Morgunblaðið - 04.05.1989, Blaðsíða 48

48 MORGUNBLAÐÍÐ FIMMTUDAGUR 4. MAÍ 1989
rrr-----------------------------------------------.,, . — r-rr—rmi—h-i—i 1------r——
BOSCH
GERÐU VERÐSAMANBURÐ
Það borgar sig
Minning:
Petrína Þorvarðar-
dóttir hjúkrunarkona
BRÆÐURNIR
(©) ORMSSON HF
Lágmúla 9, sími: 38820
snyrtivörur
fyrir ofnæmisgjarna

Vörugæði, mikið úrvai
og gott verð
Pantið sumarfötin núna
Listinn er ókeypis
Ég kynntist Petrínu hjúkrunar-
konu fyrst er ég átti að mæta með
drengjunum okkar í læknisskoðun.
Var hún þá skólahjúkrunarkona í
Vogaskóla. Mér þótti hún heldur
köld við fyrstu kynni, en það fór
nú fljótt af. Við nánari kynni þótti
mér mjög gott að leita til hennar
ef eitthvað bjátaði á um heilsufar
bamanna. Hún var mjög næm á
hvað að væri. Ég held hún hafi
kunnað vel sitt fag. Það var gott
fyrir okkur foreldrana að hafa þau
í heilsugæslunni, Petrínu og Ófeig
J. Ófeigsson lækni. Þau unnu vel
saman og voru svo hress t.d. við
ungar mæður sem leituðu til þeirra.
Svo atvikaðist það síðar að við
Petrína urðum samtíðis í Vogaskóla
þegar ég fór að vinna þar. Urðu
kynni okkar þá náin, þar sem ég
þurfti oft að leita til hennar vegna
nemenda. Ég sagði þá stundum við
hana að hún væri lifandi spjald-
skrá. Hún var ótrúlega rösk að
fínna út úr þeim gögnum sem á
þurfti að halda. Á þessum fyrstu
árum mínum í skólanum voru þar
um 1600 nemendur, og það getur
hver séð hversu geysilegt starf það
var að hafa heilsugæslu í góðu lagi.
Petrína hafði enga aðstoðarstúlku
og því síður tölvu til að létta störfín.
En svo kom þar að Petrína hvarf
úr skólanum þegar aldursmörk
sögðu til. Það var sjónvarsviptir að
henni. Það gustaði af henni í hvíta,
fína sloppnum sínum þegar hún
gekk eftir göngum skólans. Það var
alltaf reisn yfír Petrínu. Hún sagði
oft við mig að hún ætlaði að njóta
lífsins þegar eftirlaunaaldurinn
væri kominn. Meðal annars hugðist
hún ferðast og heimsækja skyld-
menni sín er hún átti mörg í Vestur-
heimi. En það fór öðruvísi. Þá fór
heilsuleysi að sækja að henni og
hún varð því oft að dvelja á sjúkra-
húsi. En þegar bráði af henni og
hún var aftur komin heim á nota-
lega heimilið sitt var hún full af
áhuga að snyrta í kringum sig og
láta fara sem best um sig. Oft þeg-
ar ég kom til hennar eða hringdi
svaraði hún hressilega þótt sárveik
væri og gerði jafnvel grín að sér
og „aumingjaskap sínum“ eins og
hún orðaði það.
Annars var Petrína fámál um
sína hagi fyrr og seinna. En hún
varð hörð við sjálfa sig og vildi
standa sem lengst óstudd. Hún var
samt þakklát þeim sem réttu henni
hjálparhönd og þar held ég hún
hafí metið mikils hjálp Helgu, mág-
konu sinnar.
Ég sakna Petrínu. Hún var sér-
stakur persónuleiki. Fór ég oft
margs vísari af fundi hennar, eink-
um um sjúkdóma. Þar var hún vel
heima af langri reynslu og las sér
mikið til á íslensku og erlendum
tungum.
Hafí mín Petrína þökk fyrir sam-
fylgdina.
Gunnþóra
Petrína Þorvarðardóttir skóla-
hjúkrunarkona, andaðist 1. febrúar
sl. og var að eigin ósk jarðsett í
kyrrþey 8. sama mánaðar. Hún var
fædd í Reykjavík 21. ágúst 1914.
Æviskeið hennar varð viðburð-
arríkt, en hér verður fátt eitt rakið.
Þótt starfsferill okkar lægi saman
nær aidarijórðung varð henni ekki
tíðrætt um eigin hag og ævi.
Foreldrar Petrínu voru Þorvarður
Björnsson yfirhafnsögumaður og
kona hans Jónína Ágústa Björns-
dóttir. Petrína lauk gagnfræðaprófí
frá Menntaskólanum í Reykjavík
árið 1931 og tíu árum síðar lauk
hún hjúkrunarnámi í Birmingham
á Englandi. Síðan starfaði hún þar
og í London við sjúkrahús allt til
loka heimsstyijaldar.
Um lífsreynslu sína þessi skelf-
*
Olafíir Þorgríms-
son - Kveðjuorð
Ég minnist Ólafs Þorgrímssonar
sem hjálpsams og ráðagóðs manns
og hve vinsamlega hann veitti mér
aðstoð sína. Ég veit þó að þar naut
ég félagsins sem ég var formaður
fyrir, Lúðrasveitar Reykjavíkur.
Frá stofnun lúðrasveitarinnar var
hann sá sem oftast var leitað að-
stoðar hjá um úrlausn mála og allt
til hins síðasta veitti hann fúslega
þá hjálp sem í hans valdi stóð og
aldrei var krafist greiðslu.
Vegna áhuga hans á tónlist og
vilja til að auka og auðga tónlist-
arlífið varð hann samstarfsmaður
lúðrasveitarmanna og þeirra ann-
arra sem sama áhugamál áttu.
Það samstarf leiddi síðar til
stofnunar Tónlistarskólans, en
starfsemi hans fyrstu árin var í
húsi lúðrasveitarinnar, Hljómskál-
anum.
Nú á kveðjustund þökkum við
heiðursfélaga Lúðrasveitar
Reykjavíkur starf hans okkur til
heilla.
Aðstandendum votta ég samúð.
Halldór Einarsson
Olafiir Þorgríms-
son — Leiðrétting
ÞVÍ MIÐIJR féllu niður nokkrar
línur í minningargrein Jóns Þór-
arinssonar um Ólaf Þorgrímsson
í blaðinu í gær. — Umræddur
kafli átti að vera:
„Hann var í skólanefnd og síðar
skólaráði Tónlistarskólans í
Reykjavík frá stofnun hans 1930.
Hann var meðal stofnenda Tónlist-
arfélagsins 1932, sat í stjórn þess
frá upphafi og var formaður þess
nú síðustu árin eftir fráfall Ragnars
Jónssonar í Smára. Hann var einn-
ig formaður Tónlistarfélagskórsins
á þeim árum þegar mest kvað að
honum, en þá réðst félagið í flutn-
ing margra stórvirkja með þátttöku
kórsins og Hljómsveitar Reykjavík-
ur sem einnig var á vegum Tónlist-
arfélagsins.“
Blaðið biðst velvirðingar á þess-
um mistökum.
ingarár, er loftárásir Þjóðverja voru
sem harðastar, var hún ætíð fá-
mál, a.m.k. við starfsfélaga. En víst
er að sú reynsla mun mjög hafa
mótað ýmis viðhorf hennar, þekk-
ingu og glöggskyggni sem gætti
svo víða í störfum hennar.
Er heim kom að stríði loknu
gegndi Petrína hjúkrunarstörfum
víða eftir því sem heilbrigðisyfirvöld
töldu þá biýnast hveiju sinni, þar
á meðal á Isafírði, Keflavíkurflug-
velli, Seyðisfírði, Vestmannaeyjum
og Hafnarfirði. Síðan réðst hún að
Heilsuverndarstöð Reykajvíkur,
sem m.a. annast heilbrigðiseftirlit
í skólum borgarinnar. Frá 1956 var
henni falin sú gæsla við Langholts-
skóla og einnig við Vogaskóla frá
byijun 1959 til ársins 1984, er hún
lét af störfum fyrir aldurs sakir.
Á þessum víðfeðma starfsferli
öðlaðist Petrína hjúkrunarkona
glögga sýn yfir mannleg mein,
líkamleg og andleg, allt frá því hún
var við fæðingardeild 1 Birming-
ham, svo á herspítölum, þessu næst
við héraðssjúkrahús hér heima, á
Kleppsspítala og loks við heilbrigð-
iseftirlit barna og unglinga við tvo
af stærstu grunnskólum landsins í
tæpa þijá áratugi. Þess má og geta,
að Petrína Var mannþekkjari góður.
Sá hæfíleiki nýtist mörgum vel í
vandasömum og viðkvæmum störf-
um.
Petrína lét ekki mikið af þekk-
ingu sinni og hvergi fór hún með
háreysti. Hún var þó hvorki skaplít-
il né skoðanalaus. Hún gat verið
snögg og allhvöss í svörum. Það
var þó ekki ætlað til að særa neinn,
en kannske hafði viðburðarík ævin
hert hana og kennt henni að flíka
ekki tilfínningum sínum við hvern
sem væri.
Minni Petrínu og glöggskyggni
um nemendur og fjölskyldutengs
voru með ólíkindum. Gott var því
að leita til hennar varðandi ný-
nema, eigi síst þegar neinendafjöld-
inn um langt árabil nam meira en
hálfu öðru þúsundi. Hinu var einnig
gott að mega treysta að aldrei brást
hún neinum trúnaði, en nemendur
þurftu vitanlega stundum að leita
til hennar með viðkvæm vandamál.
Hún skildi vel og virti þá þagnar-
skyldu sem skólamenn, prestar,
læknar og hjúkrunarfólk þurfa svo
oft að gæta í starfi sínu.
Skólalæknunum var gott að hafa
Petrínu sér til hægri handar. Öll
skjöl og önnur gögn voru til reiðu
er þeir komu til skoðunarstarfa.
Lengst og nánust varð sú samvinna
milli hennar og dr. Ófeigs J. Ófeigs-
sonar, skólanum mjög gagnleg og
ánægjuleg. Bæði voru þau merkir
og sérstæðir persónuleikar, ólík um
margt, en minnisstæð öllum er unnu
með þeim.
Á þessu voru, þegar minnst er
þriggja áratuga starfs Vogaskóla,
hvarflar hugurinn í þakklæti til
allra nemenda, kennara og annarra
starfsmanna er áttu þar sín spor,
mótuðu skólann og efldu, hvert á
sinn hátt.
Ýmsir úr þeim hópi eru nú horfn-
ir af sjónarsviði. Þeirra síðust
kvaddi Petrína Þorvarðardóttir
hjúkrunarkona.
Þökk sé henni og þeim öllum
fyrir samhjálpina.
Helgi Þorláksson