Morgunblaðið - 30.05.1991, Blaðsíða 42

á2
MOR^NBLAÐLÐ ff^HyffUDAG,Uff. ,J9?1
Mæðginaminning:
Guðrún Schiöth Lárusdóttir
Elvar Schiöth Haraldsson
Fædd 9. október 1904
Dáin 23. apríl 1991
Fæddur 19. apríl 1933
Dáinn 22. apríl 1991
Með 43 klukkustunda millibili
slokknuðu tvö lífsljós í tengdafjöl-
skyldu minni, ljós móður og sonar.
Hún 86 ára, södd lífdaga, en hann
enn á besta aldri, 58 ára, en haldinn
sjúkdómi þeim sem læknavísindin
enn ekki kunna svar né lækningu
við.
Við sem stóðum við dánarbeð
þeirra upplifðum stundir sem aldrei
gleymast og á séra Sigfinnur Þor-
leifsson sjúkrahúsprestur þar stóran
þátt. Dauðinn getur á stundum ver-
ið kærkominn þegar engin önnur
leið er fær, og jafnvel fallegur þegar
ellin er orðin fjötur um fót.
Sagt er að naflastrengur milli
móður og bams slitni aldrei í andleg-
um skilningi. Þetta fannst mér ég
skynja þær klukkustundir sem skildu
þau mæðginin að, hans ljós slokkn-
aði á undan en hennar dofnaði ört
frá þeirri stundu.
Þegar ég nú reyni að koma á blað
tilfinningum mínum til þeirra beggja
er mér efst í huga þakklæti fyrir
allt það sem þau hafa gefið mér í
þau 27 ár sem ég hef verið í návist
þeirra. Hún soninn sem hún ól, hann
bróðurinn sem var honum svo kær.
Ég á eftir að sakna hennar tengd-
amóður minnar sem ávallt kom til
dyranna eins og hún var klædd,
hrein og bein svo stundum þótti mér
nóg um, en með þroska mínum lærði
ég að meta þennan eiginleika hennar
og hafa gaman af, og alltaf var stutt
í glettnina og góða skapið.
Engan hef ég á lífsleiðinni hitt
sem var jafnmikill dýravinur og hún
var, jafnvel flugurnar í gluggakist-
unni fengu sykurmola hjá henni.
Skarðið er stórt sem mágur minn
skilur nú eftir sig, aldrei aftur fæ
ég hann í kaffisopa á laugardags-
morgunum á meðan hann bíður eft-
ir að geta sótt hana Eygló sína í
vinnuna, ekki fleiri símtöl þar sem
við skröfuðum saman um daginn og
veginn og ekki fleiri stríðnisglott
sem ég fékk frá honum sem' eru
mér svo Ijóslifandi og kær.
Þetta og ótal margt fleira þakka
ég á kveðjustund, stundir þegar öll
stórfjölskyldan var samankomin í
gleði og gáska, afinn, amman, feð-
ur, mæður og börn og síðar bama-
börn, þar sem erfiðleikar og dauði
voru víðsfjarri.
En allt á sinn tíma, gleðin, sorgin
og dauðinn.
Elsku Eygló, þú sem hefur staðið
við hlið Elvars, stutt hann og styrkt
í öllu hans stríði, bömunum ykkar,
tengda- og bamabörnum, Elsu og
Harrý, ykkur öllum bið ég Guðs
blessunar.
Ég á þá trú að minningin um all-
ar góðu stundirnar okkar verði okk-
ur öllum ljós á sorgarstund og styrki
okkur í þeirri víssu að á Drottins
degi hittumst við öll aftur í ljósanna
hásal.
Þér ástvinir eyðið nú hðrmum
og afþerrið tárin af hvörmum
við endalok útlegðar nauða
hið algjöra líf vinnst í dauða.
Þessi orð skáldsins fínnast mér
ljúf og læt ég þau því verða mín
lokaorð í þessari litlu hugleiðingu
minni um elskulega tengdamóður
og mág.
Megi sá sem öllu ræður taka þau
mæðgin í faðm sinn og leiða þau á
ljóssins braut.
Erna Ludvigsdóttir
Ekki er hægt að segja að dánar-
fregn Elfars hafi komið okkur vinnu-
félögum hans á óvart en hann hafði
verið veikur í tvö ár. Þótt hann hafi
getað stundað vinnu mestan tímann
Friðrik Runólfsson
Hólmavík - Minning
Fæddur 26. júní 1922
Dáinn 22. maí 1991
Sú fregn barst til Hólmavíkur
miðvikudaginn 22. maí að Friggi
væri dáinn. Það er höggvið skarð í
mannlífsmyndina hér á Hólmavík.
Friggi, eins og hann var jafnan kall-
aður, fór til Reykjavíkur í lækn-
isrannsókn í bytjun ferbrúarmánaðar
sl. og hefði engan grunað að hann
ætti ekki afturkvæmt til Hólmavíkur.
Hann gekk á móti örlögum sínum
með einstöku æðruleysi og hugarfari
hins trúaða manns.
I dag er útför hans gerð frá Lang-
holtskirkju.
Friggi fæddist að Gestsstöðum í
Kirkjubólshreppi, sonur hjónanna
Vigdísar Aðalsteinsdóttur og Runólfs
Jónatanssonar. Hann var elstur
þriggja systkina. Systur hans eru
Magna og Vigdís búsettar í Reykja-
vík.
Vigdís móðir þeirra lést er Friggi
var 6 ára gamall, en þá bjuggu þau
á Heiðarbæ í Kirkjubólshreppi. Hann
ólst síðan upp hjá föðurfólki sínu í
Naustavík í sömu sveit. Hann var
vinnumaður hjá afa mínum og ömmu
á Kirkjubóli í nokkur ár sem ungling-
ur. Suður á Akranes fór hann til sjós
og síðar á Suðurnesjum nokkur ár.
Eftir það keypti hann vörubfl og
stundaði vegavinnu nokkur sumur.
Það var á þeim árum sem fyrstu
vörubílarnir komu hingað í sýsluna.
Síðan lá leiðin í Iðnskólann í
Reykjavík þar sem hann fór að nema
málaraiðn. Lauk hann meistaraprófi
1964. Eftir það settist hann að á
Hólmavík og stundaði þá iðn allt til
loka sl. árs.
Hann bjó alla tíð einn, var lítillát-
liúffengu knifefli
semereiitsogþe
mamma gerði ali
Unnið úr ekta kartöflui
ur og hlédrægur maður og gerði aldr-
ei miklar kröfur sjálfum sértil handa.
Friggi hafði óskaplega gaman af
bömum og hændust þau að honum.
Hann var einn af þremur stofnfélög-
um Tafl- og bridgefélags Hólmavíkur
og var fyrsti formaður þess og
gegndi því starfi í mörg ár og vann
markvisst að vegferð þess og upp-
gangi.
Hann hefur verið einn af burðar-
ásum í Leikfélagi Hólmavíkur um
margra ára skeið og leikið í flestum
uppfærslum félagsins, enda var hann
frábær leikari. Föstudaginn 17. maí
sl. hélt Leikfélag Hólmavíkur upp á
10 ára endurreisnarafmæli sitt. Á
þeirri samkomu var hann gerður að
heiðursfélaga.
Frigga hef ég þekkt frá því ég var
krakki og þótti mér gaman þegar
hann kom að Kirkjubóli í heimsókn.
Hann gaf sér tíma til að spjalla og
var léttur og skemmtilegur. Ekki
óraði mig fyrir því þá, að við ættum
eftir að vinna saman um árabil, en
þannig var að ég hóf nám í málara-
iðn og fór ég á samning hjá honum.
Hann var mjög þægilegur húsbóndi
og alltaf var stutt í grínið hjá hon-
um, átti jafnan til að herma eftir
kynlegum kvistum í samfélaginu.
Ég fór til Reykjavíkur um hvíta-
sunnuna og heimsótti Frigga þar sem
hann bjó á heimili Möggu systur
sinnar sem annaðist bróður sinn af
alúð ásamt manni sínum. Var mér
þá ljóst að komið væri að leiðarlokum
hjá honum. Hann talaði um það og
var fullkomlega sáttur. Hann lést á
Borgarspítalanum í Reykjavík mið-
vikudaginn 22. maí.
Mér er efst í huga á þessum tíma-
mótum þakklæti fyrir vináttu og
samstarf í gegnum árin. Votta ég
og fjölskylda mín aðstandendum
innilega samúð okkar.
Guð blessi minningu hans.
Gunnar Grímsson
var það þó meira af vilja en mætti
undir það síðasta. Okkur tók það
sárt að sjá hve veikindin léku hann
grátt þennan annars heilsuhrausta
mann.
Leiðir okkar Elfars lágu fyrst
saman árið 1966 er við stunduðum
báðir leigubílaakstur á bifreiðastöð-
inni Hreyfli. Fyrsta minning mín um
hann er hve mér fannst sérstakt að
Elfar hafði ákaflega gaman af smá
græskulausum hrekkjum og óvana-
legt að hann hafði ennþá meira gam-
an af ef hann varð fyrir slíkum
hrekkjum sjálfur. Síðan skildu leiðir
um margra ára skeið en lágu aftur
saman vorið 1980 þegar ég hóf vinnu
hjá Steypustöð B M. Vallá en Elfar
hóf störf hjá því fyrirtæki árið 1978
og starfaði -þar meðan kraftar
leyfðu. Hann var leiðbeinandi minn
fyrstu spor mín í steypunni og er
mér minnisstætt þegar ég gerði
skyssur, þá tottaði hann pípuna og
sagði af sínu kunna æðruleysi:
„Þetta kemur allt með kalda vatn-
inu.“
Elfar var ákaflega bóngóður og
leysti hiklaust þau ólíku verkefni
sem honum voru falin. Hann var
mjög farsæll í sínu starfi og bar hag
fyrirtækisins ætíð fyrir brjósti. Án-
Geirþrúður
dóttir Kúld
Fædd 23. mars 1904
Dáin 23. maí 1991
Þegar ég frétti að hún Dúdda
væri dáin vakti það með mér blendn-
ar tilfinningar. Annars vegar djúpa
sorg og söknuð yfir því að þessi elsk-
ulega kona væri kölluð burt og hins
vegar vissan létti að erfiðu veikinda-
stríði hennar væri lokið. Allt frá því
Dúdda varð fyrir alvarlegu áfalli í
janúar síðastliðnum var ljóst að
hveiju stefndi, lífsviljinn var ekki sá
sami og áður og þótt hún reyndi að
bera sig vel og kvartaði ekki fremur
en vant var, leyndist okkur ekki að
hveiju stefndi.
Geirþrúður Jóhanna Ásgeirsdóttir
var fædd að Arngerðareyri í Norður-
ísafjarðarsýslu 23. mars árið 1904.
Foreldrar hennar voru Ásgeir Guð-
mundsson, bóndi og hreppstjóri, og
Aðalbjörg Jónsdóttir. Dúdda var
yngst fjögurra alsystkina, þeirra
Margrétar, fædd 1898, Jochums,
fæddur 1900, og Jóns, fæddur 1902.
Jón dó ungur og hefur hann verið
Dúddu afskaplega kær, því hún
minntist hans mjög oft í samtölum
við mig og rifjaði upp margar
ánægjustundir sem þau áttu saman,
en Jón var mjög tónelskur og lék vel
á hljóðfæri og varðveitti Dúdda alla
tíð nótur sem hann lét eftir sig. Joc-
hum fluttist ungur til Kanada, sem
og margir aðrir Islendingar á þessum
árum, giftist þar konu sinni, Ingi-
björgu, og lést þar aldraður maður.
Margrét lifir systur sína og býr nú
á elliheimilinu Seljahlíð í Reykjavík.
Mjög kært var með þeim systrum
og náið samband allt til hinsta dags
og er harmur Margrétar mikill.
Dúdda dreif sig suður til Reykja-
víkur og lagði stund á nám í Kvenna-
skólanum, þaðan sem hún lauk prófi
árið 1923. Dúdda vann ýmis störf á
þessum árum, meðal annars í Lands-
banká íslands, og kunni margar
skemmtilegar sögur frá þeim tíma.
En hugur hennar stefndi annað. Hún
ægður viðskiptavinur þýddi ánægður
Elfar. Hann var prýðis starfsmaður,
ósérhlífinn og lá ekki á liði sínu ef
starfsmannafélagið þurfti á kröftum
hans að halda við vinnu í kringum
sumarbústaðinn. Ekki er síst eftir-
minnilegt þegar hann kom þangað
helsjúkur síðastliðið haust og vann
með okkur í hellulögn
að bústaðnum.
Ég vil fyrir hönd samstarfsmanna
hans þakka fyrir þann tíma sem leið-
ir lágu saman. Við vottum eigin-
konu, bömum og öðrum aðstandend-
um, sem nú sjá einnig á eftir Guð-
rúnu móður Élfars sem lést aðeins
tveimur dögum á eftir syni sínum,
okkar dýpstu samúð. Ég veit að þau
hafa misst mikið og sorg þeirra er
sár enda er missirinn mestur þeim
sem átt hafa mikið.
Kveðja frá samstarfsmönnum.
Gunnar Þorkelsson
í dag, 30. maí, verður lagður til
hinstu hvíldar Elfar Sch. Haralds-
son, bifreiðastjóri.
Elfar heitinn lézt hinn 22. maí
síðastliðinn eftir margra ára stranga
baráttu við krabbamein. Þá baráttu
háði Elfar af óhemju kjarki og með
Ásgeirs-
— Minning
hóf nám í hjúkrun við Hjúkruna-
rskóla íslands og lauk þaðan prófi
árið 1935. Ekki lét hún staðar num-
ið, fór utan og starfaði fyrst sem
hjúkrunarkona við The General
Hospital í Birmingham á Englandi
árið 1935, hélt til Danmerkur í fram-
haldsnám í geðveikrahjúkrun og fæð-
ingarhjálp og lauk þaðan prófi árið
1936. Er heim kom starfaði hún við
Vífilstaðaspítala 1936-1938, vann
hjá Hjúkrunarfélaginu Líkn í Reykja-
vík 1938-1954 og við Heilsuverndar-
stöð Reykjavíkur 1954-1965. Eins
og sjá má af þessu hefur Dúdda víða
komið við, alltaf reiðubúin að rétta
öðrum hjálparhönd og látið velferð
annarra sitja í fyrirrúmi. Dvölin ytra
og frumheijastarf hennar hér heima
við ungbarnaeftirlit, oft við afar erf-
iðar aðstæður og sára fátækt, hefur
án efa mótað lífsviðhorf hennar.
Umhyggjan fyrir þeim sem minna
mega sín, nægjusemi, takmarkalaus
góðvild og lítillæti vöktu athygli
þeirra sem umgengust Dúddu. Aldrei
hefur mér fundist nein hvunndags-
hetja eiga betur skilið viðurkenningu