Morgunblaðið - 27.03.1991, Blaðsíða 36

MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. MARZ 1991
36
Kári Jónsson - Minning
Auk þess tók hann að sér mörg
önnur trúnaðarstörf fyrir flokkinn.
Hann hefði eflaust getað náð meiri
metorðum á þeim vettvangi ef hann
hefði kært sig um en áhugi hans
beindist í margar átfir. '
Kári var ötull iiðsmaður Leikfé-
lags Sauðárkróks enda gæddur
miklum leikarahæfileikum. Ýmsar
persónur mótaði hann þann veg á
sviðinu að mörgum er ógleyman-
legt. Hann var og leikstjóri hjá leik-
félaginu í mörg ár.
Þá hafði Kári mikinn áhuga á
bókmenntum og þjóðlegum, einkum
skagfirskum, fróðleik. Var hann
löngum í tómstundum við störf í
Safnahúsi Skagfirðinga og formað-
ur Sögufélags Skagfirðinga um
skeið.
Kári var og árum saman frétta-
ritari Morgunblaðsins.
Kári Jónsson kvæntist ungur Evu
Snæbjarnardóttur, skólastjóra Tón-
listarskóla Sauðárkróks. Þau eign-
uðust tvo syni, mestu ágætis-
drengí. Eldri sonurinn er Óli Bjöm,
framkvæmdastjóri AB, kvæntur
Margréti Sveinsdóttur frá Kálfs-
skinni á Árskógsströnd. Þau eiga
eina dóttur, Evu Björk, sem var
mikið yndi afa síns. Ýngri sonurinn
er Andri, bakari, er nú við nám í
Menntaskólanum við Hamrahlíð.
Nú á fjölskyldan um sárt að binda.
Ég bið Guð að styrkja hana og
styðja á erfiðum tímum. Við hjónin
sendum henni hugheilar samúðar-
kveðjur.
Svo vildi tii að kvöldið fyrir and-
lát vinar míns og skólabróður
hringdi ég í eina skólasystur okkar
og ræddi við hana um væntanlegt
mót okkar fermingarsystkinanna.
Ætlunin er, sem sé, að hittast í
sumar og rifja upp gömul kynni. I
samtali okkar bar nafn Kára á
góma. Hún sagði mér að hún hefði
hitt hann sæmilega hressan fyrir
nokkru. Var hann okkur báðum
ofarlega í huga. Hans verður áreið-
anlega sárt saknað ef okkur auðn-
ast að hittast í sumar.
Nú er skarð fyrir skildi. Ekki
verður Kári til að ganga með okkur
um gamla Krókinn og minnast
æskuáranna. Ekki munum við
framar aka yfir í Hegranes og njóta
útsýnisins þaðan. Ekki munum við
ganga saman um kirkjugarðinn á
Nöfunum. Nú liggur leið hans þang-
að upp í hinsta sinn. En trúa mín
er sú að þar líði honum vel. Hvergi
er fegurra en uppi á Nöfum þar sem
útverðir Skagafjarðar blasa við: í
norðri Tindastóll, Drangey, Málmey
og Þórðarhöfði og í öðrum áttum
fjallahringurinn fagri.
Vin minn kveð ég að lokum með
erindi kennara okkar og vinar, ljúfl-
ingsins Friðriks Hansens:
Gott er að kveðja góða, hrausta menn.
Geymi þá vel hin mjúka, helga jörð.
I vandfyllt skörðin vaxa aðrir senn
í vorsins fylgd um gamla Skagafyörð.
Oss hefur látist eitt hið besta sverð
í önn og stríð - í dagsins storm og vanda.
Ég kalla til þín, kæri: „Góða ferð
i könnun annars heims og nýrra landa.
Hörður Pálsson
Kári frændi er dáinn. Þó svo að
Kári frændi hafi ekki gengið heill
til skógar síðustu árin, kom fréttin
mér á óvart. Minningamar hrönn-
uðust upp í huga mér, frá þeim
tíma er ég ólst upp á pósthúsinu á
Króknum og þvældist innan um
starfsfólkið daginn út og daginn
inn.
í minningunni er eins og Kári
hafí ávallt verið til staðar á póst-
húsinu. Þar starfaði hann með föð-
ur mínum og ég skynjaði það síðar
hve faðir minn mat störf hans og
vináttu mikils. Kári var sístarf-
andi, alltaf á þönum, en hafði þó
ávallt nægan tíma til þess að glett-
ast við mig smápjakkinn eða segja
mér skemmtilegar sögur. Þá hafði
ég gaman af því að hlusta á Kára
ræða við annað starfsfólk pósthúss-
ins eða viðskiptavini, því hann kom
alltaf svo skemmtilega fyrir sig
orði.
Síðar kynntist ég annarri hlið á
frænda mínum, þegar hann tók
mig með sér á leiksýningar hjá
Leikfélagi Sauðárkróks. Leiklistin
var honum hjartfólgin. Þar naut
hann sín vel hvort sem hann var í
hlutverki leikara eða við leikstjórn.
Síðasta árið sem faðir minn lifði
var Kári honum ómetanleg hjálpar-
hella og eftir lát hans var Kári
boðinn og búinn til þess að aðstoða
móður mína og okkur systkinin
eins og honum var einum lagið.
Nú kveð ég elskulegan frænda
og vin og hafi hann þökk fyrir vin-
áttu og hlýju í minn garð og fjöl-
skyldu minnar.'
Elsku Eva og fjölskylda. Við
Elísabet sendum ykkur innilegustu
samúðarkveðjur og biðjum Guð að
gefa ykkur styrk á erfiðri stundu.
Jóhann
Látinn er um aldur fram, minn
góði vinur, Kári Jónsson fyrrver-
andi stöðvarstjóri Pósts og síma á
Sauðárkróki. Um hugann renna
minningar um mann, sem á svo
margan hátt bar af öðrum. Hann
var röggsamur opinber starfmaður,
snilldar ræðumaður og leikari,
smekkmaður á íslenskt mál og
áhugamaður um varðveizlu tungu
og menningar, góður heimilisfaðir
og mikill vinur vina sinna. Hvert
það verk sem Kári tók sér fyrir
hendur var leyst svo vel að vart
varð betur gert. Einurð og festa,
samfara mikilli mildi og hlýju, ein-
kenndu manninn allan. Þess vegna
breytist söknuður við fráfall góðs
vinar í þakklæti fyrir að hafa feng-
ið að ganga með honum skamma
leið götuna fram eftir veg.
Leiðir okkar Kára lágu fyrst
saman haustið 1985 er ég fluttist
tiL Sauðárkróks, nýskriðinn út úr
skóla, til að stjórna þar litlu iðnfyr-
irtæki. Þekking mín á staðháttum
var þá lítil, en pólitískur áhugi dró
mig brátt á fund í Sjálfstæðisfélagi
Sauðárkróks. Þar voru mættir
þingmenn flokksins í kjördæminu
ásamt einum ráðherra. Þeir fluttu
mál sitt vel, enda flokkurinn í upp-
sveiflu eftir glæsilegan kosninga-
sigur árið áður. Þá steig í pontu
Kári Jónsson og þóttu mér eftir
það aðrar ræður sem hálfgert hjóm,
því hjá Kára fór saman orðsnilld
og rökfesta, túlkun leikarans og
eldheitur áhugi á þjóðmálum og
þeim stefnumálum sem Sjálfstæð-
isflokkurinn hefur sett í öndvegi.
Eftir þetta kvöld gerði ég mér
að reglu að sækja sjálfur minn
póst í pósthúsið. Fór svo að dag-
lega hittumst við Kári við póstinn
og ræddum landsins gagn og nauð-
synjar. í tæp tíu ár leið varla sá
dagur að við skiptumst ekki á skoð-
unum um hvað væri landi og lýð
fyrir beztu. Enda var af nægu að
taka og um nóg að tala. Kári var
þá forystumaður í félagsstarfi sjálf-
stæðismanna á Sauðárkróki. Hann
var um skeið formaður Sjálfstæð-
isfélagsins, formaður Fulltrúaráðs
sjálfstæðisfélaganna í Skagafirði,
formaður bæjarmálaráðs Sjálf-
stæðisflokksins, stjórnarmaður í
kjördæmisráði Sjálfstæðisflokksins
á Norðurlandi vestra og þannig
mætti lengi áfram telja.
í félagsmálavafstri fyrir Sjálf-
stæðisflokkinn naut Kári þess
hversu traustum fótum hann stóð
á skagfirskri grund. Hann var
fæddur og uppalinn á Sauðárkróki
og bjó þar og starfaði alla tíð, nema
þau misseri sem hann lagði járn-
brautir vestur í Kanada. Hann var
því gjörkunnugur öllum mönnum
og málum á Sauðárkróki. Vegna
starfa sinna þekkti hann bændur
og búalið í öllum sveitum Skaga-
fjarðar. Ekki spillti heidur fyrir að
með kvonfangi sínu, Evu Snæ-
bjamardóttur, skólastjóra og mik-
illi sómakonu, tengdist hann þeim
merkishjónum Ólínu og Guðjóni í
Bakaríinu, sem um áratuga skeið
voru lífið og sálin í starfi Sjálfstæð-
isflokksins á Sauðárkróki og í
Skagafirði.
Inn í þennan heillandi heim
skagfirskra stjórnmála dró Kári
Jónsson mig og fyrr en varði var
ég sjálfur orðinn virkur þátttakandi
í leiknum sem frambjóðandi bæði
til bæjarstjórnar og alþingis. Og
þá var oft gott að geta náð í póst-
inn sinn, því hjól sögunnar snérist
hratt — sólstöðusamningar 1977,
kosningaósigur Sjálfstæðisflokks-
ins 1978, Leiftursóknin 1979, upp-
gjör Gunnars og Geirs og heimafyr-
ir átök Pálma og Eykons. Flokks-
menn skiptust í tvær fylkingar sem
tókust á um völd og áhrif. Kári
hafði einarðar skoðanir, þoldi enga
veifiskata og hafði ekki geð til að
leyna skoðunum sínum. Alltaf vor-
um við sammála og samstíga og
saman hlutum við þann dóm að
vera settir til hliðar úr öllum trún-
aðarstöðum flokksins. Nokkur ár
liðu þar til við vorum náðaðir og
endurreistir.
Eftir þetta leitaði Kári ekki
framar eftir mannaforráðum hjá
Sjálfstæðisflokknum en beindi
sjónum sínum meira að öðrum
áhugaefnum sínum, einkum á veg-
um Sögufélags Skagfirðinga og
Safnahússins á Sauðárkróki og var
hann um árabil foiTnaður stjórnar
hússins. Fyrir nokkrum árum brást
heilsa hans illa og varð hann að
láta af störfum sem stöðvarstjóri
og dró hann sig um leið að mestu
út úr því félagsstarfi sem hafði
verið svo ríkur þáttur f'lffi hans.
Að leiðarlokum er mér ljúft að
þakka Kára Jónssyni fyrir sam-
fylgdina. Enginn maður mér
óskyldur hefur sýnt mér, Maríu
konu minni og strákunum jafn
mikla ræktarsemi og hann. Þá
sömu nærgætni og ástúð veit ég
að hann sýndi sínum nánustu, for-
eldrum sínum, er dóu í hárri elli,
tengdaforeldrum, elskulegri eigin-
konu sinni og sonum. Við María
sendum fjölsksyldu hans innilegar
samúðarkveðjur.
Sem dropi tindrandi
tæki sig út úr repi
hætti við að falla
héldist i loftinu kyrr.
Þannig fer unaðssömum augnablikum hins
liðna.
þau taka sig út úr
tímanum og Ijóma
kyrrstæð, meðan hrynur
gepum hjartað stund eftir stund.
(Hannes Pétursson)
Blessuð sé minning Kára Jóns-
sonar.
Jón Ásbergsson
Aðfaranótt 19. þessa mánaðar
lést á heimili sínu Kári Jónsson,
fyrrverandi póstmeistari.
Hann var fæddur á Sauðárkróki
27. október 1933, yngstur 5 systk-
ina. Foreldrar hans voru þau sæmd-
arhjónin Jón Björnsson, verslunar-
stjóri, og Unnur Magnúsdóttir.
Kári ólst upp á Sauðárkróki og bjó
þar sitt æviskeið, starfaði fyrst við
verslun en 1966 hóf hann störf hjá
Pósti og síma og var póstmeistari
síðustu árin eða þar til hann lét
af störfum árið 1988 sökum van-
heilsu.
Fyrir hönd sjálfstæðismanna á
Sauðárkróki vil ég þakka Kára
óeigingjarnt starf á liðnum árum.
Hann var ætíð tilbúinn að Ieggja
fram krafta sína og vann að hug-
sjónum Sjálfstæðisflokksins af
brennandi áhuga.
Honum þótti vænt um flokkinn
sinn og snerist til varnar af fullri
hörku ef honum þótti ómaklega að
honum vegið, og var þá sama hvort
í hlut áttu pólitískir andstæðingar
eða samherjar sem honum þóttu
taka eigin hagsmuni og framagirnd
fram fyrir hagsmuni sjálfstæðis-
stefnunnar.
Hann starfaði fyrir Sjálfstæðis-
flokkinn frá unga aldri, var í foryst-
usveit ungra sjálfstæðismanna,
lengi formaður Sjálfstæðisfélags
Sauðárkróks, formaður fulltrúa-
ráðs sjálfstæðisfélaganna í Skaga-
firði og Kjördæmisráðs sjálfstæðis-
flokksins í Norðurlandi vestra. Eins
átti hann sæti í flokksráði Sjálf-
stæðisflokksins hin síðari ár og til
dauðadags.
Hann var bæjarfulltrúi Sjálf-
stæðisflokksins á árunum 1962-
1966 og gegndi auk þess öðrum
trúnaðarstörfum fyrir okkur sjálf-
stæðismenn, var t.d. formaður í
stjórn bókasafns og Safnahúss
Skagfirðinga í yfir 20 ár og rækti
það starf af áhuga og dugnaði.
Kári var afburðasnjall ræðumað-
ur og flutti mál sitt af festu og
þunga og átti auðvelt með að halda
athygli þeirra sem á hlýddu. Hann
var hreinskiptinn og stefnufastur
maður.
Þau verk sem Kári tók að sér
vann hann af samviskusemi og alúð
og var þá sama hvort hann var við
vinnu sína á Pósthúsinu, við leik-
list, eða önnur félagsmálastörf.
Hann gerði miklar kröfur til sam-
starfsfólks síns, og átti erfitt með
að þola það að menn legðu sig
ekki alla fram. En mestar kröfur
gerði hann þó til sjálfs sín.
Hann gaf sig allan að því sem
hann var að fást við á hverjum
tíma, og ég veit að mörg hlutverk,
sem hann túlkaði á sviðinu í gömlu
Bifröst, verða þeim sem á horfðu
ógleymanleg.
Kári var í eðli sínu skapandi
listamaður sem í störfum sínum
leitaðist við að gera alltaf betur
og betur.
Kári var vinur vina sinna. Ef
honum mislíkaði eitthvað sem sagt
var eða gert, þá sagði hann hug
sinn umbúðalaust, og oft með tölu-
verðum þunga. Ég hygg að sumum
hafi á stundum þótt hann all harð-
orður og jafnvel ósanngjam en það
var ekki ætlan hans. En skapgerð
hans og eðli var eins og veðríð.
Hann gat verið hvass og kaldur
eins og norðanvindurinn, kátur og
hress eins og vorgolan eða mildur
og hlýr eins og skagfirsk sumar-
nótt. Til slíkra manna er gott að
leita ráða, slíkan mann er gott að
eiga að vin.
í einkalífi var Kári gæfumaður.
Hann og kona hans, Eva Snæbjarn-
ardóttir skólastjóri Tónlistarskól-
ans, bjuggu sér fallegt heimili og
þar undi Kári sér best í faðmi fjöl-
skyldunnar, því hann var heimakær
maður. Synir þeirra eru Óli Björn,
framkvæmdastjóri Almenna bóka-
félagsins, og Guðjón Andri, nemi.
Þó Kára væri ekki tíðrætt um
einkamál sín, þá fann maður að
hann var stoltur af sonum sinum
og bar velferð þeirra mjög fyrir
bijósti.
Árið 1987 veiktist Kári hastar-
lega, og í kjölfar þeirra veikinda
sagði hann upp starfi sínu hjá Pósti
og síma árið 1988.
Ég veit að þessi veikindi og af-
leiðingar þeirra voru honum þung-
bær, jafn tilfinningaríkur og stoltur
maður sem hann var. Það átti ekki
við geð hans að vera upp á aðra
kominn.
En Eva og fjölskylda hans
studdu hann í þessum veikindum
og batinn var farinn að koma hægt
og hægt, og því kom hið skyndilega
fráfall eins og reiðarslag.
Ég sendi Evu og fjölskyldu Kára
samúðarkveðjur og veit að minning
um góðan dreng mun létta þeim
sorgina.
Knútur Aadnegard
í dag, miðvikudaginn 27. mars,
er Kári Jónsson, fyrrverandi póst-
meistari á Sauðárkróki, jarðsung-
inn í Sauðárkrókskirkju. Kári lést
í svefni aðfaranótt þriðjudagsins
19. mars sl. á heimili sínu, Smára-
grund 16, Sauðárkróki.
Hann fæddist 27. október 1933
sonur merkra hjóna, Unnar Magn-
úsdóttur og Jóns Björnssonar verzl-
unarstjóra í Gránu — öðru nafni
Ytri-búð KS. Ættum Kára og
skyldmennum munu aðrir gera
fyllri skil, en ég vil aðeins minnast
hans sem hins merkasta manns og
góðs vinar. Við kynntumst fyrst í
Gagnfræðaskóla Sauðárkróks
1947, vorum þar bekkjarbræður í
þijú ár og nutum leiðsagnar hins
mæta manns Helga heitins Konr-
áðssonar.
Strax á þeim árum skar Iíári sig
úr fjöldanum sökum skarprar
greindar og meðfæddrar mælsku,
sem ég tel hann hafi erft frá Unni
móður sinni. í skólastarfinu kom
það oftast í hlut Kára að tala með
eða gegn þeim málum sem hveiju
sinni var verið að fjalla um. Allt
slíkt leysti hann frábærlega vel af
hendi.
Á þessum árum var Kári orðinn
virkur þátttakandi í starfi ung-
mennafélagsins og Leikfélags
Sauðárkróks en þar varð hann síð-
ar einn mesti máttarstólpi, bæði
sem formaður, aðalleikari og oft
leikstjóri. Allt voru þetta áhuga-
störf og ólaunuð.
Atvinna Kára var fyrst við verzl-
unarstörf hjá verzlun Haraldar Júl-
íussonar og síðar hjá Verzlunarfé-
lagi Skagfirðinga sf.
Hann hóf störf hjá Pósti og síma
árið 1966, þar gegndi hann full-
trúastarfi um árabil og tók við
stöðvarstjórn 1983. Þvi starfí
gegndi Kári til ársins 1988 en á
árinu 1987 fékk hann alvarlegt
hjartaáfall, sem olli vissri lömun.
Þess vegna gat hann ekki sinnt
stöðvarstjórastarfínu lengur.
Stjórnmálaskoðanir Kára voru
skýrar. Hann var alla tíð einlægur
sjálfstæðismaður, trölltryggur
þeirri stefnu sinni, samt það skyn-
samur að hann hélt yfírsýn yfir
málefnin og lét deilur um smámuni
og leiðir lítt glepja sér sýn.
Fyrir flokkinn gegndi hann eðli-
lega mörgum trúnaðarstörfum
bæði í sjálfstæðisfélögunum og
bæjarstjórn Sauðárkróks auk þess
sem hann var fulltrúi í flokksráði
Sjálfstæðisflokksins til hinstu
stundar. Þá er að telja það starf
sem hugur Kára stóð ekki minnst
til, það var við Safnahúsið á Sauð-
árkróki og Sögufélag Skagfirðinga,
þar vann Kári um árafjöld og lengi
sem stjórnarformaður.
Kári var lánsamur fjölskyldufað-
ir, hann giftist 28. apríl 1960 Evu
Snæbjarnardóttur núverandi skóla-
stjóra Tónlistarskóla Sauðárkróks,
þau eiga tvo syni, Óla Björn og
Guðjón Andra. Þeim og öllum að-
standendum sendi ég og mín fjöl-
skylda okkar innilegustu samúðar-
kveðjur en minni líka á að kynni
og samneyti við hinn mæta mann
verða aldrei frá þeim tekin.
Guð blessi þau öll.
Pálmi Jónsson, Sauðárkróki
Það var á þriðjudagsmorgni fyr-
ir viku að ég kom til formanns
Sjálfstæðisfélags Sauðárkróks þar
sem hann var að draga fána í hálfa
stöng við hús Sjálfstæðisflokksins
á Króknum. Hann sagði mér að
Kári Jónsson væri dáinn. Þetta var
tregafull stund fyrir okkur báða.
Kári Jónsson var einn af máttar-
stólpum Sjálfstæðisflokksins á
Sauðárkróki, einn af þeim einstakl-
ingum sem gefa flokknum sál og
gera hann að öflugustu stjórnmála-
fylkingu í landinu. Mér er sérstak-
lega minnisstætt samtal okkar á
landsfundi Sjálfstæðisflokksins
1983 en þá voru formannskosning-
ar á dagskrá og flokkurinn hafði
gengið í gegnum erfitt tímabil á
árunum áður. Kári var leiður yfir
þeirri óeiningu sem hafði þjakað
flokkinn og harmaði hvernig hún
leiddi til átaka og illdeilna um
hæfa, velviljaða og dugmikla bar-
áttumenn fyrir flokkinn. í þessu
samtali skildi ég best hvernig Kári
hugsaði fyrst og fremst um hvað
flokknum væri fyrir bestu og
hversu gegnheill hann var í afstöðu
sinni til manna og málefna. Hann
var þeim góða kosti prýddur að
ganga hreint til verks. Allir vissu
hvar þeir höfðu Kára og honúm
mátti treysta fullkomlega. Þessi
eiginleiki er ekki síst eftirsóknar-
verður í umræðu og starfí að stjórn-
málum í lýðræðisþjóðfélagi þar sem
alltaf hljóta að vera skiptar skoðan-
ir.
Sjálfstæðisfólk hefur misst mikið
við fráfall Kára Jónssonar. Bar-
áttuandi hans, heiðarleiki og
mælska hreif okkur og hvatti til
dáða. Ekki síst þótti okkur vænt
um að sjá að eldmóðurinn rann
ekki af honum þrátt fyrir heilablóð-
fall fyrir fjórum árum. Það var ein-
stök stund þegar Kári kom fyrst á
fund í Sæborg eftir að mestu veik-
indin voru afstaðin, stemmning
sem blæs lífi í flokkinn og færir
okkur hinum orku og trú á málstað-
inn og starfíð.
Við sem störfuðum með Kára
Jónssyni í Sjálfstæðisflokknum
söknum hans sárt og þökkum allt