Morgunblaðið - 03.06.1994, Síða 34

34 FÖSTUDAGUR 3. JÚNÍ 1994
MORGUNBLAÐIÐ
PÁLMAR ÞÓR
INGIMARSSON
+ Pálmar Þór Ingimarsson
ráðgjafi var fæddur í
Reykjavík 15. desember 1951.
Hann lést á Landsjntalanum 21.
maí síðastliðinn. Utfðr hans fór
fram frá Dómkirkjunni þriðju-
daginn 31. maí.
ÞEGAR vágestur hefur eitt sinn
barið að dyrum kemur viss beygur
að aðstandendum og allir biðja
þess í hljóði að hann hverfi fyrir
fullt og allt. Læknavísindin vinna
sigur, allir anda léttara, en samt
bíður lítil meinsemd þess að skjóta
aftur rótum á afar viðkvæmum
stað. Henni tekst það og henni
tekst líka að gegnsýra heilan lík-
ama, þrátt fyrir alla tækni og allar
fyrirbænir, svo ekkert verður við
ráðið.
, Palli okkar er allur. Þessi góðvilj-
aði og ljúfi drengur er horfinn úr
þessu jarðlífí.
Paili var maður íhyglinnar og
rólyndisins. Hann hafði mikinn
áhuga á síbreytileik mannlegs eðl-
is, og honum var ekkert óviðkom-
andi í þeim efnum. Hann gat sökkt
sér niður í pælingar og þegar hann
var að nálgast kjarnann, þá færðist
gleðisvipur yfír andlitið og stóru
augun hans stækkuðu ennþá meira.
Hann fór vel með þessa hluti, út-
hrópaði þá ekki, en notaði þá að-
eins til frekari skilnings á mann-
fólkinu.
Nú á tímum leita margir upp-
runans og stór ættarmót eru hald-
in. Við Palli eigum bæði ættir að
rekja til Óspaksstaðasels í Hrúta-
firði. Þangað er um tveggja klukku-
stunda gangur frá Óspaksstöðum.
Við systkinin steðjuðum eitt sinn
þangað ásamt fjölskyldum okkar,
settumst á tóftabrotin og bróðir
okkar kom öllum á óvart, dró upp
farsíma og hringdi í ættmóðurina
fyrir sunnan!
En ári síðar lagði Palli léið sína
í Hrútaijörðinn, rölti þessa sömu
leið einn síns liðs, settist á tófta-
brotin og lét hugann reika til ætt-
feðra og ættmæðra okkar, sem
börðust þarna áfram við erfíða lífs-
afkomu og mikið heilsuleysi. Jónas
Einarsson frændi okkar hefur
skráð niður: Minningar frá Óspaks-
staðaseli, rit sem er okkur öllum
kært, og verður dýrmætara fyrir
komandi kynslóðir.
Þar er til stór mynd af Ingi-
björgu Pálsdóttur, langömmu okk-
ar með börnin sín tólf í litlum spor-
öskjulögðum myndum í kring um
sig. Pálína Björnsdóttir, amma okk-
ar sker sig nokkuð úr, því hin sitja
prúðbúin og vel greidd, en hár
hennar er fremur strítt og stendur
út í loftið. Ég hafði alltaf verið
hálf hissa á þessu, en Palli frændi
tók miklu ástfóstri við þessa mynd,
hann skynjaði frumkraftinn í kon-
unni og fannst svipurinn svo skond-
inn á henni. Því miður kynntumst
við henni aldrei, en Einar afí okkar
bjó sín síðustu æviár á Borðeyri
og þangað lágu oft leiðir.
Palli bjó við mikið ástríki á heim-
ili foreldra sinna, Möttu og Ingi-
mars á Bugðulæknum. Fyrir tæp-
um sex árum giftist hann Hildi
MINIMINGAR
Jónsdóttur, mikilli mannkostakonu
og eignaðist með henni soninn Erl-
ing og annaðist einnig dótturina
Rögnu.
Það er sárt til þess að hugsa og
maður, sem var horfínn frá óreglu,
virtur í starfi, búinn að finna sér
vænan lífsförunaut, eignast af-
kvæmi, þau búin að búa sér menn-
ingarlegt heimili, að hann skuli í
blóma lífs síns þurfa að kveðja
þetta jarðlíf.
Palli, Hildur og foreldrar Palla
hafa sýnt mikinn kjark og dugnað
í þessu veikindastríði. Systir Palla,
Gunna Kata og eiginmaður hennar
komu langan veg, eða alla leið frá
Ástralíu til að vera í samvistum
við Palla. Þau náðu aðeins að vera
með honum í tvær klukkustundir,
en þá gripu æðri máttarvöld í taum-
ana. Samt eru þau þakklát, því
ekki mátti skeika einum degi.
Elsku Hildur, Ragna og Erling-
ur, Matta og Ingimar, Gunna og
Jóhanna, ættingjar, venslafólk og
vinir. Guð gefí okkur öllum styrk
til að ganga í gegnum þessar
þrengingar. Við minnumst góðvild-
ar og hjartagæsku Palla og látum
þá eiginleika þjappa okkur saman
og vísa okkur áfram veginn.
Marsibil Ólafsdóttir.
Það var komið fram yfir mið-
nætti. Hann sat þarna í gluggakist-
unni frammi í dimmum ganginum,
dálítið slompaður, skeggjaður í
úlpu með fangið fullt af blómum
sem greinilega voru fengin úr garð-
inum fyrir utan húsið eða þá ein-
hvetjum öðrum garði. Ég held að
hann hafí verið álíka skelkaður og
ég þegar dyrnar oppnuðust. Við
störðum hvor á annan litla stund
án þess að koma upp orði. Hann
varð fyrri til.
Ég ætlaði bara að bjóða ykkur
velkomin í húsið, átti Ieið framhjá.
Guð minn góður, hvað höfðum við
nú fengið yfír okkur? Var þetta
ekki sonur þeirra á efri hæðinni,
við höfðum bara heyrt að hann
væri til? Sigga var komin framúr
til að sjá hvað um væri að vera,
hún ríghélt í handlegginn á mér,
því næturheimsóknir voru ekki
daglegt brauð í okkar húsum. Mað-
urinn stóð upp úr gluggakistunni,
rétti fram blómvöndinn og kynnti
sig.
Ég heiti Pálmar og bý hér uppi.
Ég tek við blómunum, veit ekki
hvor á meira í þeim, ég eða hann.
Maðurinn sem kynnti sig sem
Pálmar stóð nú í ljósinu innan úr
íbúðinni og nú sá ég hann skýrt
og það sem einkenndi hann mest,
augun. Hann horfði beint í augun
á mér og þó maðurinn væri slomp-
aður duldi það ekki forvitnina í
þessum augum, ekki áreitna for-
vitni heldur heilbrigða forvitni, að
minnsta kosti er það seinni tíma
túlkun mín. Ég sá það alveg á
honum að eitt „halló“ var ekki nóg
svo ég bauð honum inn með hálfum
hug, sem ég sjálfsagt hefði aldrei
gert ef ég væri ekki næturhrafn
sjálfur. Þetta voru fyrstu kynni
okkar af Palla fyrir 13 árum þegar
við vorum nýflutt á hæðina fyrir
neðan Ingimar og Möttu og þessi
stund var einhverju hlaðin sem
aldrei hverfur okkur Siggu úr
minni. Þessi heimsókn var svo út
úr korti sem hugsast gat fyrir mig
að minnsta kosti og enn þá frekar
fyrir konuna mína. En þessi óvænta
næturheimsókn varð upphafíð að
ævarandi vináttu og hafði sína
þýðingu 'fyrir vináttu sem tókst
með okkur hjónum og Ingimar og
Möttu sem þróaðist í að verða eins
og góð fjölskyldubönd. Það var
setið lengi og rabbað i raun eins
og við hefðum oft spjallað saman
áður, og sem síðar var oft endur-
tekið bæði í eldhúskróknum „niðri“
eða á „efri hæðinni" heima á
Bugðulæk. Okkur varð strax ljóst
að þessi óvænti gestur var greindur
og ákaflega þægilegur maður sem
var gaman að ræða við.
Ég skynjaði það síðar að Palli
var þó engan veginn ánægður með
sjálfan sig og tilveruna. Hann hafði
áhuga á að mennta sig en ein-
hverra hluta vegna höfðu allar
áætlanir um það farið í vaskinn.
Unglingsárin höfðu verið fremur
erfið og ekkert varð úr frekari
skólagöngu fyrr en hann komst á
samning í bólstrun, starf sem ég
hef grun um að hann hafi ekki
verið sáttur við, þó að hann léti
það aldrei beint í ljós. Hann stofn-
aði ekki fjölskyldu en lifði fremur
„glöðu“ ungkarlalífi. En þetta líf-
erni átti engan veginn við hann.
Ég kynnist Palla á þeim árum sem
mikið er að bijótast um í honum og
í raun verð ég vitni að því, svona
í ijaríægð, hvernig Palla verður það
smám saman ljóst að algjör kú-
vending á lífí hans er eina leiðin
til að höndla hamingjuna. Og þessa
kúvendingu tók hann. Hann fór í
meðferð og tók sjálfan sig taki í
alla staði. Það má segja að Palli
hafí hreinsað til. Sjaldan hef ég séð
mann þroskast áþreifanlegar en
hann og fáa læra svo mikið af eig-
in reynslu og kunna að beita henni,
úr rótlausum manni í það að verða
heilsteyptur, alvörugefínn, ábyrgð-
arfulíur maður. í gegnum kúvend-
inguna varðveitti hann fínustu
kosti sína og þroskaði með sér aðra.
Það líf sem hann hafði lifað varð
lærdómsríkur skóli, prologus að lífí-
þroskaðs manns. Greind hans og
einstök mannþekking fékk nú að
njóta sín.
Palli varð ' fljótlega meðferðar-
fulltrúi hjá SÁÁ. Þetta starf kemst
næst því sem ég hefði getað hugs-
að mér Palla starfa við. Ég hefði
getað hugsað mér hann sem sál-
fræðing því það var hann í eðli sínu.
Hann hafði ótrúlega innsýn í annað
fólk og var fljótur að átta sig á
aðstæðum. Það einkenndi Palla að
hann „las“ gerðir og orð fólks,
hafði vald á að túlka og fara undir
yfirborðið á því sem fólk sagði og
gerði og hann sá ekki bara vanda-
málin heldur líka kostina, mögu-
leikana og ekki síst kómísku hlið-
arnar á vandamálunum, því oft
klæðir fólk tilfinningar sínar í hinn
skringilegasta grímubúning. Hann
umgekkst þó tilfinningar fólks með
fullri virðingu og tók þær alvar-
lega. Þetta gilti bæði um börn og
fullorðna. Palli hafði sem sagt
flesta eiginleika góðs mannþekkj-
ara. Þetta eru eiginleikar sem fólk
læðist ekki með heldur þroskar með
sér. Sumt kemur í uppeldinu, sér-
staklega sá þáttur að láta sér annt
um annað fólk. Það hefur Palli
fengið í ríkum mæli frá foreldrum
sínum, Ingimar og Möttu. Huguls-
amari og betri manneksjur en þau
eru vandfundnar. Sumt öðlast mað-
ur gegnum lestur á góðum bók-
menntum og þann áhuga hafði
Palli aHan þann tíma sem ég þekkti
hann. Palli las nánast allt, en fagur-
bókmenntir höfðuðu þó meira til
hans en annað. Sumt öðlast maður
af sinni eigin persónu, átökum við
sjálfan sig, sinn eigin breyskleika,
sjálfskoðun og sjálfskilning. Þá
baráttu heyr flest fólk en af misj-
öfnum heiðarleika, með misjöfnum
árangri. Palli var heiðarlegur í sinni
baráttu og uppskar í samræmi við
það.
Það er þess vegna enn sárara
að Palli skyldi verða veikur einmitt
þegar hann hafði opnað allar gátt-
ir út í nýja framtíð. Fráfall hans
veldur okkur Siggu og börnunum
djúpum harmi. Við söknum góðs
vinar og manneskju. Við fínnum
til innilegrar samúðar með vinum
okkar heima á Bugðulæk og Hildi
og Erling litla og hefðum viljað
geta verið þeim nærri nú og stutt
þau í sorg þeirra.
Minningin um Palla mun lifa og
ylja um leið og hún nærir sáran
söknuðinn.
Ilaukur og Sigríður.
Til Palla
Dauðinn kemur fyrr eða síðar.
Stundum kemur hann aðeins fyrr.
Þú gafst mér allt sem ég þurfti,
vinskap þinn og hlýju. Ég man að
ég hljóp upp þegar ég heyrði að
þú varst kominn heim. Ég hljóp
upp í faðm þinn og þú sagðir að
ég væri þitt Unubam. Ég kom oft
+
Maðurinn minn og faðir okkar,
HALLGRÍMUR KRISTINSSON,
Kópavogsbraut 72,
Kópavogi,
varð bráðkvaddur að kvöldi 1. júní.
Ágústa Björnsdóttir,
Kristinn Logi Hallgrímsson,
Björn Þór Hallgrímsson.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og langamma,
ÓLAFÍA BJARNADÓTTIR
frá Ólafshúsum,
Vestmannaeyjum,
andaðist í Sjúkrahúsi Vestmannaeyja 1. júní sl.
Bjarney Erlendsdóttir, Gísli Grímsson,
Victor Úraniusson, Hulda Jensdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Kær móðir, tengdamóðir, amma og langamma,
INGIBJÖRG LAXDAL,
lést 25. maí á hjúkrunarheimilinu Skjóli.
Útför hennar hefur farið fram.
Sérstakar þakkir til starfsfólks 3. hæðar Skjóls.
Þröstur Laxdal, Edda G. Laxdal,
Þyri Laxdal, Trausti Ríkarðsson,
Bernharð Laxdal, Anna B. Laxdal,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og vinarhug við andlát og
útför móður okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MARGRÉTAR J. LILLIENDAHL.
Gústaf Lilliendahl, Anna Maria Lilliendahl,
Jónas Rafn Lilliendahl, Margrét Katrín Erlingsdóttir,
Atli Lilliendahl, Inge Heinrich,
Margrét Lilliendahl, Helgi E. Kristjánsson
og langömmubörn.
og settist á hné þín. Þú þurftir
ekki að segja neitt, ég elskaði að
sitja þarna hjá þér.
En svo varðst þú veikur og áttir
bágt. Það er óréttlæti lífsins. Þú
komst og þú fórst fljótt, en þú ert
maður sem enginn gleymir.
Takk, góði Guð fyrir að hann
fær að hvíla í friði hjá þér. Og ég
vona, Palli minn, að við sjáumst
þar. Takk fyrir allt sem þú gafst
mér, það mun ég ætíð vernda innst
inni.
Una.
Palli frændi minn er látinn. 21.
maí sl. tengi ég gleði og sorg.
Þann dag skein sólin sem skærast
á Seyðisfirði. Langþráðum áfanga
í lífí mínu var náð. Brosandi var
ég að hlaupa út í vorið. Þá hringir
móðir mín og segir mér að Palli
sé við það að skilja við. Á einu
andartaki fyllisL hugur minn af
vanmetakennd og sorg.
Þegar við vorum börn þá var
mikill samgangur á milli heimila
okkar. Það var farið í hefðbundin
boð, tilfallandi heimsóknir eða í
ferðalög saman. Oftast fórum við
norður í Hrútafjörð, en þar liggja
okkar sameiginlegu rætur.
Yfirleitt var líf og fjör í Bugðu-
læknum, spjallað, hlegið og mikið
sungið. Samt var það svo að eftir
smátíma drógum við Palli okkur í
hlé og fórum inn í herbergið hans.
Þar spiluðum við, töluðum, sungum
eða bara þögðum. Bæði erum við
þannig gerð að orð eru stundum
óþörf. Það var á þessum árum sem
á milli okkar myndaðist sú vináttu-
taug sem aldrei slitnaði. Þá var
Palli einn af föstu punktunum í
lífi mínu og mér fannst fráleitt að
hugsa mér lífið án náinna sam-
skipta við hann. í mínum huga er
og verður hann Palli frændi. Ég
verð alltaf örlítið undrandi þegar
ég heyri talað um hann sem Pálm-
ar Þór og hugsa hvort örugglega
sé átt við sama manninn.
Þó fór það svo að eftir að við
urðum fullorðin þá rofnaði sam-
bandið. Ég flutti austur á Seyðis-
fjörð og Palli þurfti sinn tíma til
að finna fótfestu í lífinu. Alltaf
vissi ég af honum, hvað hann starf-
aði, þegar hann fór í áfengismeð-
ferð, er hann veiktist, þegar hann
hitti Hildi og er þau eignuðust
drenginn sinn.
Fyrir tveimur árum hittumst við
óvænt. Fann ég þá um leið fyrir
gömlu vináttunni og hlýjunni í
framkomu hans. Síðan höfðum við
slitrótt samband og er ég óendan-
lega þakklát fyrir það.
Gott fannst mér að leita til hans
sem fagmanns, en það gerði ég
talsvert bæði sem ættingi og í
tengslum við starf mitt. Hann var
fljótur að greina kjarnann frá
hisminu og gat jafnvel verið óþægi-
lega hreinskilinn. Mildin var á sín-
um stað og stutt í kímnina. Þegar
ég sit og skrifa þessi minningabrot
þá finnst mér ég heyra í honum
því hann hafði sérstakan málróm
með þannig hrynjandi að maður
fór ósjálfrátt að hlusta á hann.
Ég heimsótti Palla um páskana
og duldist þá ekki hvað af honum
var dregið. Æðruleysið, vonin og
baráttuþrekið voru á sínum stað.
Gaman var að finna hinn stöðuga
áhuga sem hann hafði á fólki bæði
lífs og liðnu.
Eitt það síðasta sem hann sagði
við mig var að hann ætlaði að vinna
veikindastríðið því hann þyrfti að
styðja pg leiðbeina Erling Atla í
lífínu. Ég er þess fullviss að Palli
leiðir hann á sinn hátt enda þótt
handleiðslan sé ekki jafn áþreifan-
leg og hann hefði viljað.
Kæra Hildur, börn, foreldrar og
systur. Megi algóður Guð styrkja
ykkur og styðja í sorg ykkar.
Hvíl í friði, Palli frændi minn.
Sigrún Ólafsdóttir.
Fleiri minningargreinar um
Pálmar Þór Ingimarsson
bíða birtingar og munu birt-
ast í blaðinu næstu daga.