Morgunblaðið - 15.02.1996, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 1996
MINIMINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
■4« Óli Þór Hjalta-
* son fæddist í
Sandgerði 25. apríl
1935. Hann lést í
Hafnarfirði 6. febr-
úar síðastliðinn.
Foreldrar Óla voru
Hjalti Jónsson,
verksljóri, f. 6.
október 1912, d. 5.
október 1983, og
Ingibjörg Eyþórs-
dóttir, f. 22. júlí
1916, dáinn 28. júní
1937. Móðurfor-
eldrar, er voru
jafnframt hans
uppeldisforeldrar, voru Ólafía
Ólafsdóttir og Eyþór Einars-
son. Óli Þór kvæntist 31. desem-
ber 1955 Sigurveigu Þorleifs-
dóttur, f.14. feb. 1933. Börn:
1) E[jalti Örn, f. 4. ágúst 1956,
k. Ólöf Sigurrós Gestsdóttir, f.
6. júní 1957, börn Þóra Sigrún,
f. 12. febrúar 1977, Hólmfríður
María, f. 8. desember 1978, Óli
Þór, f. 5. maí 1984. 2) Ólafur
MIG langar að minnast frænda
míns Óla Þórs Hjaltasonar og æsku-
áranna í Sandgerði. Þar var aðal-
leiksvæðið fjaran, bryggjumar,
beitingaskúrarnir og athafnasvæði
Miðness og Garðs hf. Þar var fólk-
ið og þar var fjörið. A þessum árum
var talsverð fátækt, en fólk hafði
nóg að borða, þegar vel fiskaðist,
en fískisæld var mikil fyrir landi.
Svo höfðu margir rófu- og kartöflu-
garða. Bílar voru ekki almennings-
eign, þá var gengið hvert sem þurfti
að fara. Það var nokkuð langt hjá
flestum krökkum að fara í skólann.
Óli Þór lét að sér kveða strax í
barnaskóla, tók þátt í leikjum af
fjöri og drengskap og var oft
fremstur í flokki. Hann varð fljótt
stór og þrekinn, enda ekki sparað
við hann fískmeti og bræðingur
virka daga, og svo kjöt og sveskju-
grautur á sunnudögum. I frímínút-
um í skólanum lét hann sig ekki
muna um að hlaupa heim og þar
beið amma með tilbúið volgt mjólk-
urbland og svo var bleytt í með
skonroki. Ómmu var mikið í mun
að drengurinn væri fínn á sunnu-
dögum og víst var hann sætur í
matrósafötunum og með kaskeiti,
en um miðjan dag var sá stutti
kominn í „Framtíðar“peysuna,
gúmmískóna og með krossband um
hárið. Það kom fljótt í ljós að hann
kunni ekki við sig spariklæddur.
Eins og áður kom fram var aðalleik-
völlurinn athafnasvæði hafnarinn-
ar. Þó fórum við stundum upp í
heiði, með nesti og drykk í flösku
sem geymd var í vel þæfðum ullar-
sokk. Þar ræddi unga fólkið um
drauma sína og framtíðarvonir.
Barnastúka var starfrækt og allir
krakkar voru virkir þátttakendur.
Ólafur Ólafsson kristniboði kom og
hélt samkomu og ræddi um kristni-
boðsakurinn, en hann var þá á leið
4,51 Kína. Hreifst unga fólkið mjög
áf frásögum hans og eldmóð.
Unglingar voru mikið í boltaleik
á sumarkvöldum og við þau _yngri
fengum oftast að vera með. Á vet-
urna í frosti og logni var Skólatjörn-
in í Sandgerði heimur út af fyrir
sig. Okkur fannst ekkert geta verið
skemmtilegra en að renna sér á
Eyþór, f. 20. apríl
1960, k. Jóhanrta
Reynisdóttir, f. 26.
janúar 1958. 3) Ingi-
björg, f. 24. maí
1963, m. Steingrím-
ur Pétursson, f. 28.
október 1959, börn
Sveinn Þór, f. 1.
desember 1984,
Stella, f. 8. desem-
ber 1989, Hulda Sif
19. júlí 1995.
Seinni kona Ola
Þórs: Reynheiður
Aðalbjörg Runólfs-
dóttir, f. 5. júlí 1930.
Börn: 1) Sigurósk Hulda Svan-
hólm, m. Magnús Pétursson. 2)
Sigurgeir Halldórsson. 3) Sig-
urdór Halldórsson, k. Kristín
Ásgeirsdóttir. 4) Sigurbjörg
Gunnarsdóttir, k. Guðmundur
Arnarson. 5) Erla Björk Sig-
mundsdóttir.
Utför Ola Þórs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
skautum, fylgjast með þeim eldri
draga sig saman, liggja í leyni og
hlera hvað hvíslað var í hólmum
tjarnarinnar. Krakkar og unglingar
„skiptu liði“, það var feluleikur sem
farið var í á haustin þegar fiskhús
og verbúðir stóðu auð. Svo kunnu
margir P-mál. Það var sérstakt mál
sem eldri krakkar komu sér upp
og héldu að þau yngri réðu ekki
við, en við vorum fljót að læra.
Svo kom herinn! Krakkarnir
fylgdust með úr fjarlægð þegar
Bretarnir komu, svo vandist þetta
og sumir eignuðust góða vini meðal
hermanna. Þegar Bandaríkjamenn
komu, þá vorum við orðin vön. Þeir
óku gegnum þorpið í stórum tjald-
bílum og krakkaskarinn á eftir,
„give me eandy, give me gum“.
Þeir hentu úr bílunum ávöxtum,
tyggigúmmí og súkkulaðiplötum,
þvílíkt lostæti hjá börnum sem að-
eins höfðu fengið epli um jól. Kan-
arnir komu stundum á kvöldin á
tjörnina okkar í hópum, allir með
vasaljós, þetta var svo mikil til-
breyting. Það var gaman að fylgj-
ast með hvað þeir voru stinamjúkir
við ungu stúlkurnar, þeir krupu
fyrir framan þær og reimuðu á þær
skautana, þvílíkir herrar.
Ég hef nú rifjað upp ýmislegt
sem krakkar höfðu fyrir stafni á
þessum árum 1940-50 og er vel
við hæfi í lok að minnast á ferming-
ardaginn hans Óla.
Fermingardagurinn 26. maí 1949
rann upp bjartur og fagur. Heið-
ríkja var yfir Hvalsnesi þennan
dag. Fermingarbörnin svolítið kvíð-
in og kirkjan troðfull af fólki og
allt ákaflega hátíðlegt. Séra Eiríkur
Brynjólfsson var þá prestur á Suð-
umesjum, þá nýkominn heim frá
Kanada, þar sem hann þjónaði ís-
lendingabyggðum. Hann uppfræddi
okkur á ýmsan veg og fyrir utan
hefðbundinn lærdóm og kunnáttu
utanbókar, lét hann okkur_ syngja
við altarið „Þú æskuskari á íslands-
strönd“ og lét okkur svo öll standa
upp þegar kom að „rís upp með
fjöri og stíg á stokk“. Okkur þótti
þetta mjög skemmtilegt og höfðum
gaman af svip kirkjugesta. Séra
Eiríkur kom heim frá Kanada með
ferskan og hressandi blæ inn í kirkj-
ur sínar. Guð bernsku okkar var
mildur og alvitur og ungmennin
treystu elsku hans og forsjá. Við
lærðum hjá ömmu og afa að það
ætti að halda hvíldardaginn heilag-
an og leggja ekki nafn Guðs við
hégóma. Við tókum þetta mjög al-
varlega og létum ekki á okkur kræla
þegar afi sat prúðbúinn við viðtæk-
ið og hlustaði á jarðarfarir, sem
útvarpað var stundum í hverri viku.
Amma óg afi höfðu staðið í ströngu
veraldarvafstri, eignast sex dætur,
og sáu á bak þriðju dótturinni þeg-
ar Ingibjörg, móðir Óla, lést, en
hann var þá aðeins tveggja ára.
Þeim fannst sjálfsagt og eðlilegt
að drengurinn ætti heimili hjá þeim.
Hann var augasteinn þeirra og upp-
eldið mótaðist talsvert af dálæti
þeirra á honum. Því varð hann tals-
vert meira sjálfráða, en margir
krakkar á hans aldri.
Ég segi ekki starfssögu hans né
rek margháttuð afskipti hans af
pólitík, en hann var alla tíð Alþýðu-
flokksmaður. Einnig starfaði hann
með Karlakór Keflavíkur meðan
hann bjó á Suðurnesjum. Hann var
góður og fórnfús félagsmálamaður
og tillögugóður.
Rödd hans var hvell og hann
kvað fast að og óhræddur sagði
hann meiningu sína, en við sem
vorum náskyld honum, vissum að
undir hijúfu yfirborði var hann
mildur og ljúfur drengur.
Óli Þór kunni því best að hafa
storminn í fangið og ganga á bratt-
ann og slík varð hans hinsta ganga.
Hann átti sínar erfiðu stundir í líf-
inu eins og aðrir menn, en flest
yfirvann hann. Síðustu árin áttu
þau hjónin, Óli Þór og Reynheiður,
heimili sitt á Hringbraut 11 í Hafn-
arfirði, í sátt og í friði, og þar
mætti góðvild velkomnum gestum.
Ég átti þig frá bernsku
að elskulegum frænda
sem aldrei gleymdi mér.
En andinn hennar ömmu
í orði og kærleiksverki
var ævilangt með þér.
(K.R.)
Guð blessi minningu Óla Þórs
Hjaltasonar.
Stefanía Lórý Erlingsdóttir.
23. sálmur Davíðs;
Drottin er minn hirðir, mig mun ekkert
bresta.
A grænum grundum Iætur hann mig hvílast,
leiðir mig að vötnum, þar sem ég má næðis
njóta.
Hann hressir sál mína,
leiðir mig um rétta vegu fyrir sakir nafns
síns.
Jafnvel þótt ég fari um dimman dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú ert hjá mér,
sproti þinn og stafur hugga mig.
Þú býr mér borð frammi fyrir fjendum mín-
um;
Þú smyr höfuð mitt með olíu;
bikar minn er barmafullur.
Já, gæfa og náð fylgja mér alla ævidaga
mína,
og í húsi drottins bý ég langa ævi.
Nú er lífsbikar Óla Þórs Hjalta-
sonar fylltur en hart var barist
undir það síðasta. Svo fór sjötta
þessa mánaðar að flaut yfir bar-
mana og sól reis til nýs lífs handan
móðunnar miklu. En líver er þessi
móða, er þetta ekki kærleiksljós
Guðs sem mætir sérhverju okkar á
dauðastund? Þetta ræddum við viku
fyrir andlátið en þá áttum við mjög
fallega stund saman og er ég þakk-
látur fyrir það.
Ég vitna oft í kvæði Richards
Wagners;
Nú hýrnar geð
ég sé heiminn í dal
í himinsdýrð lít ég bláfjallasal.
Ég vona að Óli Þór hafi litið í
sinni fegurstu mynd bláfjallasalinn
þegar lausnin fékkst frá hinum erf-
iða sjúkdómi.
Það var fyrir fjörutíu árum sem
við kynntumst fyrst þegar hann
gekk að eiga Sigurveigu systur
mína. Þau eignuðust þijú börn, tvo
drengi og eina stúlku, sem öll eiga
sín heimili í dag. Óli Þór var hinn
mesti dugnaðarforkur til allra
verka. Við störfuðum í Karlakór
Keflavíkur um margra ára skeið.
Mér er eitt atvik mjög minnisstætt.
Ég var að byrja að hlaða bálköst
fyrir þrettándabrennu. Þetta var
áður en Óli gekk í Karlakórinn.
Félagar mínir voru vant við látnir
og Óli kemur þar að og segir: „Kæri
mágur,“ eins og hann ávarpaði mig
í gegnum tíðina, „ert þú einn?“ og
ég játti því. „Heyrðu, ég sæki mína
menn,“ þá var hann með nokkra
vaska menn í vinnu og bálkösturinn
þaut upp. Svona var Óli, það varð
allt að ganga mjög hratt og vel
fyrir sig. En annan bálköst átti Óli
eftir að reisa, en það var á andlega
sviðinu. Það verður mér alltaf minn-
isstætt þegar hann í öllu sínu veldi
kynnti fyrir okkur teikningu sem
Ragnar Emilsson arkitekt hafði
gert. Og Óli sagði með sinni þrum-
andi bassarödd, „og nú byggjum
við hús“. Og það var byggt hús sem
nú er félagsheimili Karlakórsins.
En fáir njóta eldanna sem kynda
þá, Óli yfirgaf kórinn vegna
breyttra aðstæðna en hugsaði alltaf
hlýtt til okkar félaganna.
Við félagarnir í Kariakórnum
sem störfuðum með Óla höfum oft
sagt, að öðrum ólöstuðum, að hann
hafi átt mestan þátt í því að farið
var af stað. Ekki nóg með það,
hann vann eins og berserkur í bygg-
ingunni og var formaður bygginga-
nefndar fyrstu árin.
Minn vinnustaður var í áhalda-
húsi Keflavíkurbæjar beint á móti
Karlakórshúsinu, Þangað fór ég oft
eftir vinnu á föstudögum meðan á
byggingartímanum stóð til að kíkja
á hvað búið væri að gera og var
þá Óli ósjaldan þar. Svo lá leiðin
oft seinnipart dags heim til Óla og
Sigurveigar. Þá var undantekning-
arlaust farið að tala um framvindu
mála á Vesturbrautinni. Þá kom
það ósjaldan fyrir að Óli tók símann
og spjallaði við einhvern ráðamann
úti í bæ ef það vantaði eitthvert
efni í bygginguna. Kom svo bros-
andi úr símanum og sagði: „Já,
hann ætlar að láta okkur hafa þetta,
en ég sagði honum að hann fengi
borgað seinna." Það voru nefnilega
engir peningar til.
En nú skal staldra við á öðrum
vettvangi.
Hann hafði gaman af veiðiskap
og unni íslenskri náttúru. Þau Sig-
urveig fóru í marga skemmtilega
veiðitúra. í sína síðustu veiðiferð
fór hann síðastliðið sumar með
börnuni sínum og var hún honum
ánægjuleg en erfið að sama skapi
vegna sjúkdómsins.
Alþýðuflokksmaður var hann alla
tíð. Óli fór upp í kirkjugarð í Hafn-
arfirði nú fyrir nokkru og valdi sér
grafreit. Ég trúi því að nokkrir
kratar séu í nágrenni við þann reit.
Seinni kona Óla, Reynheiður, hjúkr-
aði honum á heimili þeirra í Hafnar-
firði og er ég þakklátur henni fyrir
það. Börnin þeir beggja voru við-
stödd andlátið og þau sögðu að
þetta hefði verið mjög hátiðleg
stund því að vinur minn kvaddi á
mjög virðulegan og friðsælan hátt.
Mér finnst viðeigandi að enda
þessi fátæklegu orð með kvæði eft-
ir afa minn, Ásmund Jónsson. ,
Haf þökk fyrir allt
far nú í friði
framliðni vinur
hinsta sofnuð blund.
Ég veit að þú lifir
ljós með engla liði
og loks þér upprunnin
fögur morgun stund.
Ég þakka fyrir Óla Þór Hjalta-
son.
Vilhjálmur Þorleifsson.
Og vinir berast burt með tímans straumi
og blómin fölna á einni hélunótt.
Mér komu til hugar þessar Iínur
úr Ijóði Jónasar Hallgrímssonar er
ég frétti það á þriðjudagskvöldið
að Óli væri Iátinn, en lát hans kom
engum á óvart, það vissu flestir að
hveiju stefndi, þessi erfiði sjúkdóm-
ur hafði náð yfirtökum eftir langa
baráttu. Ég kom til Óla laugardag-
inn 3. febrúar. Þegar ég gekk til
hans sagði ég við hann „þú liggur
bara og horfir út um gluggann og
út í náttúruna". 9Já, ég horfi til
himna,“ svaraði Öli. Það vantaði
ekki húmorinn í Óla. Þegar ég
kvaddi Óla stuttu síðar sagði hann
„Þetta var stutt gaman, skemmti-
legt“. Ég hugsaði með mér að lífið
væri það líka, en hjá sumum styttra
en annarra. Kynni okkar Óla hófust
um miðjan ágúst 1958. Þá vorum
við að innrita okkur í Iðnskólann í
Keflavík. Það var mikil ánægja að
hitta mann á svipuðu reki og ég,
þar sem nemendur voru flestir
yngri, og ekki var ánægjan minni
þegar hann var einnig að læra
múrverk.
Við ræddum oft um að efla múr-
arasamtökin, og strax að loknu
sveinsprófi var hafist handa um að
efla Múrarafélagið. Óli var kosinn
formaður þess á fyrsta fundi. Við
vorum mjög samhentir og virkir
félagar næstu áratugina í stjórn
múrarasamtakanna, eða þar til
næsta kynslóð tók við uppúr 1980.
Múrarameistarafélagið var stofnað
þann 12. desember 1969.
Tuttugu árum seinna eða árið
1989 var okkur veitt viðurkenning
fyrir störf okkar í þágu samtakanna
ásamt félaga okkar Ólafi Sigurðs-
syni úr Grindavík.
Óli var félagi í Karlakór Keflavík-
ur sem var mjög virkur félagsskap-
ur. Þau hjónin Oli og Sigurveig tóku
okkur Erlu með sér á sumar-
skemmtanir Karlakórsins. Meðal
annars var ferð til írlands og ferð
til Vestfjarða með Esjunni. Einnig
áttum við margar góðar stundir
saman á iðnþingum á vegum Lands-
sambands iðnaðarmanna og á árs-
fundum Meistarasambands bygg-
ingamanna. Það var alltaf skemmti-
legt að vera með Óla. Hann hreif
aðra með sér með sínum skýra tal-
anda, hressa hlátri og víðsýnum
umræðum. Hann lét það flakka sem
hann meinti. Þótt við værum á önd-
verðum meiði í stjórnmálaskoðun-
um hafði það engin áhrif á okkar
félagsskap. Minnast má á árshátíð-
ir, þorrablót, hjónaklúbba og af-
mæli sem við nutum samvista við
þau hjón Óla og Sigurveigu. Einnig
voru heimsóknir til þeirra ávallt
skemmtilegar, þar naut sín hressi-
leiki Óla og Sigurveig sem var mik-
il húsmóðir, þar vantaði sjaldan
heimabakað ljúffengt kaffimeðlæti.
* Árið 1974 stendur þó uppúr því
þá fórum við hjónin með Óla og
Sigurveigu á Norræna byggingar-
daginn í Bergen og þaðan var hald-
ið til Englands með skipi. Þar var
dvalið hjá móðursystur ðla og fjöl-
skyldu hennar í vikutíma. Land-
helgisdeilan var í hámarki og þegar
við gengum upp landganginn vorum
við spurð af tollvörðum að því hvert
erindi okkar væri í Englandi. Óli
varð fyrir svörum og útskýrði það
á sína vísu hvert erindi okkar væri
og við svo búið var okkur hleypt í
gegn. Á annan dag jóla sama ár
fórum við til Kanaríeyja í þriggja
vikna ferð. Þessi ferð var sú besta
af nokkrum til þessara eyja, sökum
þess hversu lífleg hún var og flest
kvöld var sungið við gítarleik. Þar
var Óli yfirleitt forsöngvari enda
með góða söngrödd.
Óli og Sigurveig eiga barnaláni
að fagna og naut Óli þess ef hann
gat orðið þeim að liði. Ég minnist
fimmtugsafmælisveislu Óla sem
haldin var í húsi karlakórsins. Hann
bauð gesti velkomna, tók utan um
konu sína og þakkaði sínum betri
helmingi, eins og hann orðaði það,
fyrir allt sem hún hafði gert fyrir
hann.
Óli og Sigurveig höðu yndi af
útiveru, sumarbústaðaferðum og
veiði, einkum var það silungsveiðin
sem heillaði þau mjög. En enginn
veit sína ævi fyrr en öll er og svo
fór að þau slitu samvistum.
Óli gekk að eiga Reynheiði Run-
ólfsdóttur og fluttist til Hafnar-
fjarðar. Óhjákvæmilega varð sam-
gangur okkar minni síðari árin eins
og gengur en ég kunni vel að meta
þessa hæglátu og góðu konu, hana
Reynheiði, sem reyndist Óla vel og
var umhyggjusöm til þess síðasta.
Þrátt fyrir hrjúft yfirborð Óla var
hann mjög hlýr og tilfinninganæm-
Skilafrestur vegna
minningar greina
Eigi minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði
ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnu-
dags-og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á föstu-
dag. í miðvikudags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir að skilafrestur er útrunninn eða
eftir að útför hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birt-
ingardegi.
OLIÞOR
HJALTASON
®
2
«
0
0
0
0
0
0

1
0
0

0
0
0