Morgunblaðið - 05.08.1995, Blaðsíða 40

40 LAUGARDAGUR 5. ÁGÚST 1995
MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
t
ÓLAFUR KJ. ÓLAFSSON,
Hátúni 10a,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Aðstandendur.
t
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
PÁLL GÍSLASON
vörubifreiðastjóri,
Skipasundi 25,
Reykjavík,
verður jarðsunginn frá Áskirkju miðviku-
daginn 9. ágúst kl. 15.00.
Sigríður Pálsdóttir, Jóhann V. Guðmundsson,
Kári Pálsson, Ólöf Ingimundardóttir,
Stefán Pálsson, Málfríður Á. Þorvaldsdóttir,
Páll R. Pálsson, Sigurbjörg Björnsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.

t
Ástkær eiginmaður minn, sonur, faðir,
fósturfaðir, bróðir, tengdafaðir og afi,
ÓLAFUR E. SIGURÐSSON
rafeindavirki,
Álftahólum 6,
Reykjavík,
sem andaðist í Landspítalanum 30. júlí,
verður jarðsunginn frá Bústaðakirkju
þriðjudaginn 8. ágúst kl. 15.00.
Finnbjörg Konný Hákonardóttir,
Lára Ólafsson,
Sigurlaugur Birgir Ólafsson, Þuríður Pétursdóttir,
Sigurður Ólafsson, Bára Sif Pálsdóttir,
Hákon Ólafsson,
Lárus Ólafsson,
Helga Georgsdóttir, Jón Þórðarson,
systir og barnabörn.
t
Móðir mín, tengdamóðir og amma,
JÓHANNA GÍSLADÓTTIR,
Hamraborg 14,
Kópavogi,
verður jarðsungin frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 9. ágúst kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er vin-
samlegast bent á Gigtarfélag (slands.
Jóna Sigriður Valbergsdóttir, Sigfús M. Karlsson,
Valberg Sigfússon,
Karl Sigfússon,
Hjalti Sigfússon.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeím,(
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns, föður
okkar, tengdaföður, afa og langafa,
ÞORKELS INGIBERGSSONAR
byggingameistara.
Sérstakar þakkir færum við öllu hjúkr-
unarfólki á Hvítabandinu, sem veitti
honum frábæra umönnun.
Margrét Einarsdóttir,
Unnur Þorkelsdóttir, Inga Þorkelsdóttir,
Ingibergur Þorkelsson, Freygerður Kristjánsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug vegna
andláts konunnar minnar, móður okkar,
tengdamóður og ömmu,
JÓNU GUÐRÚNAR EINARSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki
hjúkrunarheimilis Hvftabandsins fyrir
einstaka alúð og umönnun.
Guðjón Guðmundsson,
Einar G. Guðjónsson, Kristfn Axelsdóttir,
Auður Guðjónsdóttir, Guðmundur K. Sigurðarson
og barnabörn.
ÓLAFUR E.
SIGURÐSSON
+ Ólafur E. Sig-
urðsson fæddist
í Reykjavík 20. júlí
1945. Hann lést í
Landspítalanum 30.
júlí síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru hjónin Sigurð-
ur Ólafsson, f. 25.
maí 1902, d. 16.
mars 1993, og Lára
Ólafsson, f. 26.
september 1912.
Systir hans er Ás-
dís, f. 12. maí 1947,
búsett í Englandi.
Hinn 28. de_s.
1969 kvæntist Ólafur Finn-
björgu Konný Hákonardóttur
og saman eignuðust þau þijá
ÞAÐ ER ótrúlegt að hann sé horf-
inn, rétt orðinn fimmtugur og við
sem vorum alltaf svo ung. Við
fæddumst inn í litla en samhenta
fjölskyldu og vorum, ásamt Ásdísi
systur hans, einu afkomendur
systkinanna, fyrstu tuttugu æviár-
in. Aðeins tvö ár skildu okkur að
og því kom það af sjálfu sér að
samgangur var mikill og margt
brallað.
Upp í hugann koma minningar
af Bústaðaveginum þar sem leik-
völlurinn var melar og móar að
ógleymdum golfvellinum. Eftir að
Óli flutti í Hólmgarðinn kom það
oft í minn hlut að passa þau systkin-
in og hvað við gátum skemmt okk-
ur vel. Seinna gengum við bæði í
skátahreyfinguna og áttum þar
góðar stundir. Eftir að unglinga-
starfinu lauk flutti Óli sig yfir í
hjálparsveitina og starfaði þar um
nokkurra ára skeið. Þar eignaðist
hann góða vini og vann mikið og
óeigingjarnt starf og sá meðal ann-
ars um viðhald á tækjabúnaði hjálp-
arsveitarinnar. Hann var einstak-
lega hjálpsamur og vinur vina
sinna. Állt lék í höndunum á honum
og ófáir komu í bílskúrinn til hans
í gegnum árin.
Síðar eignuðumst við bæði okkar
fjölskyldur og annir hversdagsins
fækkuðu samverustundunum. Hver
samverustund var þó eins og við
hefðum hist í gær. Og enn var svo
gott að eiga hann að þegar vit mitt
skorti við tölvuna. Þar var hann
sami þúsundþjalasmiðurinn. Ef hann
ekki vissi þá leitaði hann af sinni
rósemi þar til hann fann. Og það
var svo gott að hittast. Eitt það síð-
asta sem hann sagði við mig áður
en ég fór af landi brott í vetur:
„Við erum svo fá í fjölskyldunni og
verðum því að standa vel saman.“
Nú er hann farinn og við sem
eftir erum stöndum hnípin og hljóð.
Mestur er missir Konnýjar konu
hans og barna þeirra, Helgu, Sigga,
Hákons, Lárusar og litla afastráks-
ins hans, Óla Más. Megi Guð styrkja
þau öll, móður hans og systur, ætt-
ingja og vini. Minningin um hann
lifir.
Gígja Árnadóttir.
Nú þegar vinur okkar Óii er lát-
inn, er gott að geta staldrað við og
lofað minningunum að streyma
fram í hugann. Þær eru allar á
sama veg, ljúfar og góðar. Eftir-
minnilegasta samverustundin, er þó
okkar síðasta ferð, er við fórum
saman einn góðviðrisdag í byijun
júli sl. að leggja net og renna fyrir
syni. Þeir eru Sig-
urður, f. 8. apríl
1970, Hákon, f. 23.
nóvember 1974, og
Lárus, f. 23. maí
1979.
Finnbjörg átti
dótturina Helgu, f.
19. des. 1965, sem
Ólafur gekk í föður
stað. Einnig átti
Ólafur son fyrir
hjónaband, Sigur-
laug Birgi, f. 14.
okt. 1968.^
Útför Ólafs fer
fram frá Bústaða-
kirkju þriðjudaginn 8. ágúst
og hefst athöfnin klukkan
15.00.
silung. Þrátt fyrir glampandi sól og
spegilslétt vatnið, var metveiði og
hinn sári raunveruleiki gleymdist
okkur um stund. Aflann fór Óli með
heim glaður í bragði, en þannig var
að síðustu vikurnar borðaði hann
ekki annað með góðu móti en steikt
urriðaflök og saltkjöt og baunir.
Önnur stund er okkur einnig
mjög Ijúf, en hún var 20. júlí sl.
er hann varð fimmtugur og fjöl-
skylda og vinir sóttu hann heim.
Hann var þá orðinn mjög máttfar-
inn, en tók ekki annað í mál en
taka á móti því fólki, sem eins og
hann sagði sjálfur, var búið að vera
svo duglegt að heimsækja hann í
veikindunum. Óhætt er að segja að
þarna áttu allir góða stund og hann
stóð sig eins og hetja.
Ótal margar góðar stundir höfum
við átt með þeim hjónum á ferðalög-
um, bæði innanlands og utan. Ein-
kennandi var þá oft við Óla, hvað
hann vildi nýta stundirnar vel. Þó
úti væri rok oghellirigning, og sum-
ir vildu halda sig innandyra, sagði
hann: „Hvað er þetta, það er
smáúði." Svona gat hann alltaf
gert gott úr hlutunum og séð björtu
hliðarnar.
Óli var einn af þeim mönnum sem
alltaf var boðinn og búinn að hjálpa
öðrum og kom það mörgum mjög
vel, þar sem sama var hvað hann
tók að sér, allt lék í höndunum á
honum. Bílar voru endurbyggðir frá
grunni, gömlu Gufunestalstöðvarn-
ar öðluðust nýtt líf og nú í seinni
tíð þegar tölvur gegndu orðið lykil-
hlutverki, reyndist oft gott að eiga
hann að. Á þann grunn sem sím-
virkjun og síðar rafeindavirkjun
var, aflaði hann sér þekkingar á
tölvum, að mestu leyti með sjálfs-
námi en náði þó lengra en margur
annar. Það var honum því mikil
viðurkenning, þegar hann fluttist í
tölvudeild ísals, þar. sem þekking
hans og útsjónarsemi nýttist vel.
Með djúpum söknuði kveðjum við
okkar kæra vin. Okkar kæru vin-
konu, Konný, börnunum þeirra
fimm, barnabörnum og tengdabörn-
um vottum við okkar dýpstu samúð.
Eiríkur og Ragnheiður.
Það er erfitt að lýsa þeim tilfinn-
ingum og hugsunum sem komu upp
í huga okkar er við fréttum andlát
vinar okkar Ólafs E. Sigurðssonar.
Það setti að okkur depurð þrátt
fyrir að í nokkurn tíma hafi verið
ljóst hvert stefndi. Af hveiju? spyij-
um við sem stöndum agndofa
frammi fyrir almættinu og finnum
hversu lítils við megum okkar. Fyr-
t
Eiginmaður minn og faðir okkar,
RAGNARJÓNATANSSON,
Laufási 8,
Hellissandi,
lést 3. ágúst síðastliðinn.
Elísabet Hildur Markúsdóttir
og börn.
---------------------------------- |
ir fjórtán árum knúði vágesturinn
mikli krabbameinið dyra hjá Óla, &
en talið var að komist hefði verið
fyrir það. Fyrir fáum árum varð
Óli fyrir slysi á vinnustað og átti
hann nokkuð lengi við afleiðingar
þess að stríða, en í kjölfar þess virt-
ist sem hið illræmda mein hafi tek-
ið sig upp að nýju. Allt var gert sem
í mannlegu valdi stóð, en ósk vinar
okkar um lengri lífdaga rættist
ekki, það varð ekki við neitt ráðið.
Fimmtíu ár eru ekki langur tími,
en 20. júlí sl. hélt hann upp á af- |
mæli sitt og naut hann dagsins með
fjölskyldu sinni, nánustu vinum og
samstarfsmönnum á heimili sínu
þrátt fyrir það hversu fársjúkur
hann var orðinn.
Kynni okkar hófust fyrir nærri
þijátíu árum er Óli gekk til liðs við
Hjálparsveit Skáta í Reykjavík.
Þarna skapaðist vinátta sem staðið |
hefur óslitið síðan og höfum við á
þessum árum_ átt margar samveru-
stundir méð Óla, Konný og börnum (
þeirra, svo það er margs að minn-
ast, en þar nutum við í ríkum
mæli þeirrar hlýju og hjálpsemi sem
hann Óli átti svo mikið af. Það
væri ekki að skapi vinar okkar að
telja upp afrek hans eða ágæti því
hógværari mann var varla hægt að
hugsa sér, en hann var miklum
mannkostum gæddur og er þá efst (
í huga hversu hógvær og orðvar
maður hann var.
Ungur varð Óli loftskeytamaður, (
síðan lærði hann símvirkjun og
meistari í rafeindavirkjun varð hann
1983. Síðustu_ árin vann hann í
tölvudeild hjá Islenska Álfélaginu.
Áhugasvið Óla voru margvísleg,
en eins og nám hans og starf bar
með sér var tæknin ofarlega, tölvur
urðu hans vettvangur þar sem og
á mörgum öðrum sviðum var nú c
leitað til Óla ef í óefni var komið.
Þegar hann var búinn að bjarga
hlutunum stóð hann upp, brosti og (
sagði: Ef þetta verður ekki í lagi
þá kem ég bara aftur. Svona var
hann.
Það er einkennileg tilfinfting að
Óli sé ekki lengur á meðal okkar
og að samverustundirnar með þess-
um kæra vini verði ekki fleiri. í
minningunni mun ávallt bera hæst
þá blíðu og hjálpsemi sem hann gat
útdeilt í svo ríkum mæli. |
Elsku Konný, þú og börn ykkar
hafið nú misst mikið, þið eigið okk-
ar dýpstu samúð og við biðjum Guð
að styrkja ykkur og styðja í þeim
raunum sem þið hafið orðið fyrir.
En á þessum erfiða tíma yfirgaf
trúin, vonin og kærleikurinn ykkur
aldrei. Aldraðri móður Óla, sem sér
nú á bak einkasyni sínum svo langt
um aldur fram, svo og systur hans,
vottum við einnig samúð okkar.
Svo viðkvæmt er lífíð sem vordagsins blóm
er verður að hlíta þeim lögum
að beygja sig undir þann allsheijardóm
sem ævina telur í dögum.
Við áttum hér saman svo indæla stund
sem aldrei mér hverfur úr minni.
Og nú ertu genginn á guðanna fund
það geislar af minningu þinni.
(Friðrik Steingrímss. frá Grimsstöðum)
Jóhanna og Skúli.
Það eru næstum 30 ár síðan Óli
kom til liðs við Hjálparsveit skáta
í Reykjavík, eða um páska 1967.
Sveitin fór þá í skíðaferð til Akur-
eyrar og var Óli þá í fyrsta sinn í
hópnum, en átti eftir að verða einn
af máttarstólpunum. Þetta var á
þeim tímum sem hjálparsveitin var
að eignast sína fyrstu bíla og mik-
ill fengur að laghentum mönnum
með bíladellu. Óli sló ekki slöku við
í bílaflokknum, en í honum starfaði
hann af fullum krafti uns hann flutti
með fjölskyldu sinni að Gufuskál-
um, þar sem hann vann um árabil.
Hjálparsveitin átti þó alltaf hauk í
horni þar sem Óli var og 1984 byij-
Crfisclrykkjur

Veltingohú/ið
GnfH-mn
Sími 555-4477