Morgunblaðið - 03.12.1994, Side 44

44 LAUGARDAGUR 3. DESEMBER 1994
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+ Ingveldur Eyj-
ólfsdóttir, eða
Inga eins og hún
var alltaf kölluð,
var fædd á Hvoli í
Mýrdal 22. febrúar
1907. Hún lést á
heimili sínu í dval-
arheimilinu Hjalla-
túni í Vík í Mýrdal
22. nóvember síð-
astliðinn. Foreldrar
hennar voru Eyjólf-
ur Guðmundsson
bóndi og rithöfund-
ur og Amþrúður
Guðjónsdóttir kona
hans og var hún næstelst fimm
systkina. Hin eru: Anna Rósa,
f. 1905, d. 1991, Steinunn, f.
1910, d. 1979, Guðmundur, f.
1912, búsettur á Hvoli, og Sig-
urður, f. 1915, einnig búsettur
á Hvoli. Ingveldur giftist Daníel
Guðbrandssyni frá Loftsölum,
f. 5. 12. 1906, d. 1964. Þau ætt-
leiddu tvær systur, Elínu Am-
þrúði, f. 1948, og Huldu, f. 1951,
og ólu upp sem sinn son Sævar
Sæmundsson. Útför Ingveldar
fer fram frá Skeiðflatarkirkju
í dag.
INGA ólst upp á Hvoli á mann-
mörgu heimili og í samheldnum
systkinahópi. Á þeim tíma voru
bömin snemma sett til verka og fór
Inga ekki varhluta af því fremur
en aðrir. En þó alltaf væri nóg að
gera gafst samt tími til leikja og
hafa margar sögur af leikjum og
glensi þeirra systkina lifað gegnum
tíðina og það væri synd að segja
að það hafi ekki oft verið glatt á
hjalla í hópnum. Inga var fjóra vet-
ur í bamaskólanum í Litla-Hvammi
og sextán ára var hún send til org-
elnáms hjá Margréti Þorsteinsdótt-
ur í Vík, þegar vantaði organista
við Skeiðflatarkirkju og seinna sótti
hún námskeið fyrir organista hjá
Páli ísólfssyni í Reykjavík. Seytján
ára gömul tók Inga við starfi organ-
ista við Skeiðflatarkirkju og gegndi
því allt til ársins 1946 þegar hún
flutti úr sókninni. Inga var mikið í
félagsmálum á yngri árum og fylgdi
föður sínum oft á alls kyns fundi
og samkomur og um árabil var hún
formaður ungmennafélagsins Garð-
arshólma.
Þáttaskil verða í lífi Ingu þegar
hún gengur að eiga Daníel Guð-
brandsson. Fyrsta búskaparár sitt
vom þau á Hvoli og síðan tvö ár á
Loftsölum. Árið 1946 keyptu þau
jörðina Keriingardal í Mýrdal og
bjuggu þar til ársins
1960. Til sín í Kerling-
ardal tóku þau í fóstur
Sævar Sæmundsson
og ólst hann upp hjá
þeim eins og þeirra
eigin sonur. Þá ætt-
leiddu þau sem ung-
börn systurnar Elínu
Amþrúði og Huldu.
Þær alast upp í Kerl-
ingardal hjá foreldrum
sínum til 1960 en þá
flytur fjölskyldan að
Norðurgarði. Sumarið
1964 missir Inga eig-
inmann sinn eftir löng
og erfið veikindi og stendur þá ein
uppi með dætur sínar. Þær búa
áfram í Norðurgarði eitt ár eftir lát
Daníels en flytja þá búferlum að
Pétursey, þar sem Steinunn systir
Ingu bjó ásamt manni sínum Sigur-
jóni Árnasyni og bömum þeirra.
Þar átti Inga heimili þar til hún
flutti í Hjallatún, dvalarheimili aldr-
aðra í Vík, í ársbyijun 1984 og var
það heimili hennar til dánardags.
Dætur hennar fluttust báðar til
Reykjavíkur og stofnuðu þar heim-
ili og eru barnabörnin fimm og eitt
bamabarnabarn.
Búskaparárin í Kerlingardal vom
oft erfið, bærinn afskekktur og
Daníel heilsulítill. Inga þurfti oft
að sjá alfarið um búskapinn ásamt
börnunum og einnig vom oft börn
hjá henni að sumarlagi sem mörg
hver hafa haldið tryggð við hana
alia tíð. Þá hafa margir þeir sem
smöluðu afréttinn, oft í kalsaveðr-
um, haft á orði hversu gott var að
koma í kjötsúpuna hjá Ingu í Kerl-
ingardal að lokinni erfiðri smölun.
Reyndar þurfti ekki smölun til, þau
hjón Inga og Daníel vom ákaflega
gestrisin og vildu öllum gott gera.
Þrátt fyrir oft erfíðar stundir hélt
Inga léttu lundinni og var ætíð til-
búin í grín og glens. Hún var ein-
staklega orðheppin og aldrei stóð á
hnyttnum tilsvömm hjá henni, er
óhætt að segja að hún hafi oft ver-
ið hrókur alls fagnaðar í góðra vina
hópi. Inga var hörkudugleg, jafnt
til inni- og útiverka. Eftir að hún
brá búi og flutti að Pétursey var
hún alltaf tilbúin að rétta hjálpar-
hönd og dvaldi oft um lengri eða
skemmri tíma á bæjum þar sem illa
stóð á vegna veikinda eða annarra
hluta og gekk þar jafnt í útiverk
sem inni.
Eftir að Inga flutti í „Letigarð",
en það kallaði hún íbúðina sína í
Hjallatúni, vom ekki margar ferð-
irnar til Víkur sem ekki var litið inn
í „Letigarð" og spjallað yfir kaffí-
bolla í lengri eða skemmri tíma.
Víst fínnst okkur Víkin tómlegri
eftir og hætt við að okkur þyki
mikið vanta þegar við getum ekki
lengur litið inn til Ingu frænku.
Einnig er hætt við, nú þegar jólin
em í nánd, að það vanti mikið í
Pétursey og á Hvoli, þar sem Inga
dvaldi alltaf til skiptis um jól og
áramót og lífgaði ævinlega upp á
tilvemna þegar hún kom, eins og
hennar var vandi.
Eins og nafna hennar í Pétursey
sagði: „Mamma, hvemig verður
með jólin, það em engin jól fyrr en
frænka er komin.“
Elsku Ella, Hulda og fjölskyldur,
inniiegar samúðarkveðjur. Þið hafið
misst mikið en við getum huggað
okkur við að nú líður frænku vel
og vissulega var hún farin að hlakka
til samfundanna hinum megin.
Elsku Inga frænka, við þökkum
þér allar stundir sem við áttum með
þér. Guð blessi minningu þína.
Fjölskyldurnar á Hvoli
og í Pétursey.
Gott er sjúkum að sofa, þess
hafði hún föðursystir mín óskað í
veikindum sínum síðustu dagana.
Þó það sé huggun harmi gegn að
nú líður hún ekki lengur, þá er því
samfara sársauki og tregi en þann-
ig hefði hún síst viljað að sín væri
minnst því henni fylgdi ævinlega
hressandi andblær og deyfð var
henni fjarri skapi.
Ingveldur eða Inga eins og hún
var kölluð, ólst upp við alla algenga
sveitavinnu, hafði yndi af skepnum
og blómum og var röskleikakona.
Um tvítugt nam hún um nokkurra
mánaða skeið orgelleik hjá Páli
ísólfssyni í Reykjavík og var orgel-
leikari Skeiðflatarsóknar til ársins
1946 að hún fluttist að Kerlingar-
dal í Mýrdal, þá gift Daníel Guð-
brandssyni frá Loftsölum.
Árið 1960 fluttu þau Inga og
Daníel að Norðurgarði í Mýrdal og
þar lést Daníel árið 1964 en Inga
bjó þar til vorsins 1965 að hún flutti
að Pétursey með dæturnar til Stein-
unnar systur sinnar, en þar dvaldi
hún til ársins 1984 að hún flutti í
íbúð aldraðra í Vík.
Mér er í fersku minni þegar Inga
og Daníel bjuggu í Norðurgarði.
Öllum var fagnað af alúð og gest-
risni og meðan fullorðna fólkið sat
að spjalli lékum við systkinin okkur
við Ellu og Huldu og þáðum góð-
gerðir eftir ærslin hjá frænku. Hún
sýndi okkur bróðurbörnum sínum
mikinn áhuga og fylgdist með okk-
ur í leik og starfí. Hún var bók-
hneigð og minnug á atburði og
margar vísurnar og sögurnar fór
hún með fyrir mig á engjunum þeg-
ar við vorum að raka. Hennar yndi
var að gleðja og gefa og í sínum
búskap miðlaði hún öllum af gleði
sinni og gáska. Til hennar sóttu
margir í „Letigarðinn" í Vík, en það
kallaði hún íbúðina sína.
Hún frænka hverfur nú inn í ei-
lífðina og heldur til fundar við vin-
ina sína sem taka henni opnum
örmum og eflaust er hún tekin að
segja þeim ferðasöguna. Það rökk-
var seint í Norðurgarði, en ég trúi
því að andblærinn heima bjóði henni
góða nótt.
Arnþrúður.
Nú er okkar elskulega amma
farin. Við munum sakna hennar
mikið. Margs er að minnast þegar
hugsað er um ömmu, glaðlegt við-
mót, blíða og væntumþykja er eitt-
hvað sem geislaði frá henni, enda
átti hún hjörtu margra. Það var líka
svo skemmtilegt hvað hún var alltaf
bjartsýn og jákvæð og alltaf gat
hún séð spaugilegu hliðarnar á
málunum, þannig var amma.
Amma sem var svo „ömmuleg"
í útliti með sitt síða gráa hár sem
hún fléttaði í langa, langa fléttu
og svo vafði hún henni eins og kór-
ónu um höfuð sitt. Svo sat hún í
stólnum sínum og pijónaði vettlinga
í takt við stofuklukkuna. Amma var
líka þekkt fyrir sína glæsilegu vett-
linga sem hún var svo dugleg að
gefa öllum ættingjum og vinum,
þannig að við sem fengum þeirra
að njóta þurftum ekki að hafa
áhyggjur af kulda. Og þrátt fyrir
að sjónin hennar ömmu væri farin
að gefa sig lét hún það ekki aftra
sér frá að búa ýmsa hluti til, mála
á dúka og svuntur sem voru svo
listavel gerð, lesa dönsku blöðin sín
og skáldsögurnar og pijóna alveg
fram á síðustu daga.
Það er margs að minnast þegar
við vorum að fara í sveitina til
ömmu í Pétó. Því þá bjó amma í
Pétursey og upp frá því kölluðum
við hana alltaf ömmu í Pétó. Það
var alltaf svo spennandi að fara
austur, kynnast öllum dýrunum og
náttúrunni fara um sveitina og há-
punkturinn var svo að heimsækja
Dyrhólaey og fara niður í fjöru.
Og svo kom að því að amma flutti
til Víkur, á Dvalarheimilið þar, og
alltaf var jafn hlýlegt að koma
þangað, tifíð í klukkunni og klinkið
í pijónunum var enn á sínum stað.
Amma hafði mikla frásagnargleði
og hafði mjög gaman af því að segja
okkur sögur og auðvitað var kímni
hennar þó ekki langt undan. Þetta
voru sögur af öllu milli himins og
jarðar, til dæmis hvemig lífíð var
í gamla daga, af fólkinu í sveit-
inni, og hinu daglega amstri og svo
ekki síst af sjálfri sér.
Seinustu dagana sem hún lifði
hittum við hana. Þá talaði hún um
að vilja sofna sínum seinasta blundi.
Og nú hefur hún fengið hvíldina
sem hún var farin að þrá og er
horfin yfír móðuna miklu, en minn-
ing hennar mun ætíð lifa í hjörtum
okkar. Við þökkum góðum guði
fyrir að hafa fengið að njóta hennar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hjnn síðsta biund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
(V. Briem.)
Hafdís Ósk, Inga Dagmar
og Daníel.
Inga frænka mín er horfin sjón-
um okkar 87 ára gömul.
Inga var alveg sérstök kona og
gleymist aldrei þeim sem henni
kynntust. Með örfáum og fátækleg-
um orðum langar mig til að minn-
ast elskulegrar frænku minnar og
koma á framfæri aðdáun á dugnaði
og kærleika hennar. Ég minnist
þeirrar stundar þegar Daníel unn-
usti Ingu kom ríðandi í hlað að
Hvoli á sólheitum sumardegi til að
heimsækja unnustu sína og ræða
um framtíðaráform þeirra. væntan-
lega hefur ekki verið rætt um inn-
réttingar, utanlandsferð eða hvern-
ig húsgögn skyldi kaupa. Ég efa
ekki, að umræðuefnið hefur aðeins
snúist um bújörð í Mýrdalnum.
Ungu hjónin hófu búskap í Kerl-
ingardal, erfíðri jörð og húsakynni
á þann veg að taka þurfti til hönd-
unum svo að híbýli gætu talist.
Tóku þau Daníel til við húsbætur
og endurbætur í Kerlingardal.
Bráðlega voru þar öll hús endur-
bætt og hafist handa við búskap-
inn. Vegna veikinda Daníels kom
það að mestu í hlut Ingu að huga
að verkum bæði inni og úti sem
virtist vera henni létt. Eg heyrði
ekki Ingu kvarta um erfíðar að-
stæður, þvert á móti var hún góður
ráðgjafí með jákvæðar ráðleggingar
til annarra. í bókinni „Afí og
amma“ eftir Eyjólf föður Ingu, er
nöfnu hennar og langömmu þannig
lýst: „Á andlitinu var góðmennsku-
svipur, aðlaðandi, en öll framganga
ákveðin og sköruleg. Það var lík-
ast, sem geisla slægi á andlit henn-
ar, svo kom hún hreinlega fram,
að enginn veigraði sér við að segja
henni allan trúnað og leita hennar
ráða.“ Þannig var Inga mín á Hvoli
í mínum huga.
Árið 1960 fluttu þau hjón á mun
hægari jörð, Norðurgarð í Dyrhóla-
hverfí, og bjuggu þar í nokkur ár.
+
Ástkær sonur okkar,
KENNETH CHARLES
MEISSNER JR.
lést þann 30. nóvember.
Jaröarförin auglýst síðar.
Sigrún Linbergsdóttir,
Kenneth Charles Meissner,
Linda Alísa Meissner,
Svava Sólveig Svavarsdóttir.
Elsku sonur okkar og bróðir,
KRISTINN EGILSON,
Oddeyrargötu 36,
Akureyri,
sem lést á heimili sínu 26. nóvember,
verður jarösunginn frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 5. desember kl. 13.30.
Sveinbjörn Þ. Egilson, Sólveig Björk Kristinsdóttir,
og systkini hins látna.
INGVELDUR
EYJÓLFSDÓTTIR
Daníel andaðist þar árið 1965, 57
ára að aldri. Þegar dætur hennar
voru famar að heiman og Inga ein
eftir á bújörðinni fluttist hún til
systur sinnar, Steinunnar, að Pét-
ursey og þaðan til Víkur í íbúð fyr-
ir aldraða.
Ingveldur og Daníel vom hin
mestu mannkosta- og merkishjón.
Dætmm þeirra og öðmm skyld-
mennum sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur.
Hreinn Þ. Garðarsson.
Amma í Letigarði er látin og
fækkar þá sennilega ferðunum
austur í Mýrdal. Nokkmm dögum
áður en amma lést kom presturinn
í heimsókn. Um kvöldið sagði amma
við mig og mömmu að hann hefði
sagt við sig að hún skildi eftir sig
gullkom, það em orð að sönnu
nema hvað þessi gullkom em stór
og mörg. Ég hef átt margar yndis-
legar stundir með ömmu, bæði þeg-
ar ég bjó hjá henni í Letigarði eitt
sumarið og hennar síðustu daga.
Þegar við vomm að spila og alltaf
vann hún mig, ég var alveg viss
um að hún svindlaði en hún vildi
ekki samþykkja það. Það var alltaf
hægt að grínast í henni alveg til
síðasta dags. Ég spurði hana oft
hvort hún hefði nú ekki farið og
kíkt á strákana og ævinlega svar-
aði hún því til að þeir væm orðnir
of gamlir fyrir sig.
Alltaf voru allir velkomnir í Leti-
garð, alltaf svo vel tekið á móti
öllum. Ég held að það sé ekki til
sá maður, sem þekkti ömmu, sem
hafí ekki líkað vel við hana, það
var ekki annað hægt.
Amma var mjög vel lesin og ef
ég þurfti að vita eitthvað um ætt-
fræði eða bara hvað sem er þá vissi
amma það ævinlega. Amma sat
ævinlega í stólnum sínum við
gluggann og var að pijóna eða lesa.
Það em ekki ófáir vettlingarnir
sem hún hefur pijónað í gegnum
árin og alla gaf hún. Síðari árin var
hún farin að mála dúka sem em
alveg hrein listaverk af konu sem
alltaf hefur séð svo illa. Gaf hún
þá alla líka.
Þegar amma bjó í Pétursey var
ég þar í sveit í nokkur sumur og
vomm við þijár Ingveldarnar, til
að aðgreina okkur vorum við kallað-
ar stórveldur, sem átti mjög vel við
ömmu, miðveldur og litlaveldur.
Ég er fegin að hafa fengið að
vera hjá henni síðustu dagana og
vona að ég hafí nú getað snúist
eitthvað í kringum hana.
Leið þú mig i myrkri nauða,
mig þú leið, er sólin skín.
Leið þú mig í lífi’ og dauða,
leið mig, Guð, æ nær til þín.
(Jakob J. Smári)
Inga.
Núna verður skrítið að fara til
Víkur og vita til þess að engin
amma situr í stólnum sínum og er
að pijóna í Letigarði, en svo kallaði
hún íbúðina sína. Það nafn á mjög
vel við því alltaf þegar ég kom til
hennar færðist ró yfir mig og ég
varð svo afslöppuð. Ég held að ég
muni ekki eftir ömmu öðmvísi en
pijónandi eða lesandi þrátt fyrir
slæma sjón og það em ófáir vett-
lingar sem hún hefur gefíð mér.
Hún sótti alltaf reglulega föndur-
tíma á elliheimilinu og henni þótti
mjög gaman í þessum tímum og
það em mörg heimili sem dúkar
hennar prýða.
Amma hafði góða frásagnar-
hæfíleika og hún sagði mér oft sög-
ur úr fortíðinni og alltaf var jafn
gaman að hlusta á hana hvort sem
var á sögumar eða ættfræði sem
hún var einstaklega vel að sér í.
Það var alltaf stutt í grínið hjá
henni jafnvel á hennar síðustu
stundum.
Þegar amma var hjá okkur í
bænum var alltaf notalegt að koma
heim úr skólanum og heyra í henni
eða klinkið í pijónunum hennar því
það var allt of sjaldan sem hún var
hjá okkur.
Þegar ég var lítil hélt ég að allir
yrðu hjá mér þangað til að ég færi
sjálf í hina löngu ferð en svo, þegar