Morgunblaðið - 06.01.1988, Blaðsíða 40

Æ.
MORGUNBLAÐIÐ, MIÐVIKUDAGUR 6. JANÚAR 1988
Minninff:
Lára Hjálmarsdóttir
Fædd 4. nóvember 1933
Dáin 21. desember 1987
Bognar aldrei - brotnar í
bylnum stóra seinast.
(Stephan G, Stephansson.) *
Þessar línur hafa oft flogið í hug
mér undanfama mánuði, meðan ég
hgf fylgst með hetjulegri baráttu
hugrakkrar konu, sem ekki kvart-
aði, átti ótrúlegan viljastyrk og
nýttí hann.til hinstu stundar. Hún
vildi ekki gefast upp, vildi vera hjá
sínum, njóta samvistanna og eign-
ast mörg bamaböm, sem hún gæti
átt gleðistundir með og nlúð að.
En sá tími kemur að lokum til okk-
ar allra að viljinn er ekki það sem
ræður, né heldur löngunin til lífs
og athafna. Sá sem lífið gaf kallar
oss heim til sín með eða án fyrir-
vara. Sú sem hér er minnst fékk
sinn fyrirvara og hún notaði hann
skipulega og yfirvegað eins og ekk-
ert hefði í skorist. En kallið kom.
Bndsshóinn
Námskeið fyrir
hyrjendur að hefjast
Byrjendanámskeiðið er sniðið fyrir fólk, sem lítið eða ekkert þekkir til spiisins. Reglur
spilsins verða skýrðar og farið yfir undirstöðuatriði sagna og sjálfrar spilamennskunnar.
Námskeiðið hefst 18. janúar nk. og stendur yfir í 11 mánudagskvöld (kl. 20.15-
23.15). Ekki er nauðsynlegt að hafa með sér spilafélaga.
Kennsla fer fram í Sóknarhúsinu við Skiphott 50a, í rúmgóðum og þægilegum fundarsal.
Frekari upplýsingar og innritun er í síma 27316 á milli kl. 16.00-19.00 virka daga
eða kl. 13.00-15.00 um helg'ar.
Ennfremurá skrifstofu Bridsblaðsins, Brautarholti 4, á sama tíma.
mmsDNMM
mrwm fyrr skattkoww
kvittun
fynr nkatty.oni
Á*rnt:>XT *rtunt t*:!H*n**f*AXM

Nýjar skattareglur gera kröfur um ný og breytt bókhaldsgögn.
Við fylgjumst með tímanum og höfum látið útbúa sérstaklega:
- Akstursdagbækur - akstursreikninga
- Eyðublöð fyrir ferðakostnað og dagpeninga
- Kvittanaeyðublöð fyrir skattkort
Auk þess bjóðum við nú bæði plasthlífar og geymslukassa
fyrir skattkort.
I
Hallarmúla 2, sími 83211
Austurstræti 10, sími 27211
Kringlunni, sími 689211
Að morgni 21. desémber hvarf vin-
kona mín og nágranni, Lára, til
annars heims.
Lára, Lore Else Charlotte
Schmidt, fæddist í Schlösschen-
Porschendorf í Sachsen, Þýska-
landi. Foreldrar hennar voru
Helmut Willi Gustav “ Schmidt,
tæknifræðingur, og kona hans,
Charlotte Helene, fædd Piesker.
Þau eru bæði látin.
Lára ólst upp í Berlín (Berlín-
Zehlendorf, nú í Vestur-Berlín),
nema dvaldi síðari stríðsárin í fæð-
ingarbæ sínum með móður sinni og
tveimur systrum, Marianne, nú bú-
settri í Englandi', og Kristínu, sem
er íslenskur ríkisborgari, nú bú-
settri í Vestur-Þýskalandi. Faðir
hennar gegndi þá herþjónustu.
Lára dvaldi á íslandi 1955—1956
og giftist 2. júní 1956 eftirlifandi
eiginmanni sínum, Vilhjálmi Þor-
lákssyni. Þau dvöldu í Vestur-Berlín
1956—1961 í sambýli við foreldra
og systur Láru. Vilhjálmur stundaði
þá nám í byggingarverkfræði. Þar
fæddust þeim tvö böm.
Þuríður er flugfreyja, fæddist
1955. Hún er gift Símoni Pálssyni,
forstöðumanni Flugleiða í Noregi,
og búa þau í Osló. Þau eiga einn
son, Vilhjálm Styrmi, sem er eina
bamabam Láru og augasteinn fjöl-
skyldunnar allrar.
Sveinn fæddist 1958. Hann hefur
stundað nám í mannfélagsfræði í
Svíþjóð og býr þar ásamt konu
sinni, Guðmundu Ingu Forberg,
fóstm.
Fjölskyldan fluttist til íslands
1961. Hér fæddust þeim tveir synir
og búa þeir enn í foreldrahúsum.
Hilmar er fæddur 1964. Hann
er við nám í Háskóla íslands. Sam-
býliskona hans er Sigríður Loga-
dóttir, en hún er að ljúka
lögfræðinámi við Háskóla íslands.
Kári fæddist 1968. Hann er nem-
andi við Skálholtsskóla.
Fjölskyldan hefur búið í Garðabæ
síðan 1965.
Þótt Lára væri aðflutt varð hún
sannur íslendingur. Það var hún
sem hvatti til þess að fjölskyldan
flutti hingað heim eftir námsárin.
Hún lagði metnað sinn í að læra
íslensku betur, gerði það fljótt og
var mjög annt um að tungan væri
rétt töluð og hreint.
Lára bar mikla virðingu fyrir
íslenskum hefðum og fjölskyldu-
böndum. Einhveiju sinni talaði hún
um það að hún hefði viljað vera
bam á íslandi. Fyrir þann sem hef-
ur verið bam og unglingur í stríðs-
hijáðu landi, átt föður, ættingja og
vini kallaða til herskyldu, hlýtur það
að vega hvað þyngst á metaskálun-
um að vita að eiginmaður og synir
verða ekki kvaddir á vígvelli.
Óöryggið, biðin og óvissan setur sín
spor í sál þeirra sem hafa þurft að
búa við það. Lára var lánsöm. Hún
vissi það og var þakklát. Hún fékk
að ala bömin sín upp í friði og
öryggi, búa sínum kærustu heim
umhyggju, kærleika og gleði.
Fyrir Láru, sem frá því hún
mundi eftir sér hafði séð ávaxtatrén
blómgast á vori, notið ilms og feg-
urðar þeirra og ávaxtanna að
hausti, voru viðbrögðin mikil að
setjast í landi með svo miklu kald-
ari og styttri sumartíð. En hún lét
það ekkert á sig fá. Garðurinn í
Espilundi ber þess vott að þar hafi
nærfamar hendur hlúð að. Hún
eijaði sinn garð með natni, um-
hyggju og eljusemi. Hún kom með
fræ heiman frá Þýskalandi og sáði.
Skrautlúpínurnar urðu ekki eins
háar og í gamla landinu, en skört-
uðu í öllum regnbogans litum.
Annar gróður sem óx, dafnaði og
breiddi úr sér fyrir sín mörk í garð-
inum var fluttur að Apavatni, þar
sem fjölskyldan, samhent að venju,
kom sér upp griðastað fjarri skark-
ala heimsins. Einnig þar vaxa nú
tré sem notið hafa hlýrra handa
hennar. Margir góðir vinir hafa
notið þar gestrisni eigi síður en á
heimilinu í Garðabæ.
Lára laðaði að sér fólk. Hún var
ævinlega með opinn faðm, einkan-
lega við börn, sem henni fannst
dýrmætast af öllu. Hún var óþreyt-
andi að gleðja og muna eftir litlum
vinum. Oft var hún að pijóna eða
sauma fallegar litlar flíkur.
Lára lærði kjólasaum og vann
við þá iðn í Vestur-Berlín. Hún var
snillingur í höndunum, hvort sem
var um að ræða saumaskap, pijón,
hekl eða bútasaum. Hvaða verk sem
var fórst henni vel úr hendi.
Þeir eru ófáir sem hafa þegið af
henni handverk, gert af listfengi
og smekkvísi, eða aðstoð og tilsögn
við að skapa sitt eigið. Heimilið ber
handbragði húsfreyjunnar fagurt
vitni.
Gestrisni þeirra hjóna hefur alla
tíð verið söm og jöfn, fyrir innlenda
sem erlenda. Lára naut þess ásamt
fjölskyldu sinni að taka á móti gest-
um, vera glöð í góðum hópi, en gat
jafnframt tekið á móti sorgmædd-
um og leitaðist þá við að bæta úr
og létta lund ef á bjátaði.
Þar var ævinlega gott að koma.
Mörgum góðum stundum höfum við
varið með Láru og fjölskyldu henn-
ar. A síðkvöldum sátum við gjaman
við snarkandi arineld, við ljóðalestur
og við skemmtilegar samræður.
Oft settist Villi við orgelið og þá
var sungið. Ekki brást að „Skín við
sólu Skagafjörður — Skrauti búinn,
fagurgjörður", með sínum kraft-
miklu, hljómfullu orðum væri á
dagskrá. Það er margs að minnast,
og aðeins góðar minningar.
Kynni okkar Láru hófust er við
fluttumst til Garðabæjar 1973. Eig-
inmenn okkar eru bekkjarbræður
úr menntaskóla, en Láru hafði ég
þá aðeins einu sinni hitt áður. Með
okkur tókst góð vinátta sem styrkt-
ist eftir því sem tímar liðu og ekki
bar skugga á.
Vinátta hennar var mér dýrmæt.
Hún var sannur vinur. Trygglyndið
og óeigingimin brást aldrei. Að
eignast slíka vini er auðlegð hjart-
ans, sem hvorki mölur né ryð fær
grandað og ekkert fær frá manni
tekið.
Lára var dýrmæt gersemi fjöl-
skyldu og vinum. Hún hafði þegið
margar góðar gjafír í vöggugjöf.
Hún átti lífsreynslu sem hún kunni
að nota. Hún kunni að þakka með
auðmjúku hjarta þær gjafír sem
henni voru gefnar. Góðan mann,
heilbrigð böm, yndislegt bamabarn,
sem hún sá ekki sólina fyrir. í hvert
sinn sem hún talaði um litla Villa
ljómuðu augun.
Þegar veikindi Láru steðjuðu að
kom hvað gleggst í ljós hvaða mann
hún hafði að geyma. Hún vissi að
hveiju hún gekk en fjölyrti ekki um
það. Hún lét eins og ekkert væri,
þessi sterka, hugrakka, atorku-
mikla kona.
í október fór Lára ásamt eigin-
manni sínum að heimsækja fjöl-
skyldu dótturinnar í Noregi. Þar
hittu þau einnig son og tengdadótt-
ur, sem búa í Svíþjóð. Þegar hún
kom heim fór hún beint á sjúkrahús
og komst ekki heim aftur.
Fyrir mig, sem hef séð þann
kærleika og umhyggju sem Lára
umvafði íjölskyldu sína með, var
það gleðilegt að sjá hvemig flöl-
skyldan öll hlúði að henni og var
hjá henni á erfiðum stundum allt
til enda.
Þar var endurgoldin umhyggja
og kærleikur sem þau höfðu þegið.
Það vakti mér einnig gleði og er
þakkarskylt hversu vel starfsfólk
A4 á Borgarspítala hjúkraði Lám
í veikindum hennar.
Á þessum jólum, sem eru blandin
trega og tómleika, hefur mér verið
hugsað til Láru, einkum þegar ung-
viðið er í heimsókn, sem horfír
glitrandi augum á jólapýramídann
sem hún færði mér fyrir nokkmm
ámm. Hún kom þá heim úr heim-
sókn frá ættingjum og vinum í
Þýskalandi ásamt Þuríði dóttur
sinni dagana fyrir jól.
Þá höfðu tvö bamabörn bæst í
okkar fjölskyldu og Lára vildi sem
oftar deila með okkur því sem hún
átti sem vekur gleði.
Þótt ég nefni einstakan hlut sem
minnir á Lám þá er það einungis
- spegilbrot af þeirri vináttu, hlýju
og umhyggju sem hún sýndi okkur
þessi ár sem við vomm samferða.
Lára var jarðsungin frá kirkjunni
okkar, Garðakirkju, þann 28. des-
ember að viðstöddu fjölmenni.
Við Óli Bjöm og fjölskylda okkar
vottum Vilhjálmi, bömum, tengda-
börnum, bamabarni, systmm og
öllum öðmm ástvinum innilega
samúð. Guð blessi minningu Lám
Hjálmarsdóttur.
Svanlaug Alda Árnadóttir