Morgunblaðið - 15.02.1996, Blaðsíða 39

MORGUNBLAÐIÐ
FIMMTUDAGUR 15. FEBRÚAR 1996 39
MINNINGÁR
ur maður. Ég minnist þess þegar
hann missti vin sinn Baldur Waage.
Óli kom til okkar um kvöldið og fór
að tala um lát Baldurs, hvað það
hefði borið brátt að. Allt í einu
stoppaði Óli og þegar ég leit á hann
sá ég tár renna niður vanga hans.
Nú er komið að okkur að kveðja
Óla.
Við hjónin viljum votta konu
hans Reynheiði og fjölskyldu hans
okkar dýpstu samúð.
Vertu sæll, Óli.
Trausti Einarsson.
Kær vinur hefur kvatt.
Ég eignaðist þig fertugan og
missti þig sextugan. Ljúf voru þessi
ár, en allt of fá. Nú langar mig að
þakka þér allar gleðistundirnar,
sem við áttum saman, eftir að við
pabbi þinn bundumst vinaböndum.
Allt í einu var ég orðin rík. Fékk
þig sem son og þijú elskuleg ömmu-
börn, sem öll hafið reynst mér gleði-
gjafar. Það var alltaf hlýja í orðun-
um „sæl mútta“ og „sæl amma“.
Allar þinar íjölskyldur og vinir
sýndu mér meiri kærleika og ein-
lægni en ég held að ég hafi átt
skilið. Ég man alltaf hvað pabbi
þinn var stoltur, þegar vinir hans
í Karlakór Keflavíkur kölluðu „kem-
ur engillinn hans Hjalta", þegar við
vorum að koma á skemmtanir hjá
kórnum. Þær voru margar ljúfar
stundirnar Óli minn Þór, sem við
áttum saman í kórferðum og á
skemmtunum í þeim félagsskap.
Þá varst þú oft hrókur alls fagnað-
ar. Þeim stundum fækkaði of fljótt.
Þeir hafa fagnað þér, með söng,
kórfélagarnir sem farnir voru á
undan ef ég þekki þá rétt.
Hvað mér þótti vænt um, Hjalti
minn og Lóa, þegar þið komuð á
nýársdag, með pabba þinn og hans
fjölskyldu. Þá skynjaði ég að þetta
var síðasta faðmlagið okkar.
Elsku vinir, Reynheiður og
ömmubörnin mín, ég votta ykkur
samúð mína. Guð veri með vinum
okkar.
Vertu sæll Óli minn Þór.
Þín mútta, Anna Magnúsdóttir
Nú er sárt að hugsa til þess að
hann afi minn, Óli Þór Hjaltason,
er dáinn. Ég á margar góðar minn-
ingar um hann og langar mig að
minnast hans nokkrum orðum.
Afi var ekki bara góður vinur
heldur líka vinnufélagi. Við unnum
saman í þijú sumur og var það
ánægjulegur tími.
Afi leiðbeindi mér oft en aldrei
hækkaði hann hljómmikla röddina
eins og ég heyrði hann stundum
gera við aðra.
Þegar mamma og pabbi fóru einu
sinni til útlanda vorum við systurn-
ar hjá afa og ömmu í pössun og
lærði ég þar margt, þar á meðal
borðsiðina sem afi hafði gaman af
að kenna.
Minningar mínar um afa eru full-
ar af gleði og hlýju og kveð ég þig,
afi, með virðingu og þakklæti.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Hólmfríður María
Hjaltadóttir.
Nú þegar Óli Þór Hjaltason er
horfinn yfir móðuna miklu, eftir
erfiða baráttu við óvæginn sjúk-
dóm, finnum við fyrir tómarúmi í
hugum okkar og er það undarleg
tilhugsun að eiga ekki eftir að finna
þann ferska andblæ sem fylgdi hon-
um í lífinu. Við hjónin kynntumst
Óla Þór fyrir um það bil átta árum,
er hann giftist Reynheiði Runólfs-
dóttur eftiríifandi eiginkonu sinni.
Það má segja að fljótt hafi mynd-
ast sterkt og gott vinasamband, og
börnum okkar varð hann fljótt sem
kær afi. í fyrsta sinn er yngri son-
ur okkar kallaði hann afa, varð
drengurinn hálf vandræðalegur en
á eftir fékk hann hlýtt faðmlag og
þar með staðfestingu á því að hann
mætti kalla hann afa. Svona var
Óli Þór, þó yfirborðið væri hijúft á
stundum var ávallt stutt í brosið
og hlýjuna. Hann var einn af þeim
mönnum sem hafði ákveðnar skoð-
anir á lífinu og tilverunni, eklci síst
í stjórnmálum. Við minnumst hans
sem trausts og góðs félaga, manns
sem alltaf var hægt að leita til,
hvort sem var að rétta hjálparhönd
eða að ræða málin í góðu tómi. Við
hjónin og börn okkar færum Reyn-
heiði og börnum hans, Hjalta, Ólafi
Eyþór og Ingibjörgu, tengdabörn-
um og bamabörnum okkar innileg-
ustu kveðjur. Á kveðjustundinni
langar okkur að þakka skemmtilega
samfylgd og viljum við kveðja með
þessu ljóði eftir Tómas Guðmunds-
son.
Og því varð allt svo hljótt við helfregn þína
sem h'efði klökkur gígjustrengur brostið.
Og enn ég veit margt hjarta, harmi lostið,
sem hugsar til þín alla daga sína.
En meðan árin þreyta hjörtu hinna,
sem horfðu eftir þér í sárum trega,
þá blómgast enn, og blómgast ævinlega,
þitt bjarta vor í hugum vina þinna.
Magnús Jón og Sigurósk
Hulda Svanhólm.
I dag fer fram frá Hafnarfjarðar-
kirkju útför vinar míns og söngfé-
laga úr Karlakór Keflavíkur, Óla
Þórs Hjaltasonar. Andlát hans kom
okkur ekki á óvart sem fylgst höfð-
um með baráttu hans við þennan
ólæknandi sjúkdóm upp á síðkastið.
Óli Þór gekk undir lungnaskurð
fyrir tveimur árum, í fyrstu var
haldið að komist hefði verið fyrir
meinsemdina en svo var ekki. Ég
átti þess kost að vinna mikið með
Óla Þór í sambandi við uppbygg-
ingu félagsheimilisins, hann átti
sæti í byggingarnefndinni frá upp-
hafí og sat í stjórn kórsins í níu ár
á meðan á byggingunni stóð. Það
er ekki hallað á neinn þó fullyrt
sé að Óli Þór átti mestan þátt í því
að koma félagsheimili kórsins upp,
fjáröflun sem hann stóð fyrir í því
sambandi var með eindæmum og
dugnaðurinn eftir því. Óli Þór hafði
mikinn og sterkan persónuleika,
það sópaði að honum hvar sem
hann fór, hann var mikill að vallar-
sýn og hafði sterka og djúpa rödd,
þess vegna virkaði hann hijúfur í
viðmóti við fyrstu sýn, hann var
beinskeyttur og gat verið harð-
skeyttur ef á þurfti að halda, ófeim-
inn að láta skoðanir sínar í ljós,
var þá fastur fyrir og ákveðinn.
Þeir sem kynntust Óla Þór áttu þar
góðan og traustan vin.
Eftlr að Óli Þór fluttist til Hafn-
arfjarðar var hugur hans ávallt hér
á Suðurnesjum, ef eitthvað rofaði
til hjá honum með heilsuna var
hann strax kominn hingað til að
vinna hjá Hjalta syni sínum og það
gerði hann á meðan kraftar leyfðu.
Ég heimsótti hann fyrir nokkrum
dögum, hann spurði strax hvernig
kórstarfið gengi, það glaðnaði yfir
honum þegar ég sagði að nú værum
við að syngja inn á geisladisk og
það gengi vel með rekstur félags-
heimilisins. Þegar litið er til baka
koma upp í hugann skemmtilegar
minningar frá ógleymanlegum
samverustundum með Óla Þór bæði
í utanlands- og innanlandsferðum
kórsins þar sem hann var þá alltaf
hrókur alls fagnaðar, albúinn að
taka þátt í öllu sem vakti gleði og
hlátur. Af mörgu er að taka, t.d.
þegar þeir nafnarnir Óli Erlings
dönsuðu saman stríðsdansinn í
Klakksvík við mikinn fögnuð við-
staddra í Færeyjaferð kórsins um
árið. Mér er ógleymanleg veiðiferð
sem við Óli Þór fengum að taka
þátt í þegar Karlakórinn fór í söng-
ferðalag til Kanada fyrir 10 árum,
þá var okkur boðið í laxveiði í
Kyrrahafínu og var það heilt ævin-
týri þó minna hafi farið fyrir veið-
inni sjálfri.
Að leiðarlokum þökkum við fé-
lagarnir þér, kæri vinur, áralanga
vináttu og traust og frábært starf
í þágu Karlakórs Keflavíkur. Um
leið og við Elsa þökkum þér allar
ógleymanlegar samverustundir á
liðnum árum sendum við öllum þín-
um aðstendendum hugheilar sam-
úðarkveðjur. Guð blessi minningu
Óla Þórs Hjaltasonar.
Jóhann Líndal.
Traustur og ötull liðsmaður
Alþýðuflokksins, Óli Þór Hjalta-
son, er fallinn frá. Með honum er
genginn atorkusamur flokksfé-
lagi, sem aldrei lét sig muna um
að taka til hendi þegar baráttan
fyrir jöfnuði og bræðralagi var
annars vegar.
Leiðir okkar Óla Þórs lágu fyrst
saman fyrir um það bil hálfum
þriðja áratug, þegar hann var í
fararbroddi Keflavíkurkrata. Síð-
ustu árin var heimili hans hins
vegar í Hafnarfirði og okkar sam-
fundir urðu tíðari. Við áttum ein-
att tal saman um stöðu flokks og
framtíðarhorfur, hvort heldur við
hittumst á flokksfundum ellegar
þegar hann leit inn á skrifstofu
mína. Óli Þór hafði glöggan skiln- ^
ing á flokksstarfinu og einkum
var hann í essinu sínu í kringum
prófkjör og kosningar, enda hann
vinmargur og átti létt með að tala
við fólk. Stundum hafa menn á
borð við Óla Þór Hjaltason verið
nefndir kraftmiklir kosningasmal-
ar og í hugum sumra hefur slíkt
heiti yfir sér neikvæða merkingu.
Það er hins vegar langur vegur
frá því að svo sé. Óli Þór var ein-
faldlega duglegur, blátt áfram og
einarður í baráttu sinni fyrir vel-
ferð flokks og frambjóðenda og
taldi ekki eftir sér að eiga orðræð-
ur við náungann. Hann sagði
stundum við mig að nútímaaðferð-
ir í kosningabaráttu, heilsíðuaug-
lýsingar í dagblöðum og eilífar
sjónvarpsauglýsingar, drægu úr
nauðsynlegum beinum og millil-
iðalausum samskiptum frambjóð-
enda, flokksmanna og kjósenda.
Ég held að hann hafi haft rétt
fyrir sér.
Ég kveð Óla Þór Hjaltason með
söknuði. Ég veit að líkamleg heilsa
hans var farin að bila hin síðustu
misseri, en andinn var óbugaður.
Innilegustu samúðarkveðjur til
eftirlifandi ættingja, venslamanna 1
og vina.
Blessuð sé minning Óla Þórs
Hjaltasonar.
Guðmundur Árni Stefánsson.
SVEINBJORN
ERLINGSSON
+ Sveinbjörn Erl-
ingsson fæddist
í Vestmannaeyjum
28. mars 1913.
Hann lést í hjúkr-
unarheimilinu
Skjóli í Reykjavík
8. febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Erlingur Filip-
pusson, f. 13.12.
1873 í Kálfafell-
skoti í Fljótshverfi,
þá vélsmiður í Vest-
mannaeyjum, síðar
grasalæknir í
Reykjavík, d. 25.1.
1967, og kona hans Kristín
Jónsdóttir, f. 11.7. 1881 á Gils-
árvöllum, Borgarfirði eystra,
d. 27.5.1934 í Reykjavík. Systk-
ini Sveinbjarnar eru: Jón, vél-
stjóri, f. 25.4. 1908, fórst með
es. Heklu 29.6. 1941; Gissur
Ólafur, þýðandi, f. 21.3. 1909;
Stefanía, húsmóðir, f. 21.4.
1910, d. í Vancouver, Kanada,
2.10.1992; Gunnþórunn, f. 10.8.
1911, húsmóðir; Þorsteinn, f.
21.7. 1914, vélsiníðameistari;
Soffía, f. 2.6. 1916,
d. 7.6. 1916; ÓIi
verkamaður, f.
10.7. 1917, d. 17.12.
1955; Ásta Kristín,
grasalæknir, f. 12.6.
1920; Soffía, hús-
móðir, f. 24.9. 1922;
Regína Magðalena,
húsmóðir, f. 30.9.
1923; Einar Sveinn
vélstjóri, f. 3.3.
1926.
Eftirlifandi kona
Sveinbjarnar er
Guðný Guðjónsdótt-
ir, verkstjóra í
Reykjavík Þórólfssonar og
konu hans Guðlaugar Pálsdótt-
ur. Börn Sveinbjarnar og
Guðnýjar eru Guðlaug sjúkra-
þjálfari, gift Höskuldi Jónssyni
forstjóra, og Valur vélvirki,
áður kvæntur Valdísi Jónsdótt-
ur; þau skildu. Barnabörnin eru
fjögur, Þórður, Sveinbjörn og
Jón Höskuldssynir og Guðjón
Valur Valsson.
Útför Sveinbjarnar fór fram
í kyrrþey.
DAUÐANN ber að með ýmsu móti.
Ymist gerir hann ekki boð á undan
sér, kemur snöggt og óvænt einsog
reiðarslag og skilur þá sem eftir
lifa harmþrungna og einsog í losti,
eða hann hefur langan aðdraganda,
smádregur þrótt úr þeim sem hann
vitjar, uns yfir lýkur og kemur þá
sem vinur og læknir þrauta. Þann-
ig var andláti Sveinbjarnar bróður
okkar háttað. Fyrir allmörgum
árum tók hann að kenna Parkin-
sonsveiki, þess sjúkdóms, sem
hægt og sígandi dró úr honum
máttinn uns hann að síðustu hafði
rænt hann mættinum til að tjá sig
á mæltu máli. Honum var dauðinn
lausn og líkn frá þrautum.
Sveinbjörn fluttist fimm ára
gamall ásamt móður sinni og þrem
bræðrum frá Borgarfirði eystra til
Reykjavíkur, vorið 1918. Haustið
áður hafði faðir okkar flust suður
með Jón, elsta soninn. Sveinbjörn
ólst upp í sístækkandi systkinahópi
á Haukalandi, syðst í Vatnsmýr-
inni. Hann var ekki hár í loftinu
þegar hann var orðinn liðtækur að
hjálpa til við garðrækt og mótekju,
að ekki sé talað um söfnun jurta,
eftir að faðir okkar tók að stunda
grasalækningar sem aðalstarf,
enda var hann kappsamur og ötull
til alls sem hann tók sér fyrir hend-
ur. Snemma varð hann áhugasam-
ur skákmaður. Elduðu þeir tíðum
grátt silfur á þeim vettvangi, hann
og Þorsteinn, árinu yngri en Svein-
björn. Ekki leið á löngu þar til
þeim nægði ekki að tefla hvor and-
spænis öðrum við skákborð, heldur
tóku að iðka blindskák af kappi
langt innanvið fermingu. Þótt ekki
tækju þeir upp manntafl sem
keppnisíþrótt urðu þeir furðu leikn-
ir skákmenn, og tjóaði fáum að
etja við þá kappi á þeim vettvangi.
Gissur, næstelsti bróðirinn, kennir
þeim um að hann guggnaði innan
fermingaraldurs á þessari íþrótt,
þar sem hann stóð hvorugum þeirra
snúning, þótt Qórum árum væri
eldri en Sveinbjörn.
Sögð er saga, úr ferð fjölskyld-
unnar frá Borgarfirði til Reykjavík-
ur með gamla es. Sterling. Við
synirnir ungu, Gissur níu ára,
Sveinbjörn fimm og Þorsteinn tæp-
lega fjögurra, undum okkur illa í
uppsölusvækjunni neðanþilja, þar
sem móðir okkar lá og mátti sig
ekki hræra, þótt sá yngsti, Óli
Filippus, yrði að láta sér vistina
þar lynda, enda ekki orðinn árs-
gamall. Strákarnir kusu heldur að
ærslast uppi á dekki, en þar sem
Gissur óttaðist að þeir yngri kynnu
að fara sér að voða, tók hann það
til bragðs að binda Svenna og
Dodda saman og tjóðra þá við aft-
urmastrið. Þorsteinn lætur þess
getið nú er leiðir skilja að þetta
tjóðurband hafí reynst óvenju-
traust, því þeir bræður hafa alla
ævi verið tengdir nánari böndum
en gerist og gengur, jafnvel milli
systkina og hafa þau bönd ekki
síður tengt fjölskyldur þeirra.
Þegar Sveinbjörn hafði aldur til
settist hann í barnadeild Kennara-
skólans og naut þar góðrar hand-
leiðslu Ásgeirs Ásgeirssonar og
Steingríms Arasonar, sem þá
kenndu kennaraefnum og höfðu
umsjón með æfingadeildinni.
Sveinbjörn var ágætum námsgáf-
um gæddur, sem síðar nýttust vel
í Iðnskólanum og vélstjóraskólan-
um, þaðan sem hann útskrifaðist
sem vélstjóri 1935, en bætti síðan
við námi í rafmagnsdeild skólans
og lauk þaðan prófí 1938. Að loknu
námi réðst Sveinbjörn sem vél-
stjóri, fyrst á togara, en starfaði á
stríðsárunum lengstum á skipum
Eimskipafélags íslands. Síðar gerð-
ist hann vélstjóri á skipum Jökla
hf., Vatnajökli og Drangajökli, þá
yfírvélstjóri á ms. Önnu Borg sem
hf. Kol og salt átti og gerði út, en
þegar sú útgerð lagði upp laupana
starfaði hann sem yfirvélstjóri á
dönskum skipum um nokkurra ára
skeið. Sjómennsku sína endaði
hann sem vélstjóri á varðskipunum,
þar sem hann meðal annars tók
þátt í þorskastríðinu við Breta á
áttunda áratug aldarinnar. Sam-
viskusemi Sveinbjarnar og hæfni
sem vélstjóra var viðbrugðið. Hann
lagði metnað sinn í starfíð og var
einkum fyrirhyggjusamur um að
öll aðföng til véla og viðhalds væru
með þeim hætti að vel væri fyrir
öllu séð. Ennfremur starfaði hann
nokkuð við vélsmíðar, aðallega með
Þorsteini bróður sínum, sem lengi
annaðist uppsetningu og viðhald
frystihúsa og mjólkurvinnslustöðva
auk annarra verkefna víða um land.
Það var Sveinbimi mikið gæfu-
spor er hann kvæntist Guðnýju
Guðjónsdóttur sem allan þeirra
næstum því 56 ára búskap bjó
manni sínum og bömum hlýlegt og
listrænt heimili sem hún stýrði af
ástúð og smekkvísi. Fyrstu hjúskap-
arárin vom þau í sambúð við for-
eldra Guðnýjar, reistu sér síðan í
félagi við þau vandað tvílyft hús
við Efstasund, þar sem þau bjuggu
öll þangað til eftir andlát Guðjóns,
höfðu síðan skamma viðdvöl í Álf-
heimunum, uns þau festu kaup á
húsinu við Kambsveg 35, þar sem
Guðný býr enn. í því húsi andaðist
Guðlaug móðir hennar. Það segir
nokkuð um þau hjón, Sveinbjöm og
Guðnýju, að þau slepptu ekki hend-
inni af foreldrum hennar þegar elli
sótti að og kraftar þurrn, og áttu
þau því láni að fagna að njóta
umönnunar og ástúðar dóttur sinnar
og tengdasonar í heimahúsum uns
yfír lauk. Eftir að leiðir skildi með
Val og Valdísi tóku þau að sér ung-
an son þeirra og ólu hann upp að
mestu sem sitt eigið barn. Svein-
björn var góðum gáfum gæddur,
víðlesinn, urínandi góðrar tónlistar
og áhugasamur um hvaðeina sem
til framfara mátti horfa. Þótt hann
hafi ekki látið til sín taka að marki
á opinbemm vettvangi hafði hann
fastmótaðar skoðanir á þjóðmála-
sviðinu og skipaði sér þar í sveit
sem hann taldi þá sem minni mátt-
ar voru helst eiga skjóls að vænta.
Hann var einarður í framkomu og
frábitinn fláttskap og sýndar-
mennsku. Hann kom jafnan fram
einsog hann var klæddur og hélt
fram skoðunum sínum af einbeitni
við hvem sem í hlut átti. Ráðvendni
og réttsýni vom honum í blóð borin.
Sveinbjörn er sá fímmti tólf
systkina til að kveðja þennan heim,
sjö emm við enn eftir, öll komin á
efri ár og höfum ásamt honum skil-
að löngu ævistarfi. Þess er að vænta
að ekki þurfi lengi að bíða uns þau
okkar sem enn lifa hafí einnig safn-
ast til feðra sinna og mæðra, og
dvelji eftir það héma megin grafar
einungis í minni afkomendanna, þar
til að lokum yfír dregur hulu
gleymskunnar. Svo er mannlegu lífí
háttað, kynslóðir hverfa og nýjar
taka upp þráðinn úr höndum þeirra
sem á undan gengu.
Systkinin.