Morgunblaðið - 29.09.1988, Blaðsíða 54

54
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 29. SEPTEMBER 1988
GUÐMUNDUR KRISTINN ÍSAKSSON
frá Fífuhvammi
er látinn. Systkini hins látna.
Móöir okkar, t SIGRÚN JÓNASDÓTTIR, Eskihlíð 12A,
lést í Landakotsspítala að morgni 28. september.
Marinó Jóhannsson, JónasJóhannsson, Sverrir Matthfasson.

Faðir okkar, + ÞÓR BENEDIKTSSON verkfrœðingur, Tryggvagötu 4,
andaöist i Landspítalanum þann 27. þessa mánaðar.
Edda Þórsdóttir, Sif Þórsdóttir.
t
Eiginkona mín, móðir, amma og tengdamóðir,
ÁGÚSTA MAGNÚSDÓTTIR,
Hátúnl 9,
Keflavík,
lést í Landspítalanum 27. september.
Hafsteinn Jónsson,
börn, barnabörn og tengdabörn.
t
Móðir okkar og tengdamóðir,
GUÐRÚN GEIRSDÓTTIR,
verður jarðsungin frá Dómkirkjunni föstudaginn 30. september
kl. 13.30. Þeim sem vildu minnast hennar er bent á líknarstofnanir.
Guðrún G. Johnson, Ólafur Ó. Johnson,
Walter Gunnlaugsson, Anna Lfsa Ásgeirsdóttir.
Herdís Sigmjóns-
dóttir - Minning
Fædd 2. maí 1893
Dáin 27. október 1987
Herdís Siguijónsdóttir var fædd
2. maí 1893 að Hamri í Stíflu, dótt-
ir hjónanna Soffíu Margrétar Reg-
inbaldsdóttur og Sigutjóns Ólafs-
sonar bónda þar. Hún fíuttist síðar
með foreldrum sínum að Hrepps-
endaá í Ólafsfírði. Þar kynntist hún
Guðjóni Jónssyni frá Ytri-Gunnólfsá
á Kleifum í Ólafsfirði og gengu þau
í hjónaband 9. desember 1924. Arið
1962 brugðu þau hjón búi og flutt-
ust til Akraness. Herdís lézt í
Sjúkrahúsi Akraness hinn 27. októ-
ber 1987, á nítugasta og fimmta
aldursári.
Það mun hafa verið 1968 að ég
kynntist Herdísi. Fljótlega tókst
vinátta sem hélst allar stundir
síðan.
Herdís kom mér fyrst fyrir sjónir
sem dul kona og lítt mannblendin.
En seinna lærðist mér að hún átti
trausta og góða vini og að víða
hefði hún lagt það lóðið á vogarskál-
amar sem dugði til að koma góðum
málum í höfn. Um þetta leyti var
ég við nám í Reykjavík. Og það er
áreiðanlega engin tilviljun þegar ég
svo mörgum árum síðar lít yfir far-
inn veg að efst í huga mér eru
þeir tveir einstaklingar sem öðrum
fremur hvöttu mig til dáða, Herdís
Siguijónsdóttir og Baldur Jónsson,
rektor Kennaraskóla íslands. Þau
em nú bæði gengin, hann langt um
aldur fram. En aðalsmerki þeirra,
annars vegar góðvildin og vinar-
þelið og hins vegar takmarkalaus
eftirsókn eftir því að hafa einungis
það uppi í Weiju máli sem sannast
var og réttast, mun lifa.
Þau Herdís og Guðjón eignuðust
eina dóttur sem er Marselía Sigur-
borg. Hún er gift Þórði Guðjóns-
syni, skipstjóra og útgerðarmanni
á Akranesi.
Engum ætti það að vera betur
kunnugt en undirrituðum hversu
mjög Herdís var þeim hjónum þakk-
lát fyrir alla þeirra umhyggju og
ræktarsemi allt frá árinu 1962 og
fyrr og þá ekki síður við fráfall
Guðjóns 16. október 1964. Þessi
grein væri ómerk ef þess væri ekki
getið að ég hygg að vart hafi sá
dagur upprunnið eða sól til viðar
gengið að Herdís lofaði ekki skap-
ara sinn fyrir að hafa gefíð sér
þessa einu dóttur, Marselíu. Hún
vissi sem var að ekki var það fjöldi
bama sem mestu máli skipti heldur
drengskapur og gjörvuleiki þeirra
fáu þegar á reyndi. Þórð, tengdason
sinn, virti hún ekki að síður. Enda
mátti hún það því það er mála sann-
ast að þar fer saman reisn og höfð-
ingslund.
Uppeldissonur Herdísar, Gísli
Þór Þorbergsson, kom til hennar
nær þriggja vetra. Alla tíð fylgdist
Herdís grannt með framgangi hans
og velferð og samgladdist honum
við hvem áfanga á vegferðinni.
Hann býr í Reykjavík og er kvænt-
ur Margréti Bogadóttur. Gísli virti
jafnan fóstm sína í verki með heim-
sóknum og við önnur tækifæri.
Haildór Kiljan Laxnes skrifaði
þá ágætu bók „í túninu heima“. í
þessari bók minnist hann ömmu
sinnar, Guðnýjar Klængsdóttur,
sem ásamt og með móður hans
hafði meiri áhrif á skáldið en nokk-
urt annað sýnilegt afl í þessari ver-
öld. Glöggt má sjá hversu Halldóri
em minningar þessar kærar og
helgar. Og svo er orðsins snilld
mikil sem viðfangsefnið er torsótt
og örðugt. Lýsing Halldórs á þess-
ari gömlu konu, virðing hans tak-
markalaus og algjör fyrir henni,
ásamt og með því óleysanlega verk-
efni að festa minningabrot þessi á
blað hefur oft verið mér hugstæð.
Þráfaldlega sé ég fyrir sjónum mér
Herdísi Siguijónsdóttur þar sem er
Guðný Klængsdóttir. Því auðskild-
ara ætti að vera hve fátækleg þau
em minningabrotin sem hér birtast.
Herdís var orðheppin svo af bar.
Hún innileiddi svör sín og athuga-
semdir svo hnyttilega að engum gat
dulist meining hennar. Æðmr og
t
Ástkær sonur okkar,
INGÓLFUR HELGASON,
Birkihlíð 20,
Vestmannaeyjum,
sem andaöist 24. september, veröur jarðsunginn frá Landakirkju,
föstudaginn 30. september kl. 11.00 f.h.
Fyrir okkar hönd og annarra vandamanna,
Árný Jónsdóttir,
Helgl Gestsson.
t
Útför systur okkar,
INGIBJARGAR DAGSDÓTTUR,
Austurvegi 34,
Selfossi,
er andaðist 26. september, fer fram frá Selfosskirkju föstudaginn
30. september kl. 13.30. Jarðsett verður frá Gaulverjabæjarkirkju
kl. 15.00.
Dagur Dagsson,
Bjarni Dagsson,
Erlingur Dagsson.
t
Útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
EIRÍKS GUÐLAUGSSONAR,
Silfurteigi 5,
verður gerð frá Laugarneskirkju, föstudaginn 30. september kl.
13.30.
Liv Jóhannsdóttir,
Guðlaug Eiríksdóttir, Pótur Elfasson, .
Hanna Eiriksdóttir, Edgar Guðmundsson,
Katrín Eiríksdóttir, Helgi Karlsson,
Jóhann Grétar Eirfksson, Þórey Jónmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minning:
Hallfreður Ingi
Hreinsson
Fæddur 6. desember 1966
Dáinn 18. september 1988
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn iátna
er sefur hér hinn síðsta blund.
Kallið er komið, hver átti von á
því að það kæmi svo snemma, elsku
drengurinn okkar sem var rétt að
byija lífíð. Þó er svo margs að minn-
ast, svo margs að sakna, svó margs
sem við hefðum viljað að færi öðru-
vísi. Ingi eins og hann var jafnan
kallaður hafði svo mikið að gefa
og miðla öðrum, hann sem ávallt
var svo tillitssamur við aðra, en
krafðist svo lítils sjálfur. Ingi var
elskaður af öllum sem hann þekktu,
en þó einkum af sínum nánustu.
Hann var mjög bamgóður og hafði
yndi af bömum, einkum naut litla
systir hans þess, því það var ekkert
til sem hann vildi ekki gera fyrir
hana. Ingi okkar var frekar dulur
og einrænn en þó átti hann marga
og góða vini og skilur eftir sig skarð
í stómm hópi. Okkur ijölskyldu
sinni var hann góður sonur og bróð-
ir. Við munum alltaf minnast tillits-
semi hans og góðvilja, fórnfysi og
ástúðar. Moður sinni var hann sá
sonurinn sem stóð henni næst
hjarta, bræðmm sínum sá bróðirinn
sem þeir unnu mest og treystu
mest á, litlu systur sinni var hann
besti bróðirinn, leikfélaginn og vin-
urinn. Ekkert getur fyllt það stóra
skarð sem hann skilur eftir sig. Það
er svo sárt að viðurkenna að hann
skuli ekki geta verið lengur með
okkur, hann sem var svo ungur og
átti svo mikið eftir, að við héldum.
En kallið er komið hversu sárt sem
við eigum með að taka því.
Vegir guðs em órannsakanlegir
og við trúum því að hann hafi ein-
hvem tilgang með því að taka hann
til sín svo snemma. Okkur, sem
syrgjum hann, hefur hann kennt
svo margt á sinni stuttu ævi og
miðlað okkur af kærleik sínum og
ástúð. Við þökkum fyrir allar stund-
ir sem við fengum að vera með
honum, þó við hefðum svo gjaman
viljað hafa þær fleiri. Við vitum að
vel verður tekið á móti elsku
drengnum okkar.
Far þú í friði,
friður guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Guð geymi elsku drenginn okkar.
Móðir, systkini
og mágkonur.
viðkvæmnisvafningar vom henni
lítt að skapi og sennilega mest fyr-
ir þá sök hversu mikil tilfinninga-
manneskja hún var sjálf. En henni
hafði lærst að stilla skap sitt og í
samskiptum sínum við annað fólk
var hún alltaf veitandi, aldrei þiggj-
andi.
Herdís hafði mikla unun af lestri
góðra bóka og því má nærri geta
að dagarnir hafí lengst eftir að hún
gat ekki lengur lesið sökum sjón-
depm. Um það hafði hún ekki önn-
ur orð en að skaparinn hefði tekið
frá sér sjónina til þess að sýna henni
hve mikið hann hefði gefíð henni.
A þessum dögum minnist ég þess
að hún bað mig eitt sinn að fletta
einhveiju lítilræði upp fyrir sig. Sem
ég tók við bókinni féllu úr henni
nokkur blöð á gólfíð hvar á vom
skrifaðar alskapaðar vísur. Dauft
vantrúarbros vitjaði hennar þegar
hún heyrði kveðskapinn og bað hún
mig að sópa þessu msli saman og
setja það á sinn stað. Ekki var nú
meira látið með þá iðju.
Að litlu væm þessar línur skrif-
aðar ef í engu væri minnst þeirrar
einstöku dulargáfu sem Herdís var
gædd. Hún var fjölbreytilegri en svo
að undirritaður ætli sér þá dul að
geta skýrt hana út. Hér skulu ein-
ungis tilfærðir einstakir hæfíleikar
til að segja fyrir um óorðna hluti.
Engum hef ég kynnst með jafn
óskoraða hæfíleika, jafn mikla af-
burða gáfu. Eri í þessu efni tapaði
Herdís ekki áttum, en leit á þetta
sem Guðs gjöf ekki ómerkari öðrum
af hans hendi. Tilgerðarleysi hennar
var algert hvað þetta snerti. Hún
sagðist ekki taka þetta af sjálfri sér
og sér hefði þetta aðeins verið lán-
að öðmm til handa. En það veit ég
að þetta lifandi afl, sívirkt og eilíft,
flokkaði hún aldrei undir þjóðfræði!
Um leið og beðist er velvirðingar
á því hversu það hefur dregist úr
hömlu fyrir mér að minnast Herdís-
ar langar mig að lokum til að kveðja
hana með þeirri kveðju sem mér
fínnst fegurst rituð hafa verið á
íslenzka tungu, kveðju Guðnýjar
Klængsdóttur þá eina sem hún átti
eftir til handa þeim sem langferð
áttu fyrir höndum og þeirri kveðju
sem ætíð var bundin þeirri fullvissu
að ferill sem lokast er um leið upp-
haf nýs: „Famist þér nú vel.“
Guðni Björgólfsson, kennari.
Erfitt er okkur ungu fólki að
skilja lífíð þegar helkaldur raun-
vemleiki blasir við; góður vinur
dáinn. Við skiljum ekki tilganginn,
en ef til vill er það af sjálfselsku,
því missirinn er, að okkur fínnst,
óbætanlegur. Ein leið til styrks á
sorgarstundu er að leita í fleyg
huggunarorð, án þess þó að skilja
þau til fulls, að „þeir sem guðimir
elska deyja ungir".
Allt sem við hefðum viljað segja
og gera, eftir löng og góð kynni,
verður að hljóðlátri bæn um að vin-
ur okkar fái góða heimkomu, enda
hefur hann vissulega til þess unnið
með góðri og flekklausri framkomu.
Innilegar samúðarkveðjur send-
um við fjölskyldu Hallfreðs Inga.
Blessuð sé mjnning góðs vinar.
Benni, Úlli, Óskar, Hall-
dór, Páll, Þury
og Kristinn.