Morgunblaðið - 06.10.1990, Blaðsíða 30

30
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 6. OKTÓBER 1990
Sigurður Karl Sveins-
son — Minningarorð
Fæddur 10. maí 1957
Dáinn 1. október 1990
Okkur langar í örfáum orðum
að minnast vinar okkar og skólafé-
laga, Sigurðar Karls Sveinssonar,
sem lést á Landspítalanum þann
1. október sl.
Kalli var einn af þessum hressu
peyjum sem svo sannarlega setti
svip á umhverfi sitt með skemmti-
legum uppátækjum og lífskrafti.
Eitt aðaláhugamál Kalla var fót-
bolti. Hann var sparkandi bolta
öllum stundum og þótti liðtækur í
íþróttinni. Spilaði hann með Þór
og IBV í öllum aldursflokkum og
, einnig um tíma með sænsku fé-
lagsliði.
Eins og gengur skildu leiðir
okkar flestra þegar unglingsái’un-
um lauk. Árið 1984 héldum við
árgangsmót í Eyjum og að sjálf-
sögðu gerði Kalli sér ferð frá
Svíþjóð til að hitta okkur. Það virt-
ist sem sumir hefðu lítið breyst og
var Kalli einn þeirra. Hann mætti
til leiks gáskafullur og hress að
vanda.
Þrátt fyrir erfið veikindi undan-
farin ár mætti Kalli á árgangsmót-
*■ ið sl. sumar og voru það síðustu
samverustundirnar sem við vorum
öll saman.
Margs er að minnast og margs
er að sakna á kveðjustund sem
þessari. Viljum við þakka fyrir öll
góðu árin sem við áttummeð Kalla.
Við vottum Beddu, Örnu Huld,
Gullu og öðrum vandamönnum
okkar dýpstu _samúð.
Árgangur 1957 úr
Vestmannaeyjum.
Þegar vindharpan ómar hæst í
suðaustan sautján og ölduskaflarn-
ir beija Stórhöfða í sífellu þá undr-
ar mann að Höfðinn skuli ekki bif-
ast. Hnarreistur eins og steinmað-
ur úr hafinu tekur hann boðaföll-
unum, brýtur niður báruna og klýf-
ur vindhörpustefið niður í sitt
sígilda hversdagsljóð þar sem
ímyndin er bylgjað gras, fuglager
við brúnir, særofið berg og enda-
laust litaspil. Þannig stóð hinn
ungi Eyjamaður, Sigurður Karl
Sveinsson, svo hnarreistur og
markviss undanfarin ár í barát-
tunni við sjúkdóminn sem lagði
hann að velli 33 ára gamlan. Hann
gafst aldrei upp og þótt hann lyti
í lægra haldi með lífi sínu þá hafði
hann sigur gagnvart sjálfum sér,
andlega reisn til enda eins og hetju
sæmdi. Sárt er hans saknað, í brimi
blikar tár og blíðu auga.
Hann kom og hann fór eins og
hlýir dagar, dulur og ekki allra en
að bakhjarli átti hann traustan
vinahóp þar sem skoðanir hans
urðu eins konar ankerisfestar, því
þeir sem þekktu hann vissu að
sannfæring hans var meitluð og
mótuð hvort sem rætt var um
menn eða málefni, knattspyrnu eða
tónlist, lífsins melódí. Hann var
stórhuga óg hreinskiptinn, frekur
til hugmynda og fylginn sér með
allt á hreinu eins og fylgir aðals-
merki ættar Ársæls Sveinssonar
útvegsbónda, en svolítið dularfull-
ur í innbyggðri sérvisku. Kalli
Sveins var ævintýramaður í sér,
ferðaðist um Asíu þvera og endi-
langa með öðrum öðlings Eyja-
peyja, Jónasi Gíslasyni, trygglynd-
um og táknrænum fyrir myndríka
persónuleika. í nær 10 ár var Kalli
atvinnumaður í knattspyrnu í
Svíþjóð, lauk þar stúdentsprófi af
því að hann hafði ekki mátt vera
að því á heimaslóð, og dreif sig í
verkfræðinám ytra. En án þess
hann vissi var eitthvað að, óveðurs-
ský yfir lífstakti þessa áræðna
drengs og eins og fuglinn finnur
til farar hélt hann skyndilega heim
til íslands 1987. En jafnvel sjö
dögum síðar þegar óvæntur sjúk-
dómur blasti við þá bar hann sig
sem fyrr, hið stílhreina ljóð með
baráttugleði og ást til lífsins. Hann
ætlaði sér sigur og áræðið gaf
honum mikið, þroska og góðar
stundir. Aldrei minntist hann á
sjúkdóminn sára, kvartaði aldrei,
var í mesta lagi að hvíla sig að-
eins, en hvílíkt brim hlýtur að hafa
bylgjast í bijósti hans í óvissunnar
tíma. Guði sé lof var þráin um
ævintýri yfirsterkari í þessari bar-
áttu. Stoltur hélt hann sínu striki,
tók þátt í lífsleik úteyinga_ með
félögum sínum í indælli Álsey,
spáði í birtuna, teiknaði stemmn-
ingar náttúrunnar, þeysti á hrað-
bátum, gekk til verka, lifði lífinu
æðrulaust undir kjörorðinu: Ég
skal. Með ástvinum sínum gekk
hann mót nýjum dögum með sig-
urglampa í augum og í hjarta sínu
átti hann spegilmynd huga sín^ í
dóttur sinni Örnu Huld níu ára.
Svo fljótt, svo fljótt, fyrir aldur
fram hvarf vinurinn sá til huliðs-
heima. Guðs veri vökul hönd yfir
vinum og vandamönnum, vorblær
úr sporum sem vöktu virðingu og
vinarþel. í brimi blikar tár og blíðu
auga, þá vindharpa minninganna
ómar.
Árni Johnsen
Mig langar til að minnast Kalla
bróður míns, sem í dag er til mold-
ar borinn frá Landakirkju í Vest-
mannaeyjum. Mig langar að þakka
honum fyrir það sem hann gaf
okkur í sínum veikindum, það er
ómetanlegur þroski fyrir mig og
mína fjölskyldu að hafa fengið að
fylgjast með baráttunni við þann
sjúkdóm sem hefur hijáð hann í
rúm 3 ár. Hann dvaldi oft hér hjá
okkur í Reykjavík þegar hann
þurfti að vera hér til lækninga.
Það voru ekki svo fáar ferðirnar
sem hann lagðist inn á Borgarspít-
alann, en alltaf kom Kalli út aft-
ur, viljastyrkurinn var svo mikill.
Já, það er viljinn, jákvætt hugarfar
og trú sem hjálpar okkur þegar
mikið gengur á í lífi okkar, það
sást best síðastliðið haust þegar
Kalli ákvað að halda jól hjá Jónasi
æskufélaga sínum í Mexíkó. Kalli
fór út um miðjan desember já-
kvæður og lífsglaður, en samt svo
sárþjáður. Hann ætlaði að dvelja í
5 vikur í Mexíkó, en dvölin varð
heldur styttri. Hann varð að koma
heima á gamlársdag sárþjáður og
lagðist beint inn á Borgarspítal-
ann, en upp úr þeim veikindum
stóð hann líka, það var alveg ótrú-
legt þrek.
Hann átti eina dóttur, Ömu
Huld. Það hefur verið stórkostlegt
að fylgjast með hvað hún hefur
sýnt mikla stillingu og hlýju í veik-
indum pabba síns, aðeins 9 ára
gömul. Kalli var við nám í háskóla
í Gautaborg og nam verkfræði, en
hætti námi vegna veikinda í mars
1987. Hann bjó í Svíþjóð í 9 ár
ásamt sambýliskonu og dóttur.
Kalli var yngstur af okkur systkin-
unum, aðeins 33 ára þegar kallið
kom. Mig langar að biðja góðan
Guð að styrkja okkur öll á þessari
stundu, sérstaklega mömmu sem
sér á eftir þriðja syninum yfir
móðuna miklu. Gulla mín, ég vil
þakka þér fyrir þinn kærleika, og
bið Guð að styrkja ykkur mæðgur.
Vinum hans viljum við þakka fyrir
hlýhug í hans garð. Ég veit að
elsku Kalli er hvíldinni þakklátur
eftir mikla baráttu síðustu 4 vik-
ur. Ég kveð elsku bróðir minn, Guð
geymi hann.
Dóra systir og fjölskylda.
Okkur langar til að þakka kærum
heimilisvini samfylgdina. Við
kynntumst Kalla fyrir 12 árum þeg-
ar Gulla, elsta systirin í fjölskyld-
unni, kynnti hann fyrir okkur. Upp
frá því varð hann eins og eitt af
systkinunum. Þrátt fyrir stopular
samverustundir hélst ávallt góð vin-
átta milli okkar. Þegar Gulla og
Kalli settust að í Svíþjóð, þar sem
Kalli m.a. spilaði knattspyrnu, vor-
um við alltaf velkomin á heimili
þeirra og voru þau boðin og búin
að gera dvöl okkar þar sem ánægju-
legasta.
Árið 1981 fæddist þeim dóttir,
Arna Huld.
Kalli var lærður rafvirki, en hug-
ur hans stóð til frekari menntunar
og lauk hann stúdentsprófi í
Svíþjóð. Hann hóf síðan verkfræði-
nám, en varð frá að hverfa vegna
veikinda. Kalli kom heim til íslands
snemma vors 1987 og kom þá fljót-
lega í ljós að hann var mikið veik-
ur. Undanfarin þijú og hálft ár
höfum við fylgst með baráttu hans
við veikindin og fannst okkur hann
oft ætla að hafa betur, en að lokum
varð hann að lúta í lægra haldi.
Árla morguns 1. október var þraut-
um hans lokið. Sínum grimmu ör-
lögum tók Kalli með æðruleysi. Við
eigum öll erfitt með að sætta okkur
við að Kalli sé dáinn og kveðjum
hann með sárum söknuði.
Blessuð sé minning hans.
Við vottum Gullu og Örnu, Beddu
og öðrum aðstandendum okkar
dýpstu samúð.
Fjölskyldan Vallartröð 2
Hann Kalli er dáinn eftir hetju-
lega baráttu við sinn erfiða sjúk-
dóm. Það er erfitt að trúa því þó
að við vissum að hveiju stefndi.
Ég var svo lánsamur að kynnast
Kalla á okkar yngri árum og hélst
sá vinskapur fram til síðasta dags.
Hann flutti til Svíþjóðar ásamt
sambýliskonu sinni, Guðlaugu B.
Guðjónsdóttur og eignuðust þau
eina dóttur sem heitir Arna Huld.
Eftir að Kalli flutti aftur til Eyja
var hann tíður gestur á heimili okk-
ar. Alltaf var tilhlökkun hjá dætrum
okkar þegar von var á Kalla því
að hann var einstaklega barngóður.
Það er stórt skarð höggvið í vina-
hópinn sem aldrei verður fyllt, en
þegar Kalla er minnst koma góðar
og skemmtilegar minningar upp í
hugann.
Elsku Bedda, Arna Huld, Gulla
og aðrir ástvinir, megi minningin
um góðan dreng lifa.
Blessuð sé minning hans.
Halli Steini, Stína og dætur
Hann Kalli var svo góður. Ég er
svo sorgmædd yfir að hann skuli
vera farinn frá okkur, en ég veit
að honum líður betur núna. Þegar
ég var lítil fór ég stundum í sum-
arfrí til Svíþjóðar þegar Gulla, Kalli
og Arna Huld áttu heima þar. Ég
man svo vel eftir því. Við gerðum
svo margt skemmtilegt saman. Mér
varð þá einu sinni á að kalla hann
Kalla pabba minn. Það fóru allir
að hlæja og ég fór svolítið hjá mér,
en þá sagði hann að ég mætti alveg
kalla sig það. Hann bauð mér líka
stundum með Örnu Huld að heim-
sækja sig til Vestmannaeyja. Það
er gott að eiga svona góðar minn-
ingar. Ég sakna hans mikið.
Rakel
Helstríðinu er lokið. Dauðinn er
kærkominn eftir langa baráttu við
manninn með Ijáinn. Hve lífíð getur
oft verið miskunnarlaust. Ungur
maður í blóma lífsins er kvaddur
héðan í dag, langt um aldur fram,
í fæðingarbæ sínum sem hann unni
svo mjög, Vestmannaeyjum.
Sigurður Karl Sveinsson hét
hann, fæddur 10. maí 1957, því
aðeins 33 ára að aldri er hann lézt.
Kalli Sveins var hann kallaður,
yngstur sona hjónanna Bernódíu
S. Sigurðardóttur og Sveins Ár-
sælssonar. Bedda og Sveinn eignuð-
ust 3 syni á 3 árum, Ársæl, Svein
Bernódus og Sigurð Karl, sem ólust
upp á fjölmennu myndarheimili á
Túngötu 16. Bedda hafði verið áður
gift og eignast 4 börn. Eitt dó í
æsku, en Hlöðver, Örlygur og Dóra
fluttu með móður sinni til Eyja,
þegar hún giftist Sveini, sem reynd-
ist ekki síður faðir þeirra en sinna
sona.
Þau urðu fyrir þeirri sáru sorg
að missa Örlyg, músíkalskan efni-
spilt, en hann drukknaði aðeins 18
ára að aldri.
Faðir Kalla, Sveinn, sem var
mikill íþróttamaður á yngri árum í
knattspymu í íþróttafélaginu Þór,
margfaldur Vestmannaeyjameistari
og íslandsmeistari í golfi, kom börn-
um sínum snemma til að iðka íþrótt-
Minning:
Þorgerður Vilhjálms-
dóttiráMúla
Fædld 14. ágúst 1903
Dáin 29. september 1990
Þegar ég frétti af andláti Gerðu
á Múla, eins og hún var jafnan
kölluð í Eyjum, komu upp í hugann
ýmis atvik frá um hálfrar aldar
kynnum okkar. Ætli það hafi ekki
verið um 1940 er ég kom fyrst að
Múla, heimili Gerðu. En ferðirnar
urðu fleiri, — var meira og minna
viðloðandi í 50 ár. Þær voru marg-
ar ferðirnar að Múla — til að fá sér
kaffi eða til þess að létta aðeins á
amstrinu. Þessar heimsóknir fæddu
margt af sér, en þó fyrst og fremst
kynni við þessa góðu konu.
Svo sem að líkum lætur bar
margt á góma á þessum samstund-
um okkar. Það var styijöld í Evrópu
og margt andstætt og upp spruttu
vandamál á öllum sviðum. Auðvitað
bar ég mig undan þeim, — en þá
kom Gerða til, tjáði sín sjónarmið
og málið tók oft aðra og betri
stefnu. Og árin liðu, Gerða var mér
og mínu fólki innan handar um
margt og hjálpaði til við tfma-
bundna erfiðleika, tilstand í pólitík-
inni og annað í svipuðum dúr. Og
svo komu allt í einu jarðeldar á
Heimaey, „gos“. Það urðu miklar
breytingar á venjulegu mannlífi í
Eyjum. Eólk flýði Eyjarnar, en jarð-
eldarnir slokknuðu og menn komu
aftur til þess að byggja upp að nýju.
Og að Miíla var fljótlega búið að
koma heimilinu í lag. Þar var gott
að eiga athvarf, þegar var verið að
reyna að hálda einhverju til haga
af sínu dóti. Man ég að þá var nota-
legt að sitja yfir góðgerðum í stof-
unni á Múla, — en úti gnauðaði
vindurinn, dimmt, og yfir lá askan
kolsvört. Og nú er mér efst f huga
þakklæti fyrir hlýju, velvild og
skilning í minn garð og míns fóíks.
Þorgerður Vilhjálmsdóttir var
fædd í Vestmannaeyjum 14. ágúst
1903, og lést þar 29. september sl.
87 að aldri. Foreldrar hennar voru
Guðbjörg Arnadóttir ættuð úr
Mýrdal og Vilhjálmur Olafsson úr
Meðallandi. Þéssi hjón reistu bú að
Múla hér í Eyjum í upphafi þessar-
ar aldar. Gerða ólst upp í föður-
garði við gott atlæti.
Vestmannaeyjar voru á þessum
árum í miklum uppgangi, útgerð
óx hröðum skrefum og uppsveifla
í atvinnulífi yfirleitt. Hingað til
Eyja komu því margir í atvinnuleit
og þá einkum úr sveitunum á Suð-
urlandi. Þetta var að verulegu Ieyti.
ungt fólk, og þá einkum ungir
menn.
Einn þessara manna var Steinn
Ingvarsson frá Minna-Hofi á Rang-
árvöllum. Mikill dugnaðarmaður og
einhver mesti öðlingur er ég hefi
kynnst, bæði til orðs og æðis.
Þau Gerða og Steini felldu hugi
saman og giftu sig á vertíðarloka-
daginn 11. maí 1923. Þau settu.bú
sitt að Múla er varð heimili þeirra
nær þar til yfir lauk. Efnin voru í
upphafi ekki mikil, en með sam-
heldni, dugnaði og nýtni komu þau
sér' upp góðu heimili er alla tíð var
til fyrinnyndar. A þessu heimili
komu þau upp börnum sínum, fjór-
um stúlkum, Sigríði, Jónu, Þóru og
Guðrúnu.
Þessar góðu og myndarlegu
stúlkur eru löngu farnar af bæ,
giftar myndarmönnum, eiga falleg
heimili og mannvænleg börn. Hlut-
ur góðrar húsfreyju í heimilishaldi
verður seint ofmetinn, og í heimilis-
haldinu iét Gerða ekki sinn hlut
eftir liggja. Vakin og sofinyfir vel-
ferð þess og lét ekkert tækifæri
ónotað til þess að hlúa að því og
styrkja. Gestrisni var Gerðu í blóð
borin og hún hafði yndi af því að
gera vel til þeirra er bar að Garði,
tók öllum af alúð og umhyggju og
hafði yndi af því að hafa fólk í
kringum sig.
Lífið rennur ek’ki alveg snurðu-
laust hjá garði. Menn verða fyrir
áföllum og Gerða mín fór ekki var-
hluta af því. Steinn maður hennar
var henni góður eiginmaður, tillits-
samur og ástríkur, og þess vegna
var það henni mikið áfall er hann
féll frá 1. mars 1983. Lauk þar
með elskulegu hjónabandi er staðið
hafði í tæp 60 ár.
Líf góðrar konu er á enda runn-
ið, hennar er saknað, lífsstarf henn-
ar var til eftirbreytni og skilur eftir
í minningunni það sem mest er um
vert, fallega mynd af góðri konu.
Astvinum hennar og öllu skylduliði
sendi ég og mitt fólk samúðarkveðj-
ur.
Björn Guðmundsson
Hún amma á Múla er dáin.
Amma á Múla hét fullu nafni Þor-
gerður Vilhjálmsdóttir, fæddist 14.
ágúst 1903 í Vestmannaeyjum,
dóttir hjónanna Guðbjargar Árna-
dóttur og Vilhjálms Ólafssonar.
11. maí 1924 giftist amma afa,
Steini Ingvarssyni, f. 23.10. 1892,
d. 1.3. 1983, frá Minna-Hofi á
Rangárvöllum, framfærslufulltrúa
hjá Vestmannaeyjabæ og starfs-
manni Samkomuhúss Vestmanna-
eyja. Þau eignuðust fjórar dætur,
Sigríði, gift Sveini Magnússyni og
eiga þau fjóra syni, búa í Vest-
mannaeyjum; Jónu Guðbjörgu, gift
Hilmari Guðlaugssyni og eiga þau
þijú börn, búa í Reykjavík; Guð-
björgu Þóru, gift Finnboga Árna-
syni, þau eiga einn son og búa í
Garðabæ; Guðrúnu, gift Jóhanni
Ólafssyni og eiga þau þijú börn og
búa í Vestmannaeyjum. Barna-
barnabörnin eru orðin yfir 20.
Amma og afi á Múla héldu alltaf
vel utan um fjölskyldu sína og voru
höfuð ættarinnar með sanni. Amma
hafði alltaf lag á að stjórna ættinni
þó hægt færi, fylgdist alltaf með
öllum okkar gjörðum og kom með
sínar aðfinnslur ef henni þótti
ástæða til. Stálminni hafði hún,