Morgunblaðið - 05.05.1995, Page 37

MORGUNBLAÐIÐ
FÖSTUDAGUR 5. MAÍ 1995 37 '
ÁSGEIR
GUÐJÓNSSON
+ Ásgeir Guðjóns-
son var fæddur
á Arnarnúpi i
Keldudal í Dýra-
firði 25. september
1905. Hann lést á
Hrafnistu 26. apríl
sl. Ásgeir var sjötta
barn Guðjóns Þor-
geirssonar, f. 13.
nóv. 1871, d. 22. maí
1957, og Elínborgar
Guðmundsdóttur, f.
30. sept. 1875, d. 22.
jan. 1959. Eftir lifa
Daðína Matthildur,
f. 30. des. 1903, og
Elínborg, f. 7. nóv. 1914. Látin
eru Guðbjörg Kristjana, f. 20.
ág. 1897, d. 31. des. 1989, Guð-
mundur Jón, f. 26. nóv. 1898,
d. 17. mars 1920, Jóhanna
Bjarney, f. 25. sept. 1900, d. 9.
ágúst 1989, Bjarni Þorvaldur
Stefán, f. 12. okt. 1901, d. 29.
okt. 1929, Margrét Ingibjörg,
f. 10. des. 1906, d. 27. des. 1970,
Þorgeir, f. 18. apríl 1908, d. 27.
janúar 1936, Guðmundur Örn,
f. 3. janúar 1909, d. 29. júní
1910, Arnfríður Guðný, f. 17.
27.
Kristján
Jón
f. 4.
jan. 1913,/I. 16. des.
1938, og Ásta Krist-
ín, f. 30. ágúst 1916,
d. 13. apríl sl. Ás-
geir kvæntist árið
1953, Sigríði Guð-
rúnu Magnúsdóttur,
f. 7. mars 1910, d.
7. okt 1980. Foreídr-
ar Sigríðar voru
séra Runólfur
Magnús Jónsson
prestur á Stað í
Aðalvík og Guðný Benedikts-
dóttir ljósmóðir. Ásgeir og Sig-
ríður Guðrún eignuðust einn
dreng, Runólf Magnús, við-
skiptafræðing hjá Olíufélaginu
hf., ESSO. Eiginkona hans er
Rósamunda Guðmundsdóttir
sjúkraliði og eiga þau þijú börn,
Sigríði, f. 30. sept. 1983, Önnu,
f. 4. okt. 1985, og Benedikt
Kristján, f. 16. nóv. 1989.
Ásgeir verður jarðsunginn
frá Grafavogskirkju í dag og
hefst athöfnin kl. 13.30.
HANN afi á Hrafnistu er dáinn.
Nú er enginn Svali til í litla ísskápn-
um eða súkkulaðistykki í skúff-
unni. Hann Geiri afi var alltaf svo
góður og fangið hans var alltaf svo
hlýtt og mjúkt. Þegar hann bjó hjá
okkur var svo gott að sofna í rúm-
inu hans þegar hann var búinn að
lesa bók og fara með bænimar úr
bænabók gamla biskupsins hans
Sigurbjörns með okkur. Geiri afi
fyrirgaf okur alltaf. Geiri keypti
„reiknið" handa Siggu þegar vasa-
tölvan hans pabba var í lífshættu
og seinna dúkkurúm fyrir Önnu og
bíl fyrir Benna. Afi varð reiður þeg-
ar hann sá hvemig margföldunar-
taflan sem við áttum að læra var
sett upp á nútíma vísu. Hvemig
áttu börnin að geta lært þetta? Af
hverju mátti ekki nota gamla lagið?
Nú er afi hjá Guði og þar er Sigga
amma, sem við sáum aldrei en hann
talaði svo oft um og sagði okkur
sögur af þeim. Fyrir utan faðirvorið
fór hann oftast með þessa bæn:
Vertu Guð faðir, faðir minn
í frelsarans Jesú nafni.
Hönd þín leiði mig út og inn
svo allri synd ég hafni.
Sigríður, Anna og
Benedikt Kristján.
í dag er til moldar borinn hér í
Reykjavík vinur minn og velgjörðar-
maður, Ásgeir Guðjónsson, sem mig
langar til að minnast með örfáum
línum.
Ég kynntist honum er hann
kvæntist föðursystur minni, Sigríði
Magnúsdóttur frá Stað í Aðalvík,
árið 1953. Allt frá því er ég um
tvítug að aldri fluttist til Reykjavík-
ur utan af landi bjó ég meira og
minna á heimili þeirra hjóna árum
saman. Alltaf var ég velkomin
þangað, hvort sem var að nóttu eða
degi og reyndust þau mér eins og
bestu foreldrar. Ástríkara hjóna-
bandi en þeirra hef ég ekki kynnst
um dagana. Mér er sérstaklega
minnisstætt að ég hélt mín fyrstu
jól utan foreldrahúsanna á heimili
þeirra. Hvergi hef ég vitað minna
tilstand fyrir jólin en þar, lítið sem
ekkert jólaglingur og stúss, en
hvergi hef ég fundið eins mikla jóla-
helgi og einmitt þar. Mér er næst
að halda að jólin hafi einfaldlega
alltaf verið þarna innan dyra og
ekkert þurft að gera nema að
kveikja á einu kerti eða svo til að
allt væri fullkomnað.
Geiri var togarasjómaður mikinn
hluta ævinnar, en hann var hættur
til sjós þegar ég kynntist honum
og farinn að vinna í landi. Ég kann
að nefna nokkur skip, sem hann
var á, en hann fór í sinn fyrsta
róður með föður sínum tíu ára gam-
all. Fimmtán ára gamall fór hann
á skútuna Fortunu frá ísafírði og
í tvö_ ár var hann á togaranum Otri
frá ísafirði. Hann var í nokkur ár
á togaranum Karlsefni frá Reykja-
vík.
Þegar heimsstyrjöldin síðari skall
á, árið 1939, var hann á togaranum
MINNINGAR
Hilmi frá Reykjavík. Hann sigldi
öll stríðsárin nánast hvern einasta
túr með því skipi til Fleetwood á
Englandi með aflann. Það hefur
ekki verið fyrir neina liðleskjur að
standa í slíku á þeim tíma, þegar
ógn og skelfing beið nár.ast á hverri
báru á þessari leið. En Ásgeir
hreykti sér aldrei hátt né gortaði
af einu né neinu. Hann var einstak-
lega dagfarsprúður og traustur
maður, sem gaf mér holl og góð
ráð, enda leitaði ég einatt til hans
í dagsins önn með ýmislegt sem ég
tók mér fyrir hendur.
Þau Sigríður eignuðust einn son,
sem var skírður Runólfur Magnús
og var eftirlæti okkar allra. Hann
er viðskiptafræðingur að mennt og
er kvæntur Rósamundu Guðmunds-
dóttur sjúkraliða, hinni mætustu
konu, sem reyndist Ásgeiri mjög
góð tengdadóttir.
Eiginkonu sína missti Ásgeir árið
1980. Eftir það bjó hann hjá syni
sínum og tengdadóttur, nema allra
síðustu árin, sem hann dvaldi á
Hrafnistu sökum heilsubrests. Mér
virtist hann una hag sínum mjög
vel þar, með veggina þakta mynd-
um af ástkærri eiginkonu sinni og
englunum sínum þremur, en svo
nefndi hann sonarbörnin sín þijú.
Ég votta Magnúsi frænda mínum
og fjölskyldu hans mína innilegustu
samúð og þakka guði fyrir að hafa
átt mann eins og Ásgeir Guðjónsson
að í lífinu, slíkt verður aldrei ofmet-
ið né þakkað sem skyldi. Hvíl í friði,
Geiri minn, og þökk fyrir allt og allt.
Guðný Jónsdóttir.
í dag er til moldar borinn Ásgeir
Guðjónsson ættaður frá Arnamúpi
í Keldudal í Dýrafirði. Með honum
er genginn enn einn fulltrúi þeirra
eldri kynslóða á íslandi sem lögðu
grunninn að því velferðarþjóðfélagi
sem við búum nú við. Tíu ára gam-
all fór hann fyrst með föður sínum
til róðra frá Hafnarnesi við Dýra-
fjörð, en frá Arnarnúpi heimabæ
Ásgeirs að Hafnamesi er tæplega
tveggja tíma gangur. Þegar Ásgeir
var 15 ára fór hann á skútur.a
Fortúnu frá Dýrafirði, og sótti þá
mið á Breiðafirði, undir Jökli og á
Barðagrunni.
Árið 1926 fór hann fyrst á togar-
ann Otur frá ísafirði, tveim árum
síðar lá leiðin til Reykjavíkur á tog-
arann Karlsefni, svo á línuveiðarana
Alta, Pétursey, Eldborgu og Fróða,
en þar var skipstjóri sá kunni afla-
m.aður Þorsteinn Eyfirðingur. Árið
1939 fór Ásgeir á togarann Hilmi,
og sigldi alla heimsstyijöldina til
Blackpool og Fleetwood, en 1945
fór hann í land. í landi starfaði
hann við ýmsar stórframkvæmdir,
m.a. byggingu fiskiðjuvers Bæjar-
útgerðar Reykjavíkur og kyndi-
stöðvarinnar við Elliðaár. Um 1950
hóf Ásgeir störf í Fiskbúðinni Sæ-
björgu og starfaði þar í rúm tuttugu
ár, en síðan starfaði hann í Hamp-
iðjunni í önnur tuttugu, og lauk þar
langri starfsævi sinni árið 1992, þá
87 ára gamall. Síðar það ár bauðst
honum pláss á Hrafnistu í Laugar-
ási, þar sem hann undi hag sínum
mjög vel. Á Hrafnistu hitti hann
m.a. æskuvin sinn Kristján Aðal-
KRISTINN
HELGASON
+ Kristinn Helga-
son fæddist 28.8.
1905 og andaðist 9.4.
1995. Kristinn ólst
upp í Keflavík, einn
af fimmtán bömum
hjónanna Helga
Jenssonar sjómanns
og Sigríðar Guðna-
dóttur sem þar
bjuggu. Kristinn
kvæntist 14. desem-
ber 1935 Málfríði
Larsdóttur, f. 13.
mars 1912 á Út-
stekk, Helgu-
staðahr., S-Múla-
sýslu. Böra þeirra era: 1) Lárus
Áraar, giftur Kristínu Rut Jó-
hannsdóttur frá Hofsósi í Skaga-
firði. Þau búa í
Keflavík. 2) Þuríður,
gift Arnóri Hvann-
dal Hannessyni. Þau
búa í Garðabæ. Upp-
eldisdóttir Kristins
og Málfríðar er
Jakobina Bára Jóns-
dóttir, gift Gunnari
Ólafssyni. Þau búa í
Njarðvík.
Kristinn stundaði
kaupmennsku og
rak fiskbúð í Kefla-
vík um áratuga
skeið en síðustu árin
starfaði hann hjá
Keflavíkurbæ. Kristinn var
jarðsunginn frá Keflavíkur-
kirkju 15. apríl sl.
NÚ þegar tengdafaðir minn og góður
vinur hefur kvatt þessa heims tilveru
langar mig að kveðja hann með
nokkrum orðum.
Ég minnist þess þegar ég kom
fyrst inn á heimili þeirra hjóna Krist-
ins og Málfríðar, ég hafði kynnst
syni þeirra sem kynnti mig fyrir þeim
sem tilvonandi eiginkonu sína. Strax
frá fyrstu fundum okkar sýndu þau
mér vinsemd og alúð, sem ung
stúlka, flestum hér ókunnug, kunni
vel að meta. Það leið öllum vel í
návist tengdaföður míns, góðlátleg
glettni hans og hógværð en þó létt-
leiki skapaði góða stemmningu þar
sem hann var.
Hann var hjálpsamur og hans
yndi var að aðstoða börn sín og einn-
ig bamabömin eftir föngum. Allt
fram á síðustu ár var hann áhuga-
samur að finna út eitt og annað sem
steinsson skipstjóra, en með þeim
voru traust vinabönd í marga ára-
tugi. Hann talaði oft um það hve
starfsfólkið á Hrafnistu væri elsku-
legt og duglegt í allri framkomu
og umönnun við sig og aðra vist-
menn, og ætti því miklar þakkir
skilið.
Við Ásgeir var skemmtilegt að
ræða, hann fylgdist vel með allri
þjóðmálaumræðu, leit gagnrýnum
augum á umhverfíð, og þá hluti sem
betur máttu fara. Dæmin sem hann
tók máli sínu til stuðnings voru ein-
föld og eftirminnileg. í sínu einka-
lífí var Ásgeir gæfumaður. Fjöl-
skylda hans var honum einstaklega
góð, barnabörnin sóttust eftir ná-
vist hans, enda naut hann þess að
hafa þau hjá sér og fylgjast með
þroska þeirra og uppvexti, passa
þau og hjálpa við lestur og annað
sem þau leituðu til hans með, á
meðan aðstæður og heilsa leyfðu.
Fyrir það munu þau ávallt minnast
hans.
Hver minning er dýrmæt perla
að liðnum iífsins degi.
Hin ljúfu og hljóðu kynni
af alhug þökkum vér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf
sem gleymist eigi, .
og gæfa var það öllum
sem fengu að kynnast þér.
(Davíð Stefánsson)
Við Kristín vottum fjölskyldu
hans okkar innilegustu samúð. Að
loknum löngum og giftudijúgum
degi er gott að hvílast.
Sveinbjörn Strandberg.
komið gæti fjölskyldunni að gagni.
Hann var lengst af heilsugóður og
hélt fullri reisn og hressilegri fram-
göngu þrátt fyrir háan aldur.
Það eru nær 40 ár síðan kynni
okkar hófust og alla tíð hefur fjöl-
skyldan verið samhent; tekist sam-
eiginlega á við vandamál og glaðst
saman þegar tækifæri hefur gefist.
Kristinn var maður trygglyndur
og vildi öllum gott gera, framkoma
hans var slík að erfitt er að gera sér
í hugarlund að nokkur sem honum
kynntist hafi hugsað kalt til hans.
Góðmennska og hlýhugur voru hon-
um eðlileg, hann var sú manngerð
sem virkar mannbætandi á alla sem
honum kynntust.
Það er margs að minnast frá liðn-
um árum sem ekki verður hér upp
talið, en við sem áttum Kristin að
sem fjölskylduföður og vin getum
omað okkur við glóð minninganna,
við minnumst manns sem átti þá
hugsjón að veita öðrum allt sem
hann orkaði og var ætíð reiðubúinn
að leggja á sig ómælt erfíði öðmm
til aðstoðar og ætlaðist ekki til þess
að fá þakkir fyrir.
Það fylgir blessun lífi og starfi
manna eins og Kristins og megi
blessun fylgja minningu hans er hann
nú hverfur héðan. Ég vil votta Mál-
fríði og öllum ættingjum og vinum
hans mína dýpstu samúð.
Hvíl þú í friði, þökk fyrir allt og
allt.
Tengdadóttir.
KÁRI
GUÐBRANDSSON
+ Kári Guð-
brandsson
fæddist á Lækjar-
bakka í Ólafsfirði,
5.júní 1915. Hann
lést á Grensásdeild
Borgarspítalans
hinn 27. apríl síð-
astliðinn. Foreldr-
ar hans voru Guð-
brandur Randver
Bergsson, sjómað-
ur. f. 22. júní 1874
í Olafsfirði, d. 13.
júlí 1936, og kona
hans Halldóra
Jónsdóttir, hús-
móðir, f. 5. maí 1872 á Hóli í
Siglufirði, d. 8. júlí 1939. Kári
ólst upp með foreldrum sínum
og systkinum, fyrst í Ólafs-
firði, en síðan á Siglufirði og
í Reykjavík, en þar átti hann
lögheimili til dauða-
dags.
Kári lauk Mót-
ornsk. I 1935, Mót-
ornsk. II 1946 og síð-
an viðbótarnsk. 1949.
Hann var vélstjóri á
ýmsum skipum og
bátum, lengst af ms.
Fanneyju RE 4.
Hann starfaði hjá
Landhelgisgæsl-
unni, Síldarútvegs-
nefnd og víðar, síð-
ast hjá Vita- og
hafnamálastj órn
frá maí 1962, bæði
sem vélstjóri á vs. Árvakri og
sem starfsmaður í viðhalds-
deild vitanna. Hann hætti
störfum í árslok 1990. Hann
var meðstj. í Mótorvélsljórafé-
lagi íslands 1949-56 og síðan
varaformaður uns félagið sam-
einaðist Vélstjórafélaginu.
Sambýliskona hans var Olga
Jónsdóttir, en hún andaðist
sumarið 1983. Kári var barn-
laus.
Útför Kára fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
MÓÐURBRÓÐIR minn, Kári Guð-
brandsson vélstjóri, er látinn.
Kári var yngstur níu systkina,
þriggja bræðra og sex systra og
var móðir mín, Guðbjörg, ein
þeirra. Reyndist Kári ávallt traust-
ur vinur og öruggur bakhjarl þeirra
systkina.
Minningar um hann tengjast
gleði og gjöfum. Eina þeirra á ég
frá því að Kári fór með félögum
sínum til Svíþjóðar að sækja ms.
Fanneyju. Þá mundi hann eftir
systurbömum sínum heima. Ég
man eftir rauðu pilsi með hjarta-
laga vasa og hvítri blúndublússu
sem hann færði mér og ég hopp-
aði í út í vorið í það sinnið.
Barn að aldri heyrði ég að Kári
hefði af elju og þrautseigju aflað
sér þekkingar og staðist próf sem
veitti honum réttindi sem vélstjóri
á skipum. Varð þetta mér að um-
hugsunarefni og hvatti mig æ síð-
an til að standast mín próf. Oft
sat ég hjá honum á eldhúsgólfinu,
þegar hann kom heim til foreldra
minna. Hann kallaði mig þá stund-
um Dóru „stóru“ og hann kenndi
mér fyrstur málsháttinn „Margur
er knár þótt hann sé smár“ sem
átti svo vel við um hann og var
stundum hafður um mig líka. Hann
hlýddi mér yfír og lét mig þá gjarn-
an endursegja sér kafla úr kristn-
um fræðum, einn og einn í einu.
Sumir þeirra urðu mér seinna
ómetanlegt veganesti.
Kári var á fullorðinsárum sæmd-
ur heiðursmerki sjómannadagsins.
Eitt kvöld fyrir 20 árum er ég kom
heim til móður minnar var hann
þar staddur. Ég gaf honum þá þau
einu verðlaun sem ég gat veitt,
fyrir vináttu við mig og fjölskyldu
mína. Ég talaði þá við Kára, nokk-
uð sem ég hafði ekki gert við nokk-
urn mann lengi. Þetta gekk um-
búðalaust og auðveldlega fyrir sig.
Hann þurfti enga umbun, ekkert
hrós fyrir að takast það sem öðrum
tókst ekki og fagfólk hafði fyrir
löngu gefist upp við. Seinna þegar
móðir mín dó var það hans stuðn-
ingur sem lagði grunn að nýju lífí
mínu.
En þegar við systurnar, Hulda
og ég, komum arkandi í snjónum
heim til hans á Hjarðarhagann á
aðfangadag jóla, næstan eftir lát
Olgu, sambýliskonu hans, og hugð-
umst sýna honum smá þakklætis-
vott með nýbökuðum kökum til
jólanna, kom í ljós að fleiri báru
hlýjan hug til Kára og vildu sýna
honum þakkir í verki. Þau voru
þó nokkur kökuboxin í eldhúsinu
hans Kára þau jólin.
Ég kveð þig, Kári, með þessum
fáu þakklætisorðum. Við stöndum
á vegamótum. Megi öðrum auðn-
ast með þolgæði og þrautseigju
það sama og þér, að vera sönn
manneskja og standast próf guðs
og manna.
Halldóra Sigurðardóttir.