Morgunblaðið - 20.04.1993, Blaðsíða 38

38
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 20. APRÍL 1993
Minning
Kirsten Briem
félagsráðgjafi
Fædd 17. febrúar 1943
Dáin 12. april 1993
Sjaldan hefur páskahátíðin verið
jafn falleg og í ár. Boðskapurinn
um sigur lífsins og ljóssins yfir
myrkri og dauða endurspeglaðist í
verðurblíðunni en á nóttunni döns-
uðu norðurljósin í köldum háloftun-
um og undirstrikuðu hverfulleikann
og andsæðumar í náttúrunni og
mannlífinu.
Og það var einmitt þessa sólríku
daga sem ástvinir Kirstenar sátu
hnípnir við sjúkrabeðinn hennar og
fylgdust með því hvemig líf hannar
fjaraði smám saman út og að kvöldi
annars í páskum var hún Kirsten
okkar sofnuð inn í aðra veröld sem
heilsar henni vonandi með jafn mik-
illi hlýju og sú sem hún kvaddi.
Kirsten Briem fæddist í Álaborg
hinn 17. febrúar 1943. Foreldrar
hennar voru þau Inger og Jens Lind
sem er látinn, bæði af jóskum ætt-
um. Móðurforeldrar hennar vora
þau Eleonora Marie og Peder Ed-
ward Larsen en afi og amma í föð-
urætt Gerda og Valdimar Lind.
Bræður Kirstenar era þeir Peder,
lyíjafræðingur, fæddur 1944, og
Thorkild, kennari og skólastjóri í
Skagen, fæddur 1948.
Kirsten ólst að mestu upp í Ála-
borg en fjölskylda hennar bjó í
Holsterbro um tíma þar sem Kirsten
gekk í unglingaskóla. Kirsten
hleypti síðan heimadraganum og
var í Englandi eitt ár en fór síðan
til Árósa þar sem hún lauk námi í
meinatækni árið 1962. Hún vann
þar að námi loknu á lífefnafræði-
stofnun Árósaháskóla og við sjúkra-
'húsið í Árósum. Þar kynntist hún
eiginmanni sínum, Eggerti Briem
prófessor, sem var þar við nám og
rannsóknir í stærðfræði í Árósahá-
skóla.
Það var því fyrir rúmum aldar-
fjórðungi, eða 1967, að Kirsten kom
fyrst til íslands. Hún réð sig í vinnu
á Heilsuvemdarstöðinni og dvaldist
hér sumarlangt til að kynna sér
alla staðhætti í því landi sem átti
eftir að verða hennar annað heima-
land. Það var líkt Kirsten að vilja
vita að hveiju hún gekk og þegar
Eggert fór aftur til starfa í Arósum
varð hún eftir í nokkrar vikur og
skoðaði land og þjóð á eigin for-
sendum. Það var þetta sólríka og
fallega sumar sem vinátta okkar
Kirstenar hófst, en Óli og Eggert
vora skólabræður og nánir vinir.
Þau Eggert giftu sig 13. janúar
1968 og eignuðust tvö börn, Nönnu,
fædda 1968, sem er í námi í læknis-
fræði, og Sverri, fæddan 1972, en
hann varð stúdent síðastliðið vor.
Árið 1972 fluttust þau heim til ís-
lands eftir að hafa dvalist sitt hvort
árið í Kaliforníu og Skotlandi þar
sem Eggert vann við rannsóknir,
en hann lauk doktorsnámi frá
Árósaháskóla sama ár. Kirsten náði
fljótt góðum tökum á íslenskri
tungu, sótti tíma í íslensku og las
Erfklrykkjur
Glæsileg kaífi-
hlaðborð íiillegir
salir og mjög
g(>ð þjÖllUStíL
Upplysingar
í síma 2 23 22
FLUGLEIÐIR
HðTEL LOFTLEIBIR
íslenskar bækur. Hún vildi þekkja
menningu þess lands sem hún bjó
í, skilja rætur þess farvegs sem
samferðafólk hennar var sprottið
úr og börnin hennar yrðu hluti af.
En Kirsten hélt líka fast í uppruna
sinn og hélt í heiðri danska siði og
venjur á heimili sínu og lagaði að
íslenskum háttum.
Kirsten hafði lifandi áhuga á öllu
sem hrærðist í kringum hana og
líkaði því lítt kyrrstaða. Hún vann
í nokkur ár sem meinatæknir á
Landakoti, en fyrr en varði settist
hún aftur á skólabekk og 1984 lauk
hún BA-prófi í sálarfræði og starfs-
réttindanámi í félagsráðgjöf frá
Háskóla íslands. Hún vann á Fé-
lagsmálastofnun Reykjavíkur frá
1984-1990 þar sem hún sinnti
m.a. mjög erfiðum bamaverndar-
málum. Afram hélt Kirsten að
skyggnast um í fjölbreytileika
mannlifsins, í eitt ár vann hún hjá
Sálfræðideild skóla og síðustu tvö
árin á Landakoti, auk þess sem hún
tók þátt í endurmenntunamámske-
iði í fjölskylduvinnu og fjölskyldu-
meðferð.
Það var ríkur eiginleiki í fari
Kirstenar að tengja saman það fólk
sem hún bast böndum. Hún var
elsta barn foreldra sinna og einnig
fyrsta bamabamið í báðum fjöl-
skyldum. Eftir að hún fluttist til
íslands dvöldust þau Eggert að öllu
jöfnu í Danmörku í sumarleyfum,
ýmist í sumarbústað foreldra Kirst-
enar í Blokhus á Jótlandi eða með
vinum sínum frá Árósaráranum í
sveitasetrinu Kæret. Þar ræktaði
Kirsten ættartengslin og þar kynnt-
umst við Óli fjölskyldu og vinum
Kirstenar. Það vora góðir dagar í
þessari sumarparadís á Jótlandi,
dýrlegar kræsingar á borðum,
gönguferðir farnar um laufskógana
að ógleymdum hjólreiðatúrunum og
strandferðunum.
Minningarnar streyma nú fram
í hugann um samskipti okkar Kirst-
enar sem spanna rúman aldarfjórð-
ung. Við höfum það fyrir sið Qöl-
skyldurnar að hittast fyrsta sunnu-
dag í aðventu og undirbúa jólin
saman. Aðventukransamir voru
búnir til að jóskum hætti úr greni,
dagblöðum og tvinna og jólakortin
teiknuð eða límd af börnunum allt
eftir aldri og smekk. Eggert stjóm-
aðist í eldhúsinu og þeir Óli bára
fram heitt jólaglögg á undan kvöld-
máltíðinni sem tók nætum heilan
dag að útbúa. Yfir borðum var sögð
spunasaga sem aldrei mátti sleppa
þótt börnin okkar teldu sig vaxin
upp úr slíkum barnaskap, en hefð-
unum skyldi haldið.
Kirsten var ákaflega hreinskipt-
in, kom sér ævinlega beint að efn-
inu og setti fram skoðanir sínar
umbúðalaust. Ekkert var henni fjær
skapi en að víkjast undan þegar á
reyndi, og því virðist það næstum
óhugsandi að eiga ekki eftir að sjá
hana koma léttstíga upp tröppurnar
á Klapparásnum. Glaðværðin fylgdi
henni og þcið var gott að hlæja með
Kirsten, en það var líka hægt að
gráta með henni. Við erum henni
þakklát fyrir samverana því að okk-
ur er Ijóst að ekki ef öllum gefið
að eiga slíkan vin. Yngsti sonur
okkar sagði eitt sinn: „Það getur
vel verið að Danir hafi stundum
verið leiðinlegir við okkur íslend-
inga, en það var nú samt gott hjá
þeim að senda okkur hana Kirst-
en.“ Við Óli tökum svo sannarlega
undir þessi orð og biðjum guð að
blessa minningu. Kirstenar Briem.
María Jóhanna Lárusdóttir.
Kirsten Briem félagsráðgjafí er
látin, langt um aldur fram. Okkur
í Stéttarfélagi íslenskra félagsráð-
gjafa Iangar að minnast hennar
með nokkram orðum. Kirsten var
dönsk, fædd og uppalin í Danmörku
en fluttist síðar með manni sínum,
Eggert Briem prófessor, til íslands.
Kirsten lauk félagsráðgjafaprófi
frá Háskóla íslands 1984 og hóf
þegar störf sem félagsráðgjafi á
Félagsmálastofnun Reykjavíkur og
vann þar í sex ár. Hún vann einnig
á Sálfræðideild skóla í Reykjavík.
Fyrir um það bil ári kom í ljós að
Kirsten var með alvarlegan sjúk-
dóm. Á þeim tíma vann hún á
Landakotsspítala og lagði sig fram
við að styðja skjólstæðinga sína í
baráttu þeirra við sjúkdóma og aðra
erfiðleika, jafnframt því að takast
á við eigin sjúkdóm. Kirsten tók
veikindum sínum með baráttuhug
og lagði sig alla fram, bæði í leik,
námi og starfi og var hún, samhliða
starfí, í tveggja ára framhaldsnámi
í fjölskyldumeðferð sem lauk um
síðustu áramót.
Kirsten var virk í starfí Stéttarfé-
lags íslenskra félagsráðgjafa og tók
að sér trúnaðarstörf fyrir félagið.
Hún starfaði m.a. í ritnefnd félags-
ins og vann ásamt öðrum að útgáfu
Félagsráðgjafablaðsins, sem erfag-
tímarit íslenskra félagsráðgjafa.
Kirsten var ein af stofnendum
Kvennaráðgjafarinnar og vann þar
óeigingjamt starf til stuðnings kon-
um sem þangað leituðu. Hún átti
auðvelt með að setja sig í spor ann-
arra og sýndi öðram ávallt hugul-
semi. Hún eignaðist marga vini
meðal félagsráðgjafa sem nú syrgja
góðan vin og félaga.
Að leiðarlokum sendum við í
Stéttarfélagi íslenskra félagsráð-
gjafa eftirlifandi maka, bömum og
öðram aðstandendum okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Stjóm Stéttarfélags íslenskra
félagsráðgjafa.
„Viltu ekki bara koma og vera
hjá okkur Eggert?" Þetta er setn-
ingin sem oftast er höfð eftir nú
þegar við sitjum saman gamlir
vinnufélagar og vinir Kirstenar og
rifjum upp árin okkar saman. Þetta
var svo dæmigert fyrir Kirsten,
umhyggja fyrir fólki, gestrisni vilji
til að skapa stemmningu, „ha det
hyggeligt". Hún var okkur fremri
í því að .hóa saman fólki og skapa
þannig aðstæður fyrir notalegar
samverastundir. Alltaf var Eggert
með og tók fullan þátt í því sem
verið var að gera, enda sagði Kirst-
en oft: „Ég á svo góðan mann.“
Kirsten var dönsk og flutti með
sér í hóp okkar á Félagsmálastofn-
un ferskan andblæ annarrar menn-
ingar og annarra gilda og lífsvið-
horfa. Hún tók þó með mesta um-
burðarlyndi fáfræði okkar varðandi
danskar matarvenjur og leiðbéindi
okkur, þannig að oft varð af mikil
skemmtan og ógleymanlegar stund-
ir.
Kirsten var félagsráðgjafi og
vann með okkur sem slík. Það var
mikill dugnaður og kjarkur af henni
að drífa sig í nám hér í þessu fagi,
þrátt fyrir tungumálaerfíðleika, í
fagi sem krefst mikilla tjáskipta,
skilnings og þekkingar á íslensku
samfélagi. En Kirsten hafði mjög
gaman af og mikinn áhuga á fólki
og því við hæfí að hún veldi sér
þetta starfssvið. Hún var metnaðar-
full í starfi og hafði alltaf áhuga á
að bæta við sig þekkingu og auka
skilning sinn á fólki. Hún lauk í
desember tveggja ára framhalds-
námi í fjölskyldumeðferð sem hún
hafði ástundað af dugnaði og sam-
viskusemi, þrátt fyrir erfið veikindi.
Áhugi hennar á fólki og skap-
andi vinnu kom einnig í ljós er hún,
ásamt nokkrum okkar, fór að starfa
með áhugaleikfélaginu Hugleik.
Þar nutum við, og áhorfendur allir,
snilldarhandbragðs hennar i bún-
ingasaumi, hvort sem það var gulur
sumarkjóll á unga stúlku eða hök-
ull prestsins, allt lék í höndunum á
henni.
Kirsten var glaðvær og hlý og
hjálpsemi var henni i blóð borin.
Hún hafði þann eiginleika að taka
eftir öllu því smáa í hversdagsleik-
anum sem gleður augað og sinnið,
en flestum okkar hættir svo oft til
að sjást yfir í amstri dagsins.
Þér Eggert, Nönnu, Sverri og
öðrum aðstandendum vottum við
okkur innilegustu samúð. Eggert,
við þökkum þér fyrir að koma með
þessa konu með þér til landsins,
það var okkur dýrmætt að kynnast
henni. Minningin lifir áfram meðal
okkar.
Kirsten, hafðu þökk fyrir allt.
Vinir og vinnufélagar
á Félagsmálastofnun
Reybjavíkurborgar.
Með fátæklegum orðum vil ég
sýna minningu Kirstenar Briem
virðingu og votta Eggert og böm-
um þeirra dýpstu samúð.
Fyrst og fremst var hún Kirsten
ómetanleg, góð og einlæg mann-
eskja sem bætti einhveiju við mann
í hvert skipti sem við hittumst.
Leiðir okkar lágu saman fyrir all-
nokkrum árum meðan Kirsten
vann enn við fjölskyldudeild Fé-
lagsmálastofnunar, en ég vann við
skólakerfið.
Samvinna í bamavemdarmálum
krefst gífurlegs sveigjanleika og
þar var Kirsten sterk fyrir. Hana
skipti engu hvort hún hefði síðasta
orðið um ákvarðanir eða hvort það
væra hennar hugmyndir og lausn-
ir sem á endanum kæmu fólki til
hjálpar. Aðalatriði fyrir henni var
að fólki fyndist sér hjálpað og að
málin sem hún kom nálægt væru
eins nærri því að vera í heilli höfn
og kostur væri. Þannig hafði hún
til að bera siðferðisstyrk fag-
mennskunnar eins og hann getur
risið hæst.
Jafnframt samvinnunni bauð
Kirsten fljótt uppá vináttu og trún-
að. Ég man ekki eftir að hafa hitt
Kirsten öðruvísi en svo, að hún
drægi uppúr pússi sínu allskyns
góðgæti til að deila með öðrum.
Ostar, ávextir, heitar eplakökur
og sögur frá Danmörku. Þetta átti
jafnt við eftir erfiða samvinnufundi
að loknum starfsdegi, eða þegar
við hóuðum okkur saman til að
fræða hvor aðra með myndbandi
eða grein um einhvern erfiðan
málaflokk, eða þá heima hjá henni.
Umhyggjan fyrir öðrum var henn-
ar aðalsmerki, fyrir fjölskyldunni,
vinum og skjólstæðingum.
Þegar Kirsten kom til starfa sem
félagsráðgjafi við skólakerfið, bað
hún mig að veita sér handleiðslu.
Af þessari handleiðslu varð aldrei
vegna utanaðkomandi aðstæðna,
en með erindinu fannst mér hún
sýna óvenjulegt fordómaleysi, eldri
kona sem finnst sjálfsagt að sækja
fróðleik í samband við sér yngri
konu. Við þetta jókst vinátta okkar
og Kirsten birti mér marga drauma
sína um að vera framsækinn fé-
lagsráðgjafi og bæta við sig meiri
þekkingu, bæði á bók og sjálfa
sig. Sem betur fer gaf guð henni
tíma til að láta suma þessara
drauma rætast, eins og þann að
læra fjölskyldumeðferð, áður en
hann tók hana til sín í handleiðsl-
una eilífu. Mér fannst alltaf ég
vera meiri þiggjandi en veitandi í
tengslunum við Kirsten, því að hún
hafði næmi til að sækja í styrk-
leika manneskjunnar og þannig
fann maður fyrir styrk sínum í
tengslunum við hana.
Þegar Kirsten kenndi fyrst
banameins síns, hringdi hún til
mín og sagðist eiga að gangast
undir smáaðgerð, fullvissaði mig
um að ekkert væri um sig að ótt-
ast, en hún hefði áhyggjur af
nokkrum skjólstæðinga sinna.
Þannig var metnaður hennar
gagnvart dagsverkinu. Hún var í
blóma lífsins, börnin vaxin úr
grasi, vinahópurinn sístækkandi
og henni fannst spennandi að tak-
ast á við starfið sem félagsráð-
gjafi við Landakotsspítala. Hana
langaði að gagnast sjúklingum og
fjölskyldum þeirra svo að þeir
gætu aðlagast lífinu þrátt fyrir
sjúkdóma og breyttar aðstæður og
notið mannsæmandi lífs.
Oft er guð óskiljanlegur og
maður stendur agndofa frammi
fyrir krafti hans. A einum stað í
ævintýrinu um Lyklastúlkuna
hennar jómfrú Maríu segir: „En
fyrir alla muni týndu ekki lyklin-
um, því hann hefur þann eiginleika
að hann gengur að hvers manns
hjarta.“ Þannig vil ég kveðja Kirst-
en, því að þannig var hennar sak-
lausi boðskapur.
Elísabet Berta Bjarnadóttir.
Kynni okkar Kirsten Briem hóf-
ust árið 1980 er við báðar vorum
við nám í félagsráðgjöf við Há-
skóla íslands. Með áranum tókst
með okkur og fjölskyldum okkar
náin vinátta, sem auðgaði líf okkar
allra. Kirsten var gift Eggert Bri-
em prófessor í stærðfræði við Há-
skóla íslands, og eignuðust þau tvö
böm, Nönnu, sem er u.þ.b. að ljúka
námi í læknisfræði við HÍ, og
Sverri, sem er að hefja háskóla-
nám.
Kirsten var dönsk og fædd og
alin upp á Jótlandi. Kynntust þau
hjón í Danmörku á námsáram
Eggerts þar í landi. Eftir giftingu
og búsetu í Danmörku, Kaliforníu
og Skotlandi settust þau að á ís-
landi. Fjölskyldu sinni og sam-
ferðamönnum á íslandi miðlaði
Kirsten ríkulega af danskri menn-
ingu og menningaráhrifum. Þann-
ig urðu böm þeirra hjóna jafnvíg
á dönsku og íslensku og á heimili
þeirra Kirsten og Eggerts blandað-
ist saman það besta úr menningar-
heimunum tveim. Var þeim hjónum
báðum einstaklega lagið að tileinka
sér mál og aðra menningarþætti
hins aðilans og miðla til fjölskyldu
og vina. Kirsten lagði rækt við ís-
lenskunám og talaði hún prýðis-
góða íslensku. Setti hún sig svo
vel inn í íslenkar aðstæður að hún
átti það til að rekja ættir fólks hér
á landi um leið og hún sagði á því
frekari deili. Þá var hún almennt
mjög hneigð fyrir menningu og
listir. Sótti hún reglulega tónleika,
myndlistarsýningar og leikhús.
Áhugi hennar á leikhúsi birtist
m.a. í því að á undanförnum árum
vann hún að búningagerð og ýmsu
öðru fyrir Hugleikhúsið.
Þeir sem kynntust Kirsten sem
fullorðinni konu, fundu fyrir
ákveðinn og viljasterkan einstakl-
ing. í námi, vinnu og öðrum sam-
skiptum við fólk hikaði hún ekki
við að lýsa skoðun sinni og
rökstyðja hana. Þá bar Kirsten hag
kvenna mjög fyrir bijósti og var
hún á námsárum í HÍ ein af stofn:
endum Kvennaráðgjafarinnar. í
Kvennaráðgjöfinni einbeitti hún
sér að því að bæta hag og efla þær
konur sem þangað leituðu. Að há-
skólanámi loknu, árið 1984, hóf
Kirsten störf sem félagsráðgjafi á
Félagsmálastofnun Reykjavíkur.
Naut hún að jafnaði mikils trausts
bæði frá skjólstæðingum sem og
samstarfsfólki. Eftir u.þ.b. sex ára
starf á Félagsmálastofnun Reykja-
vikur réð Kirsten sig til Sálfræði-
deildar skóla í Reykjavík þar sem
hún starfaði um tíma. Samhliða
störfum hóf Kirsten tveggja ára
framhaldsnám í fjölskylduráðgjöf,
sem hún hafði nýlokið. Kirsten
starfaði á Landakotsspítala, er í
ljós kom að hún var alvarlega veik.
Veikindum sínum tók hún með
miklu jafnaðargeði og vann mark-
visst að því að stuðla að félagslegu
öryggi skjólstæðinga sinna allt
fram undir það að hún sjálf lést.
Kirsten var félagslynd kona og
áttu þau hjón sameiginlega marga
vini. Það er því stór hópur sem
stendur með Eggert og fjölskyldu
hans og syrgir mikilhæfa konu sem
lést um aldur fram.
Marta Bergman.