Morgunblaðið - 03.12.1994, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 1994 41,
ÞORBERGUR
BJARNASON
+ Þorbergur
Bjarnason
fæddist í Efri-Ey í
Meðallandi 4. maí
1902. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu á Klausturhól-
um á Kirkjubæjar-
klaustri 22. nóv-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Bjarni Mar-
kússon, f. 1870, d.
1909, og Vilborg
Bjamadóttir, f.
1872, d. 1944. Þor-
bergur var níundi í
hópi 14 systkina, og em tvær
systra hans á lífi: Þorgerður,
f. 1905, og Guðrún f. 1907. Hin
hétu: Runólfur, f. 1893 (hálf-
bróðir samfeðra); Markús, f.
1895; Guðni, f. 1896; Ingiberg-
ur, f. 1897; Þorgerður, f. 1898;
Bjarai, f. 1900; Guðjón, f. 1901;
Júlíus, f. 1903; Guðfríður, f.
1904; Guðrún, f. 1906; og
Bjarni, f. 1909. 5. nóvember
1927 kvæntist Þorbergur Guð-
laugu Mörtu Gísladóttur, f. 4.
september 1903 í Norðurlyá-
leigu í Álftaveri, d. 2. septem-
ber 1989, dóttur Gísla Magnús-
sonar, bónda og hreppstjóra
jtar, og Þóm Brynjólfsdóttur.
Arið 1928 hófu þau búskap I
Hraunbæ i Álftaveri og bjuggu
þar alla sína búskapartíð. Börn
þeirra Hraunbæjarhjóna eru:
1) Þóra, f. 1927, húsfreyja í
Bólstað og Vík, maður hennar
var Hjálmar Böð-
varsson, látinn fyr-
ir fáum ámm. 2)
Bjarni, f. 1928,
bóndi í Hraunbæ,
ógiftur. 3) Gísli
Guðni, f. 1929, bif-
vélavirki, starfs-
maður Vegagerðar
ríkisins, eiginkona
Sigurbjörg Val-
mundsdóttir, kenn-
ari. 4) Vilhjálmur
Þór, f. 1931, d.
1992, verslunar-
maður, var kvænt-
ur Maríu Henley.
Var áður kvæntur Ingibjörgu
Jóhannsdóttur, en þau skildu.
5) Guðrún Erla, f. 1933, mat-
ráðskona í Skógum, gift undir-
rituðum. 6) Einar og 7) Fjóla,
f. 1934. Einar var lengi bóndi
á Gilsbakka í Oxarfirði, en er
nú starfsmaður fiskeldisstöðv-
ar þar í nágrenni. Kona hans,
Arnþrúður Halldórsdóttir, lést
í haust. Fjóla er húsfreyja á
Kirkjubæjarklaustri. Maður
hennar er Ásgeir P. Jónsson,
fyrram bóndi og bifreiðar-
sljóri. 8) Guðlaug, f. 1935, hús-
freyja í Skaftárdal og Kirkju-
bæjarklaustri, gift Böðvari
Kristjánssyni, fyrmm bónda,
nú starfsmanni Skaftárhrepps.
9) Jón Þór, f. 1937, lögreglu-
varðstjóri, starfsmaður í stjórn-
arráði íslands, eiginkona hans
er Margrét Guðmundsdóttir.
10) Anna Sigríður, f. 1938, hús-
KRISTÍN
PÉTURSDÓTTIR
-I- Kristín Péturs-
■ dóttir var fædd
í Engidal í Skutuls-
firði 24. maí 1931.
Hún lést á Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á
ísafirði 23. nóvem-
ber síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Guð-
munda Katarínus-
dóttir frá Arnardal
og Pétur Jónatans-
son frá Engidal.
Hún var elst fjög-
urra dætra þeirra
hjóna, næst var Sól-
veig (látin), Gerða og Katrín.
Kristín giftist 1. janúar 1954
Gunnari Hjartarsyni frá
ísafirði, d. 10. mars 1993. Sonur
þeirra er Gunnar Þór vélstjóri,
kona hans er Kolbrún Bjarna-
dóttir frá Þingeyri og eiga þau
einn son, Pétur Þór. Þau búa á
ísafirði. Útför Kristínar fer
fram frá ísafjarðarkapellu í
dag.
ELSKU Dídí mín, það er svo margt
sem við áttum eftir að tala saman
því við höfðum óþijótandi umræðu-
efni enda tengdar í rúm 40 ár og
þó þekktumst við áður í gagnfræða-
skólanum. Þangað komum við báð-
ar úr sveitinni á ísafirði, þú úr
Engidal, en ég norðan úr Sléttu-
hreppi. Ég man hvað við vorum
feimnar við hinar stelp-
umar. Síðan skildi leið-
ir um tíma en við
tengdumst svo með því
að giftast bræðrum. Þú
varst mjög ung þegar
þú valdir þér lífsföru-
naut. Svo eignuðumst
við börnin okkar og
bjuggum nær allan
tímann í sömu blokk-
inni. Einnig unnum við
saman í mörg ár í
„N orðurtanganum".
Manstu hvað tengda-
mömmu okkar fannst
skrítið þegar hún fékk
tengdadætumar, sem báðar vom
með gælunöfn sem byijuðu á „D“.
Hún sjálf var Dódó, þú Dídí og ég
Dúddý, auk allra sem tengdust
henni með „D“ í gælunafni. Það
var gaman í haust þegar við ásamt
Kristínu frænku minni fórum inn í
Djúpmannabúð eina helgi. Þó það
skyggði á hvað þú varst veik þá
var það ekki látið aftra för. Það
varð síðasta ökuferð þín undir stýri.
Fyrir rúmi ári gekkst ég undir
hjartaaðgerð og þá varst þú svo
slegin, elsku vina mín, en ég ekki
kviðin. Nú er ég búin að vita hvern-
ig þér hefur liðið, því síðan þú fórst
suður til læknis í vor hefur mér lið-
ið eins, en það veit guð að þó þú
segðir mér hver útkoman var eftir
þá ferð, hélt ég að guð mundi lofa
þér að fá að sjá og njóta litlu sólar-
geislanna sem von er á hjá Gunn-
MINNINGAR
freyja í Austurhlíð, eiginmaður
Guðgeir Sumarliðason. Anna
var áður gift Sigurði Jónssyni,
en þau skildu. 11) Guðrún, f.
1941, húsfrú, gift Methúsalem
Björassyni húsasmíðameistara
frá Svinabökkum í Vopnafirði.
12) Kjartan, f. 1944, húsasmið-
ur í Neskaupstað, giftur Ástu
Hjaltadóttur sjúkraliða. 13)
Sigurveig Jóna, f. 1945, matr-
áðskona á Hvolsvelli, gift Krist-
jáni Hálfdanarsyni verslunar-
stjóra. 14) Ein dóttir þeirra
þjóna fæddist andvana. Afkom-
endur þeirra Hraunbæjarhjóna
era 153. Útför Þorbergs fer
fram frá Þykkvabæjarklaust-
urskirkju í Álftaveri í dag.
Mínir vinir fara Qöld
feigðin þessa heimtar köld.
Ég kem eftir, kannski í kvöld
með btynju slitna, sundrað sverð og syndagjöld.
í haust var 41 ár síðan fundum
okkar Þorbergs bar saman í fýrsta
sinn. Þann dag trúlofaðist ég Guð-
rúnu Erlu, dóttur hans. Þá var snjór
og ófærð enda þótt nokkrir dagar
væru eftir af septembermánuði.
Mér féll strax einstaklega vel við
þessa mannmörgu fjölskyldu.
Systkinin í Hraunbæ tóku mér eins
og ég væri einn úr þeirra hópi.
Sama máli gegndi um þau hjónin,
Þorberg og Guðlaugu.
Þorbergur var einstakur maður.
Ég get ekki stillt mig um að segja
hér smá sögu, því til sönnunar. Elsti
sonur okkar Erlu var í mörg ár í
sveit hjá afa og ömmu í Hraunbæ.
Aldrei tók Þorbergur bílpróf enda
tekinn að eldast þegar bíll kom þar
á bæ og nógir um boðið ef ökumann
vantaði. Þó greip hann í jeppann
öðru hvom ef þess þurfti. Eitt sinn
ók hann austan úr mýri. Farþegar
hans að þessu sinni voru tveir afa-
strákar, annar þeirra Eyvindur, son-
ur okkar. Eitthvað höfðu þeir við
ökulag afa síns að athuga og varð
Þorbergur þess var. En hinum tókst
að leyna hlátri sínum en átti þó
upptökin. Þorbergur stoppaði, tók
stráksa, lét hann við vegkantinn og
ók svo áfram. Eyvindur sagði þessa
sögu löngu síðar. Þessi refsing varð
honum eftirminnilegri en flenging
eða skammir sem ég og flestir hefðu
sjálfsagt gripið til við þessar aðstæð-
ur. Þorbergi var ekkert um það gef-
ið að sagan væri sögð, sjálfsagt
vegna þess að honum þótt miður
að hafa skipt skapi. Sagan sýnir þó
í hnotskum, að aðgát skal höfð í
nærvem sálar.
Þorbergur sonur okkar var lengi
sumarstrákur í Hraunbæ. Veit ég
að kvöldstundirnar, þegar hann
aðstoðaði afa sinn við mjaltirnar,
em honum ógleymanlegar í minn-
ingunni.
Eftir að Guðlaug kona hans dó,
dvaldi hann um stund hjá okkur
hjónum. Get ég ekki stillt mig um
að skrá örstutta frásögn sem lýsir
honum vel. Ég hafði aðstoðað þjóð-
kunnan mann lítið eitt við samningu
bókar. Haustið sem hún kom út
knúði hann eitt sinn dyra hjá mér.
Var erindi hans að gefa mér bók-
ina. Við drukkum kaffi i eldhúsinu
hjá Erlu. Þorbergur blaðaði í bók-
inni og þótti að vonum mikið til
hennar kona, rétti hana síðan til
höfundar og sagði eitthvað á þessa
leið: „Það er nú ekki af því að mér
komi það við, en mikið held ég að
Albert hefði meira gaman af að
eiga þessa fallegu bók, ef hún væri
árituð af þér.“ Rithöfundurinn
baðst afsökunar, tók við bókinni og
áritaði hana. Þorbergur gat sér rétt
til um það. Áritun höfundar var
mér mikils virði enda bók þessi í
sérstöku uppáhaldi hjá mér æ síðan.
Almenn bústörf til sveita bjóða
ekki upp á sérstaka snyrtimennsku^-
fremur en önnur erfiðisvinna en
aldrei minnist ég þess að á Þor-
bergi sæi hrukka eða óhreinindi og
þegar hann hafði klætt sig í köfl-
óttu sparifötin og var kominn í
svarta frakkann sinn og setti upp
hattinn, var hann líkari erlendum
tignarmanni en íslenskum bónda.
Á síðari árum las Þorbergur all-
mikið meðan honum entist heilsa
til, gjarnan upphátt ef hann gat á
þann hátt stytt einhverjum stundir.
Þorbergur í Hraunbæ var ágætur
söngmaður. Man ég vel hversu^r
söngur þeirra Álftveringa við
kirkjulegar afhafnir hreif mig. Skal
þar fyrst nefna Norðurhjáleigu-
bræður, Böðvar og Júlíus, Ásgeir
og Jón Gunnar í Jórvík, Hjört á
Heijólfsstöðum, Þorberg í Hraunbæ
og fleiri. Þar í sveit sungu aðeins
karlar. Veit ég að margir muna
eftir tvöföldum karlakvartetti
þeirra Norðurhjáleigubræðra í út-
varpinu hér á árum áður. Oft hef
ég hugsað til þess hvers vegna
systkinin í Hraunbæ iðkuðu ekki
söng til jafns við frændur sína í
Norðurhjáleigu og helst komist á
þá skoðun að gagnrýni föður þeirra
hafí ráðið þar nokkuð um. Það
særði söngvitund hans ef byijandi
tók rangan tón og þá gátu orð fall-
ið sem ekki allir tóku. Þess skal þó
getið að mörg Hraunbæjarsystkina
er burtu fluttu eru góðir þátttak-
endur í söngkórum á þeirra slóðum.
Að leiðarlokum vil ég þakka Þor-
bergi einstök kynni. Þessi kveðjuorð
eru fátæklegri en honum hæfði.
Albert Jóhannsson.
ari Þór og Kolbrúnu á næsta ári,
en ég veit að þið Gunnar eruð hjá
þeim sem þið unnuð, því pú trúðir .
á annað líf.
Elsku Dídí mín, þú hefur verið
svo dugleg í veikindum þínum,
bjartsýn og glöð og jákvæð til
hinstu stundar, ákveðin í að lækna
þig sjálf með eigin orku, það hefur
þér tekist, en ekki þann veg sem
við héldum, heldur til annars til-
verustigs, laus við kvalir og veik-
indi. Þér hefur verið fagnað af
Gunnari, bömunum og fleirum þér
kærum þar. Þú vildir lifa því lífí sem
þú átti eftir lifandi og það gerðir
þú. Þó að leiðir okkar skilji um stund
þá ertu í hugum okkar allar stund-
ir. Elsku Dídí mín, við Helgi og
börnin okkar þökkum þér samfylgd-
ina af alhug og biðjum guð að
geyma þig og vemda eftirlifandi
fjölskyldu þína. Elsku Gunnar Þór,
Kolbrún og Pétur Þór, við vottum
ykkur innilegustu samúð og biðjum
guð að styrkja ykkur.
Guðný M. Einarsdóttir og
Helgi Hjartarson.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(V. Briem.)
Þegar mér barst sú fregna að
Dídí væri látin fylltist ég söknuði,
að vita til þess að samverustundir
okkar yrðu ekki fleiri. Margar góð-
ar stundir áttum við saman í Engi-
dal, dalnum hennar þar sem hún
fæddist og ólst upp og var henni
svo kær. Einn af föstum punktum
í tilverunni var að fara inn í Engid-
al með henni á vorin að þrífa hús-
ið, þvo gardínur og viðra allt, þá
var vorið komið í bæinn. í október
sl. dvaldi Linda dóttir mín hjá Dídí
frænku sinni í viku tíma á meðan
við vomm í Reykjavík og var dvölin
þar þeim báðum til ánægju og ynd-
isauka og pössuðu þær hvor aðra.
Dídí átti heima rétt hjá skólanum
og nutu dætur mínar Linda og
Gerða oft góðs af því, því Dídí átti
alltaf til brúna köku.
Þrátt fyrir veikindi henanr lét
hún ekkert stöðva sig, hún fór ak-
andi í sitt sumarfrí með Millu vin-
konu sinni, eins og þær vom búnar
að ákveða.
Við Pétur og dætur okkar þökk-
um þér fyrir allt sem þú gerðir fyr-
ir okkur og allar samvemstundim-
ar. Kæri Gunnar Þór, fjölskylda og
systur, góður guð styrki ykkur í
sorg ykkar. Guð geymi þig, Dídí
mín, ég kveð þig með orðum föður
þíns.
Við fjallahringinn fagra
þar festir huldan ból
og lítum við svo lægra
þar laukar vaxa’ á hól.
En sólin gyllir sæinn
og situr um hann vörð.
Við bjóðum henni’ í bæinn
og blessum Skutulsprð.
(Pétur Jónatansson)
Rebekka J. Pálsdóttir.
Þegar ég hugsa til baka til að
minnast vinkonu minnar man ég
bara eftir sólskinsstundum á björt-
um sumardögum. Allar minningar
em fallegar og góðar.
Minningarbrotin em mörg. Ég
og elsti sonur minn að fara upp á
loft að heimsækja Dídí og fá okkur
eina brúna með kremi. Skemmtilegt
spjall um bæjarlífið á ísafirði. Frá-
sagnir Didí af lífínu í sveitinni þeg-
ar hún var ung.
Dídí að hjálpa mér óreyndri ungri
móður með húshaldið, gefa mér góð
ráð t.d. um sultugerð, saumaskap,
baranuppeldi og margt fleira.
Við úti í garði að sumarlagi. Dídí
að dytta að en ég í sólbaði. Við á
leiðinni inn í Engidal á gula fólks-
vagninum. Yndislegar stundir sem
við áttum þar, fyrst þegar foreldrar
hennar vom lifandi og síðan þegar
Engidalur var orðinn nokkurskonar
sumarbústaður.
Stuttar ferðir í kringum ísafjörð,
þar sem Dídí þekkti allt og alla og
allir þekktu hana.
Beijaferðir að hausti, Dídí í stór-
ræðum í litla eldhúsinu sínu við
beijapressuna eða sláturgerð. Ég
opinmynnt horfandi á þetta undur
sem varð til í höndum hennar.
Vinskapur minn við Dídí var mér
mjög mikilvægur. Þegar ég kynnt-
ist henni var ég ung og óömgg
móðir fjarri ættingjum mínum. Hún
reyndist mér og fjölskyldu minni
sem besti vinur. Hún var góð kona
sem vildi öllum vel og var alltaf
tilbúin til aðstoðar.
Nú þegar Dídí er farin em fáir
eftir til að heimsækja þegar ég og
fjölskylda mín komum til ísafjarð-
ar, en heimsókn til Dídíar var einn
af föstum punktum í ísafjarðarferð-
um okkar. Þó að langt liði milli
þess sem við hittumst var alitaf
eins og við hefðum hist í gær.
Kæri Gunnar Þór, Kolbrún og
Pétur. Við sendum ykkur innilegar
samúðarkveðjur. En minningin um
góða mömmu, tengdamömmu og
ömmu mun lifa með ykkur.
Áslaug Jóhannsdóttir
og fjölskylda.
Full búð af nýjum vörum!
~ " t habitat
Opið laugardag frá kl. 10.00 til 18.00
og sunnudag frá kl. 13.00 til 17.00