Rúnu í kvöldbæn
sinni og þau gleyma ekki Rúnari
og bömunum, sem nú em í mikilli
sorg.
Það er stórt skarð höggvið þegar
húsmóðirin, mamman og amman
er tekin burt svo ung, aðeins rúm-
lega fimmtug. Lífið er okkur gefið
til láns - enginn veit sína ævina
fyrr en öll er, segir máltækið.
Hún átti margar óskir og hlakk-
aði til að koma til okkar í maí með
Rúnari og vera við fermingu dætra
okkar. Hafði hún m.a. lagt fyrir
peninga til fararinnar, en óskin
varð ekki að veruleika. Hún var of
þjáð til að takast slíka ferð á hend-
ur.
En annar draumur rættist, sitt
fjórða bamabam fékk hún að sjá,
nýfæddan dreng.
Rúna átti miklu láni að fagna
þegar hún ung giftist Sigurði Rún-
ari Steingrímssyni, sem við kölluð-
um Rúnar. Rúna og Rúnar vom
alltaf eins fannst mér, virtust alltaf
hamingjusöm og samhent og nutu
síns góða heimilis og bama sinna.
Fjögur böm eignuðust þau, falleg,
góð og vel gefin. Elst var dóttir sem
dó ung. Þá er það Grétar, Anna
María og Margrét. Tvö em búsett
í Grindavík og eitt í Keflavík.
Veit ég með vissu að þau munu
reynast föður sínum vel og vera
. honum til styrktar og gleði svo og
öll litlu bamabömin, sem leita í
fang síns góða afa, sem tekur þeim
opnum örmum, því hann er mikill
bamavinur.
Vil ég nú nota tækifærið og
þakka mínum góða mági og systra-
bömum fyrir alla vináttu sem þau
hafa alltaf sýnt okkur alla tíð. En
þó hafið sé á milli okkar eigum við
vonandi eftir að eiga margar gleði-
stundir saman í framtíðinni.
Ég vil líka þakka ykkur fyrir allt,
sem þið gerðuð fyrir systur mína
til að létta henni sjúkdómsstríðið.
Bið góðan Guð að veita ykkur
nýja krafta og gefa foreldrum
hennar og okkur öllum styrk í sorg-
inni.
„Jesús dýrðlegurer.
Margar byrðar hann ber.
Svo ei bömin hans þurfi að hníga.
Skrifarsyndirísand
aðásælunnarland
hinir friðkeyptu fái að stíga.
(M.ThJ.)
Guð blessi minningu Rúnu systur
minnar.
Elín Pálsdóttir Lundsten
og fjölskylda, Noregi.
þeirra bræðra en síðar með konu
sinni Helgu Frímannsdóttur.
í Aðalstræti 76 fæddust þeim
bömin þeirra fjögur. Þau em:
Aðalsteinn fyrrv. yfirkennari við
Menntaskólann á Akureyri, kvænt-
ur Alice F. Soll, Ingólfur skipstjóri
á Akureyri, kvæntur Þorgerði
Magnúsdóttur, María hárgreiðslu-
meistari á Akureyri og Gunnar
byggingafulltrúi í Reykjavík,
kvæntur Ingibjörgu Ólafsdóttur.
Síðar reisti Sigurður húsið að
Munkaþverárstræti 38, en þar sér
yfir Eyjafjörð allan.
Sigurður og Elinborg vora sam-
stíg í velferð bús og bama. Ifyrir-
hyggjusemin og ráðvendnin í fyrir-
rúmi. Aldrei var flanað að neinu
eða lifað um efni fram. Málin vora
rædd til hlítar áður en ákvörðun
var tekin. Sú kjölfesta er börnin
þeirra hlutu í föðurhúsum hefur
reynst þeim góð og bera börnin
merki þess. Ég get ekki stillt mig
að segja frá því, að þegar Sigurður
réðst í að byggja á Brekkunni, átti
hann svo til fyrir húsinu, þurfti
aðeins að útvega sér fimmtán þús-
und kr. víxil hjá einum bankanna
á Akureyri. Geri aðrir betur. En
þá var öldin önnur. Gott hefði nú-
tímamaðurinn samt af að hugleiða
þetta, áður en hann reisir sér hurð-
arás um öxl.
Elinborg tengdamóðir mín var
vissulega einstök kona. Fluggáfuð,
stjómsöm og glaðlynd. Vildi böl
allra bæta, og lagði hveiju því máli
lið er hún taldi til heilla landi og
þjóð. Hún var í forsvari kvenna á
Akureyri og formaður í félagi í
hinum ýmsu félögum og samtökum.
Meðal annars formaður í Kvenfé-
laginu Hlíf á Akureyri um margra
ára skeið. í stjórnartíð Elinborgar
var reist hús bamaheimilisins Pálm-
holts, er kvenfélagið rak í mörg
sumur en afhenti síðar bæjarfélag-
inu. Þar lögðu þau Elinborg og
Sigurður saman hönd á plóginn, þar
eð Sigurður var byggingameistari
hússins og gaf jafnframt alla vinnu
sína við það hús fyrr og síðar. Pálm-
holt var óskabam Elinborgar og
lagði hún sig alla fram til þess að
það yrði að veraleika. Gleði hennar
var líka mikil er húsið var risið af
granni og starfsemin hafin. Minnist
ég glampans í augum tengdamóður
minnar er hún stolt sýndi mér húsið.
Þáttur Sigurðar í félagsmálum
var ekki eins mikill og Elinborgar
konu hans. Sigurður var þó einn
af stofnendum Kaupfélags verka-
manna, sem starfaði meira en 50 ár
á Akureyri og var hann í stjóm
þess lengi.
Sigurður var um langt skeið í
prófanefnd vegna sveinsprófa í
húsasmíði á Akureyri. Sjálfur hafði
hann unga menn í læri og útskrifaði
góða fagmenn, þar á meðal sonar-
son sinn, Magnús Ingólfsson húsa-
smíðameistara á Akureyri.
Síðustu æviár Elinborgar konu
hans vora henni erfið en hún lést
31. október 1979. En Sigurður hafði
eins og áður getur komið sér upp
aðstöðu til smíða við heimili þeirra
og lagði á þessum áram sitt af
mörkum með nærgætni og tillits-
semi til að létta konu sinni stundim-
ar.
Enn er ógetið framtaks einka-
dóttur þeirra hjóna, Maríu, sem um
fjölda ára hafði rekið hárgreiðslu-
stofu í miðbæ Akureyrar. En María
flutti starfsemi sína heim í hús
foreldra sinna. María hefur ávallt
búið með foreldram sínum ásamt
Gunnari syni sínum, er bættist í
hópinn 1950. Starf Maríu er svo -
einstakt og frábært að aldrei verður
fullþakkað. Slík óeigingimi og
kjarkur að hika ekki við að leggja
niður gróið og virt fyrirtæki og
breyta þannig til þegar hallar undan
fæti móður hennar, er verðugt for-
dæmi. Mál aldraðra era í brenni-
depli og era óleyst. En þau væra
trúlega ekki eins yfirþyrmandi þjóð-
arvandamál, ef fleiri hefðu séð sér
fært eða sæju sér fært að fylgja
slíku fordæmi.
Eftir lát Elinborgar bjuggu þau
feðginin áfram í Munkaþverár-
stræti og naut Sigurður umönnunar
dóttur sinnar. Var hann við viðun-
andi heilsu þar til fyrir tæpum
tveimur mánuðum að honum þyngdi
og lést hann á Fjórðungssjúkrahús-
inu á Akureyri 10. þ.m.
Genginn er góður og vammlaus
maður. Eitt af aldamótabömum
þessarar þjóðar, er aldrei bragðust
hlutverki sínu. Maður, sem gott er
að minnast.
Blessun Guðs sé með honum.
Ingibjörg Ólafsdóttir
Fæddur 16. janúar 1895
Dáinn 10. júní 1986
Þann 10. júní lést á Akureyri í
hárri elli Sigurður Sölvason húsa-
smíðameistari. Fundum okkar bar
saman er undirritaður giftist son-
ardóttur hans, var hann hættur
vinnu, sjón og heym farin að dapr-
ast. Én þar sem við höfðum sama
iífsstarf var um margt að tala. Var
hann heill hafsjór af fróðleik um
fyrri tíð og var hún ljóslifandi í
minningum hans. Fræddist ég mikið
um vinnubrögð þess tíma og eins
hverskonar aðbúnað menn máttu .
þola. Gaman var að hlusta á hann
og mátti heyra að ekki þýddi að
væla um hlutina, heldur varð hver
að bjarga sér sjálfur. Sigurður
starfaði alla tíð á Akureyri og era
því mörg handtökin eftir hann þar.
Ein var sú kona er hann hrósaði
mikið og það að verðleikum. Var
það einkadóttirin María er annaðist
hann af einskærri ástúð og um-
hyggju svo að eftir var tekið. Sig-
urður giftist hinni ágætustu konu,
Elínborgu Jónsdóttur, en hún lést
fyrir sjö áram. Varð þeim fjögurra
bama auðið. Þau era: Aðalsteinn
fyrrverandi menntaskólakennari,
Ingólfur fyrrverandi skipstjóri,
María hárgreiðslumeistari, öll bú- .
sett á Akureyri, Gunnar bygginga-
fulltrúi í Reykjavík. Allt sæmdar-
fólk í hvívetna. Eftirtektarvert var
hvað Sigurður bar ellina vel og hve
sáttur hann var við allt og alla.
Mátti heyra að hann var tilbúinn í
ferðina miklu. Með þessum fátæk-
legu orðum vil ég þakka þessum
aldna vini fyrir margar ánægju-
stundir, með vissu um að vel verður
tekið á móti honum.
Magnús Þórðarson
+ Faðirokkar, tengdafaðir, afi og langafi, ÞÓRÐUR SVEINBJÖRN DAVÍÐSSON, Hringbraut 61, Keflavfk, verður jarðsunginn frá Keflavíkurkirkju laugardaginn 21. júní kl. 11.00 árdegis. Svanberg Þórðarson, Sigurbjörg Kristjánsdóttir, Hrafn Sveinbjörnsson, fris Sveinbjörnsdóttir White, Dónald J. White, Gunnar Þór Sveinbjörnsson, Erla Sveinsdóttir, Sveinbjörn Sveinbjörnsson, Gunnlaug Hauksdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.

t Þökkum auðsýnda samúð vegna fráfalls og jarðarfarar KARITASAR ÓSKAR BJARNADÓTTUR, Jakob Guðlaugsson, Guðveig Bjarnadóttir, börn, Skaftafelli.