Morgunblaðið - 14.04.1992, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 14. APRIL 1992
47
eftirfarandi ljóðlínur eftir Jónas
Hallgrímsson í kistu hans.
Flýt þér vinur, í fegri heim.
Kijúptu að fótum friðarboðans
og fljúðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
Með þessum sömu ljóðlínum
kveðjum ég og fjölskylda mín með
innilegri þökk fyrir allt sem hún
skildi eftir í vitund okkar.
Guðrún Sveinsdóttir.
Sigríður Jónsdóttir frá Ökrum í
Reykjadal í Suður-Þingeyjarsýslu
sem lést 5. apríl sl. verður jarðsung-
in frá Einarsstaðakirkju í dag.
Fundum okkar Sigríðar bar fyrst
saman þegar ég, barn að aldri, var
sendur í sveit. Það var í upphafi
seinni heimsstyijaldarinnar að börn
úr Reykjavík voru send úr borginni
af ótta við að þeim kynni að stafa
hætta af loftárásum Þjóðveija. Ás-
valdur föðurbróðir minn og Sigríður
bjuggu þá, ásamt börnum sínum 7
að tölu, í þinghúsinu á Breiðumýri
og þótt vafalaust hafi þar verið
þröngt í koti man ég ekki til þess
að hafa orðið var neinna erfiðleika
þótt þeim hjónum hafi óvænt bæst
, enn eitt barn til að hugsa um. Hjá
Sigríði og Ásvaldi leið mér vel.
Þarna opnaðist mér ný veröld og
upphófust nánari kynni við náttúr-
una en ég áður átti að venjast.
Naut ég þar tilsagnar og hand-
leiðslu Sigríðar í ríkum mæli, sem
ég ávallt mat mikils. Þar kynntist
ég t.d. geitabúskap en þau munu
hafa verið með þeim síðustu í land-
inu til að halda geitur. Þar sá ég
einnig hunangsfluguna í fyrsta
sinn, stóra fallega, gulröndótta
flugu, sem ég vildi góma og skoða
betur. Ég reyndi það bara einu sinni
enda sveið mig illilega í lófann eft-
ir þá tilraun og þá bar Sigríður
smyrsl á sárin. Margt fleira bættist
í minn reynsluheim þann stutta
tíma sem ég dvaldi hjá þessum
ágætu hjónum og börnum þeirra
áður en ég hélt þaðan til föðursyst-
ur minnar, Þuríðar í Klambraseli.
Sigríður fæddist 15. apríl 1903,
dóttir Jóns Péturssonar bónda á
Auðnum í Laxárdal og konu hans,
Hildar Benediktsdóttur. Hún giftist
Ásvaldi Þorbergssyni frá Litlu-
Laugum 28. desember 1924 og
hófu þau búskap á Einarsstöðum
en árið 1926 flytja þau að Breiðu-
mýri og þar búa þau uns þau flytja
að Ökrum árið 1944. Á Ökrum
fæddist þeim yngsti sonurinn en
alls varð þeim níu barna auðið. Sig-
urveig, f. 4. ágúst 1925, giftist Sig-
urgeir Péturssyni bónda á Gaut-
löndum. Hún lést 23. júlí 1982.
Hrólfur, f. 14. desember 1926, átti
Guðrúnu Sveinsdóttur. Hann lést
5. desember 1982. Jörgen, f. 30.
janúar 1928, d. 3. október 1945.
Hildur Guðný, f. 23. júlí 1929, gift
Böðvari Jónssyni bónda á Gautlönd-
um. Ásta, f. 12. október 1930, gift
Magnúsi Kristjáni Guðmundssyni
bónda í Tröð í Öriundarfirði. Þor-
móður bóndi á Ökrum, f. 6. mars
1932, kvæntur Ingigerði Kristínu
Jónsdóttur. Þuríður, f. 18. júlí 1933.
| Ingjaldur, f. 27. ágúst 1940, var
kvæntur Guðbjörgu Elíasdóttur en
þau eru nú skilin. Þorbergur, f. 25.
| mars 1946, kvæntur Bjarnfríði
' Björnsdóttur. Þau búa í Reykjavík.
Eftir að Ásvaldur lést, langt um
aldur fram, liðlega 50 ára, 18. ágúst
1949 bió Sigríður áfram á Ökrum
með dyggri aðstoð barna sinna.
Sérstaklega hafa Þuríður og hjónin,
Þormóður og Ingigerður verið henni
til aðstoðar á efri árum. Sigríður
var svo jákvæð í allri hugsun og
um leið afar sterk og heilsteypt
kona og hafa þeir eiginleikar áreið-
anlega nýst henni vel þegar hún,
45 ára gömul, missti mann sinn frá
8 börnum, og gert henni kleift að
komast svo vel, sem raun varð á,
í gegnum erfiðleikana sem það hafði
, í för með sér. Sigríður hafði mikið
yndi af blómum og fallegar voru
rósirnar í litla gróðurhúsinu hennar
. við bæinn.
Það var um mig svo sem um
marga unga menn, að lítil rækt var
lögð við fjölskyldutengslin og sam-
I band okkar Sigríðar var minna en
skyldi um all langt skeið en síðustu
áratugina höfum við hjónin heim-
sótt Sigríði og frændfólkið á Ökrum
Minning:
Lovísa Norðfjörð
Jónatansdóttír
í hvert sinn er við höfum farið norð-
ur. Alltaf tók Sigríður okkur opnum
örmum á sinn einstaklega hlýja og
kærleiksríka hátt og marga kaffi-
bollana og blábeijaskálarnar höfum
við fengið við eldhúsborðið hennar.
Sigríður var alltaf mikil vinkona
foreldra minna og einkar minnis-
stætt er okkur hjónum, þegar við
ásamt föður mínum heimsóttum
Sigríði árið 1977 í sambandi við
jarðarför Þuríðar í Klambarseli.
Pabbi og Sigríður léku á als oddi
er þau rifjuðu upp gamlar minning-
ar. Sú stund var þeim báðum mik-
ils vit'ði og saman fóru þau svo í
heimsókn til eins kunningja þeirra
frá æskuárunum.
Ég vil fyrir hönd okkar hjón-
anna, s^stkina minna; Agnars,
Svönu, Ásu og maka þeirra, votta
aðstandendum Sigríðar okkar
dýpstu samúð, en við erum þess
fullviss að minningin um góða móð-
ur, tengdamóður, ömmu og
langömmu verði þeim styrkur um
ókomin ár.
Að lokum kveðjum við hana með
þessu fallega erindi Matthíasar Joc-
humssonar.
Ég fel í forsjá þína,
Guð faðir sálu mina,
því nú er komin nótt.
Um ljósið lát mig dreyma
og ljúfa engla geyma
öll börnin þín, svo blundi rótt.
Sigurður Jörgensson.
Fædd 10. júlí 1920
Dáin 3. janúar 1992
Þegar ég hugsa um Lúllu tengdó,
sé ég alltaf fyrir mér glaðlegt og
brosandi andlit hennar flautandi
eða raulandi einhveija létta laglínu
með Hauki Morthens, Ragga
Bjarna, Tom Jones eða Engilgert
Humperdinck eins og hún gerði svo
oft. Én þeir voru úppáhlads söngv-
arar hennar. Hún var ein jákvæð-
asta manneskja sem ég hef nokkru
sinni kynnst. Og undrast ég það
þegar ég hugsa um alla þá erfið-
leika og lífshörku sem hún þurfti
að þola. Við það að tala við hana
fékk maður alltaf mikinn innblástur
og fylltist jákvæðum hugsunum.
Annað var bara ekki hægt jafn létt
og skemmtileg sem hún var. Þegar
maður heyrði einhvern tala um hana
var það alltaf á svipuðum nótum
og þetta, hvort sem það var mann-
eskja af yngri eða eldri kynslóð-
inni. Svona var hún, alltaf létt og
skemmtileg.
Ég kynntist Lúllu fyrst þegar ég
bjó í Eyjum og vorum við ekki lengi
að ná sömu bylgjulengd. Alltaf þeg-
ar við hittumst var slegið á létta
strengi og var sjaldan hægt að fá
hana til að tala um einhver þung
alvörumál. En þó gerðum við það
einu sinni eða tvisvar svo ég muni.
Sérstaklega man ég eftir einu skipti
sem við ræddum slík mál undir fjór-
um augum. Þá kynntist ég hinni
hliðinni á henni, mikilli lífsreynslu
og göngu í gegnum misskemmtileg
tímabil. Ég hef velt því fyrir mér
að ef ævisaga hannar væri skrifuð
væri hægt að skrifa tvennskonar
sögur, eina gamansögu og eina
sorgarsögu. Þetta upplifði hún
hvort tveggja á sinn hátt.
Lúlla var algjör bingósjúklingur
og fór alltaf í bingó þegar hún
mögulega gat. Stundum tók hún
eittvert barna okkar með og
skemmtu þau sér alltaf hið besta,
bæði hún og börnin. Eitt sinn tók
hún yngsta barnið, hana Eddu Rós,
sem þá var tveggja ára, með sér í
bingó og talaði hún mikið og hló
að þeirri bingóferðinni. Sérstaklega
af því að barnið átti til með að hrópa
upp í miðjum spenningnum
„BINGÓ“ eða „BJARNI 14“ og
truflaði það náttúrulega fólkið sem
raðaði sælgæti í barnið svo það
þegði. Henni þótti mjög gaman að
dansa og fór hún stundum á gömlu-
dansana og dansaði eins mikið og _
hún gat. Stundum sagði hún manni
frá því eftir dansleik að hún hefði
dansað við herra sem dansaði svo
ofsalega vel.
Þegar miðdóttir okkar, hún Anna
Dóra, vissi að ég ætlaði að skrifa
minningargrein um ömmu sína vildi
hún endilega að ég minntist á það
fyrir hana hvað henni þótti alltaf
gott að vera í fanginu á ömmu sinni
og kúra, því hún var svo blíð og
góð. Lovísa fór frá okkur mjög
snögglega. En þannig dauðdaga
hafði hún alltaf óskað sér, þótt
þetta hafi verið allt of snemma, því
hún var yfirleitt við ágæta heilsu
og hefði getað átt mörg góð ár til
viðbótar. Oft talaði hún um það að
hún hugsaði ekki vel til þess ef hún
ætti eftir að verða ósjálfbjarga
gamalmenni og upp á aðra komin
á einhverri öldrunarstofnuninni.
Ég votta öllum sem eiga um sárt
að binda vegna fráfalls Lovísu, mín-
ar dýpstu samúðarkveðjur. En
gleymum ekki lífsstíl hennar, verum
lífsglöð og jákvæð eins og hún ávallt
var. Örnólfur Lárusson.
yoy&ME
ö _
Yoa^ CfiU

utaglEÐ,n HaAís
HANZ
KRINGLUN N I