Morgunblaðið - 27.03.1991, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. MARZ 1991
Elín Sigmjóns-
dóttir - Minning
Fædd 19. desember 1903
Dáin 23. mars 1991
Sérhvert vinarorð vermir
sem vorsólarljós.
Sérhver greiði og góðvild
er gæfunnar rós.
Hvort sem leiðin þín ligpr
um lönd eða höf,
gefðu sérhveijum sumar
og sólskin að gjöf.
(Þorsteinn Þ. Þorsteinsson)
í dag er gerð útför föðursystur
minnar, Elínar Sigurjónsdóttur,
sem lést síðastliðinn laugardag í
Borgarspítalanum.
Elín var elst fjögurra barna Sig-
ríðar Ólafsdóttur og Sigurjóns Jóns-
sonar, héraðslæknis Svarfdælahér-
aðs en hin þijú voru Oddný, Júlíus
og Ingibjörg sem öll eru látin.
Mikill kærleikur var með þeim
systkinum frá Árgerði við Dalvík
og þeim var löngum tíðrætt um
bernskuárin og alla vinina fyrir
norðan.
Elín giftist Þórami Sveinssyni,
lækni, miklum öðlingsmanni sem
féll frá árið 1970, langt fyrir aldur
fram. Á fallegu heimiii þeirra að
Reykjavegi 24 dvöldust löngum
ættingjar þeirra og vinir og nutu
umönnunar og hjartahiýju þeirra.
Þar sannaðist máltækið: „Þar sem
hjartarúm er þar er ætíð húsrúm."
Afi minn og amma bjuggu þar
síðustu ár ævi sinnar umvafin hlýju
og elsku þeirra hjóna. Minnisstætt
er mér þegar ég átta ára gömul
dvaldi á þessu fjölmenna heimili um
tíma þegar foreldrar mínir voru
erlendis. Það var nú fjarri því að
mér leiddist þótt ég væri eina bam-
ið á heimilinu. Á kvöldin var tekið
í spil, rætt um alla heima og geima
og alltaf nóg um að vera.
Elínu og Þórarni varð ekki barna
auðið en Edda, fósturdóttir þeirra,
kom sem sólargeisli inn í líf þeirra
og hefur alla tíð reynst þeim hin
besta dóttir. Eiginmaður hennar er
Finnbogi Ásgeirsson og eignuðust
þau 4 böm sem öll hafa verið ömmu
sinni til mikillar gleði og ánægju.
Fyrir hjónaband átti Þórarinn dótt-
ur, Kristínu Elísabetu sem ætíð
hefur verið sem ein af fjölskyld-
unni. Kristín giftist Jyrki Mantyla
og bjó um tíma í Finnlandi. Kristín
missti mann sinn árið 1972.
Síðasta árið sem faðir minn lifði
og heilsan var farin að gefa sig var
það orðinn fastur punktur í tilver-
unni hjá honum að við færum svona
einu sinni í viku í heimsókn til Elín-
ar. Áttu þau góðar stundir saman
og létu hugann reika til bernskuár-
anna og allra þeirra ljúfu minningar
sem þeim voru tengdar.
Nú þegar að leiðariokum er kom-
ið er margs að minnast og ljúft er
að ylja sér við minningar um góða
konu og gott veganesti okkur öllum
sem kynntumst þessu einstaka
heimili þeirra Þórarins að Reykja-
vegi 24.
Blessuð sé minning Elínar Sigur-
jónsdóttur.
Auður Júlíusdóttir
Elín Siguijónsdóttir andaðist í
Borgarspítalanum hinn 23. þ.m.
Hún kom á sjúkrahúsið í nóvember
sl. vegna beinbrots og átti þaðan
ekki afturkvæmt.
Með Elínu hefir merk kona kvatt
þennan heim. Hún fæddist á Stað-
arhrauni á Mýrum 19. desember
1903, dóttir hjónanna Sigríðar
Ólafsdóttur og Siguijóns Jónssonar,
þá héraðslæknis í Mýrahéraði. Að
Elínu stóðu traustar ættir og at-
hafnamenn.
Þegar Elín var fimm ára að aldri
flytur læknisíjölskyldan til Dalvíkur
þar sem Siguijón var síðan héraðs-
læknir um þijátíu ára skeið. Hann
þjónaði stóru læknishéraði við erfið-
ar aðstæður eins og þær gerðust
þá víða, en var auk læknisstarfsins
kunnur fræðimaður. Lærdómur og
þekking voru mikils metin á heimil-
inu, jafnt verkleg sem bókleg, og
leiðbeindu foreldramir börnum sín-
um undir skóla. Fyrir þá hand-
leiðslu var Elín alla tíð afar þakklát.
Elín gekk í Gagnfræðaskólann á
Fædd 27. september 1911
Dáin 14. mars 1991
Það reynist erfitt að festa á blað
minningar og hugsanir um elsku
ömmu míha svona stuttu eftir frá-
fall hennar. Hún hafði mikil áhrif
á mig og var stór partur af lífi
mínu, og þegar svo stór hluti hverf-
ur úr lífi manns er erfitt að orða
hugsanir sínar. Þetta er í fyrsta
skipti sem ég missi einhvem kær-
kominn og mikið sýnist dauðinn
grimmur.
Það sem er dýrmætast af öllum
minningunum um ömmu mína em
öll skiptin sem ég heimsótti hana í
Gnoðarvoginn, og við sátum saman
tvær i eldhúsinu og töluðum. Þrátt
fyrir sextíu og þriggja ára aldurs-
mun náðum við vel saman og ég
leitaði til hennar því við vorum svo
miklar vinkonur. Svo gömul sem
hún var orðin gerði hún sér fulla
grein fyrir nútímanum og var nút-
ímaleg í hugsun, ótrúlega víðsýn
og opin fyrir öllu nýju. Hún las
mikið, bæði klassískar bókmenntir,
ljóð og nútímaskáldskap og fylgdist
af miklum áhuga með nútímatón-
list. Ég leit upp til hennar fýrir það
eins og svo margt annað.
Ég mun aldrei gléyma ferðalög-
unum sem við fórum í saman síð-
ustu sumur ég, mamma og hún.
Hún hafði svo gaman af þeim. Sjálf
hafði hún ferðast mikið um landið
á yngri árum með föður sínum og
vissi mikið um alla staði sem við
komum á og var mjög fróð um sögu
landsins. Oft talaði hún um að helst
hefði hún viljað eiga heima í sveit
en samt var hún heimskona. Hún
hafði ung ferðast til útlanda og vissi
mikið um alla sögu.
Hún amma mín var heilsutæp
upp á það síðasta og mikið var sárt
að horfa upp á það, en ég dáðist
mikið að henni því hún hafði svo
mikla reisn líkamlega og andlega
og var alltaf svo falleg. Við áttum
svo margt saman.
Ég mun aldrei eiga neitt nema
góðar og tærar minningar um
ömmu mína. Hún var sterkur per-
sónuleiki og hafði mikil áhrif á
mig. Það er erfitt að þurfa að sætta
sig við að hún sé horfin frá mér.
Hún skilur eftir sig. svo djúpt skarð -
Akureyri og útskrifaðist þaðan.
Hún var elst fjögurra systkina,
sem nú eru öll látin, en þau voru:
Oddný kennari, Júlíus prófessor,
var kvæntur Bergljótu Siguijóns-
son, Ingibjörg lyfjafræðingur, var
gift Sveiwi Magnússyni lyfsala.
Fósturdóttir þeirra læknishjóna er
Lovísa H. Björnsson, gift Gunnafi
Bjömssyni verkfræðingi.
Elín og Oddný voru ákaflega
samrýndar systur, sem áttu mörg
sameiginleg áhugamál. Þær voru
náttúruunnendur og ferðuðust vítt
og breitt um landið. Einnig fóm
þær saman í náms- og kynnisferð
til Þýskalands, sem ekki var al-
gengt á þeim árum. Frá þeim tíma
las Elín þýskar bækur sér til gagns
og gamans.
Um tvítugsaldur gerist Elín að-
stoðarstúlka frænda síns, Jóns
Kristjánssonar, nuddlæknis, sem
starfrækti endurhæfingarstofu í
Reykjavík. Á lækningastofunni var
Elín fljótlega afhaldin af sjúkling-
um, sem vottuðu henni margvíslegt
þakklæti. Þarna starfaði Elín um
nokkurt árabil. Alla tíð var afar
náið samband milli barna Jóns
Kristjánssonar læknis og Elínar,
sem hún taldi til sinna nánustu
ættmenna og vina.
Árið 1939 verða þáttaskil í lífi
Elínar. Þá gengur hún í hjónaband
með lækninum og drengskapar-
manninum Þórarni Sveinssyni.
Snemma á hjúskaparárum sínum
reistu þau hús við Reykjaveg 24,
þar sem heimili þeirra stóð uns yfir
lauk. Heimilið á Reykjavegi vitnaði
um samhug þeirra hjóna, þar sem
sem enginn getur nokkurn tímann
fyllt. „Því fleira gott og fagurt sem
manninum þykir vænt um því auð-
ugri er hann af kærleika og lífs-
gleði, því sárar finnur hann að vísu
einnig til.“
Ég mun aldrei gleyma elsku
ömmu minni.
Tinna Þorsteinsdóttir
Norðan við Úlfarsfellið, frá hóln-
uir) framan við kirkjuna á Lága-
felli, er mikil og falleg útsýn að
Esjunni. Þar sést yfír Sundin og út
á Faxaflóa að Snæfellsjökli. Þarna
var Sunna Stefánsdóttir jarðsett
síðastliðinn föstudag, en hún lést á
heimili sínu, Gnoðarvogi 18, þann
14. mars.
Sunna fæddist 27. september
1911. Hún var dóttir Þuríðar Kára-
dóttur frá Lambhaga í Mosfells-
sveit og Stefáns Stefánssonar kenn-
ara og leiðsögumanns. Barnsskón-
um sleit Sunna í Lambhaga sunnan
undir Úlfarsfellinu, en flutti síðan
til Reykjavíkur er hún var á átt-
unda ári og átti heima þar síðan.
Sunna var mikill og sterkur per-
sónuleiki, henni fylgdi reisn og
höfðinglegt yfírbragð. Gestrisni var
ætíð ríkjandi á heimili hennar og
var þar vel gestkvæmt. Öllum gest-
um sínum sýndi hún sömu alúð og
virðingu, hvort sem um var að ræða
þekkta erlenda fræðimenn eða
feiminn og pasturslítinn mennta-
skólastrák, sem var að byija að
stíga í vænginn við dóttur hennar.
En Sunna átti sér fleíri hliðar.
Hún var heimsmanneskja, þar sem
saman bjó í einni manneskju
skemmtileg blanda af gamalli ar-
istókratískri hugsun í besta skiln-
ingi og framsæknum og jafnvel
verulega róttækum skoðunum.
Sunna átti 'dágott safn bóka. Þar
mátti meðal annars finna klassískar
fagurbókmenntir enskrar tungu,
Ijóð, rit um mannkynssögu,
ferðabækur, sem og ný skáldrit,
íslensk og erlend. Hún var vel lesin
og hafði ákveðnar skoðanir á mönn-
um og menntum. Þar mun henni
hafa svipað til föður síns, Stefáns
Stefánssonar eða Stebba guide eins
qg hann var betur þekktur, en um
t
Bróðir okkar,
HARALDUR SIGURVIN HARALDSSOIM,
Brúarlandi,
Blönduósi,
lést að morgni 24. mars.
Systkini hins látna.
t
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi,
HARALDUR S. HARALDSSON,
Brúarlandi,
Blönduósi,
lést á Héraðshælinu, Blönduósi, 24. mars.
Jarðsungið verður frá Blönduóskirkju laugardaginn 30. mars
kl. 14.00.
Sóley Haraldsdóttir,
Bjarki Haraldsson, Björgvin S. Haraldsson,
tengdabörn og barnabörn.
t
Utför
ÖNNU RÓSU EYJÓLFSDÓTTUR
frá Hvoli,
verður gerð frá Skeiðflatarkirkju laugardaginn 30. mars kl. 14.00.
Fyrir hönd vandamanna,
Sigurður Eyjólfsson.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, er sýndu okkur samúð og vinarhug
við andlát og útför eiginmanns míns, fósturföður og afa,
KETILS VILHJÁLMSSONAR
bónda í Meiri-Tungu,
Holtahreppi, Rangárvallasýslu.
Sérstakar þakkir færum við læknum, hjúkrunarfræðingum og
starfsfólki Sjúkrahúss Suðurlands fyrir góða umönnun.
Þórhalla Ólafsdóttir,
Jóna Sveinsdóttir, Gísli Magnússon,
Þórhalia G. Gísladóttir, Ketill Gíslason,
Sigríður Ó. Gísladóttir, Guðbjörg Gísladóttir,
Árbjörg A. Gísiadóttir, Guðríður Gfsladóttir.
■ — wlannmtm—wawi—iincia'iBiiiBaiinwíTiwirirfnriiiri'hittmi'Iíi Tn’TMiM~itTnMwn>i>MiiiwB
Sunna Stefáns-
dóttir - Minning
ljúfmennska og hjartahlýja áttu
fastan sess. Vinir og kunningjar
eiga þaðan góðar minningar um
gestrisni og glaðar stundir. Hjálp-
fýsi þeirra hjóna var viðbrugðið.
Lengst af var heimilið all mann-
margt. Þar bjuggu oft þrír ættliðir
undir sama þaki og kynslóðabil
þekktist ekki. Dóttir Þórarins Krist-
ín Elísabet, ekkja Jyrki Mantyla,
leiklistarstjóra finnska ríkisút-
varpsins í Helsinki og fósturdóttirin
Guðfinna Edda Valgarðsdóttir, gift
Finnboga Ásgeirssyni, verslunar-
manni, reyndust foreldrum sínum
ávallt hinar elskulegustu dætur.
Þórarinn Sveinsson læknir varð
bráðkvaddur við Svarthöfða í Borg-
arfírði áricí 1970.
Fyrir rúmlega tveimur áratugum
varð Elín fyrir því áfalli að detta á
götu og lærbrotna. Upp frá því
varð hún að þola endurteknar að-
gerðir, beinbrot og sjúkrahúslegur,
en andlegur styrkleiki hennar var
mikill og hún tók hveiju áfallinu
af öðru með mikilli stillingu og
æðruleysi.
Elín Siguijónsdóttir var fríð sýn-
um, hlý í viðmóti með fágaða fram-
komu. Hún var drengskaparkona,
greind og góðviljuð og tryggur vin-
ur. Hún vildi öllum gott gera. Ég
vil að lokum þakka- Elínu áratuga
vináttu og kveð hana með söknuði.
Kristínu, Eddu og fjölskyldum
þeirra, svo og öðrum aðstandendum
sendum við Olafur innilegar samúð-
arkvéðjur.
Blessuð sé minning Elinar Sigur-
jónsdóttur.
Margrét Jóhannsdóttir
hann segir Halldór Laxness í bók-
inni í túninu heima að „... hann var
allra manna fljótgáfaðastur, og að
sama skapi málhreifur, þó gagnorð-
ur.“ Þessi lýsing hefði eins vel get-
að átt við Sunnu. Því var alltaf
gaman að spjalla við hana, hvort
sem umræðuefnið var ný tónlist á
íslandi, Fróðárundrin á Snæfells-
nesi, sögur frá æskuárunum uppi í
Moskó, þegar lítil stúlka trítlaði í
sínar fyrstu íjallgöngur áleiðis upp
á Úlfarsfell til þess að leita að enda
heimsins, en reyndar mun henni
ætíð hafa verið náð áður en þangað
kom, eða frásagnir af ferðum henn-
ar með enska ferðamenn um há-
lendi íslands.
Sunna var tilfinningarík mann-
eskja og hrifnæm. Hinar fögru hlið-
ar mannlífsins, lista eða náttúrunn-
ar voru henni mikils virði. Lítið ljóð,
tónverk eða blóm gátu orðið henni
uppspretta mikillar gleði og hug-
hrifa, sem hún einatt vildi deila
með öðium.
En mannlífinu svipar oft til veð-
urlagsins hér á Fróni. Það skiptast
á sólríkir og hiýir dagar, en fyrr
en varir dregur ský fyrir sólu og
él beija glugga. Hin síðari ár hrak-
aði heilsu Sunnu nokkuð, en þrátt
fyrir það hélt hún alltaf reisn sinni
og höfðinglegu yfirbragði.
Nú hefur Sunna verið lögð til
hinstu hvílu hinum megin við tjall-
ið, sem hún lagði á fyrir tæpum
áttatíu árum. Það er með djúpum
og einlægum söknuði að ég kveð
Sunnu, því þar fer ekki einungis
elskuleg tengdamóðir mín, heldur
og mjög náinn og góður vinur.
Þorsteinn Hannesson