Morgunblaðið - 27.03.1991, Blaðsíða 42

42 MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 27. MARZ 1991
Minning:
Ólafur Sveinsson
loftskeytamaður
Fæddur 2. ágúst 1904
Dáinn 21. mars 1991
í dag verður jarðsunginn frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík Ólafur Jón
Sveinsson loftskeytamaður.
Ólafur var sonur einna fyrstu
landnemanna í Vík í Mýrdal, Ey-
rúnar Guðmundsdóttur og Sveins
Þorlákssonar skósmiðs og síðar sím-
stöðvarstjóra. í Vík ólst hann upp
í hópi margra systkina. Til Reykja-
víkur kom Ólafur um tvítugsaldur
og stundaði sjó. Hann lauk ‘ loft-
skeytaprófi 1927 og var eftir það
loftskeytamaður á togurum og hjá
Eimskip fram til 1942 að hann hóf
störf hjá Loftskeytastöðinni í
Reykjavík og starfaði þar til sjö-
tugs. Þá tók hann aftur upp þráðinn
hjá Eimskip og var þar fram yfir
áttræðisafmælið, sem hann hélt í
hafi með skipsfélögum sínum. Þessi
langi starfsferill er til marks um
hæfni hans, þótti hann enda með
allra bestu morsemönnum og er því
við brugðið að hann gat sent á fullu
og allt rétt og spjallað umleið um
daginn og veginn.
ðlafur gekk fljótlega eftir kom-
una til Reykjavíkur í Fríkirkjusöfn-
uðinn og vann söfnuði sínum ötul-
lega alla tíð. Hann átti sæti í stjóm
safnaðarins í tvo árataugi, löngum
ritari stjómar og bera fundargerðir
þess tíma fagran vott alúðar hans
og nákvæmni í starfi og mörg eru
þau handtökin, sem hann hefur
unnið kirkju sinni og söfnuði þegar
á hefur þurft að halda og að mörgu
verið hvatamaður.
í einkalífi var Ólafur hamingju-
samur. Hann kvæntist árið 1935
Sigurbjörgu Steindórsdóttur. Hún
lifír mann sinn ásamt báðum böm-
um þeirra hjóna;
Stjóm Fríkirkjusafnaðarins í
Reykjavík þakkar Ólafí Sveinssyni
allt hans óeigingjama starf í þágu
safnaðarins. Eftirlifandi eiginkonu,
bömum og fjölskyldum þeirra og
systkinum Ólafs vottum við samúð
pkkar.
F.h. Fríkirkjusafnaðarins i
Reykjavík,
Berta Kristinsdóttir
Lokið er strangri og viðburðaríkri
ævi Víkurbúans, Skaftfellingsins,
Ólafs Jóns Sveinssonar. Hann fædd-
ist í Vík í Mýrdal 2. ágúst 1904 og
lést á Hrafnistu 21. mars 1991.
Okkar fundum bar fyrst saman
fyrir nærfellt sex áratugum, er hann
kynntist og kvæntist mágkonu
minni, Sigurbjörgu Steindórsdóttur.
Upp frá því hefur samgangur verið
mikill milli fjölskyldnanna, ekki síst
eftir að næsta kynslóð komst á legg
og hóf búskap.
Enda þótt Ólafur ætti heima í
Reykjavík mestan hluta ævi sinnar,
var hann ávallt Skaftfellingur í sér.
Hann hélt nánu sambandi við ættina
þar fyrir austan jafn og við þá grein,
sem dvelur í Kanada, afkomendur
Þorbjargar föðursystur hans.
Ólafur var annar í röðinni fímm-
tán barna hjónanna Eyrúnar Guð-
mundsdóttur og Sveins Þorláksson-
ar, skósmiðs og símstöðvarstjóra í
Vík í Mýrðal. Af þeim systkinum
eru á lífí: Guðmundur, Páll, Kjart-
an, Sigurður, Helga, Guðný, Þor-
björg og Sigríður.
Ólafur kunni frá mörgu að segja
af bernsku- og unglingsárunum í
Vík. Þaðan var útsýni til hafs og
skipin oft skammt undan landi. Við
það vaknaði áhugi Ólafs fyrir sjó-
mennskunni. Hann fór ungur til
sjós. Fyrst á skútum, síðar á togur-
um. Hann var háseti á togaranum
Gulltoppi í Halaveðrinu mikla 1925.
Skipið lagðist á hliðina og var hætt
komið, er Jón Högnasón skipstjóri
sendi mennina niður í lest til að
moka saltinu yfir á hina hliðina. Það
komst þannig á réttan kjöh
Veturinn 1926-27 var Ólafur í
loftskeytaskóla Ottós B. Amar. Eft-
ir það vr hann loftskeytamaður,
ýmist á togurum eða farskipum.
Hann sigldi fyrstu stríðsárin bæði
til Evrópúlanda og vestur um haf,
vann síðar á loftskeytastöðvunum í
Reykjavík og á Gufunesi, alveg til
sjötugs. Eftir það var hann oft í
afleysingum hjá Eimskip, var síðast
loftskeytamaður til sjós á áttræðis-
afmælinu.
í félagsmálum var Ólafur einlæg-
ur sjálfstæðismaður. Hann var rit-
ari í safnarstjórn Fríkirkjusafnaðar-
ins í Reykjavík um tvo áratugi,
ávallt vel látinn og ósérhlífínn. Hann
var að sjálfsögðu í Félagi íslenskra
loftskeytamanna, og hann var heiðr-
aður á sjómannadaginn fyrir nokkr-
um árum.
Sonur þeirra hjóna Sigurbjargar
og Ólafs er Steindór Ingibergur, er
rekur veitingastaðinn Pizza Hut í
Reykjavík. Hann er kvæntur Huldu
Johansen; böm þeirra eru Ólafur,
arkitekt, búsettur í Englandi, og
dæturnar Hmnd og Guðrún Gerður,
stúdentar, í foreldrahúsum. Dóttir
Steindórs af fyrra hjónabandi er
Sigurbjörg. Hún á tvo syni, Steindór
og Óskar.
Dóttir þeirra Sigurbjargar og Ól-
afs er María, gift Guðmundi
Ólafssyni stórkaupmanni. Böm
þeirra em Ólafur, við nám í tölvun-
arfræðum við Háskóla íslands, Sigr-
ún, vð nám í húsagerðarlist í Þýska-
landi, og Björg í foreldrahúsum.
Síðustu árin hefur Ólafur orðið
að hafa hægt um sig vegna hjarta-
veilu, og hafa þau hjónin dvalist á
Hrafnistu síðustu vikurnar. En þau
hafa ávallt verið hress heim að
sækja og minnið óbilað.
Þessum línum fylgja innilegar
þakkir mínar og minna fyrir góða
og langa viðkynningu við Ólaf og
hans fólk.
Njáll Þórarinsson
Ólafur J. Sveinsson loftskeyta-
maður lést aðfaranótt fimmtudags-
ins 21. mars sl. Óli afi er horfinn
frá okkur og við barnabörnin hans
minnumst hans af heilum hug.
Slíkra sorgartíðinda má eflaust
vænta þegar heilsu manns fer hrak-
andi, eins og henti afa síðustu árin.
Áfallið er þungt, sorgin heltekur
okkur öll.
Það er svo margt sem kemur upp
í hugann þegar við minnumst afa.
Það var alltaf jafn ánægjulegt að
koma heim til afa og ömmu á Dun-
haga. Heimabökuð sandkaka og
köld mjólk var alltaf vel þegin, svo
og fróðleiksmolar og frásagnir afa.
Óli afi hafði frá mörgu að segja.
Tengsl hans við æskustöðvamar í
Vík í Mýrdal voru sterk og sýslan
hans var ofarlega í huga hans.
Þannig spunnust saman sögur úr
sveitinni, frá Arnardrangi þar sem
hann var í fímm sumur sem dreng-
ur. Sögúr úr Landbrotinu, af Kötlu-
gosi og Vík með Reynisdranga fyrir
framan.
Á unga aldri sýndi sig sú mann-
gæska sem átti eftir að fylgja afa
allt hans líf. Hann ákvað að leggja
stund á loftskeytanám, þegar hann
heyrði um ótrúlega fórnfysi loft-
skeytamannsins á skipinu Titanic.
Það var afa líkt að helga sig starfí,
þar sem hann gat hjálpað öðrum.
Sögur af sjónum voru honum
kærastar. Hann var í essinu sínu,
þegar hann sagði frá reynslu sinni
á sjónum. 20 ára gamall var hann
í sinni fyrstu ferð á togaranum
Gulltoppi, í Halaveðrinu mikla 1925,
þegar skipið lagðist á hliðina vegna
ísingar og veðurs. Moka varð ís og
kolum yfir til að rétta skipið við.
Hann var á sjónum í ein 18 ár, þar
til hann bytjaði á Loftskeytastöðinni
í Reykjavík, þar sem hann starfaði
til ársins 1974 þegar hann hætti
vegna aldurs. Þá bytjaði hann aftur
að starfa í afleysingum hjá Eimskip
og var þar í tíu ár til viðbótar.
Hann naut þess að vera kominn
aftur á sjóinn og var ávallt vinsæll
af skipsfélögum sínum.
Okkur systkinunum voru þessi
ár sérstaklega minnisstæð. Við
hlökkuðum alltaf mikið til þegar
hann var á heimleið. Við fþngum
þá jafnan sælgæti og gjafír. Um
borð tók hann vel á móti okkur og
sýndi okkur ríki sitt.
Óli afí var sérstaklega hugulsam-
ur og frændrækinn. Hann hélt
traustu sambandi við vini og kunn-
ingja, bæði hér og í Kanada.
Það verður erfítt fyrir ömmu að
vera nú orðin ein, en bömin og
bamabörnin verða henni styrkur og
stoð.
Við biðjum almáttugan Guð að
varðveita afa og þökkum ómetan-
legar minningar.
Óli, Didda, Ilrund og
Guðrún Gerður.
Mig langar í fáum orðum að
minnast föðurbróður míns Ólafs J.
Sveinssonar loftskeytamanns, Dun-
haga 13, er lést aðfaranótt 21. þ.m.
á Hrafnistu í Reykjavík. Þar höfðu
þau hjónin dvalið síðustu mánuði.
Ólafur Jón fæddist í Vík í Mýrdal
2. ágúst 1904. Foreldrar hans voru
Sveinn Þorláksson símstöðvarstjóri
og Eyrún Guðmundsdóttir. Hann
ólst upp hjá foreldrum sínum í stór-
um systkinahópi. Öðrum þræði var
hann á æskuárum slnum austur á
Síðu og í Landbroti hjá frændfólki
okkar. Eftir skólagöngu í Vík fór
Ólafur í Loftskeytaskólann I Reykja-
vík. Er námi lauk var hann loft-
skeytamaður til sjós á togurum og
hjá Eimskip. Frá árinu 1942 vann
hann við Loftskeytastöðina í
Reykjavík á Melunum og síðar í
Gufunesi, allt til ársins 1974 er
hann var kominn á lögaldur emb-
ættismanna. En honum var ekki um
að sitja auðum höndum. Ólafur hóf
störf við afleysingar hjá Eimskip til
ársins 1984. Starf loftskeytamanns
er mikið ábyrgðarstarf og veit ég
að hann ræktaði það af trúmennsku
og skyldurækni, enda reglusamur í
hvívetna. Óli frændi eins og við
kölluðum hann var farsæll í starfí
og hamingjusamur í einkalífi. Hann
Bergsteinn Arna-
son - Kveðjuorð
Fæddur 17. júlí 1926
Dáinn 18. mars 1991
Þar sem ég hefí verið úr umferð
um nokkurt skeið vegna veikinda,
hafði ég ekki frétt af Begga í nokkr-
ar vikur þrátt fyrir að ég spyrði
eftir honum hjá kunningjum okkar
beggja þegar færi gafst, þangað til
ég fékk óvænta heimsókn 19. mars.
Hugsunarsamur iögreglumaður
kom og færði mér þá óvæntú sorg-
arfregn að Beggi væri látinn. Hon-
um fannst sem rétt var, betra að
ég vissi hvað gerst hefði áður en
ég sæi það í blaði eða heyrði í út-
varpi. Þar kom vel í ljós sú reynsla
lögreglumanns á löngum starfsferli
að vera varkár og nærgætinn.
En fátt hefði getað komið mér
meira á óvart en fregnin um að
Bergsteinn Árnason væri látinn og
það úr veikindum. Hér sannast eins
og svo oft áður að kallið kemur
ekki síður fyrirvaralaust heldur en
þar sem búist,err yið.því,.eða jafn-
vel þess óskað vegna þjáninga eða
hás aldurs.
Árið 1966 var tímamótaár í lífí
okkar Bergsteins beggja þó báðir
hefðum við unnið um langan tíma
við lögreglustörf; Viðkynningin var
góð og ég fullyrði að Bergsteinn
var farsæll lögreglumaður og óvenj-
ulega starfsamur sem kom oft fram
í því að hann gerði meiri kröfur til
samstarfsmanna sinna í orði en
þeir oft og tíðum voru færir um að
leysa af hendi. Þarna á ég við það
starf lögreglumanna að ganga úti
á varðsvæði sínu.
Þeim fækkar óðum sem hafa vilja
og getu til að ganga lögregluvakt-
ina úti á meðal almennings, en þar
var enginn Bergsteini fremri á
meðan hann var í lögregluliði
Reykjavíkur. Hann lét af störfum
á miðju ári 1987.
Bergsteinn lét sér ekkert óvið-
komandi sem honum fannst miður
fara jafnt hjá háum sem lágum í
lögreglunni þó oft ycði ^kktséð eða

■
'heyií hvort hann talaði í alvöru eða
gríni.
Mér líkaði vel við aðfinnslur hans
og ábendingar og hefði margur lög-
reglumaðurinn mátt taka Bergstein
sér til fyrirmyndar. Eflaust hafa
margir nýliðarnir í lögreglunni not-
ið leiðsagnar hans við störfín úti
við, jafnvel frekar heldur en þeirra
sem seftir voru til að stjórna.. Um
leið og ég kveð svo að orði Berg-
steini til hróss, set ég það fram í
fullri vinsemd sem skilaboð til
margra. Þeir taki þó aðeins til sín
sem finna sig eiga.
Eftir að Bergsteinn hætti lög-
reglustörfum fékk hann tíma sem
hann notfærði sér, en það var.að
fara í Sundlaugarnar í Laugardal
sér til heilsubótar. Þar kynntist ég
Bergsteini betur en áður og vinátt-
an kom betur fram í dagsljósið.
Ég efa ekki að Bergsteins er
saknað af stórum hópi þess róleg-
heitafólks sem mætir að jafnaði í
laugarnar eftir hádegi virka daga
sem um helgar.
Ég vil nota þennan stað í þessari
fátæklegu gi-ein til að þakka Berg-
steini allar samverustundirnar og
rnæli þá ekki slður fyrir hönd sund-
laugarvina hans( gesta og starfs-
manna, en fyrir eigin hönd.
Það hafá aðrir getið uppruna
Bergsteins og ættihgja. Ég votta
aðstandendum samúð við fráfall
Bergsteins og mun minnast hans
með þakklæti fyrir góð kynni.
Guðmundur Hermannssdh
Það voraði nokkuð snemma í ár,
snjóléttur vetur varð þess valdandi
að er menn hittpst ræddu þeir frek-
ar hvað þeir a'tluðu að gera í.sum-
var kvæntur elskulegri konu, Sigur-
björgu Steindórsdóttur úr Reykja-
vík, og eiga þau tvö börn, Steindór
Ingiberg, kvæntan Huldu G. Jo-
hansen og Maríu gifta Guðmundi
Ólafssyni. Barnabörnin eru sjö og
barnabömin tvö. Eins og vera ber
snérist hugurinn um velferð barn-
anna. En Óli frændi gleymdi ekki
æskustöðvum sínum í Vík og rækt-
aði hann það samband aðdáunar vel
eins og hans systkini öll. Er hann
varð áttatíu og fimm ára fóru börn
hans og eiginkona til Víkur og var
sú ferð honum mikill gleðigjafi í
hans erfiðu veikindum síðustu ár.
Við eigum fagrar minningar
systkinin á Sandhól um Óla frænda
er kom hlaupandi heim túnið, fær-
andi hendi góðgæti og annað til að
gleðja frændsystkini sín.
Hér skal að lokum þökkuð sú
tryggð og hlýja er hann sýndi mér
og fjölskyldu minni. Það var okkur
mikils virði að hafa þau í næsta
sambýli og fínna hversu vel þau
báru hag okkar sér fyrir brjósti.
Senn líður að páskum. Hann trúði
á þá upprisu er kristin trú boðar.
Ég bið honum guðsblessunar og
vera konu hans og börnum ljós á
framtíðarvegi.
Rósa Þorláksdóttir
Hann afí okkar, Ólafur Sveins-
son, er dáinn. Það er alltaf erfitt
að sætta sig við að missa einhvern
sem manni þykir svona vænt um.
Þótt að Óli afí hafí lengi þurft að
berjast við sjúkdóm sinn og búast
mætti við að það kæmi að þessu
fyrr en seinna, <?r áfallið alltaf jafn-
mikið.
Afí var sterkur og umfram allt
duglegur maður. Það lýsir honum
best að þegar hann komst á eftir-
launaaldurinn og þurfti að hætta
störfum hjá Loftskeytastöðinni fór
hann beint á sjóinn í afleysingastörf
í mörg ár til viðbótar. Hann elskaði
að vera til sjós. Hann sagði alltaf
að .þar liði sér best. Og margar eru
minningar okkar krakkanna tengd-
ar því þegar afi kom í land. Þá fór-
um við öll að heimsækja hann og
alltaf passaði hann upp á að hafa
eitthvað í pokahorninu handa okk-
ur. Þáff er svo skrítið að jafnvel
þótt það væri sælgæti sem fékkst
hér heima, var það miklu betra á
bragðið þegar við sátum uppi í koj-
unni hans afa og mauluðum það í
okkur.
Afí var heiðarlegur og guðhrædd-
ur maður og hann og amma Silla
kenndu okkur krökkunum að trúa
á Guð og biðja bænir. Nú þegar afi
er kominn til Guðs og líður loksins
vel, þökkum við honum fyrir allt það
sem hann hefúr gefíð okkur og biðj-
um Guð að styrkja ömmu og okkur
öll í sorginni.
Afi var alltaf þar þegar við þurft-
um á honum að halda.
Silla, Björg og Óli.
ar en annars hefði verið.
Einn þeirra manna sem gaf sér
tíma til að stoppa við og ræða við
félaga sína var Bergsteinn Árnason,
hann Beggi eins og við allir kölluð-
um hann. Það var eins og það létti
yfír öllu er hann kom í heimsókn
til okkar á lögreglustöðina. Hann
var ófeiminn við að tjá skoðanir
sínar og oft var það aðeins í nösun-
um á honum er um mjög róttæka
skoðun var að ræða af hans hálfu.
Hann ræddi mikið um jörð sem
hann átti á Austurlandi og hugðist
hann dvelja þar mikið í sumar og
njóta þess að stunda útiveru. Hann
sagði okkur einnig frá barnabörn-
unum sínum og samverustundum
hans með þeim. Ljómaði hann þá
allur og máttí sjá bæði stolt og
unun í svip lians.
Beggi hafði alltaf unnið mikið,
verið á vöktum I lögreglunni og
stundað leigubjfreiðaakstur í fleiri
ár með lögreglustarfinu. Eftir að
hann fór á éftirlaun í lögreglunnj
1987 ók hann Íeigubifreið sinni.
Nú, er við kveðjum kæran vin
með djúpum söknuði og trega, vott-
um við eiginkonu hans, vandamönp-
um og vinum samúð okkar. Megi
minningin um góðan dreng og fé-
laga lifa.
Lþgreglumenn í Kópsivogi