Morgunblaðið - 14.04.1992, Blaðsíða 44

44
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. APRIL 1992
Ný gerö bamabílstóla
* Fyrir böm frá fæðingu
til 5 ára aldurs.
* Þægilegar 5 punkta fest-
ingar með axlapúðum.
* Stillanlegur.
* Stólnum má snúa með
bakið fram (->9kg.) eða
ciftur (9-18kg.).
* Má hafa frístandandi.
* Vasi á hlið, fyrir leikföng
eða annað.
* Auðvelt að taka áklæðið
af og þvo það.
* Viðurkenndur.
* Verð kr. 9.997 -
Borgartúni 26
Síml: (91) 62 22 62
Mynds.:(91) 62 22 03
Við getum
þaggað niður
í þeim flestum
Sendum í póstkröfu!
Gott verð —
Gæðaþjónusta
ÍSETNING
Á STAÐNUM
Sverrír Karls-
son - Minning
Fæddur 11. apríl 1936
Dáinn 7. apríl 1992
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur hið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Kær vinur og samstarfsmaður
er kvaddur. Þegar dauðinn kveður
dyra stöndum við ráðvillt, spurn-
ingar vakna en fátt er um svör.
Síminn hringdi og okkur var tjáð
að Sverrir væri dáinn. Þetta var
reiðarslag fyrir okkur vini hans í
Blindrafélaginu. Það sem eftir var
dags var gengið hljóðlega um dyr
með söknuð í hjarta. Sverrir var
vinsæll maður jafnt meðal ungra
sem aldinna. Hann var m.a. félags-
málafulltrúi og aðstoðarmaður
blindraráðgjafa og þurfti því vegna
starfs síns að sinna fólki á öllum
aldri, innan félagsins og aðkomu-
gesta sem eru margir, m.a. börn
af leikskólum og frá ýmsum fram-
haldsskólum borgarinnar sem
kynna sér starfsemi þá sem fram
fer í Hamrahlíð 17. Hann sinnti
þessum hópum auk ýmissa innan-
félagshópa með stakri ró og þolin-
mæði með bros á vör.
Með sinni hugljúfu framkomu,
nærfærni og hlýju vann hann hug
og hjörtu þeirra sem til hans leit-
uðu. Það er á engan rýrð kastað
þó við félagar hans teljum að Sverr-
ir hafi á ýmsan hátt verið einstak-
ur, í annan stað mikið ljúfmenni
og hinsvegar hinn glettni og hlátur-
mildi Sverrir. Það voru á vissan
hátt einstök forréttindi að fá að
kynnast honum og eiga hann að
vini og samstarfsfélaga. Við mun-
um sakna vinar í stað.
Vottum við Kolbrúnu konu hans,
börnunum, móður hans sem hann
reyndist svo vel og allri fjölskyld-
unni innilega samúð okkar. Megi
góður guð styrkja þau í þeirra
miklu sorg.
Hér við skiljumst
og hittast munum
á feginsdegi fira;
drottinn minn
gef dauðum ró
en hinum líkn sem lifa.
(Úr Sólarljóðum.)
F.h. samstarfsfólks hjá Blindra-
félaginu og Blindravinnustofunni,
Dóra Hannesdóttir.
Það eru nú að verða bráðum
þrír áratugir síðan ég fór að taka
fullan þátt í félagsstarfi Blindra-
félagsins. Þar hef ég kynnst mörgu
afbragðsfólki, sem hefur skólað
mig til og kennt mér að sanngirni,
hógværð og réttsýni eru þeir eigin-
leikar, sem ég ætti að tileinka
mér. Stundum hefur það reynst
full erfítt eins óstýrilátur og ég er
á köflum.
Sverrir Karlsson var einn þeirra
manna, sem komst þangað sem
hann ætlaði sér með hógværðinni
einni saman. Ég á eina minningu
um hann, sem situr föst í huga mér.
Þannig er að Sverrir var einn
þeirra sem upplifði að hafa fulla
sjón, missa hana smátt og smátt,
þangað til hún hvarf alveg og fá
síðan litla sjón eftir augnaðgerð,
en hann var alveg blindur í ein 6
ár. Sverrir sat eitt sinní skemmti-
nefnd Blindrafélagsins. Það var á
jólaskemmtun félagsins sem ég
man eftir honum. Hann gekk þá
um með hvítan staf og var dulítið
nokkuð hikandi í göngulagi. Ég
skynjaði að hann héldi sig vera
fyrir framan einhveija hindrun, því
hann lyfti öðrum fætinum nokkuð
hátt upp, eins og hann ætlaði að
stíga yfír þröskuld. En þröskuldur-
inn var ekki fyrir, svo að fóturinn
skall niður og Sverrir varð mjög
vandræðalegur og seig saman, eins
og við gerum stundum, sem sjáum
lítið eða ekkert og verður á einhver
klaufavilla að okkar mati. Þetta
atvik grópaðist inn í vitund mína
og einhvern veginn get ég ekki
gleymt þessu.
Svo var það nokkrum árum síðar
að Sverrir gekkst undir augna-
aðgerð hjá Herði Þorleifssyni augn-
lækni og fékk nokkra sjón á annað
augað. Þegar Sverrir var farinn að
venjast því að sjá svolítið, hellti
hann sér út í störf hjá Blindrafélag-
inu af heilum hug. Hann var mað-
ur sáttfýsinnar, ráðhollur með-af-
brigðum og vildi veg allra sem
mestan. Hann var mikill tilfinn-
ingamaður og bar hug sinna skjól-
stæðinga mjög fyrir bijósti, enda
leituðu menn óspart til hans með
ýmis málefni.
Blindrafélagið hefur um nokk-
urra ára skeið staðið fyrir opnu
húsi fyrir aldrað blint og sjónskert
fólk og hefur blindraráðgjafi
félagsins séð um það. Sverrir varð
fljótlega aðstoðarmaður blindrar-
áðgjafa eftir fráfall Rósu
Guðmundsdóttur fyrrum formanns
Blindrafélagsins og sinnti öldrun-
armálum félagsins af fullum krafti.
Hann varð svo vinsæll að allir dáðu
hann og gömlu konurnar A opna
húsinu elskuðu hann Sverri sinn
og karlarnir áttu í honum hvert
bein.
Við, sem unnum með Sverri,
vissum að hann gekk ekki heill til
skógar. Hann hafði fengið hjarta-
áfall fyrir allmörgum árum og nú
síðasta árið var hann mjög þjáður
af liðagigt. Stundum var hann svo
kvalinn að hann gat varla borið af
sér, en mætti þó til vinnu, þegar
stætt var. Samt kvartaði hann aldr-
ei, sagði í mesta lagi „æ, ég er
alveg að farast í verkjum“. Hann
ræddi veikindi sín eins og hvern
annan sjálfsagðan hlut og sýndi
mikið æðruleysi.
Það var skömmu eftir hádegi á
þriðjudaginn var, sem okkur var
tilkynnt um lát Sverris. Það dró
dökkt ský fyrir sólina og öll félags-
miðstöðin í Hamrahlíð 17 lagðist í
þunga sorg. Þó rofaði ögn til, ský-
ið sveif burt, en eftir situr heið-
ríkja góðra minninga um mikinn
og góðan starfsfélaga og vin sem
við, er störfum í Hamrahlíð 17,
söknum sárt. Við erum afar þakk-
lát fyrir að hafa kynnst slíkum
manni sem Sverrir var.
Gísli Helgason.
Mig langar að kveðja með nokkr-
um orðum kæran vin og samstarfs-
mann, Sverri Karlsson, varafor-
mann Blindrafélagsins. Sverrir
varð bráðkvaddur á Grensásdeild
Borgarspítalans að morgni þriðju-
dagsins 7. apríl sl. langt fyrir aldur
fram. En þar hafði Sverrir dvalið
undanfarnar vikur vegna meðferð-
ar á erfíðri liðagigt.
JÓA BOURNIR
KOMNIR HAGKAUP
Sverrir var elstur þriggja sona
þeirra hjónanna Karls Gísla Gísla-
sonar verkstjóra hjá Mjólkursam-
sölunni og eiginkonu hans Nönnu
Einarsdóttur, en Sverrir fæddist
hér í Reykjavík þann 11. apríl 1936.
Yngri bræður Sverris eru þeir Ólaf-
ur yfirendurskoðandi hjá Pósti og
síma og Ásbjörn kennari við Fjöl-
brautaskólann á Sauðárkróki. Þá
átti Sverrir tvo hálfbræður sam-
feðra.
Aðeins fímm ára að aldri missti
Sverrir sjón á öðru auga vegna
slyss. Eins og oft vill verða daprað-
ist Sverri síðan sjón á hinu auganu
þar til að lokum að hann varð al-
blindur aðeins fertugur að aldri.
Fyrir nokkrum árum gekkst Sverr-
ir undir aðgerð á augndeild Landa-
kotsspítala með þeim ótrúlega
árangri að hann fékk nokkra sjón
aftur.
Sverrir tengdist snemma Mjólk-
ursamsölunni, aðeins tólf ára að
aldri var hann byijaður að vinna
þar á sumrin við ýmsa snúninga,
sópaði hann meðal annars portið
og kynntist þá bílstjórunum og
öðrum þeim sem unnu þá við út-
keyrslu á mjólk. Síðan starfaði
hann sem útkeyrslumaður fyrri
hluta ævi sinnar uns hann varð að
láta af störfum vegna blindu.
Margar skemmtilegar minningar
átti Sverrir frá þessum útkeyrsluá-
rum, en þá var mjólk keyrð í mjólk-
urbúðir hér í Reykjavík og ná-
grenni. Skemmtilegasta og dýr-
mætasta minning Sverris frá þess-
um starfsárum tengdist þó kynnum
hans og eftirlifandi eiginkonu hans,
Kolbrúnu Gunnarsdóttur, en hún
var afgreiðslustúlka í einni mjólk-
urbúðinni. Seint á árinu 1968
gengu þau Sverrir og Kolbrún í
hjónaband og frá þeim tíma gekk
hann tveimur börnum Kolbrúnar
frá fyrra hjónabandi í föðurstað,
þeim Skúla og Ragnhildi. Mikil ást
og eindrægni ríkti einatt hjá fjöl-
skyldunni. Sverrir hafði mikla gleði
af þessum uppeldisbörnum sínum
og ekki var það minna þegar þau
eignuðust maka og barnabörnin
tvö, Óli og Sverrir komu í heiminn,
enda var Sverrir mikill og góður
afakall. Sverrir missti föður sinn
árið 1963 aðeins rúmlega fimmtug-
an að aldri, en móðir hans lifir enn
í hárri elli, rúmlega áttræð, og er
ekki síst sár harmur að henni kveð-
inn enda hef ég sjaldan vitað
nokkurn mann sýna móður sinni
meiri ást og umhyggju en Sverrir
gerði.
Ég kynntist Sverri fyrst á árinu
1976 en þá lágu leiðir okkar beggja
í Blindrafélagið og höfum við starf-
að þar saman ætíð síðan. Árið 1977
fór 26 manna hópur frá Blindrafé-
laginu í ferð til Noregs, og vorum
við Sverrir báðir með í þeirri ferð
ásamt eiginkonum okkar. Á síðasta
degi ferðarinnar fékk Sverrir
hjartaáfall og var hann lagður inn
á spítala, þau hjónin urðu því eftir
í Noregi er við héldum heim. Þótt
Sverrir næði sér af þessum veikind-
um, má segja að hann hafí aldrei
gengið heill til skógar síðan þótt
hann hafi látið lítt á því bera.
Alla tíð síðan Sverrir gekk í
Blindrafélagið hefur hann tekið
virkan þátt í starfsemi þess, setið
í nefndum og í stjóm þess og síð-
asta áratuginn sem varaformaður
félagsins.
Sverrir hefur lengst af starfað á
vinnustofu Blindrafélagsins, en
undanfarin ár hefur starfssvið hans
breyst og víkkað. Hann var alltaf
reiðubúinn að hlaupa í skarðið ef
forföll voru. Þá snéri hann sér í
síauknum mæli að félagsþjónustu
og félagsstörfum. Hann hafði mik-
inn áhuga á velferð aldraðs sjón-
skerts fólks. Hann sat í Öldrunar-
ráði íslands fyrir Blindrafélagið,
ennfremur í stjórn elli- og hjúkrun-
arheimilisns Eir sem nú er í bygg-
ingu. Þá átti hann stóran þátt í
opnu húsi, en það eru reglubundnar
samkomur fyrir blinda og sjón-
skerta sem eru haldnar hér í húsinu
í Hamrahlíð 17. Þegar hópar barna
og unglinga heimsóttu Blindrafé-
lagið, stóð Sverrir fyrir móttöku
og fræðslu þeirra. En sjaldan var
Sverrir glaðari og kátari en þegar
hópar frá bamaheimilum komu að
skoða staðinn. Þá var Sverrir jafn-
an með í för þegar farið var í skóla
borgarinnar, barnaskóla, unglinga-
skóla og jafnvel Lögregluskólann
til þess að upplýsa og fræða um
stöðu blindra í þjóðfélaginu. Þá var
Sverrir fulltrúi Blindrafélagsins í
stjórn Öryrkjabandalags íslands.
Eins og sjá má á ofanskráðu er
mikið skarð fyrir skildi hjá Blindra-
félaginu við fráfall Sverris vinar
okkar Karlssonar. Sverrir var
óvanalega mikill mannkostamaður,
drenglyndur, jákvæður og félags-
lega sinnaður. Sverrir var jafnlynd-
ur maður og orðvar og brá sjaldan
skapi, þó gat hann brugðið hart
við ef honum fannst litilmagnanum
sýnd óvirðing og ósanngirni, hvort
sem einstaklingur eða opinberir
aðilar áttu þar hlut að máli.
Á yngri árum sínum tók Sverrir
þátt í starfsemi KFUM og átti
margar góðar minningar frá þeim
tíma.
Trú og vinátta eru orð sem erf-
itt er að skýra en hver einstakling-
ur hefur sína tilfinningu fyrir.
Sverrir var sannkristinn maður í
allri hugsun sinni og framferði,
þótt hann tæki ekki beinan þátt í
trúarlegu starfi síðari árin.
Öllum sem kynntust Sverri og
nutu vináttu hans er það ómetan-
legt. Ég og eiginkona mín Þorbjörg
vottum vinkonu okkar Kollu inni-
lega samúð okkar við fráfall góðs
drengs. Aldraðri móður hans, upp-
eldisbörnum, mökum þeirra og
bamabörnunum og fjölskyldunni
allri sendum við einnig innilegar
samúðarkveðj ur.
Halldór Sveinn Rafnar,
framkvæmdasijóri
Blindrafélagsins.
í dag, þriðjudaginn 14. apríl, fer
fram frá Fossvogskapellunni í
Reykjavík útför Sverris Karlssonar,
sem andaðist 7. þessa mánaðar á
Grensásdeild Borgarspítalans.
Sverrir fæddist hér í borginni
11. apríl 1936 og var þvi tæplega
56 ára, þegar kallið kom.
Foreldrar Sverris voru hjónin
Nanna Einarsdóttir húsmóðir, og
Karl G. Gíslasson verkstjóri hjá
Mjólkursamsölunni. Karl lést árið
1963, en Nanna lifir son sinn.
Sverrir var elstur þriggja bræðra,
þeirra Ólafs Karlssonar viðskipta-
fræðings og Ásbjörns Karlssonar
kennara.
Sverrir hóf ungur störf hjá
Mjólkursamsölunni og starfaði þar
allt fram til þess að hann varð
blindur. Þá hóf hann störf hjá
blindrafélaginu og starfaði þar til
dauðadags.
Við sem þessar línur ritum minn-
umst enn þess dags, er Sverrir fékk
aftur sjónina, sjáum enn fyrir okk-
ur ánægjuna og gleðina sem skein
úr augum hans, þegar við ókum
með honum um borgina og öll sáum
við Reykjavík aftur og nú í nýju
ljósi.
Úr foreldrahúsum hlaut hann í
arf trygglyndi, viðmótshlýju, hjálp-
semi og gestrisni en alls þessa
nutum við hjónin í ríkum mæli er
við heimsóttum Sverri og fjölskyldu
hans. Árið 1968 var mikið ham-
ingjuár í lífi Sverris en 23. nóvem-
ber það ár gekk hann í hjónaband
með eftirlifandi eiginkonu sinni