Morgunblaðið - 12.10.1986, Qupperneq 63

MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 12. OKTÓBER 1986
63

Horft til Kibo-tinds af Söðiinum i um 4100 m hæð. Leiðin á Uhuru-tind liggur hægra megin við snjóinn í miðju fjallinu.
höfðum í Horombo notuðum við til að ganga
um nágrennið og meðal annars gekk annar
okkar að svokölluðum Sebra-kletti en það
er klettaveggur sem vætlandi vatn hefur
myndað svartar og hvítar rendur í.
Á fjórða degi var svo göngunni haldið
áfram en þá var gengið að efsta kofanum
sem heitir Kibo en það er stór kofí með
nokkrum herbergjum. Hann stendur í 4740
m hæð. Eftir rúmlega klukkutíma göngu
komum við að síðasta vatnsbólinu sem var
að fínna á leiðinni upp. Reyndar var mest-
allt vatn frosið þama en okkur tókst þó að
fylla öll okkar vatnsflát. Einnig drukkum
við eins mikinn vökva og við gátum í okkur
látið en það er mjög mikilvægt að drekka
sem mest þegar komið er upp í svo mikla
hæð. Eftir u.þ.b. klukkutíma göngu í viðbót
varð enn ein gróðurbreytingin og má heita
að öll leiðin þar eftir hafí verið algerlega
gróðurvana. Leið okkar lá nú upp svokallað-
an Söðul en hann er hryggur sem tengir
tindana Kibo og Mawenzi saman. Við geng-
um eftir þessum hrygg upp í hlíðamar á
Kibo en þar stendur Kibo-kofínn. Þessi dag-
leið var um 12 km ogtók fímm klukkustund-
ir. Þegar við komum í kofann ákvað annar
burðarmaðurinn okkar að snúa við en vanlí-
ðan var farin að hijá hann. Fyrsta verk
okkar var að elda þegar við komum til Kibo.
í fjallgöngunni borðuðum við frostþurrkað-
an mat kvölds og morgna en hann höfðum
við keypt í Amsterdam. Um klukkan 18
lögðumst við til hvflu enda var langur dag-
ur framundan en þá skyldi þess freistað að
komast upp á Uhuru. Fljótlega fengum við
smáhöfuðverk. Erfitt reyndist að festa svefn
bæði vegna höfuðverkjarins og einnig vegna
umgangs í kofanum.
Um klukkan eitt um nóttina risum við
Jökulmyndanir við miðbaug.
úr rekkju og klæddum okkur í öll okkar
hlýjustu föt sem við höfðum komið með
heiman frá íslandi, þar á meðal ullamær-
föt, lopapeysur og vindheldar utanyfirflíkur.
Drukkum við síðan heilmikið af tei. Að því
búnu spenntum við á okkur höfuðljósin og
héldum út í myrkrið. Úti var 15 gráðu frost
en ekki mikill vindur. Stjömubjart var og
stórkostlegt að horfa til himins. Við lögðum
síðan af stað í einfaldri röð og var Thomasi
leiðsögumaður fremstur. Leiðin lá upp 40°
brattar brekkur með skriðum. Ástæðan fyr-
ir því að lagt er upp svona snemma er m.a.
sú að á nóttunni em þessar skriður frosnar
og því auðveldara að ganga þær. Við fómm
hægt og stoppuðum reglulega og hvfldum
okkur. Ef of hratt var farið kallaði annar
hvor okkar „pole pole“ til Thomasi en það
þýðir hægt á svahili. Kuldinn var bítandi
og fann maður vel fyrir honum þótt við
væmm vel klæddir. A leiðinni gátum við
séð ljós í þorpum bæði í Kenýa og Tans-
aníu 4000—4500 m neðar. Meðal annars í
þorpinu Loitokitok f Kenýa en þar dvaldi
Emest Hemingway sem veiðivörður á fyrri
hluta sjötta áratugarins. Það tók okkur §ór-
ar klukkustundir að ganga upp að Gillman’s
Point sem er í 5685 m hæð. í hvirfli Kibo
er askja sem er u.þ.b. tveir kílómetrar í
þvermál og er Gillman’s Point á austurbarmi
hennar. Við gengum nú eftir öskjubarminum
í átt að Uhum-tindi. Um klukkan hálf sjö
var sólampprás. Það gerðist eins og kveikt
væri á pem. Og þvflíkt ævintýraland sem
við okkur blasti.
Á' víð og dreif um öskjubarminn vom
sérkennilegir smájöklar. Framundan blasti
Uhum-tindur við. Takmarkið var innan seil-
ingar. Klukkan hálf átta náðum við svo
tindinum. Við tókumst í hendur, skrifuðum
nöfn okkar í gestabók og tókum myndir.
Landið neðan við fjallið var að mestu hulið
skýjum en þó sáum við til Meru-ijalls í
vestri. Mem rís norðan við borgina Ámsha
og er 4556 m hátt. Eftir að hafa dvalið í
15 mínútur á hæsta punkti Afríku héldum
við af stað niður að Horombo með viðkomu
í Kibo-kofanum. Morguninn eftir gengum
við svo niður að þjóðgarðshliðinu. Þar skildi
leiðir okkar og braeðranna þriggja sem höfðu
verið með okkur. Þeir héldu til fjölskyldna
sinna sem búa í námunda við þjóðgarðs-
hliðið og við fómm á Kibo-hótelið.
Þá daga sem eftir vom af ferðalagi okk-
ar notuðum við til að skoða tvo þjóðgarða:
Ngorongoro og Lake Manyara. Fyrir og
eftir þá skoðunarferð dvöldum við í besta
yfírlæti hjá íslenskri fíölskyldu sem starfar
við þróunarhjálp í borginni Amsha: Einari
Gústafssyni, konu hans Kristínu og bömum
þeirra Einari Emi og Helgu. Kunnum við
þeim og Kristjáni Eysteinssyni bestu þakkir
fyrir gistinguna og alla hjálpina.
17. ágúst héldum við svo aftur til Amst-
erdam eftir tveggja vikna eftirminnilega
dvöl í Tansaníu.