Morgunblaðið - 20.06.1986, Blaðsíða 42

42
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 2(1 JÚNÍ1986

„ N\é*'-e.rs<\mO' þó ég $eg) féroá bq e-r
feqín. cv% þes$i jÖL cru L)Öin."
áster...
... aðsameinast.
TM Rea. U.S. Pat. Otl,—all rights reserved
«1985 Los Angeles Times Syndicate
Þú ættir að biðja um að hringja
seinna.
HÖGNI HREKKVÍSI
F'IMN.) Vt ’K EiTTH^t BR.-_E-aT Afc. iÁ-A"
O ¥
Skipið ekki og bannið
börnum hvað ofaní annað
Til Velvakanda.
A þessari öld hraða og tímakapp-
hlaups gefst okkur varla ráðrúm til
að hugsa, hvað þá að hugsa um
okkar eigin böm og annarra. Víst
er það að myndbandssnældan
sameinar fjölskylduna á sinn hátt
en þegar út fyrir heimilið er komið
tekur annað við. Sem dæmi ætla ég
að nefna Laugardalssundlaugina,
en þangað fór ég hinn 12. þessa
mánaðar.
í búningsherberginu tók ég eftir
þremur drengjum á flórða aldursári
— ærslafengnir voru þeir og undu
glaðir við sitt. Þá hrópaði allt í einu
reiðileg kvenmannsrödd: „Hvað
eruð þið eiginlega að gera strákar",
og nefndi þá alla með nafni. Þögn
sló á hópinn og var auðséð að ótti
og sektarkennd greip um sig. Síðan
sagði röddin: „Fyrst þið eruð svona
iengi að klæða ykkur, fáið þið aldrei
að fara í sundlaugina aftur." Þetta
var ekki fallega mælt við saklaus
böm.
Þegar ég kem í sturtuklefana
kemur hópur drengja ásamt sund-
kennara sínum og lúta þeir hans
fyrirmælum í einu og öllu. Varla
voru meira en tvær mínútur liðnar
þegar hann hrópar: „Flýtið ykkur
nú.“ Aftur slær þögn á drengina.
Nú, þegar í laugina var komið tók
ég eftir því að laugarvörðurinn í
tuminum hrópar á tvær stúlkur á
sjötta aldursári. Þær vom í upp-
blásnum hringkút og voru að leika
sér að því að reyna að klífa upp
stigann. Vörðurinn hélt áfram að
hrópa þar til annar vörður kom
hlaupandi. Hann rauk til og dró
stúlkumar upp, þannig að hann
greip í handlegg annarar og kippti
þeim þannig báðum upp á laugar-
barminn. Stúlkumar komu ekki
fyrir sig fótunum meðan á þessu
stóð og get ég ímyndað mér að
ekki hefur verið þægilegt að drag-
ast svona eftir laugarbarminum.
Vonsviknar fóru þær hvor í sína
áttina því reglum sundlaugarinnar
varð að fylgja til hins ýtrasta.
Það hendir oft að bein og eðlileg
afleiðing brota liggur ekki í augum
uppi fyrir böm. Það á ekki að hegna
og hafa í hótunum við böm, heldur
á að láta bömin fínna á sér að þau
hafi ekki breytt rétt. En bamið má
vel vita að einhveijum mislíki það
sem það hefur gert. En þessi aðferð
kemur aðeins að gagni að þú sért
daglega og án undantekningar
ástúðlegur við bamið. Ef þú ert
ástúðlegur við bamið og bömin í
kringum þig og skynjar að þau eru
af Guði gefín, til marks um hið
góða, fagra og fullkomna, þá muntu
komast að raun um að þú þarft
aldrei að hegna bami. Vissulega
viljum við láta bömin hlýða okkur,
það er eðlilegt, en við eigum líka
að gera þeim hlýðnina auðvelda
þ.e. kröfumar eiga ekki að vera of
strangar eða flóknar heldur eiga
þær að vera þannig að bömin skilji
þær vel og ráði við þær. Aldrei má
kreíjast þess af bömum sem þeim
er um megn. Vilji þeirra og geta
kemur með árafjöldanum eins og
vitið. Og þannig er þetta í ríki
Guðs, hann agar okkur og tyftar,
en aldrei umfram það sem við ráð-
um við. Gleymið því ekki að þið
voruð einu sinni böm. Allir hæfíleik-
ar æfast og þroskast þegar þeir eru
notaðir.
Gils Guðmundsson
Víkveiji skrifar
Mikið kapp hefur verið á það
lagt að undanfömu að fá
okkur til að borða blessað lamba-
kjötið. Meðal annars hefur verið
efnt til auglýsingaherferðar i þessu
skyni. Við höfum verið minnt á þá
staðreynd.að okkur bjóðast fjalla-
lömb. Höfðað hefur verið til þjóð-
erniskenndar og ættjarðarástar
með fögrum ljósmyndum af ís-
lenskri náttúm og fánalitunum. Þá
erum við minnt á það um miðja
vikuna, að nú sé rétti tíminn til að
taka sunnudags-steikina úr frysti,
svo hún bragðist sem skyldi. Og
matreiðslumeistarar benda okkur á
uppskriftir, sem gera hið góða hrá-
efni ennþá betra.
Það er ánægjulegt að ástæða
þykir til að vekja svo rækilega og
skipulega athygli á þessari prýði-
legu afurð. Herferðin hefur þó vakið
Víkveija til umhugsunar um það,
hvort þetta sé rétta leiðin til að
auka neyslu á lambakjöti. Enginn
efast um, að það sé gott og hollt
og að það megi gera úr því góða
rétti. Kaupendur líta hins vegar
fyrst og fremst á verðið og taka
ákvarðanir út frá því, sumir segja
líka, að kjötið sé of feitt. Bændur
hafa rætt þessi vandamál í sinn hóp
og vilja sumir þeirra að þessum
óskum markaðarins sé sinnt meira
en gert hefur verið. Væri átak í þá
veru auglýst jafn rækilega og þeir
kostir, sem kynntir hafa verið
undanfarið, er ekki vafí á að salan
myndi stóraukast.
eir sem standa að markaðs-
átakinu með „íslenska ijalla-
lambið" segja, að því sé ætlað „að
minna okkur á að gleyma ekki að
kaupa og neyta íslenska lamba-
kjötsins, sem að undanfömu hefur
orðið að láta í minni pokann í þeirri
samkeppni á kjötmarkaðnum sem
fylgt hefur aukinni fjölbreytni sem
á boðstólum er“, eins og það var
heldur klaufalega orðað í einu
dagblaðanna. Hvort unnt sé að setja
„fjölbreytni" á boðstóla með þessum
hætti, skal dregið í efa. Hugsunin
í hinni tilvitnuðu setningu er sú,
að meiri fjölbreytni sé nú í kjötvör-
um en áður. Samkeppni milli versl-
ana hefur leitt til þess, að þær veita
viðskiptavinum sínum æ meiri þjón-
ustu við vinnslu á kjöti og fleira
kjötmeti er í boði en áður. „Islend-
ingar eru nýjungagjarnir og hafa
kunnað vel að meta fleiri tegundir
kjöts, sem fáséðar voru áður í versl-
unum, en það er engin ástæða til
að gleyma því að lambakjötið okkar
er líka hreinustu kræsingar," segir
einnig í fyrrgreindri frásögn.
Breytingamar á kjötmarkaði
okkar hafa verið að gerast stig af
stigi. Á sínum tíma var leitast við
að spoma gegn þeim af framleið-
endum hefbundinna tegunda með
kerfísaðgerðum innan landbúnaðar-
ins. Nú hefur verið horfíð af þeirri
braut að leggja stein í götu keppi-
nautana. Þess í stað er höfðað beint
til neytenda með „markaðsátaki".
Þetta er gleðileg þróun, sem orðið
hefur mun víðar hin síðari ár en
þama.
XXX
Asíðustu vikum hafa þau um-
skipti orðið, að nú er unnt að
kaupa hér tvær tegundir af bensíni.
Á þeim er að minnsta kosti sum-
staðar verðmunur, enda eru þær
misjafnar að gæðum. Þegar leiðin
var mdd, kostaði það nokkur orða-
skipti milli seljenda, eins og lesend-
ur Morgunblaðsins fengu að kynn-
ast. Eftir þau beindist orka þeirra
hins vegar að því að keppa á öðmm
velli en ritvellinum, það er um
kaupendur á bensíni.
Víkveiji spurðist fyrir um það á
dögunum, þegar hann kom á sína
gömlu bensínstöð, hvort hann ætti
nú að kaupa hágæða-bensín á bíl-
inn. Þá spurði afgreiðslumaðurinn,
hvort bifreiðin væri gerð fyrir það
eða ekki. Þama stóð bíleigandinn
sem sé frammi fyrir spumingu, sem
hann hafði aidrei velt fyrir sér. Af
gömlum vana keypti hann því
gamla bensínið og hugsaði með sér,
að nú þyrfti hann að hafa samband
við umboðið og aðgæta, hvaða
bensíntegund væri best fyrir bílinn.
Samkeppni leiðir að sjálfsögðu
jafnan til þess, að kaupandinn þarf
að líta í eigin barm og huga að
því, hvort hann eigi að láta nýjunga-
gimina stjóma sér eða það, sem
skynsamlegast er og hagkvæmast.