Morgunblaðið - 29.09.1988, Blaðsíða 52

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1988
52
Ragnheiður Jóhanns
dóttir — Minning
Fædd 2.júní 1916
Dáín 20. september 1988
Því fylgir jafnan sár tregi að
kveðja vini sína og vandamenn,
fylgja þeim síðasta spölinn og finna
sig feta gönguna til sömu áttar.
Kynslóðir koma, kynslóðir fara,
allar sömu ævibraut.
í dag kveðjum við hana Rögnu
hans Helga, eins og við bræðrabörn
Helga Eyjólfssonar nefnum hana
ætíð.
Ragna og Helgi voru ein þeirra
hjóna, sem voru svo samiýnd, að
þegar maður nefndi annað þeirra
var hitt munað. Lífsljós Rögnu virt-
ist dofna til muna þegar Helgi féll
frá fyrir þremur árum. Ef til vill
var henni ekki svo erfitt að stíga
skrefíð á milli heimanna þeirra, nú
þegar kallið kom og trúlega hefur
hún vænst þess að sín biði vinur í
varpa.
Emelía Ragnheiður hét hún fullu
nafíii, fæddist í Reykjavík 2. júní
1916. í hjarta bæjarins við Lækjar-
götuna var hún fædd og uppalin, í
nálægð Dómkirkjunnar, þar sem
hún var skírð og fermd og er nú
kvödd hinstu kveðju.
Foreldrar Rögnu voru þau hjónin
Jóhann Johannsson, húsgagna-
bólstrari í Reykjavík, og Kristjana
Benediktsdóttir. Þau voru bæði
Húnvetningar, Kristjana af Blön-
dalsætt úr Vatnsdalnum í Húna-
þingi, en Jóhann úr Miðfírði.
Ragna var elst fjögurra systkina.
Næstur var Benedikt, sem lengi var
starfsmaður há Eimskip, þá Harald-
ur, skrifstofumaður, þeir eru báðir
látnir, og yngstur er Eggert, yfir-
læknir á rannsóknadeild Borgar-
spítalans.
Ragna missti föður sinn ung að
árum, en Kristjana hélt heimili með
börnum sínum þremur, en Eggert
ólst síðan upp hjá Sigríði móður-
systur sinni og manni hennar,
Minning:
Fæddur 28. september 1942
Dáinn 18. september 1988
Mig langar í fáum orðum að
minnast tengdaföður míns, sem í
dag verður jarðsunginn frá Lang-
holtskirkju.
Hilmar var sonur hjónanna Jó-
hönnu Helgadóttur og Magnúsar
Kjartanssonar, en þau eru nú bæði
látin. Hilmar átti tvö systkini, þau
Sævar og Fanney, sem nú horfa á
eftir bróður sínum með sárum sökn-
uði, en alla tíð var sterk samheldni
á milli þeirra.
Hilmar giftist eftirlifandi eigin-
konu sinni, Guðbjörgu Kristjáns-
dóttur, þann 9. janúar árið 1960,
og eignuðust þau þrjú böm sem ölí
eru nú uppkomin, þau eru Kristján,
Jóhanna og Hera.
Það er erfitt á stundu sem þess-
ari að tíunda allt það er einkenndi
tengdaföður minn, en hann var til-
fínningaríkur maður, glettinn og
galsafenginn. Afburðasnyrtimenni
svo eftir var tekið, maður sem allt-
af var að byggja upp og bæta þar
sem þess þurfti við.
Árið 1967 hófu þau Hilmar og
Guðbjörg uppbyggingu á garð-
yrkjubýli sínu í Laugarási í Biskups-
tungum, sem fékk nafnið Ekra. Þar
áttu þau saman erfíð og góð ár, sem
styrkti samband þeirra og sam-
heldni Qolskyldunnar.
Árið 1984 verða umskipti í lífí
þeirra hjóna eru þau í samvinnu við
eldri dóttur sína og tengdason
kaupa Valsgarð í Reykjavík. Þau
flytja búferlum úr kyrrð sveitarinn-
ar til Reykjavíkur. Þegar þetta varð,
Sveini Gunnlaugssyni, skólastjóra
Flateyri við Onundarfjörð.
Kristjana móðir Rögnu var mik:
sæmdar- og dugnaðarkona. Húi
var kennaramenntuð, hafði verið
Kennaraskólanum með Þórberg
Þórðarsyni. Hún var mikil félags
hyggjumanneskja, stóð framarleg;
í Góðtemplarareglunni og var leng
húsvörður í gömlu Gúttó. Þar mai
ég fyrst eftir Rögnu, þegar þa
Helgi voru hjá Kristjönu, hvað þa
var ævintýralegt að búa í þess
stóra húsi, þar sem fólk hélt funai
og skemmti sér. Þarna voru haldnir
dansléikir, og seinna átti ég eftir
að dansa þama. Það var gaman að
fá að vera um tíma hjá þeim, vera
í miðborginni, og fylgjast með
fuglalífínu á Tjöminni, fá að fara
með þeim austur á Þingvöll, og búa
þar í stóm tjaldi, ásamt mörgu öðm
fólki. Tjaldi sem var eins og sam-
komutjald, með rúmum og öllu.
Heima hjá foreldmm mínum var
alltaf stór mynd upp á vegg af
Rögnu, frá þessum árum, þar sem
hún stóð við Öxará í sundbol. Svo
ung og falleg.
Ragna var mjög ung þegar þau
Helgi kynntust og það var langt
tilhugalíf hjá þeim. Þau vom trúlof-
uð í tíu ár, áður en þau stofnuðu
sitt eigið heimili og giftu sig. Á
þessum ámm fór Ragna til Kaup-
mannahafnar og lærði þar hatta-
og hanskasaum og setti hún síðan
upp verslun með vinkonu sinni og
verslaði með hatta og hanska og
fleira fínt fyrir dömur.
Ragna var falleg kona og mikil
dama, og enga konu hef ég séð
með fallegri hendur en hana.
Okkur krökkunum á Skaga
fannst mikið til um fallegu kær-
ustuna hans Helga frænda.
Við fundum fljótlega að hún var
fleiri kostum búin. Einlægni, góð-
vild og tryggð hennar við okkur
bræðraböm Helga, foreldra okkar
var tekið til hendinni við uppbygg-
ingu á fyrirtækinu sem fékk nafnið
Græna höndin, og í dag stendur það
fyrirtæki í miklum blóma, og er það
ekki síst tengdaföður mínum að
þakka að svo er. Þau hjón keyptu
sér ófullgert einbýlishús í Grafar-
vogi, og undanfama mánuði hefur
Hilmar unnið nánast óslitið við að
fullgera það. Við það verk naut
hann sín út í ystu æsar.
Hilmar er nú ekki lengur hér á
meðal okkar, og mikið tómarúm
hefur myndast í fjölskyldu okkar
við andlát hans. En á tímum sem
þessum lærist manni að líta til baka
og íhuga allt það er hann gaf okk-
ur, og fyrir það er þakkað. Minnin-
gamar um hann eru það sem fjöl-
skyldan huggar sig við um ókomin
ár. Ég bið algóðan Guð að vaka
yfír tengdamóður minni og styrkja
í hennar miklu sorg, svo og bömum
þeirra og öðrum aðstandendum.
Hvíli tengdafaðir minn í Guðs friði,
og hafí hann þökk fyrir allt.
Brynhildur Bjamadóttir
Hilli dáinn. Erfitt er að trúa að
okkar besti vinur sé horfmn svo
snögglega. Aðeins 2 kvöldum áður
hafði hann komið í afmæliskaffi
með blómvönd eins og hans var sið-
ur. Glatt var á hjalla eins og alltaf
þegar Hilli var með okkur.
Langt er síðan við kynntumst
Hilla fyrst, en það var þegar hann
kom sem nemandi á Garðyrkjuskól-
ann að Reykjum í Ölfusi árið 1957.
Við vorum ung, að byija lífíð. Hann
og fjölskyldur okkar allra stóð frá
fyrsta degi til hins síðasta.
Hversu gott var að koma til
þeirra, fínna samhygðina í blíðu og
stríðu og alltaf voru þau hjónin
nálægt, komu upp á Akranes, til
að vera með okkur í gleði og í sorg.
Ragna og Helgi byijuðu sinn
búskap í einu herbergi og eldhúsi
inn á Karlagötu 4 í Reykjavík. Þar
fæddist elsta bam þeirra. Þau áttu
þijú böm. Elstur er Stefán Jóhann,
yfírlæknir á Sjúkrahúsi Akraness.
Hann er giftur Soffíu Siguijóns-
dóttur, kennara, og eiga þau þijú
böm. Næstur er Hilmar Þórgnýr,
auglýsingateiknari, einnig hefur
hann myndskreytt margar bækur
af miklum hagleik. Hann er fráskil-
inn en á eina dóttur. Yngst er
Kristjana Ingunn, búsett í Banda-
ríkjunum, gift Saul Barr, hagfræð-
ingi og háskólakennara í Tenn-
essee. Þau eiga tvö böm.
Tryggð Kiddýjar eins og hún er
kölluð og ræktarsemi hennar við
foreldra sína og skyldulið heima á
íslandi hefur verið mikil og hún og
fjölskylda hennar hefur komið heim,
helst árleg? og nú seinni árin hafa
þau átt íbúo í Reykjavík til að geta
verið sumarlangt á íslandi. Kiddý
brá fljótt við núna þegar móðir
hennar veiktist, og var komin að
sjúkrabeði hennar og hún var hjá
henni þegar hún dó.
féll fljótt iniþ hópinn og margar
voru ferðimar upp að Reykjum og
á sveitaböllin.
Margar ljúfar minningar fljúga
um hugann, góðu veiðiferðimar,
allar ferðimar upp í Tungur til að
ná af manni borgarstressinu og
fleira og fleira. En allt í einu ber
kaldur raunveruleikinn að dyrum —
Dauðinn.
Hilmar - Magnússon fæddist 28.
september 1942. Hann var sonur
hjónanna Jóhönnu Helgadóttur og
Magnúsar Kjartanssonar, sjó-
manns. Þau áttu 3 böm. Fanneyju,
húsmóður á Selfossi, gifta Guðjóni
ÖQörð, og Sævar, garðyrkjubónda
að Laugarási í Biskupstungum,
kvæntan Karitas Óskarsdóttur.
Faðir þeirra dó þegar Hilmar var 6
mánaða. Móðir hans giftist aftur
Hermanni Hjálmarssyni vélstjóra
að Ljósafossi og þar ólst Hilmar
að miklu leyti upp, eða þar til þau
skildu. Þá fluttu þau til Reykjavík-
ur.
Engan þekkti ég sem var eins
góður við móður sína og Hilmar.
Ragna og Helgi voru ekki lengi
á Karlagötunni. Þau byggðu sér
myndarlegt einbýlishús út í Faxa-
skjóli, götunni við sjóinn. Þar ólust
bömin þeirra upp við leik í fjörunni
og kærleiksríka umönnun foreldra
sinna.
Ragna vann aldrei utan heimilis
eftir að bömin fæddust. Heimilið
naut allra hennar starfskrafta. Hún
var skemmtileg og glaðlynd og
hvers manns hugljúfí. Þó hafði hún
sínar ákveðnu skoðanir og vissi
hvað hún vildi.
Ragna var ein af þessum hug-
ljúfu góðu konum. Hún var vel
greind og hafði notið talsverðrar
menntunar á þeirra tíma mæli-
kvarða, talaði erlend mál, unni tón-
list, spilaði á píanó og hjálpaði
Helga oft við að koma lögum sinum
á nótur, en Helgi, sem ekki þekkti
nótur á hljóðfæri, var alltaf að
semja lög við texta sem heilluðu
hann hveiju sinni. Hún saumaði líka
allan seglabúnað á skútumar hans,
sem hann smíðaði heima eftir að
hann hætti að vinna. Þannig unnu
þau alltaf saman. Aldrei man ég
eftir að ég kæmi þangað án þess
að Ragna væri heima og oftast þau
bæði.
Nú er lífsgöngu þessara sæmdar-
hjóna lokið hér á jörð. Ég hef ekki
í þessum minningum mínum getað
minnst á annað þeirra hjóna án
þess að muna hitt, þannig var líf
þeirra samofíð, þannig man ég
Rögnu og Helga. Söknuður okkar,
vina þeirra og vandamanna er mik-
ill, og við systkinin, böm Leós og
Fríðu, og fjölskyldur okkar þakka
af heilum hug samfylgdina, tryggð-
ina og vináttuna og vottum bömum
þeirra og tengdabömum, öllum afa-
og ömmubömunum okkar innile-
gustu samúð og þeim öllum lífs og
liðnum blessunar guðs um tíma og
eilífð.
Bjarnfríður Leósdóttir,
Akranesi.
Fyrir fjörutíu árum atvikaðist
svo, að ég fékk vetrardvöl hjá móð-
ursystur minni Kristjönu í Faxa-
skjóli 14 hér í borg.
Hann vildi allt gera til að hún hefði
það sem best. Enda naut hún þess
að eiga svo góðan son. Hilmar verð-
ur jarðsettur við hlið hennar í Sel-
fosskirkjugarði.
Fyrir nákvæmlega 30 árum,
helgina 27.-28. september, héldum
við uppá afmælið okkar. Hilmar
varð 16 ára og ég 18. Einnig var
haldið uppá að æskuvinkona mín,
Guðbjörg Kristjánsdóttir, var að
koma heim frá Danmörku þetta
kvöld og þá sáust þau fyrst, Hilli
og Gugga. Ástin kviknaði. Hún átti
eftir að verða konan hans og gift-
ust þau 9. janúar 1960. Þau eiga
3 böm: Kristján, garðyrkjubónda í
Hveragerði, kvæntan Brynhildi
Bjamadóttur, Jóhönnu, sem er eig-
andi með foreldrum sínum að
Grænu hendinni ásamt manni
sínum, Einari Gunnarssyni, og
Heru, hennar maður er Einar Harð-
arson. Bamabömin eru orðin 5.
Árið 1960 útskrifaðist Hilmar
sem garðyrkjufræðingur. Honum
bauðst þá garðyrkjustarf norður á
Brúnulaug í Eyjafirði hjá Gísla
Oddssyni og konu hans, Sigur-
björgu Steindórsdóttur. Þau voru
þar í tæp 2 ár. Gísli og Sigurbjörg
áttu svo eftir að vera vinir þeirra
og nágrannar í Laugarásnum.
Eflaust hefur það veganesti. sem
Hiimar hlaut hjá Gísla komið sér
vel. Hilmar vann svo á ýmsum stöð-
um í Hveragerði og víðar.
Árið 1967 keyptu þau Guðbjörg
og Hilmar land í Laugarási í Bisk-
upstungum og reistu þar garðyrkju-
stöð. Nefndu þau býlið Ekru. Smátt
og smátt stækkaði stöðin. Byggt
var íbúðarhús og varð þetta fallegt
og snyrtilegt garðyrkjubýli. Hilmar
var annálaður fyrir snyrtimennsku
og hlaut verðlaun fyrir.
Hilmar þurfti alltaf að hafa eitt-
hvað nýtt og spennandi að fást við
og ef honum leiddist í sveitinni fór
hann í bæinn og keypti sér nýjan
bíl. Gerði hann eftir sínu höfði, átti
hann um tíma og seldi hann svo
og keýpti annan. Enda var hann
Hilmar Magnússon
garðyrkjúmeistari
Kristjönu og böm hennar þekkti
ég vel. Bar sérstaka virðingu fyrir
þessu ágæta frændfólki mínu í
Reykjavík.
Þegar ég kom í Faxaskjól þetta
haust bjó móðursystir mín ásamt
sonum sínum, Benidikt og Haraldi,
á efri hæð hússins. Á þeirri neðri
bjó Ragna frænka mín og maður
hennar, Helgi Eyjólfsson.
Samgangur var mikill milli Qöl-
skyldnanna og samskipti hin bestu.
Áður en til dvalar minnar í Faxa-
skjóli kom, hafði ég oft heimsótt
Rögnu og Helga á Karlagötu þar
sem þau bjuggu. Vom þær heim-
sóknir ávallt ánægjulegar. Slíkar
vom móttökur húsráðanda. Hús-
bóndinn sérlega skemmtilegur við-
ræðna. Húsfreyjan alúðleg og um-
fram allt einlæg. Þessi vom kynni
mín af þeim áður en til heilsvetrar
samskipta kom.
Dvöl mín í Faxaskjóli sýndi mér
enn betur hve flölmörgum góðum
eiginleikum Ragna frænka mín var
gædd. Alúð og hjálpsemi, góðlyndi
og einlægni vom svo ríkir þættir í
skaphöfn hennar að engum gátu
þeir dulist.
í tímanna rás hafa allir fyrr-
greindir íbúar í Faxaslq'óli 14 kvatt
þetta tilvemstig. Nú síðast Ragna
sem í dag verður til grafar borin.
Því er sjáifsagt oft svo farið að
þakklæti til góðs samferðafólks er
ekki sýnt sem skyldi. Það gleymist
gjaman í amstri daglegs lífs eða
dregst úr hömlu af því maður hefur
ekki tíma, eins og oft er borið við.
En svo er það allt í einu of seint.
Ógoldið þakklæti til frænku
minnar er ærið og nú gjaldfallið.
Sumarið er senn liðið. Viðbúnað-
ur náttúmnnar gegn komandi vetri
er hafínn. Haustblærinn er augljós.
En þó vetri og dagar styttist skal
það munað að aldrei skína stjömur
heimsins skærar en þá.
Vegferð Rögnu frænku minnar á
vit þess óþekkta hófst undir því
skæra skini. Guð blessi þá vegferð
alla. Megi náð þess sem himininn
skóp ná til allra þeirra sem syrgja
og sakna.
BS
hættur að hafa tölu á þeim bílum
sem hann eignaðist. Þegar vélsleðar
fóm að verða vinsælir, fékk hann
sér einn og fór vélsleðaferðir með
sveitungum sínum. Hann var í
Björgunarsveitinni Fannari.
Nú í sumar lét hann gamlan
draum rætast og keypti sér mótor-
hjól, sem hann ætlaði að fara á
hringinn í kringum landið. Sú ferð
verður aldrei farin.
Hilmari fannst gott að vera þar
sem fáir vom fyrir og vera einn í
náttúmnni. Þar gat hann lagst fyr-
ir og sofnað í kyrrðinni eins og í
fyrra þegar við fómm inná Laxár-
dalsheiði að skoða Ljárskógasel.
Margs er að minnast.
Margt er enn á seyði.
Bleikur er varpinn,
- bærinn minn í eyði.
Syngja þó ennþá
svanir fram á heiði.
(Jóh. úr Kötlum)
Hilmar hafði næmt auga fyrir
formi og fegurð og vissu fáir að
hann var mjög góður teiknari en
því flíkaði hann ekki.
Árið 1984, þegar börnin vom
farin að heiman, langaði Hilmar og
Guðbjörgu að breyta til. Þau seldu
garðyrkjustöðina og keyptu Vals-
garð við Suðurlandsbraut í
Reykjavík. Þar settu þau upp
blómabúðina Grænu höndina ásamt
Jóhönnu, dóttur sinni, og Einari
tengdasyni. Hafa þau verið sam-
hent mjög og dugleg að vinna
Grænu hendinni vinsældir, enda
lagði Hilmar sérstakan metnað í
að hafa 1. flokks vöra.
Elsku Gugga mín, heimkoman
frá Mallorka varð ekki sem skyldi,
nú þegar þú ætlaðir að hvíla þig
og safna kröftum fyrir veturinn.
En ég veit að þú stendur þig nú,
eins og þú hefur ávallt gert við hlið
Hilmars í gegnum súrt og sætt.
Bömum hans, systkinum og öðm
venslafólki vottum við samúð okkar.
Blessuð sé minning hans.
Inga og Nonni