Morgunblaðið - 10.11.1988, Blaðsíða 40

40
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 10. NÓVEMBER 1988
Larsen
Bellami
- LOKSJÍSLANDI -
því allir þurftu að fá að tala við
hetjuna si'na, spurði hann mig hvort
ég nennti ekki að koma eitthvað
annað með sér. Það var auðsótt
mál frá minni hendi. Ég sá mér
þarna leik á borði að geta kreist
út úr honum einhver svör við háal-
varlegum spurningum sem ég hafði
á hraðbergi inni í hugskotinu.
Við komum út úr „sardínudós-
inni“ og fórum ásamt nokkrum úr
„hirðinni" á nærliggjandi diskótek.
Það var talsvert stærri staður en
sá fyrri og troðfullur af fólki, svo
þetta var nú eiginlega að fara úr
öskunni í eldinn. Hafi Musie Caféen
verið „sardínudós" þá var diskótek-
ið „síldartunna", en inn komumst
við og Kim fékk að setja bláa reið-
hjólið sitt, sem hann skilur aldrei
við sig, í fatahengið. Það tók okkur
hálftíma að komast tuttugu metra
leið að barnum. Ég var mest undr-
andi á því að hann skyldi halda
andlitinu alla leið, en það gerði
hann þrátt fyrir að æstir aðdáendur
næstum rifu utan af honum fötin.
Við dvöldum ekki lengi þama inni.
Skoluðum niður bjórnum okkar, svo
aðþrengd að ekki var hægt að setja
frá sér glösin á borðið án þess að
hella úr þeim.
Kim var við það að kafna þegar
hann stundi upp: „Getum við ekki
bara farið heim til þín, þetta er ein-
um of mikið.“ Eftir ámóta erfíða
„útför og innför" gátum við náð
hjólinu og dyravörður hleypti okkur
út um einhveijar leynidyr. Við önd-
uðum léttar þegar við komumst út
undir bert loft, það var logn og rign-
ing og við nutum þess að ganga í
rólegheitum heim til mína. En það
var lítið um spurningar og svör.
Kim nennir ekki að vera í „pressu-
leik“. Hann vill miklu fremur fá
gítar í hendurnar og syngja og
skemmta sér. Ég hef reyndar tekið
eftir því að mjög fá ítarleg viðtöl
við hann hafa komið í dönskum
blöðum og tímaritum þrátt fyrir að
fáir listamenn hérlendir hljóti jafn-
Það mætti halda að Larsen vildi P. Rasmussen út af sviðinu. Hann (P.R.) fékk þó að vera áfram.
TEXTI: Bergþóra
Arnadóttir
Ef kosið væri um vinsælasta
landsmann Danmerkur um
þessar mundir yrði það án efa krón-
prins danskrar dægurtónlistar, Kim
Larsen. Reyndar mætti gjarnan
taka ofurlítið dýpra í árinni því
hann er öllu fremur ókrýndur kóng-
ur en krónprins og það hefur hann
verið árum saman.
En hvers vegna er maðurinn
svona dáður af löndum sínum? Jú,
hann er hinn eini sanni vinur „litla
mannsins". Hann hefur aldrei mikl-
ast af frama sínum eða gleymt
upprunanum. Hann er sem sagt
maður fjöldans. Sennilega hefur
hann aldrei verið vinsælli en ein-
mitt nú í sumar og það skiptir engu
máli hvort hann syngur fyrir afa
og ömmu, pabba og mömmu, ungl-
ingana eða litlu bömin. Allir elska
hann þrátt fyrir að hann sé kominn
á viðurkenndan skallapopparaaldur,
orðinn 42 ára. Lögin hans eru að-
gengileg og auðmelt og textamir
eins og talaðir út úr munni hins
almenna borgara. Reyndar em
margir textamir svo góðir að það
mætti öllu fremur kalla þá ljóð en
dægurtexta.
Fyrir tveimur árum
Það eru ríflega tvö ár síðan ég
hitti þennan makalausa danska
háðfugl fyrst og það var svo sannar-
lega upplifun svo ekki sé meira
sagt. Þá áttum við samtal og hann
sagði mér að það væri hans hjart-
ans mál að svíkja aldrei sitt eigið
fólk. Það er greinilega dagsatt. Eg
hef fylgst með honum síðan ég
flutti hingað í júní sl. og ég held
ég hafí enn ekki fyrirfundið þá
manneskju hér í landi sem ekki
beinlínis dýrkar hann. Hann hefur
þessa útgeislun sem er svo nauðsyn-
leg þeim sem standa í sviðsljósinu.
Ég leyfí mér líka að halda því fram
að hann sé heiðarlegastur allra sem
ég þekki til í „þessum bransa" og
það er því miður allt of sjaldgæfur
kostur nú á tímum.
Alltaf á toppnum
Fyrir tveimur árum átti hann
tvær breiðskífur efst á vinsældar-
listanum og í ár gaf hann út plöt-
una Yummi Yummi sem hefur
trónað á toppnum svo að segja í
allt sumar og er þar enn. Plötumar
hans eru komnar til að „vera“ það
er greinilegt. Þær dunda sér í efstu
sætunum mánuðum saman. Eflaust
hefur það mikið að segja hvað hann
er ólatur við að fylgja þeim eftir,
en hann hefúr haft það fyrir
ófrávíkjanlega reglu að ferðast um
landið sitt og halda tónleika í hveiju
„kmmmaskuði". Vissulega er
Iandið í minna lagi, en staðimir em
margir og íbúarnir líka svo það
getur tekið langan tíma að hitta á
alla.
Tvístirnið Larsen/Clausen
Það em eflaust margir sem minn-
ast kvikmyndarinnar „Midt om
natten" þar sem Erik Clausen og
Kim Larsen fóm með aðalhlutverk-
in. Mynd þessi varð geysivinsæl hér
í Danmörku og reyndar víða um
lönd og ef ég man rétt þá var hún
sýnd um alllangt skeið í Regn-
boganum fyrir fullu húsi. Það væri
skemmtilegt ef hún yrði endursýnd
um þær mundir sem kappinn kemur
til íslands, það em örugglega marg-
ir sem vildu rifja upp kynni sín af
húsbrotsmönnunum skemmtilegu á
hvíta tjaldinu. Þeir Larsen og Clau-
sen starfa mikið saman og Clausen
var með á öllum tónleikum Kims
og Bellami í sumar. Satt að segja
eru þeir óborganlegir á sviði og það
verður að segjast eins og er að það
er næstum synd að Erik Clausen
skuli ekki vera með þeim á íslandi.
Hann langaði mikið að koma, sagði
hann mér í sumar. Hann á vini og
ættingja á Islandi sem hann hefði
gjaman viljað hitta, en það verður
að bíða betri tíma.
Kim Larsen, Erik Clausen og
Bellami voru væntanlegir seint í
júlí hingað til Skagen. Nokkrum
vikum fyrir tónleikana mátti greini-
lega merkja eftirvæntingu íbúanna
hér. Það var eins og það gripi um
sig eitthvað „Larsen/Yummi
Yummi“ æði. Það var varla hægt
að ganga um aðal verslunargötuna
hér. Yummi Yummi var bókstaflega
„tekin í nefið“ í öllum verslunum.
Hvergi var þverfótað fyrir þeim
Larsen og félögum. Þetta var eins
og hver annar heilaþvottur. Maður
stóð sjálfan sig að því, svona við
háttatíma að hafa eitthvað af lög-
unum límd fyrir innan höfuðskelina!
Ekki svo að skilja að ég sé neitt
að kvarta, þvert á móti, þetta var
einkar ljúfur heilaþvottur. Ég hef
a.m.k. ekki enn fengið leið á plöt-
unni. Skagen er ekki stór bær á
danskan mælikvarða. Hér búa um
13—14 þúsund manns árið um
kring. En yfir sumarið er bærinn
fullur af túristum, bæði dönskum
og annarra þjóða. Mér virtist sem
ég sæi og heyrði flestar þjóðir heims
hér, nema auðvitað íslendinga sem
ekki hafa uppgötvað þessa sumar-
leyfisparadís ennþá. Það er ekki
óalgengt að hér séu að jafnaði í
kringum 30 þúsund manns yfir
háannatímann í túristabransanum,
svo ég átti von á að sjá marga á
tónleikum Larsens og Bellami. Sú
varð þó ekki raunin og vík ég að
því síðar.
Tekið hús á íslendingi
Kvöldið fyrir tónleikana, en þeir
voru á sunnudegi, var ég stödd á
veitingahúsi sem heitir Music Café-
en ásamt norskri kunningjakonu og
vini hennar. Við sátum þarna í ró-
legheitunum og sötruðum okkar
bjór þegar ég heyrði undarlegan
klið fara um salinn. Þegar mér varð
litið upp, sá ég beint framan í skæl-
brosandi andlitið á Kimma kallinum
sem hafði tyllt sér á millivegg við
borðið mitt, Hann var fljótur að
þekkja forvitna Islendinginn aftur,
sem hann hafði spjallað við í Tívolí
fyrir tveimur árum og á svipstundu
varð ég öfundaðasta manneskjan
þarna inni!
Ég varð auðvitað harla glöð að
hitta hann svona óvænt, hafði satt
að segja átt von á því að þurfa að
elta hann uppi eftir tónleikana. En
eftir nokkurt japl og jaml og fuður,
mikla og jákvæða umfjöllun og
hann. Til að gera langa sögu stutta,
þá sat Kim alla nóttina og spilaði
fyrir okkur og söng allt sem hann
langaði að syngja. Norðmennirnir
sem voru með okkur máttu vart
vatni halda af hrifningu. Það var
ýmislegt skrafað og þó ég fengi
ekki þau svör sem ég ætlaði að fá,
var það vissulega ógleymanlegt að
fá svona einkatónleika heim á Berg-
þórshvolinn minn. Ég er líka viss
um að það hefðu verið hundleiðinleg
svör sem ég hefði fengið, hefði ég
spurt! (Þau voru súr sagði refur-
inn!) Klukkan var víst orðin hálf
níu að morgni sunnudags þegar
hann hjólaði heim á hótelið sitt og
ég verð að viðurkenna að ég hafði
dálítið samviskubit, tónleikamir
áttu að byija kl. átta um kvöldið
og ég var viss að sökin væri mín,
ef þeir tækjust ekki sem skyldi.
Tónleikarnir „i det grönne“
Þeir vom haldnir á útileikvangi.
Engin rigning og veðrið skartaði
sínu fegursta. Logn og hiti. Fólk