Morgunblaðið - 23.07.1991, Blaðsíða 34

34
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JÚLÍ 1991
Jón F. Kjartans-
son - Minning
Fæddur 10. júní 1973
Dáin 10. júlí 1991
Eitt fegursta sumar í Reykjavík
er nú í fullum blóma, en því miður
njóta þess ekki allir sem skyldi.
Ekki ná öll blóm fullum þroska. Eitt
þeirra, kær vinur fjölskyldunnar Jón
Finnur eða Jobbi, eins og hann var
kallaður, er látinn, hans lífsblóm
fölnað. Hann var náinn vinur elsta
sonar okkar og var því mikið á heim-
ilinu, sannkallaður heimilisvinur.
«- Fyrstu kynni okkar af honum
voru þegar skólafélagamir stofnuðu
hljómsveit og fengu leyfi til að nota
bílskúrinn fyrir æfíngahúsnæði, þá
14 ára gamlir. Úr skúmum barst
mikið tónaregn en þróttmikil og til-
finningarík söngrödd vakti athygli
okkar. Við spurðum son okkar hver
syngi með svo miklum tilþrifum. Þá
kom í ljós að það var Jobbi.
Flest okkar. eiga sér margar hlið-
ar, eins var um Jobba. Hann var
grallaralegur, hress og græskulaust
ungmenni, þar sem saman fór kraft-
ur og áhugi á íþróttum og tónlist. Á
hinn bóginn var hann hægur, hlé-
drægur og dulur.
Hann hætti í hljómsveitinni og
J.æddist að manni sá grunur að hann
sæi sig ekki í hlutverki rokksöngv-
arans þó svo hann hefði alla burði
til að verða góður söngvari. En vin-
áttan hélst og fylgdust hann og son-
ur okkar að á skólagöngu sinni.
Yngri synir okkar löðuðust að honum
sökum nærgætni hans og ljúf-
mennsku. Hann hafði tekið ákvörðun
um að fara í iðnnám, en leit ekki á
það sem lokatakmark heldur eitt-
hvað sem gott gæti reynst að grípa
til, gæti veitt honum öryggi.
Við fjölskyldan kveðjum góðan
^dreng eftir alltof skömm kynni.
Móður hans, Kristínu Guðjónsdóttur,
og föður hans, Kjartani Magnús-
syni, sendum við okkar dýpstu sam-
úðarkveðjur svo og systkinum hans
og vinum.
Axel og Stefanía
Og þvi varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem hefði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
(Tómas Guðmundsson)
í febrúar kom Jón Finnur Kjart-
ansson, eða Jobbi eins og hann var
oftast kallaður, til starfa með okkur
í Gerðubergi og gekk í starf húsvarð-
_»ar sem er fjölþætt og ábyrgðarmikið
starf, jafnframt því að vera ákafiega
erilssamt. í fyrstu vorum við nokkuð
efins um að svo ungur maður gæti
axlað þá ábyrgð sem starfinu fylgdi.
Þær efasemdir reyndust þó ástæðu-
lausar, því allt frá fyrsta degi sýndi
Jobbi að hann var óvenju þroskaður
ungur maður. Með fasi sínu og dugn-
aði vann hann traust og virðingu
allra þeirra sem hér vinna, sem og
þeirra sem til hans þurftu að leita.
Hann prýddi flest það sem prýða
má ungan mann. Hann var sterkur
persónuleiki og það var einstakt af
hvaða dugnaði og alúð hann gekk í
öll verk og var stöðugt að. Athygli
hans og umhyggja fyrir húsinu og
þeirri flölþættu starfsemi sem hér
fer fram var einstök. Gott dæmi um
það er frammistaða hans við undir-
búning Listahátíðar æskunnar, en
þar sýndi hann svo sannarlega hvað
í honum bjó. Ekki síður eru okkur
minnisstæð mörg viðvikin við þá sem
hér sækja félagsstarf eldri borgara.
Því fólki sýndi hann fádæma virð-
ingu og hlýju sem aldrei gleymist,
né fæst full þökkuð. Jobbi hafði
ákveðið að hefja nám í múrverki og
vissum við því að hann væri á förum
frá okkur. En að skilnaðurinn yrði
svo algjör sem raun er er okkur
mikið áfall og reyndar ósættanleg
staðreynd.
Við erum þakklát forsjóninni að
hafa fengið að kynnast svo vel gerð-
um ungum manni sem Jobbi var,
þakklát honum fyrir lipurð og vinátt-
una, húsið er tómlegt án hans.
Fjölskyldu hans vinum og vanda-
mönnum vottum við okkar dýpstu
samúð.
En meðan árin þreyta hjðrtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
(Tómas Guðmundsson)
F.h. samstarfsmanna í Gerðu-
bergi,
Elísabet B. Þórisdóttir
Af hveiju hann? Það er erfitt að
sætta sig við þegar dauðinn kveður
dyra. Hann sem var svo ungur og
hress með sitt fallega bros. Minning-
arnar streyma fram í hugann ein
af annarri. Jón Finnur var ellefta
barn móður sinnar, Kristínar S.
Guðjónsdóttur, en eina barn föður
síns Kjartans Magnússonar. Hún er
sár sorg þeirra. .
Jón Finnur ólst upp í nánum
tengslum við systkinabörn sín og var
hann þeim hinn besti félagi alla tíð
og eiga þau eftir að sakna hans
mikið.
Nú er bamið sofnað
og brosir í draumi
kreppir litla fingur
um leikfangið sitt.
Fullorðinn vaki
hjá vöggu um óttu
hljóður og spurull
hugsa ég mitt.
Það glepur ekki svefninn
er pll sitt barhið missir
úr hendinni smáu
og heyrir það ei.
Þannig verður hinsta
þögnin einhverntíma.
Ég losa kreppta fmgur
um lífið mitt og dey.
(Jón úr Vör.)
Við þökkum fyrir að hafa fengið
að hafa Jón Finn hjá okkur. Megi
Guð styrkja mömmu og Kjartan í
þeirra miklu sorg.
Fjölskyldan Elliðavöllum 4,
Keflavík.
Þegar pabbi sagði okkur að Jobbi
frændi væri dáinn, þá vildum við
ekki trúa því. Það getur ekki verið
satt. Hann var alltaf svo góður við
okkur og lék sér í fótbolta, fór með
okkur í bíltúr á nýja bílnum sínum
og við gerðum svo margt skemmti-
legt saman.
Jobba söknum við mikið.
Ef öndvert allt þér gengur
og undan halla fer,
skal sókn í huga hafin,
og hún mun bjarga þér.
Við getum eigin ævi
í óskafarveg leitt,
og vaxið hveijum vanda,
sé vilja beitt.
Þó prlög öllum væru
á ókunn bókfell skráð,
það næst úr nomahöndum,
sem nógu heitt er þráð.
Ég endurtek í anda
þijú orð við hvert mitt spor:
Fegurð, gleði, fiður -
mitt faðirvor.
'(Kristján frá Djúpalæk.)
Gaui, Stebbi og Sammi.
Þú hvarfst á braut með fangið fullt af blómum
að fagna jörð, er virtist björt að sjá,
en gættir ei að myrkum manna dómum,
er meiða saklaus bros á ungri brá.
í marz síðastliðnum hitti ég Óla
og Villu, þau voru á leið til Þýska-
lands í viðskiptaerindum hress og
kát eins og alltaf þegar maður hitti
þau. Þá var rætt um að drífa í því
að hittast fljótlega, það hafði farist
fyrir alltof lengi vegna anna. Ekkert
varð úr því, Oli lagðist helsjúkur á
spítala skömmu síðar. Ég hef verið
á ferðalögum, þegar ég kom heim
frétti ég að þessi góði vinur minn
væri faj'inn.
Við Óli kynntumst í Gagnfræða-
skóla Austurbæjar og lágu leiðir
okkar mikið saman eftir það, við
vorum samferða í gegnum Iðnskól-
ann, unnum saman hjá ÍSAL, störf-
uðum saman í Rafiðnaðarsamband-
inu, reistum okkur hesthús saman
fyrst í Kardimommubæ og síðan í
Víðidal, við vorum nágrannar í Foss-
vogsdalnum í mörg ár og áttum
margt sameiginlegra vina og kunn-
ingja.
Fljótt bar á félagslegum áhuga
Óla og góðum skipulagshæfileikum
hans. Hann var mikiil félagshyggju-
maður, átti mjög gott með að færa
rök fyrir sínu máli, flutti það af festu
og á skipulegan hátt og átti auðvelt
með að fá menn til liðs við skoðanir
sínar. Óli átti ekki langt að sækja
félagslegan áhuga sinn, foreldrar
hans, Guðmunda Lilja Ólafsdóttir
REYKIALUNPUR
Því var það svo, að veröldin þig grætti,
þó víst þú kysir bros í tára stað.
En hugur þinn, er ávallt góðs eins gætti,
gat ei komið brosum sinum að.
(Rúnar Hafdal Halldórsson, „Sólris".)
Hann var ekki lengi að vinna mig
á sitt band hann litli bróðir minn er
hann kom í heiminn fyrir 18 árum.
Eg, þá tvítug að aldri, var ekkert
yfir mig hrifin að eignast fleiri systk-
ini. En hann fór brátt að brosa sínu
ljúfa brosi og vafði okkur um fingur
sér.
Hann var bæði yngstur og elstur
í hópnum okkar. Hann var litli bróð-
irinn okkar systkinanna og hann var
elstur í hópi systkinabarnanna, en
hann var vinur okkar allra. Frænd-
systkini hans litu upp til hans og
hann varð þeim fyrirmynd. Þegar
Jón Finnur var um fermingu uppgöt-
vaði yngri sonur minn að Jón Finnur
væri orðinn unglingur og tjáði mér
það með skelfingarsvip en Jón Finn-
ur brást ekki frændum sínum og
hafði áfram tíma til að leika við þá
sem jafningja.
Hann Jón Finnur var ljúfur í lund
og dagfarsprúður og átti svo auð-
velt með að umgangast bæði unga
sem aldna. Hann var svo glaður með
okkur á ættarmóti vestur á ijörðum
fyrir aðeins hálfum mánuði. Hann
virtist áhugasamur og ánægður með
það sem hann var að fást við, sérs-
taklega byggja upp nýja heimilið
þeirra mömmu.
Hann á mörg handtökin í nýja
húsinu okkar og gleymi ég ekki hve
áhugasamur hann var á Þorláks-
messu að koma upp fataskápum í
húsinu okkar fyrir jólin. Ekki mátti
á milli sjá hvor var stoltari hann eða
húsbóndinn þegar það tókst.
Hann var vinmargur og vinsæll.
Því er það að við sitjum hnípin,
sorgin kremur hjarta okkar eins og
risastór krumla og við leitum svara.
Hvað varð honum svo ofviða? Er
framtíð sú sem við bjóðum börnuin
okkar upp á svo ógnvekjandi, iífíð
og Þorsteinn Pjetursson, tóku mik-
inn þátt í störfum verkalýðshreyf-
ingarinnar. Þorsteinn var starfsmað-
ur Fulltrúaráðs verkajýðsfélaganna
í mörg ár, þar hitti Óli kjarnann í
verkalýðshreyfingunni og gekk á
beinan og óbeinan hátt í gegnum
fyrsta flokks félagsmálaskóla.
I Gaggó Aust myndaðist sterkur
vinahópur kraftmikilla stráka, var
margt brallað og víða komið við.
Þessi hópur stóð að stofnun og
rekstri á mjög virkum unglinga-
klúbb, Mánaklúbbnum, Óli var form-
aður þar. Hann var virkur félagi hjá
ungum jafnaðarmönnum. Óli hóf
nám í útvarpsvirkjun hjá Eggert
Benónýssyni, hann vann ekki mikið
við fagið, en sá um innflutning og
rekstur verslunar Eggerts sem var
mjög umfangsmikil á þessum árum.
Á námstíma sínum var Óli í forystu-
sveit rafiðnaðarnema og fulltrúi
þeirra í stjórn iðnnemasambandsins.
Að námi loknu, 1968, hóf hann
störf hjá Álfélaginu. Hann dreif upp
Félag útvarpsvirkja og varð formað-
ur þar. Rafiðnaðarsamband íslands
er stofnað 1970, þar er Óli í forystu-
sveit, er í miðstjórn á stofnfundi og
er kosinn ritari RSÍ á framhalds-
stofnfundi. Hann er kosinn vara-
formaður RSÍ 1972 og er það til
1974, þá dregur hann sig út úr verk-
alýðsmálum. Þann tíma sem Óli
starfaði hjá ÍSAL var hann trúnaðar-
maður rafiðnaðarmanna á svæðinu
og tók mikinn þátt í samningagerð.
Á þessum árum komu fram í ÍSAL-
samningum margar nýjungar í
kjara- og ekki síður félagslegum
réttindamálum launþega, sem síðar
voru teknar upp í kjarasamningum
’ ' 1-----------
Tlutcuicv
Heílsuvörur
nútímafólks
©
Macintosh fyrir byrjendur
Works - ritvinnsla, gagnasöfnun, töflureiknir og stýrikerfi á
15 klst námskeiði fyrir byrjendurl
6.-9. ágúst kl. 16-19:30 og 19.-23. águst kl. 16-19 'Jp’
&O Tölvu- og verkfræðiþjónustan
&0 Grensásvegi 16 - fimm ár í forystu '•&
VARMO
SNJOBRÆÐSLA
Olafur Þorsteins-
son — Kveðjuorð
Fæddur 9. apríl 1945
Dáinn 6. júlí 1991
svo flókið og kröfumar svo miklar
að unglingarnir okkar treysta sér
ekki að takast á við það? Við fínnum
engin svör.
Ljúfí drengurinn okkar er horfinn
úr lífi okkar en hann gaf okkur ljúf-
ar minningar sem hverfa ekki. Hann
var hluti af lífí okkar síðastliðin átj-
án ár og nú reynum við'að sætta
okkur við að hann strái ekki framar
blómum sínum á veg okkar.
Við fjölskyldan í Dalhúsum 78
kveðjum hann með sárum trega og
trúum að væntumþykja okkar á hon-
um nái til hans og hjálpi. Fari hann
í friði.
Gunna
Ótrúlegt. Það var það fyrsta sem
kom upp í hugann á okkur þegar
við fréttum að Jobbi, gamall bekkj-
arfélagi okkar og vinur, væri látinn.
Við kynntumst Jobba fyrst í Laug-
arnesskóla og var það byijunin á
löngum vinskap og mörgum góðum
og ánægjulegum skólaárum saman.
Við fyrstu kynni var Jobbi hlédræg-
ur og feiminn, en eftir nánari kynni
kom í ljós að þetta var glaðlyndur
og hlýr drengur. Jobbi var einn af
þeim fáu sem alltaf voru tilbúnir að
rétta fram hjálparhönd ef einhveij-
um leið illa. Við gleymum aldrei
ánægjulegum útilegum sem farið var
í þegar við vorum í Laugarnesskóla
og Laugalækjarskóla. Ferðalög þessi
hefðu aldrei verið þau sömu ef Jobba
hefði ekki notið við, því hann gegndi
stóru hlutverki í félagslífinu. Leiðir
okkar Jobba skildu er níunda bekk
lauk. Við hittum hann ekki eins oft
og við hefðum viljað síðastliðin tvö
ár. Þó megum við vera þakklátar
fyrir að hafa þekkt þennan yndislega
dreng þessi ár sem við nutum með
honum.
Já það er ótrúlegt að svona ungur
og fallegur drengur í blóma lífsins
skuli vera farinn frá okkur. Það er
komið stórt skarð í stóran vinahóp
sem aldrei verður bætt. En eins og
sagt er með sanni þá deyja þeir
annarra. Það var eftirtektarvert hve
mikið Óli lagði upp úr félagslegum
réttindum, hann hafði mjög næmt
auga fyrir stöðunni í kjarasamning-
um og kom oft fram með hugmynd-
ir um aukin félagsleg réttindi á hár-
réttum augnablikum og lagði jafnvel
meir upp úr þeim en beinum kaup-
hækkunum. Við rafiðnaðarmenn
vorum óhressir þegar Óli ákvað að
hætta störfum sem útvarpsvirki og
snúa sér alfarið að yerslunarstörfum
fyrst hjá Gunnari Ásgeirssyni og þá
Landvélum. Hann var vinsæll leið-
togi, réttsýnn og með mikla yfirsýn.
Þegar hann hættir hjá Landvélum,
stofnar hann sitt eigið fyrirtæki,
Barka, ásamt félaga sínum. 1988
dregur hann sig úr því fyrirtæki og
stofnar Gassa sem hann rak ásamt
konu sinni til dauðadags.
Óli kvæntist Vilhelmínu Þor-
steinsdóttur 1974, þau eignuðust
fjögur börn. Þau urðu fyrir þeirri
hörmulegu lífsreynslu að missa elsta
drenginn sinn 7 ára_ gamlan í bíl-
slysi. Þá sýndu þau Óli og Villa að-
dáunarverðan styrk. Óli var alltaf
mikill fjölskyldumaður, hann var
vakinn og sofinn yfir velferð heimil-
isins. Þau hjónin reistu sér fallegt
heimili í Fossvogsdalnum, þar var
alltaf gott að koma. Ég lenti í per-
sónulegum hrakningum fyrir nokkr-
um árum og kom þá oft til þeirra
og sótti þar alltaf hjartahlýju og
styrk. Ef ég kom ekki, þá hringdi
Óli reglulega og fylgdist með því
hvernig mér leið. Hjá honum fann
ég hversu mikið ríkidæmi það er að