Morgunblaðið - 28.04.1987, Blaðsíða 18

18
MORGUNBLAÐIÐ, ÞRIÐJUDAGUR 28. APRÍL 1987
BöðvarL. Hauks-
son viðskiptafræð-
ingur — Minning
Fæddur 11. október 1946
Dáinn 19. apríl 1987
Böðvar Hauksson, mágur minn,
sem hér er minnst, lést á páskadag
í Borgarspítalanum eftir stutta og
stranga legu úr sjúkdómi, sem gerði
engin boð á undan sér. Fyrir mán-
uði gekk hann heill til skógar — í
dag er hann borinn til grafar, að-
eins fertugur að aldri, og er sárt
saknað af þeim sem til hans þekktu.
Böðvar fæddist 11. október 1946.
Hann var yngsta bam Láru Böðv-
arsdóttur og Hauks Eggertssonar,
forstjóra Plastprents hf. Eldri
systkini hans eru Ágústa, tónlistar-
kennari, gift Jónasi Ingimundar-
syni, píanóleikara, og Eggert,
viðskiptafræðingur, kvæntur undir-
ritaðri.
Böðvar varð stúdent frá VÍ 1967
og viðskiptafræðingur frá HÍ 1972.
Hann starfaði sem fulltrúi hjá Plast-
prenti hf. 1972/73, skrifstofustjóri
Iðnlánasjóðs 1973/77, á ný fulltrúi
hjá Plastprenti hf. 1977/80 og loks
viðskiptafræðingur hjá Hagdeild
Landsbanka íslands frá 1980.
Böðvari var starf sitt í Lands-
bankanum mikils virði, þar sem
hann tókst á við vaxandi verkefni
og ábyrgð. Hann var nýorðinn for-
stöðumaður í hagdeild bankans og
framkvæmdastjóri Útflutnings-
lánasjóðs, sem er sameignarstofnun
Landsbankans, Iðnaðarbankans og
Seðlabankans. Hann fór oft utan á
vegum bankans og kom fyrir
skömmu úr ferð frá Bandaríkjun-
um, þar sem hann kynnti sér
hliðstæð störf í þarlendum banka
og heimsótti íslensk fyrirtæki, sem
Landbankinn á viðskipti við.
Starfsfélagar Böðvars í Lands-
bankanum stækkuðu vinahóp hans,
sem hann og íjölskylda hans eign-
uðust góðar stundir með. Þessir
félagar reyndust honum, ásamt
öðrum vinum, ómetanlegir í veik-
indum hans, stöppuðu í hann stálinu
og biðu þess að úr rættist.
Böðvar var tengdur foreldrum
sínum og fjölskyldu sterkum bönd-
um, þar sem umhyggjusemi oghlýja
sátu í fyrirrúmi. Samband þeirra
mæðgina var sérstaklega náið,
blandað alvöru og glettni. Samræð-
ur þeirra voru oft á við góða
skemmtiþætti. Þeim var leikur einn
að kitla hláturtaugar viðstaddra án
þess að vega að nokkurri sálu.
Föður sinn studdi hann með ráð-
um og dáð við rekstur Plastprents
hf., sem fjölskyldan stofnaði ásamt
öðrum fyrir 30 árum. 24. mars sl.
— tveimur dögum áður en Böðvar
veiktist — mætti hann á aðalfund
Plastprents hf., þar sem glaðst var
yfir árangri síðasta árs og ákvörðun
tekin um verkefni framundan.
Minnisstætt er þegar hann í fundar-
lok fór með föður sínum og bróður
að skoða nýja verksmiðjubyggingu
fyrirtækisins, sem flutt verður í
innan skamms.
í sjúkdómslegu sinni vék hugur
Böðvars oft að þessum sérstæða
áfanga í sögu Plastprents hf. og
fylgdist hann áhugasamur með
' daglegum framgangi mála þar.
Hann starfaði mikið fyrir þetta fyr-
irtæki, sem líf fjölskyldunnar hefur
meira og minna snúist um síðustu
áratugina, og tók þar á með foður
sínum og bróður, þegar mikið lá
við. Hann hélt sambandi við gamla
starfsfélaga úr Plastprenti hf. sem
minnast hans á þessari stundu.
Böðvar var kvæntur Ásu Guð-
mundsdóttur, ritara hjá Fram-
kvæmdasjóði, og áttu þau 6 ára
son, Arnar Frey. Þá á Asa 24 ára
dóttur, írisi Laufeyju. Ása er dóttir
hjónanna Önnu Steindórsdóttur og
Guðmundar Magnússonar bygging-
armeistara.
Ása og Böðvar hófu búskap fyrir
10 árum. Þau eignuðust fyrir
nokkrum árum rúmgott raðhús, þar
sem þau bjuggu sér fallegt heimili.
Ása var stoð og stytta Böðvars og
fallegur og þróttmikill drengurinn
augasteinn þein-a beggja. Þótt
Böðvar bæri ekki tilfínningar sínar
á torg leyndi sér ekki að þau voru
stærsta gleðin í lífi hans. Kom vel
í ljós síðustu vikumar, þegar syrti
að, hvers virði þau voru hvert öðru
og að velferð Amars og Ásu var
honum allt.
Böðvar var vinfastur og naut
þess að taka rausnarlega á móti
gestum. Hann var skemmtilegur
gestgjafí og ekki þurfti hann að
hafa áhyggjur af veitingunum. Þau
mál vom í traustum höndum Ásu,
enda var hann stoltur af húsmóður-
hæfíleikum hennar.
Þakklæti er mér efst í huga,
þegar ég hugsa til Böðvars Hauks-
sonar, mágs míns. Þakklæti fyrir
það hvemig hann tók mér frá fyrstu
kynnum, þegar bróðir hans fór að
bjóða mér inn á heimili þeirra í
kvöldte. Þakklæti fyrir að miðla
mér af sjónarmiðum sínum, en rauði
þráðurinn í lífsstefnu hans var að
leggja öllum gott til og gæta þess
að ryðjast ekki fram fyrir nokkum
mann. Hann hafði ánægju af böm-
um. Þegar böm systkina hans voru
lítil færði hann þeim oft gjafír sem
valdar vom af ótrúlegri natni, enda
hittu þær beint í mark.
Böðvar bar óvænt og óvægin
veikindi sín af æðruleysi þess sem
hefur allt sitt á hreinu gagnvart
samferðafólki og almættinu. Starfs-
fólki Borgarspítalans, sem gerði
allt sem í mannlegu valdi stóð til
að bjarga lífí hans og létta honum
stundir, em færðar alúðarþakkir.
Sjálf er ég þakklát fyrir að hafa
orðið þeirrar gæfu aðnjótandi að
kynnast þessu valmenni, sem mér
er ekki kunnugt um að hafí eignast
óvildarmann um dagana. Hann var
lifandi dæmi um það að heiðarlegur
maður er göfugsta verk Guðs.
Sigriður Teitsdóttir
Böðvar L. Hauksson verður
jarðsunginn frá Dómkirkjunni í dag
kl. 13.30.
„Mjög erum tregt
tungu að hræra...“
segir í upphafserindum Sonator-
reks. Mér varð sem fleirum orða
vant við fregnina um lát Böðvars á
páskadag. Hún kom mjög á óvart
þó ljóst væri að stutt sjúkralega
hans væri af alvarlegum orsökum.
En það var ekki alvarleikinn sem
einkenndi kynni vinnufélaganna af
Böðvari heitnum Haukssjmi. Hann
var léttur í lund og ávallt viðræðu-
góður. Það er aðeins rúmur
mánuður síðan hann stjómaði
skemmtun samstarfsfólks á þeim
nótum léttleikans sem hann kunni.
Ekkert okkar grunaði þá, að hann
yrði horfínn af sjónarsviði okkar
innan skamms.
Nokkur kaflaskipti urðu í lífí
Böðvars um það leyti er hann hóf
störf í hagdeild Landsbankans, fyr-
ir rúmum sex árum. Honum fæddist
sonur, hjónabandið var framundan,
þá húsbygging og fleira veraldlegt
amstur. Honum vannst því miður
ekki aldur til að njóta þessa lengi.
Böðvar var hlédrægur maður,
rólyndur og greiðasamur. Hann var
einnig mjög greindur og miklu
greindari en hann sjálfur vildi vera
láta.
Við að renna yfír þann hluta
æviferils hans, sem við þekktum,
kemst maður í gott skap, af því það
var alltaf gaman að vinna með hon-
um.
Ótímabært fráfall Böðvars fyllti
okkur trega en minningamar sem
um hann lifa eru bjartar og verða
vonandi Amari Frey syni hans að
leiðarljósi í lífínu.
Dýpstu samúðarkveðjur til Ásu,
Amars Freys og annarra ættingja,
sem um sárast eiga að binda við
fráfall Böðvars.
Brynjólfur Helgason
Böðvar Láms Hauksson er lát-
inn, fertugur að aldri. Það er erfítt
að skilja tilveruna þegar ungir menn
í blóma lífsins hverfa af sjónarsvið-
inu. Helst dettur manni í hug hið
fomkveðna, að þeir sum guðimir
elski deyi ungir.
Böðvar var sonur hjónanna Láru
Böðvarsdóttur frá Laugarvatni og
Hauks Eggertssonar frá Haukagili
í Vatnsdal.
Við Haukur byggðum saman hús
í Barmahlíð 54 og hafa fjölskyld-
umar tvær búið þar frá árinu 1948,
en kona mín Kristín Þorsteinsdóttir
og Haukur eru bræðraböm. Á þetta
sambýli hefur aldrei neinn skugga
borið.
Böðvar var á bamsaldri þegar
hann kom í sambýlið, góður og fal-
legur drengur sem naut þess að
taka þátt í leik og starfí með öðrum
bömum. Fljótt kom í ljós að Böðvar
mátti ekki missætti sjá á milli
krakkanna og undi því ekki að hinn
stærri gengi á hlut hins minni. Þá
var hann þangað kominn og tókst
á skammri stund að sætta hópinn
þannig að öllum fannst þeir geta
unað vel sínum hlut. Böðvar brá
fyrir sig gamansemi og snerist þá
reiði bamanna í gleði og hlátur.
Böðvar hafði ríka kímnigáfu sem
oft kom fram í stuttum meitluðum
setningum, stundum eilítið meinleg-
um, en án þess að nokkur væri
meiddur. Þær skildu eftir hljóm í
huga þess sem hlustaði.
Böðvar var hlýr maður, trygg-
lyndur og hjálpfús. Hann hafði
alltaf tíma og bar ætíð birtu með
sér hvert sem hann fór.
Á heimili okkar var hann alltaf
aufúsugestur.
Böðvar gekk menntaveginn og
varð viðskiptafræðingur frá Há-
skóla íslands 1972. Hann vann
undanfarin ár hjá Landsbanka ís-
lands, síðast sem framkvæmdastjóri
Útflutningslánasjóðs.
Böðvar var kvæntur Ásu Guð-
mundsdóttur, ritara hjá Fram-
kvæmdasjóði, og áttu þau einn son,
Amar Frey, mesta efnisbam og
augastein föður sín. Þau bjuggu í
raðhúsi í Breiðholti. Heimili þeirra
var fallegt og hlýtt og bar vott um
smekkvísi þeirra hjóna.
Á gönguferðum um Breiðholtið
kom Böðvar oft í verslun mína.
Hann var þá jafnan með drenginn
sinn með sér. Þetta vora góðar
heimsóknir og margt sagði Böðvar
þá vel og skemmtilega. Þótt Böðvar
væri orðinn fullorðinn maður fann
ég að hann hafði í engu misst gam-
ansemi sína og gleði er einkenndi
hann sem bam. Þetta kom glöggt
fram í síðustu heimsókn þeirra
feðga. Drengurinn var órór og hafði
allt á homum sér. Pabbi hans tal-
aði til hans, sagði honum sögu.
Drengurinn fór að hlusta, róaðist
og tók að gera greinargóðar at-
hugasemdir við frásögn föður síns.
Hér þekkti ég Böðvar úr bemsku
hans. Þeir feðgar kvöddu síðan,
Böðvar tók þéttingsfast í litla hönd
sonar síns og þeir leiddust burt.
Tveimur dögum áður en Böðvar
veiktist gengu þeir feðgar, Haukur,
Eggert og Böðvar um stórhýsi sem
fyrirtækið Plastprent er að reisa,
en það er að meirihluta í eigu fjöl-
skyldu Hauks. Það lætur að líkum
að framtíðarsýn hafi ríkt í hugum
þeirra, stórhugur og bjartsýni. Eng-
um datt í hug að kall að handan
kæmi á næstu dögum. Stundum er
gott að vita ekki hvað framtíðin ber
í skauti sér.
Böðvar lá í um þrjár vikur á
sjúkrahúsi. Þegar hann vissi að
hann ætti skammt eftir ólifað bað
hann bróður sinn og eiginkonu að
ganga frá sínum málum. Þannig
var Böðvar. Hann vildi hafa hreint
borð þar sem engan skugga bæri
á. Hann vildi að reglusemi og heið-
arleiki ríkti í skiptum manna og
þess vegna naut hann óskoraðs
trausts þeirra sem til hans þekktu.
Á páskadag var klippt á lífsþráð-
inn. Það er erfíðast fyrir eiginkonu
hans og son, foreldra og systkini
að sjá á eftir honum yfír móðuna
miklu. Þau hafa mest misst. En það
er huggun og styrkur í miklum
harmi að fínna návist Böðvars í
bjarma minninganna.
Ég og fjölskylda mín þökkum
góðum dreng hlýjar og góðar sam-
vistir og biðjum guð að blessa
minningu hans.
Guðlaugur Guðmundsson.
Böðvar Hauksson hóf störf í hag-
deild Landsbankans í ársbyijun
1981. Hann hafði þá að afloknu
háskólanámi öðlast allmikla starfs-
reynsiu bæði hjá Plastprenti hf. og
sem skrifstofustjóri Iðnlánasjóðs.
Það kom fljótt í ljós að Lands-
bankanum hafði bætzt góður
lismaður. Böðvar var eljumenni og
kunni vel til verka. Skýrslur hans
vora glöggar, tillögur skynsamar
og vel rökstuddar. Hann ávann sér
traust og velvild samstarfsmanna
sinna og viðskiptavina bankans.
Raunar var hann hvers manns hug-
ljúfí, er bar með sér hlýju í rólegu
og iátlausu fasi, hvar sem hann
kom. Þeir sem þekktu til foreldra
hans og ættmenna gerðu sér ljóst,
að eplið hafði ekki fallið langt frá
eikinni.
Fyrir tveimur áram varð Böðvar
við tilmælum um að taka að sér
ritarastörf í Útflutningslánasjóði.
Fólu þau störf í raun í sér fram-
kvæmdastjóm þessa sjóðs, sem ekki
er mikill að vöxtum, en gegnir þó
mikilvægu hlutverki á sínu sviði.
Eftir þetta urðu samskipti okkar
Böðvars enn nánari en áður, þar
sem ég gegndi formennsku í sjóðn-
um. Nokkur áhöld vora um framtíð
sjóðsins og hlutverk á þessum tíma.
Var það því fyrsta verkefni Böðvars
að gera ítarlega úttekt á starfsemi
sjóðsins og tillögur um hugsanlegar
breytingar á skipulagi hans. Var
þetta verk fjótt og vel af hendi leyst
og reyndist full samstaða um niður-
stöður þess meðal eigenda sjóðsins.
Að því loknu einbeitti Böðvar sér
að því að koma starfsemi sjóðsins
í sem haganlegastar skorður, auk
þess sem hann kynnti sér samsvar-
andi sjóði á Norðurlöndum. Síðasta
verk hans, fyrir aðeins nokkram
vikum, var að undirbúa aðalfund
sjóðsins og ganga frá reikningum
hans og ársskýrslu.
Þungur harmur er nú kveðinn
að eiginkonu Böðvars og ungum
syni, foreldram hans, ættmönnum
og vinum. En hans verður einnig
sárt saknað af samstarfsmönnum í
Landsbanka og í stjórn Útflutn-
ingslánasjóðs, sem lengi munu
minnast þessa hægláta ágætis-
manns.
Jónas H. Haralz
Mig langar að minnast vinar
míns, Böðvars Haukssonar, með
nokkram orðum.
Það skiptir ótrúlega miklu hvem-
ig vini og samstarfsmenn sérhver
maður hittir á lífsleiðinni. Ég tel
það mikið lán að hafa átt þess kost
að kynnast Böðvari. Af öllum hans
kostum mat ég mest lífsgleðina og
kímnigáfuna sem hann bjó yfír.
Hann var einstakur maður að um-
gangast.
Þau vora ófá skiptin sem við
vinnufélagamir hittumst á skrif-
stofu hans. Á nokkram mínútum
myndaðist þá svo léttur andi að við
lá að menn rifnuðu af hlátri. Böðv-
ar var miðdepill alls þessa og brá
sér í ýmis líki, átti það jafnvel til
að fara með eftirhermur. Að stutt-
um tíma liðnum gengu menn út
aftur tilbúnir að takast á við hvaða
verkefni sem er. Tilganginum var
náð. Það er ekki öllum gefíð að
geta haft þessi áhrif á umhverfí
sitt, en Böðvar hafði einstakt lag á
því.
Kvöldin voru oft notuð til göngu-
ferða. Umræðuefnið var þá yfírleitt
af allt öðram toga spunnið en létt-
leikinn ávallt í fyrirrúmi.
Ég hafði beðið fyrir þau skilaboð
til Böðvars í veikindum hans að ég
biði þess dags er ég gæti þrýst
hönd hans á ný. Það tækifæri gafst
ekki. Trú mín segir mér þó að mér
muni verða að þeirri ósk minni þó
síðar verði.
Minninguna um góðan vin geymi
ég í hjarta mínu. Enginn veit hvað
átt hefur fyrr en misst hefur.
Ása mín og Amar, þið geymið
minninguna um elskulegan eigin-
mann og föður.
Foreldrar, systkini og aðrir ætt-
ingjar geyma minninguna um dreng
sem var glæsilegur kjmdilberi ættar
sinnar.
Jón ívarsson
Stráin sölna. Stofnar falla.
Stormur dauðans næðir alla
Ljóselskandi langan þrungið,
lffið fyllir öll þau skörð,
sækir fram í sigurvissu.
Svoerstríttumallajörð. (ÖmAmarson)
Það era páskar árið 1987. Hátíð
þjáninga, en einnig upprisu og
gleði. Sumarið er í nánd og dagarn-
ir orðnir bjartari og lengri. Eg sit
við gluggann og stari út. Regndrop-
amir falla einn og einn, og allt í
einu er komin hellirigning. Það
rignir lengi en smám saman styttir
upp. Sólarglæta brýst fram og
vermir. Það er gott því allt er svo
hráslagalegt, hugurinn dapur.
Annars finnst mér veðrið vera
táknrænt fyrir það, hvemig mér
hefur liðið sfðan fréttin barst um
að hann Böðvar væri dáinn. Hún
skall eins og flóðbylgja yfír og mér
fannst sem allt herptist saman inni
í mér, endalaus nístandi sársauki
án tilgangs. Smám saman létti þó
aðeins. Þetta farg varð ekki eins
þungt. Hugurinn dofinn, en ég læt
hann hvarfla til þeirra ánægjulegu
stunda, sem við hjónin höfum átt
með Ásu og Böðvari. Ég nýt þess
að láta hugann reika, þakklát Guði
fyrir að eiga minningamar.
í Spámanninum eftir Kahlil Gibr-
an segir um vináttuna:
„Vinur þinn er þér allt.
Hann er akur sálarinnar, þar sem samúð
þinni er sáð og gieði þfn uppskorin.
Hann er brauð þitt og arineldur.
Þú kemur til hans svangur í leit að friði.
Þegar vinur þinn talar, þá andmælir þú
honum óttalaust eða ert honum samþykkur
af heilum hug.
Og þegar hann þegir, skiljið þið hvom ann-
an.
Því að í þögulli vináttu ykkar verða allar
hugsanir, allar langanir og allar vonir ykkar
til, og þeirra er notið í gleði, sem krefst
einskis.
Þú skalt ekki hryggjast, þegar þú skilur við
vin þinn, því að það, sem þér þykir vænst
um í fari hans, getur orðið þér ljósara í fjar-
veru hans, eins og fjallgöngumaður sér
fjallið best af sléttunni."
Þetta era viturleg orð og þannig
upplifðum við vináttu þeirra hjóna.
Vináttu, sem hófst þegar við höfð-
um nýhafíð búskap í sama húsi.
Það var gott samfélag í því húsi.
Við héldum meira að segja Þorra-
blót, þar sem íbúar allra sex
íbúðanna skemmtu sér konunglega.
Ása og Böðvar fluttu fyrst í burtu
en komu að sjálfsögðu á Þorrablót
sem „heiðursgestir", því samheldni
hópsins var mikil.
Minningamar streyma fram. Fá-
um hef ég kjmnst, sem vora jafn
skemmtilegir að segja frá og Böðv-
ar, eða hvað hann gat verið hnyttinn
í tilsvöram. Að við væram alltaf
sammála, nei, svo langt í frá. Hann
naut þess að leggja orðræðuna
þannig upp, að okkur Ásu, „kven-
réttindakonunum", væri stíðni að.