Morgunblaðið - 13.12.1987, Blaðsíða 60

60 C
MORGUNBLAÐIÐ, SUNNUDAGUR 13. DESEMBER 1987
Bókarkaflinn sem hér
fer á eftir er úr vest-
ur-þýsku bama- og
unglingabókinni Litla
vampíran, sem bókaút-
gáfan Nálin hefur nýlega
sent frá sér.
Bækurnar um litlu
vampíruna eru um margt
býsna sérstæðar, enda eru
þær dæmi um vissa breyt-
ingu sem er að verða á
bamabókmenntum í Vest-
ur-Þýskalandi.
Litla vampíran er fýrsta
bókin af sjö sjálfstæðum
sögum sem fjalla um uppá-
tæki og ævintýri þeirra
félaga Runólfs Hrollberg,
sem er lítil vampíra, og
Antons Túliníuss.
Sögumar sem em eftir
hina ungu vestur-þýsku
skáldkonu Angelu Som-
mer-Bodenburg hafa nú
þegar náð mikilli útbreiðslu
víða um heim.
Litla vampíran
Dularfulla pjatlan
Næsti laugardagur byrjaði einsog
allir laugardagar. Að loknum morg-
unverðinum fór pabbi Antons út að
kaupa inn til helgarinnar. Mamma
hans var búin að þvo sér um hárið
og nú var að koma hárþurrkunni
fyrir. Anton aðstoðaði hana.
„Ætlið þið aftur í bíó?“ spurði
hann kæruleysislega um leið og hann
stakk snúrunni í samband á bak við
sófann.
„Má vera,“ sagði móðirin, „en
kannski verður pabþi þinn að fara á
skrifstofuna."
„Á skrifstofuna?" hrópaði Anton
vonsvikinn.
„Já,“ sagði móðirin og setti kúfinn
á þurrkunni yfír höfuð sér, „en hann
um það. Ég get alveg farið í bíó án
hans.“
„Nú, svoleiðis," sagði Anton og
var létt. Honum hryllti við tilhugsun-
inni um að mamma hans yrði heima,
hann átti nú einu sinni von á heim-
sókn!
Móðirin setti þurrkuna í gang og
Anton flúði undan hræðilegum háv-
aðanum inn í herbergið sitt, þar sem
allt var tilbúið fyrir næturheimsókn-
ina. Allar bækur sem vampírunni
kynnu að mislíka voru horftiar úr
bókahillunni: tvö síðustu bindi King
Kong-bókanna, Tarzan-blöðin og
bækumar um Súpermann. í þeirra
stað voru komnar tvær nýjar bækur:
önnur þeirra var svört með mynd af
risastórri leðurblöku framan á og þar
fyrir ofan stóð skrifað stórum rauð-
um stöfum: „Vampírur — tólf hrylli-
legar hryllingssögur." Hin var i
fjólubláu bindi og hét „Hefnd Drag-
úla“. Anton hafði stillt báðum
bókunum þannig upp að vampíran
gat ekki annað en séð þær. Á skáp-
hurðinni hékk mynd sem Anton hafði
sjálfur teiknað kvöldið áður. Þar gat
að lfta vampíru sem var í þann mund
að rísa upp úr gröf sinni. Antoni
fannst andlitið sérstaklega vel
heppnað. Hann hafði teiknað dökka
bauga í kringum augun og rauður
munnurinn var hálfopinn þannig að
hárbeittar vígtennumar komu sérs-
taklega vel í ljós.
„Ojjj,“ hrópaði móðirin þegar hún
rak augun í myndina, „þarftu endi-
lega að teikna svona andstyggilega
hluti?"
„Hvemig andstyggilega?" spurði
Anton um leið og hann litaði varlega
með hvítum lit yfir tennumar til að
þær yrðu enn meira áberandi.
„Líttu bara á andlitið!" hrópaði
móðirin. „Þú getur fengið martröð
af þessu."
Runólfí finnst myndin örugglega
æðisleg, hugsaði Anton með sér.
Skakkir legsteinar og krossamir
á leiðunum hjálpuðu til við að mynda
dásamlega hryllingsstemmningu!
Ætti hann að bæta nokkrum leður-
blökum inn á myndina? Verst hvað
var erfítt að teikna þær. Hann tók
bókina með hryllilegu vampírusögun-
um niður úr hillunni og skoðaði
Ieðurblökuna framan á henni. Hún
var viðbjóðsleg og passaði vel við
myndina hans ... Anton ákvað að
fresta þessari ákvörðun til morguns
og lagðist þess í stað makindalega
upp í rúmið sitt.
Kvöldið áður hafði hann byrjað
að lesa fyrstu söguna í bókinni. Þar
var sagt frá grfmuballi þar sem
mættir vorú gestir í furðulegustu
búningum . .. einn þeirra hafði búið
sig sem vampíra og gervið var svo
frábært að allir voru hræddir við
hann. Á miðnætti þegar allir áttu
að taka niður grímumar gerði hann
það ekki. Og skyndilega var öllum
ljóst að hann var alls ekki dulbúinn!
Anton var svo niðursokkinn í bók-
ina að hann tók ekkert eftir því að
pabbi hans var kominn heim, að
síminn hringdi tvisvar, að ryksugan
hamaðist og vatn var látið renna í
baðkerið. Það var ekki fyrr en sker-
andi sársaukavein kvað við að hann
leit upp úr bókinni og lagði við hlust-
ir. Er þetta hjá okkur? hugsaði hann
með sér.
„Fóturinn á mér!“ heyrði hann
móður sína kveina.
„Hvað í ósköpunum ertu líka að
prila upp á þennan stólræfíl," sagði
faðirinn, „til hvers heldurðu að stig-
inn sé?“
„Já,“ sagði móðirin gremjulega,
„auðvelt að vera vitur eftir á.“
„Reyndu að stíga í fótinn."
„Ái.“
„Prófaðu að hreyfa ökklann."
„Ég get það ekki!“
„Hvað er að mamma?" kallaði
Anton fram á ganginn.
„Ég sneri mig um ökklann," svar-
aði móðirin.
„Finnurðu mikið til?“ spurði An-
ton.
„Já,“ sagði hún, „ég ætla að leggj-
ast fyrir með eitthvað undir fætin-
um.“
Anton heyrði hana haltra fram
ganginn og fara inn í stofu. Á meðan
hann var að koma bókinni fyrir í
bókahillunni velti hann því fyrir sér
hvort hún kæmist nú í bíó með snú-
inn ökkla. Það fer eftir ýmsu, hugsaði
hann með sér. Ef það er hægri fótur-
inn — hann notar hún nú bara til
að stíga á bensíngjöfína. Það var
hins vegar vinstri fóturinn sem móð-
irin hafði lagt upp á stólrönd og virti
fyrir sér sársaukafullum augum.
„Þvílík óheppni," sagði hún, „ökkl-
inn er stokkbólginn."
„Þú gætir reynt kalda bakstra,"
stakk Anton upp á.
„Góð hugmynd," sagði faðirinn.
„Á ég að hlaupa út í apótek?"
spurði Anton.
„Það væri indælt!" sagði móðirin
glöð.
„Ekki nema sjálfsagt," sagði An-
ton.
„Nú jæja,“ rumdi í föðumum, „svo
sjálfsagt er það nú ekki. Ég man
ekki betur en þú ...“
„Hættu þessu nöldri," greip móðir-
in fram í fyrir honum. Og við Anton
sagði hún: „Spurðu hvað sé best að
gera þegar maður tognar.“
„Þannig atvikaðist það að Anton
eyddi eftirmiðdeginum í að leggja
kalda bakstra, sem voru vættir í
ediksýrðri leðju, um ökkla móður
sinnar. Faðir hans var fyrir löngu
farinn aftur á skrifstofuna og Anton
spurði í tíunda skipti: „Nú líður þér
áreiðanlega miiiikið betur?"
„Það mætti halda að þú vildir losna
við mig í kvöld," sagði móðir hans.
„Nei, hvers vegna,“ hrópaði Anton
og reyndi að sýnast stórmóðgaður.
„Nú, jæja," sagði móðirin hlæj-
andi, „þú þurftir ekki að hafa neinar
áhyggjur af pabba þínum. Hann
verður á skrifstofunni. En þú gerðir
ekki ráð fyrir mér og nú reynirðu
að lækna mig með öllum ráðum."
„Nei, heyrðu mig nú, mamrna,"
sagði Ánton en mótmæli hans voru
ekki mjög sannfærandi.
„Hvað sem öðru líður — ég er
hvort eð er búin að ákveða mig,“
hélt móðir hans áfram og brosti, „ég
verð heima!“ Anton fann hvemig
hann fölnaði upp. „Og veistu hvað?
Við skulum hafa það reglulega nota-
legt í kvöld, bara við tvö!“ Allt í einu
fannst Antoni eins og kökkur sæti
fastur í hálsinum á sér og hann kom
ekki upp einu einasta orði.
„Anton," sagði móðirin, „er það
svona hræðilegt?"
„N-neeei,“ stamaði Anton.
„Við lögum okkur te og spilum
lúdó, ó, hvað það verður indælt,"
sagði hún hugfangin, „eða þá við
horfum á sjónvarpið ef þú vilt það
heldur. Er það þess vegna sem þér
varð svona bilt við? Heldurðu að ég
leyfí þér ekki að horfa á sjónvarpið?"
„Nei,“ sagði Anton í hálfum hljóð-
um.
„Hvað þá?“
„Ekkert," muldraði hann og leit
út um gluggann: Það var þegar tek-
ið að rökkva! „Ég ætla inn í her-
bergi," sagði hann, „mig langar að
lesa.“
Nú var auðvitað allt ónýtt. Hann
varð að vara Runólf við, en hvemig?
Var einhver smuga að ná sambandi
við hann? Anton henti sér á rúmið
og grúfði höfuðið í sængina. Hann
var dapur og fannst sem allir hefðu
yfírgefíð sig. í heila viku var hann
búinn að hlakka til þessa kvölds!
Allt í einu var bankað á gluggann,
fyrst svo lágt að Anton hélt að sér
hefði misheyrst. Svo var bankað aft-
ur og Anton spratt upp úr rúminu
eiiís og fjöður, þaut út að glugganum
og dró gluggatjöldin snögglega frá:
A gluggasyllunni sat Runólfur! Hann
brosti og gaf Antoni merki um að
hleypa sér inn. Anton leit snöggt um
öxl og fullvissaði sig um að dymar
á herberginu væm lokaðar. Síðan
opnaði hann gluggann. Hjartað barð-
ist um í bijósti hans og hendumar
skulfu meðan hann baksaði við að
opna.
„Halló,“ sagði vampíran, „gaman
að sjá þig.“
„Uss!“ sagði Anton, „óvinir í
nánd.“
„Nú hver?" sagði vampíran.
„Mamma mín,“ hvíslaði Anton,
„hún sneri sig á fæti.“'
Runólfur virtist ekki kippa sér
mikið upp við það. Þvert á móti leit
hann með löngunaraugum til dy-
ranna og sleikti út um.
„Þú ætlar þó ekki...“ stamaði
Anton. Gruriurinn sem læddist að
honum var svo hræðilegur að hann
gat ekki sagt það upphátt. En Run-
ólfur hafði þegar skilið hann. Hann
varð vandræðalegur á svipinn og
sagði: „Nei, nei, engar áhyggjur. Ég
er búinn að borða." Um ieið rak
hann upp svo nístandi hlátur að
Anton hrökk í kút.
„Nú kom vampíran auga á bæk-
umar.
„Vampírur — tólf hryllilegar hryll-
ingssögur," las hann upphátt og
spurði síðan undrandi: „Nýjar?“
Anton kinkaði kolli. „Og þessi líka:
Hefnd Dragúla."
„Hefnd Dragúla?" Vampíran tók
bókina í hönd sér og fletti henni allt
að því ástúðlega. „Það hljómar vel!“
„Komstu með hina bókina með
þér?“ spurði Anton.
„Humrn," sagði vampíran og hóst-
aði vandræðalega, „hún litla systir
mín er með hana eins og stendur."
„Litla systir þín?“ hrópaði Anton.
„Já, en þú færð hana aftur. Hún
nauðaði svo mikið að ég gat ekki
neitað." Og um leið og hann stakk
„Hefnd Dragúla" undir skikkjuna
sagði hann: „Þú færð þær báðar í
næstu viku.“
„Þá það,“ sagði Anton, „hvemig
finnst þér annars myndin mín?“
„Teiknaðir þú þetta?“ sagði
vampíran í viðurkenningartón. „Ekki
sem verst.“
„Og hvemig fínnst þér vampíran?"
„Góð! En munnurinn er kannski
einum of rauður."
„Of rauður? Þinn er líka svona
rauður!"
„Jaá,“ sagði vampíran og ræskti
sig, „en — ég er líka nýbúinn að
borða."
„Svoleiðis," muldraði Anton, „ég
vissi það auðvitað ekki. En ég get
litað aftur yfír munninn," sagði hann.
Skyndilega heyrði hann að stofu-
djimar vom opnaðar. „Mamma!"
hrópaði hann. „Fljótur inn í skáp!“
„Af hveiju?" spurði vampíran og
ætlaði út að glugganum.
„Ég get alveg eins ...“
„Nei, nei,“ sagði Anton, „hún fer
strax aftur."
í þvf var bankað á herbergis-
hurðina.
„Anton," kallaði móðirin, „eigum
við að fá okkur tebolla?"
„Æi,“ sagði Anton um leið og
hann gekk upp að dyrunum og reyndi
eins og hann gat að finna upp á ein-
hverri afsökun, „ég er ekkert þyrst-
ur.“
Hann opnaði smárifu á hurðina.
„En lúdó? Hvemig líst þér á það?“
„Já, en bókin mín er einmitt svo
spennandi núna.“
„Heyrðu, Anton," sagði móðirin
áhyggjufull og reyndi að gægjast
yfir öxlina á honum inn í herbergið,
„þú ert þó ekki orðinn veikur? Líður
þér illa?“
„Af hveiju heldurðu það?“
„Það er svo undarleg lykt inni hjá
þér. Anton þú hefur þó ekki verið
að fíkta með eldspýtur?"
„É-ég?“ hrópaði Anton hneykslað-
ur. „Nei!“
„Hér er ekki allt með felldu," sagði
móðirin um leið og hún ýtti Antoni
til hliðar og haltraði inn í herbergið.
Hún leit tortryggnislega í kringum
sig en tók greinilega ekki eftir neinu
sérstöku. Svo varð henni allt í einu
litið á skápinn. „Hvað er nú þetta?"
hrópaði hún og greip í dularfulla
svarta pjötlu sem gægðist út undan
skáphurðinni.
„Ái,“ sagði dimm rödd innan úr
skápnum, „skiklqan mín!“
Ánton var orðinn náfölur.
„Þetta er bara vinur minn,“ flýtti
hann sér að segja og stillti sér upp
fyrir framan skáphurðina.
„Og hvers vegna er hann inni í
skáp?“ spurði móðirin.
„Af því — hann er dálítið ljós-
fælinn."
„Einmitt það já, ljósfælinn," sagði
móðirin, „ég hefði nú samt ekkert á
mótj því að fá að sjá hann.“
„Nei, það er útilokað."
„Af hveiju?"
„Af því, af því að — hann er í
grímubúningnum sínum."
„í grímubúningnum sínum?“ sagði
móðirin hlæjandi. „Þá er nú enn
meiri ástæða til að líta á hann!
Spurðu hvort hann vilji ekki drekka
te með okkur!“
Anton hristi höfuðið. „Hann vill
það áreiðanlega ekki. Hann drekkur
ekki — te.“
„Ekki það? Hvað vill hann þá?“
Innan úr skápnum heyrðist hás
stuna.
„Drekkur hann kannski — saft?"
spurði móðirin.
„Ef hún er vel rauð!“ tautaði