Morgunblaðið - 09.04.1988, Síða 35

MORGUNBLAÐIÐ, LAUGARDAGUR 9. APRÍL 1988
35
Sesselja Gísla-
dóttir - Minning
Fædd 21. ágúst 1927
Dáin 26. mars 1988
Hvar verð ég þá?
Þessi spuming hlýtur að hvarfla
að mörgum sem eins er ástatt fyrir
og Sillu í síðasta samtali okkar, um
vorið og hækkandi sól. Þetta var í
eina skiptið sem ég heyrði hana
efast og spyija, hún ætlaði að sigra
þennan illkynjaða vágest sem sett-
ist að hjá henni fyrir 9 árum — þó
fékk hún smáhlé á milli þar til yfir
lauk.
Sesselja hét hún eftir ömmusyst-
ir sinni, hún var yngst 6 systkina
en eini bróðir hennar Halldór fékk
ekki að lifa nema fáa daga, svo þær
systur ólust upp fimm saman á
Hofsstöðum í Garðahreppi nú
Garðabæ, dætur hjónanna Sigrúnar
Sigurðardóttur frá Vífílsstöðum og
Gísla Jakobssonar á Hofstöðum.
Silla var sannkallað náttúrunnar
bam, unni öllum gróðri hvort það
vom stofublóm eða kál og kartöfl-
ur, um allt var hugsað af sömu
natni og að tína ber í brekku eða
laut, var hennar yndi að veltast um
eins og lamb í haga.
Hún lét byggja fyrir sig lítið hús
að Brekkubyggð 1, í Garðabæ, þar
sem hún sá heim í - gluggana á
Hofsstöðum, þar var hún búin að
gróðursetja tré og mnna og hleðsl-
an í. brekkunni var úr túngarðinum
„heima". Hún átti svo margt eftir
að gera í lóðinni, þegar henni væri
batnað og svo var það sumarbústað-
urinn Ásaból austur í Hmnamanna-
hreppi sem þær áttu saman Hall-
dóra systir hennar og Kristján mað-
ur hennar. Þangað var farið hveija
stund sem gafst til að gróðursetja
tijá- og kálplöntur, þar er heitt
vatn og öll skilyrði sem best verður
á kosið fyrir „grænar hendur" sem
þær systur hafa.
Við Silla þekktumst frá því við
Jón Þórðarson
- Minningarorð
Fæddur 26. febrúar 1909
Dáinn 4. mars 1988
Þann 4. mars sl. andaðist vinur
minn og félagi, Jón Þórðarson, í
Landspítalanum í Reykjavík. Jón
fæddist að Reykjum á Skeiðum,
þann 26. febrúar 1909 og var því
nýlega 79 ára er hann lést.
Ætt Jóns, hin merka Reykjaætt,
hefur búið að Reykjum í yfír 250
ár. Jón var næstelstur þrettán
systkina. Tíu þeirra komust til full-
orðinsára og átta þeirra em enn á
lífí. Jón var aðeins 17 ára gamall
þegar faðir hans missti heilsuna og
gat ekki lengur unnið erfiðisvinnu.
En unglingurinn var þrekmikill,
sem kom sér vel því heimilinu þurfti
að sjá farborða og kom það ekki
síst í hlut Jóns þó allir reyndu að
hjálpast að. Jón hafði mikið yndi
af skepnum, sérlega áttu hestar hug
hans og átti hann góða reiðhesta.
Á þessum árum var algengt að far-
ið væri í verið á vetmm en unnið
að bústörfum yfír sumartímann.
Jón stundaði sjómennsku bæði frá
Vatnsleysuströnd og Njarðvíkum
yfír vetrarmánuðina en gekk að
bústörfum heimafyrir á sumrin.
Árið 1935 fór Jon alfarinn að
heiman. í veganesti hafði hann
bamaskólamenntun en auk þess
hafði hann dvalið einn vetur í
Haukadal hjá þeim merka manni
Sigurði Greipssyni. Heilladrýgst var
þó sú heilbrigða reynsla sem skóli
lífsins lagði til samfara góðri eðlis-
greind og drenglund. Á þessum
ámm var atvinnuleysi mikið í
landinu, en Jón var alla tíð eftirsótt-
ur til vinnu og kynntist því ekki
að ganga milli manna í atvinnuleit.
Hann vann við lagningu Sogsvegar-
ins en réði sig síðan á bát hjá mági
sínum tilvonandi, Pétri Stefánssyni.
Jón var hár maður vexti, lagleg-
ur og ljós yfirlitum. Hann var söng-
maður góður, glaðsinna og
skemmtilegur. Mönnum þótti gott
að vera í návist hans. Enda þótt
Jón gæti verið smástríðinn þá gætti
hann þess jafnan og betur en aðrir
menn að stríðnin meiddi engan.
Glaðværð og góðmennska ein-
kenndu glettur hans og allir höfðu
gaman af. Jón var einnig rökfastur
og fylginn sér ef réttu máli var
hallað. Maðurinn var aðgætinn og
því eins víst að Jón hefði á réttu
að standa sæi hann ástæðu til að
fylgja málum eftir.
Þann 27. janúar 1937 gekk Jón
að eiga frænku mfna Laufeyju Stef-
ánsdóttur. Þau hófu búskap á
Fálkagötu 9, en það hús átti móður-
bróðir minn og faðir Laufeyjar,
Stefán Ámason. í þessu litla húsi
bjuggu að mig minnir þijár fjöl-
skyldur og þættu vist flestum
þröngt búið í dag. Samkomulagið
var alla tíð gott og þama ríkti
kærleiksandi og friður.
Kynni okkar Jóns hófust um
1938. Ég var þá átján ára sveita-
drengur, feiminn, uppburðarlítill og
kunni .ekkert til verka utan algeng-
ustu sveitastarfa. Stefán móður-
bróðir réði mig til sín í vinnu og
hjá honum bjó ég. í fyrstu gekk
allt vel. Ég sló túnbleðla hér og þar
með orfí og ljá, verkfærum sem ég
kunni með að fara. Síðan átti ég
að byggja fjós og hlöðu, en þá fór
nú gamanið heldur að káma, þvf
til þeirra verka kunni ég alls ekki
og þótti miður. Undir þessum kring-
umstæðum kynntist ég fyrst lipur-
mennsku Jóns. Á hveiju kvöldi þeg-
ar hann kom heim þreyttur úr vinnu
aðstoðaði Jón mig við verkið og
kenndi hvemig réttast væri að stað-
ið.
Hjónin Laufey og Jón réðust í
að byggja fjölbýlishús við endann á
litla íbúðarhúsinu, nú Fálkagötu 9.
Þar fæddust þeim átta mannvænleg
böm sem samhent og vinnusöm
hjónin komu til manns. Erfiðleik-
amir knúðu dyra þegar heilsa Lauf-
eyjar fór að gefa sig. Þá fyrst kom
í ljós hvem mann Jón hafði að
geyma. Að loknu erfiðu dagsverki
utan heimilis bætti Jón við sig heim-
ilisverkum á stóru heimili. Með
sama góða jafnaðargeðinu gekk
t
Inniiegar þakkir fyrir auösýnda samúö og vinarhug við andlát og
jarðarför móöur okkar og fósturmóður,
MARGRÉTARGUÐMUNDSDÓTTUR,
frá Á f Skaröshreppi,
Dalasýslu.
Jón Bjarnason,
Ástvaldur Bjarnason,
Trausti Bjarnason,
Svanhildur Valdimarsdóttir
og fjölskyldur.
mundum fyrst eftir okkur, því móð-
ir hennar og faðir minn voru uppeld-
issystkini. Ég man þegar ég var
bam, það að fara suður að Hofs-
stöðum var ævintýri líkast, engin
rafmagnsljós og að sefjast upp á
vatnsgeymi og horfa á stjömumar
með Sillu og Dóru og reyna að
þeklq'a stjömur með nafni í svart-
asta skammdeginu og á sumrin að
fara norður fyrir tún í beijamó og
svo liðu árin.
Við vomm herbergisfélagar
ásamt fjómm öðram í Húsmæðra-
skóla Reykjavíkur 1947-’48 sem er
mér ógleymanlegur vetur, þar
bundumst við fastari tryggðarbönd-
um sem aldrei bar skugga á.
Silla var tryggðartröll vinur vina
sinna en mjög auðsærð og viðkvæm
og með aldri og þroska hjúpaði hún
sig skel sem fáir komust innfyrir
nema sannir vinir. Ég man eftir
leyndarmálinu hennar, þegar hún
eignaðist fyrsta Saab-bílinn í fyrstu
sendingunni sem kom til landsins,
hún trúði ekki mörgum fyrir því
„brautryðjanda" leyndarmáli og svo
kom sá „hvíti" eins og fallegur fák-
ur og eftir það eignaðist hún fjóra
nýja bíla, aðeins Saab og annaðist
þá og hirti eins og bóndi reiðhestinn
hann að verki. Glaður og hress raul-
aði hann lagstúf að vanda meðan
heimilisstörfín vom unnin.
Mörg árin barðist Jón við veik-
indi. Fyrst konu sinnar og síðar sín
eigin. Jón stóð þó ekki einn í þeirri
baráttu. Mágkona hans Guðrún,
mikið tryggðartröll, var alltaf tilbú-
in til hjálpar. Fram á síðustu stundu
var hún til taks og minntist Jón oft
á það við mig hversu mikil hjálpar-
hella Guðrún væri. Sárþjáð af veik-
indum lá Guðrún á sjúkrahúsi og
gat ekki fylgt mági sínum til grafar.
Eftir Qósasmíðina skildu leiðir
okkar Jóns um tíma. Við hittumst
samt alltaf_ og héldum kunnings-
skapnum. Ég lærði húsasmíði og
sem sjálfstæður verktaki réðst Jón
til mín í vinnu og starfaði hjá mér
yfír tuttugu ár. Betri fagmann hef
ég ekki haft. Jón var þúsund þjala
smiður og öll störf fórust honum
jafn vel úr hendi. Hann var smiður,
múrari og málari. Samviskusemin
''var háns vöggugjöf og samstarfs-
mönnum þótti gott að njóta sam-
vistar hans. Jón var viðstaddur þeg-
ar fyrsta skóflustungan var tekin
að Bændahöllinni. Við byggingu
hallarinnar vann hann frá upphafi
verksins þar til húsið stóð fullbyggt
og var kunnastur öllum hlutum á
vinnustað. Fljótlega eftir að
Bændahöllin komst í notkun falað-
ist byggingamefndin eftir Jóni til
starfa. Fáum starfsmönnum hef ég
séð meira eftir að tapa frá mér en
Jóni. Tryggð míns elskulega vinar
var þó svo mikil að hann lét það í
mínar hendur hvort hann tæki boð-
inu um húsvarðarstöðu í Bænda-
höllinni eða ynni áfram hjá mér.
Þama var um trygga vinnu að
ræða og stutt að fara, enda entist
húsvarðarstarfið Jóni meðan heilsa
hans dugði.
Jón Þórðarson vin minn kveð ég
með þökk og virðingu. Layfeyju
konu hans bið ég algóðan Guð að
styrkja í veikindastríði. Fjölskyldu
allri og vinum votta ég samúð mína.
Guðbjörn Guðmundsson
sinn. Síðustu árin fór hún á nám-
skeið í tréútskurði og náði góðum
tökum á því og átti marga mjög
fallega gripi, m.a. klukku og falleg-
ar blómamyndir, ásamt gömlum
íslenskum mynstmm.
Á meðan hún gat ferðaðist hún
mikið erlendis, fór til Austurlanda,
rétt slapp fyrir Sex daga stríðið,
ferðaðist til Norðurlanda og Banda-
ríkjanna og átti hún mikið af mynd-
um úr þeim ferðum og svo þeysti
hún um á bílnum sínum um landið
allt.
Systur hennar eiga miklar þakk-
ir skildar fyrir það, hvað þær reynd-
ust Sillu vel, ég held ég særi engan
þó ég þakki Siggu systur hennar
sérstaklega, hún var líka í næsta
nágrenni heima á Hofsstöðum.
Hennar lífsgöngu er lokið hér á
jörð, friður Guðs fylgi henni.
Ella
Lögð er að velli elskuleg móður-
systir okkar, vinur og félagi, eftir
vægðarlausa baráttu við ógnarleg-
an sjúkdóm og enginn fékk að gert.
Þrek hennar, bjartsýni og baráttu-
vilja var ótrúlegur og öllum þeim
sem máttvana horfðu á þennan
grimma bardaga var það ógleyman-
leg áminning um hveiju trú og
sterkur vilji fær áorkað í baráttunni
þegar lífí er ógnað.
Silla var yngst bama hjónanna
Gísla Jakobssonar bónda á Hofs-
stöðum í Garðahreppi og konu hans,
Sigrúnar Sigurðardóttur. Önnur
böm þeirra hjóna vom: Sigurlaug
húsfreyja og uppeldisfræðingur,
gift Kristmanni Jónssyni sjómanni,
Sigríður húsfreyja og skólastarfs-
maður, gift Sveinbimi Jóhannessyni
bónda, Gmðrún húsfreyja og hjúkr-
unarfræðingur, gift Þórólfí Egils-
syni rafvirkja, Halldór sem lést
nokkurra vikna gamall, Halldóra
húsfreyja og skólastarfsmaður, gift
Kristjáni Ebenesersyni húsasmið og
Sesselja sem hér er minnst.
Foreldrar þeirra, amma okkar og
afi, vom nágrannar frá unga aldri,
hún fædd og uppalin á Vífílsstöðum
en hann á Hofsstöðum sem var
Fæddur 12. janúar 1928
Dáinn 1. aprO 1988
í dag verður til moldar borinn
gamall kunningi minn, Guðmundur
Valgeirsson fv. verkstjóri. Guð-
mundur var fæddur á Hellissandi
12. janúar 1928 og var því rúmlega
sextugur er hann lést 1. apríl sl.
Ég kynntist Guðmundi 1968, er
hann var verkstjóri hjá frystihúsi
SÍS á Kirkjusandi. Guðmundur var
vel látinn af samstarfsfólki og vann
störf sín af alúð og samviskusemi.
Hann lét af störfum hjá frystihúsinu
1969 og síðan hefi ég ekki hitt
hann oft, en samband við hann
hefír aldrei rofnað. Hann lést af
völdum hjartasjúkdóms.
Guðmundur var ókvæntur, en
átti fjölmargt skyldmenna. Frænka
hans, Lána Jónsdóttir, var sú er
hann hitti sfðast í veikindum sínum.
næsti bær við. Þau hófu búskap að
Hofsstöðum árið 1917 og bjuggu
þar til ársins 1952, er næsta kyn-
slóð tók við.
Á Hofsstöðum ólust systumar
upp í sveitinni eins og hún var þá.
Silla stofnaði ekki til Qölskyldu-
banda og bjó hún hjá foreldram og
seinna systur sinni á Hofsstöðum
fram á ftillorðinsár.
Silla átti ekki böm sjálf en hún
lét sig skipta velferð og uppeldi
okkar systrabamanna, og var
ófeimin að gagnrýna þegar henni
þótti þess þurfa og kunni einnig
að lofa það sem vel var gert. Minn-
ing okkar um Sillu er fyrst og
fremst sú hve viljasterk hún var.
Þegar hún vildi gera eitthvað þá
framkvæmdi hún það, en hún gerði
það samt ekki að óhugsuðu máli,
allt var vel skipulagt og mikil ná-
kvæmni í því sem hún tók sér fyrir
hendur. Hún var fljót af stað út í
náttúmna til að ganga á fjöll, fara
í beijamó og ef eldgos var ein-
hverstaðar á landinu þá var hún
komin á staðinn, og oft og einatt
fengum við systradætur hennar að
fara með. Hún hafði líka mjög gam-
an af því að ferðast til útlanda og
þá sérstaklega heitari landa. Var
hún t.d. með í fyrstu ferðahópum
sem fóm til Austurlanda nær. Sólin
átti vel við hana, miklu betur en
kuldinn, en hún gerði sér vel grein
fyrir þessu, enda fædd undir merki
ljónsins. Á ferðalögum sínum hér
heima og utanlands skoðaði hún
gjaman sögulega staði og náttúm
landsins. Silla kunni vel að meta
góða tónlist og þá sérstaklega óper-
ur.
Handavinna var Sillu líka mjög
hugleikin, enda bám heimili hennar
og önnur heimili vott um það, en
útsaumur, tréskurður og pijónaðir
dúkar svo eitthvað sé nefnt vom á
sínum stað. Ef minnst var á að uli-
arsokka eða vettlinga vantaði á
böm einhverrar okkar, svo að hún
heyrði, þá vom þeir komnir áður
en varði. Við minnumst þess líka
þegar við vomm yngri og sýndum *
henni handavinnuna okkar og ef
henni þótti verkið vel unnið þá var
okkur borgið.
Silla hafði einn sérstakan eigin-
leika að mati okkar.jmgra fólksins,
hún var með bfladellu, og svo fljótt
sem efnin leyfðu keypti hún sína
fyrstu bifreið. Þótt ótrúlegt kunni
að virðast í dag var það með fádæm-
um fyrir 30-40 árum að einhleyp
konur æddu um á eigin bifreið. Silla
fór ekki troðnar slóðir í þeim efnum
og var ævinlega vel akandi, og það
sannaðist oft að umhyggjusemi
hennar gagnvart sínum nánustu
vom ekki innantóm orð, því oft var
það að Silla bjargaði málunum þeg-
ar við síðbúnir skólakrakkamir urð-'
um of sein eða þóttu vegalengdim-
ar miklar.
Við kveðjum frænku okkar með
virðingu og þökk.
Guð geymi hana.
Stína, Sigrún Hrönn og Heiða.
Ég þakka Guðmundi góð kynni og
votta aðstandendum hans samúð
mína.
Guðjón Kristinsson ■
Minning:
Guðmundur Valgeirs-
son fv. verksíjóri