Morgunblaðið - 13.04.1996, Blaðsíða 29

28 LAUGARDAGUR 13. APRÍL 1996
MORGUNBLAÐIÐ
MORGUNBLAÐIÐ
LAUGARDAGUR 13. APRÍL 1996 29
STOFNAÐ 1913
ÚTGEFANDI: Árvakur hf., Reykjavík.
FRAMKVÆMDASTJÓRI: Hallgrímur B. Geirsson.
RlTSTJÓRAR: Matthías Johannessen,
Styrmir Gunnarsson.
TENGSLIN VIÐ
KÍNA
SAMSKIPTI íslands og Kína hafa verið að aukast jafnt
og þétt á undanförnum árum. Á síðustu tveimur árum
hafa meðal annarra forseti íslands, forsætisráðherra, utan-
ríkisráðherra og fulltrúar Alþingis farið í opinberar heim-
sóknir til Kína.
Kínverjar hafa endurgoldið heimsóknirnar og í vikunni
kom Tian Jiyun, fyrsti varaforseti kínverska þingsins, hing-
að til lands ásamt fjórtán manna föruneyti, en hann er með
valdameiri áhrifamönnum í Kína.
Efling tengslanna við Kína opnar margvíslega möguleika
fyrir íslendinga. Hagvöxtur hefur verið ótrúlega mikill í
Kína á undanförnum árum, samhliða opnun kínverska hag-
kerfisins, og möguleikar á viðskiptum fyrir erlend fyrirtæki
í framtíðinni nær óþrjótandi. íslendingar og Kínveijar hafa
þegar tekið upp samstarf á fjölmörgum sviðum og allt bend-
ir til að frekara samstarf sé í uppsiglingu.
Jiyun sagðist m.a. hafa í hyggju að hvetja kínversk fyrir-
tæki í sjávarútvegi til að beina augum sínum að íslandi og
einnig hafa Kínverjar lýst áhuga á að setja hér á laggirnar
álbræðslu, þótt enn ríki mikil óvissa um hvort þau áform
verði að veruleika.
Kínamarkaður gæti reynst athyglisverður fyrir íslensk
sjávarútvegsfyrirtæki, og þá ekki einungis vegna stærðar
markaðarins. Sjávarafurðir eru mikilvæg neysluafurð um
gjörvalla Asíu og þar gætu til dæmis opnast möguleikar á
nýtingu áður ónýttra afurða.
Kínverjar hafa hins vegar einnig sætt vaxandi gagnrýni
Vesturlanda vegna hótana í garð Tævan og stöðu mannrétt-
indamála.
Mannréttindasamtökin Amnesty International hafa upp á
síðkastið vakið athygli á því að staða mannréttindamála
fari stöðugt versnandi í Kína. Pyntingar séu algengar og
allt að tvö þúsund einstaklingar séu teknir af lífi árlega.
Pólitísk andstaða við stjórnvöld er ekki liðin.
Samtökin hafa áhyggjur af því að mörg vestræn ríki kjósi
að líta framhjá þessum mannréttindabrotum í þeirri von að
það geti orðið til að glæða viðskipti þeirra við Kínverja.
Það er mikilvægt að íslendingar gleymi ekki þessum stað-
reyndum í samskiptum sínum við Kínverja og geri grein
fyrir því að við teljum afstöðu þeirra til mannréttindamála
óviðunandi.
VEIKUR GRUNNUR
VERKALÝÐSFÉLAGA
GYLFI Arnbjörnsson, hagfræðingur Alþýðusambandsins,
gerir í Morgunblaðinu í gær lítið úr athugasemdum
sérfræðinganefndar Evrópuráðsins við það að réttur manna
til að standa utan stéttarfélaga sé ekki tryggður í íslenzkri
löggjöf.
Eins og Morgunblaðið hefur fært rök fyrir, jafngilda
ákvæði kjarasamninga um forgangsrétt félagsmanna í verka-
lýðsfélögum til vinnu og um skyldu manna til að greiða í
sjóði stéttarfélaga, skyldu til aðildar að félögunum. Það er
einfaldlega gert að skilyrði þess að menn haldi vinnunni,
að þeir séu í stéttarfélagi og greiði því gjald. í lögum eru
aukinheldur ákvæði um að vinnuveitanda beri að draga af
launum starfsmanna sinna iðgjald til stéttarfélaga, sem sam-
ið er um í kjarasamningum.
Gylfi Arnbjörnsson segir í Morgunblaðinu í gær: „Það eru
engin ákvæði um skylduaðild að stéttarfélögum í okkar kjara-
samningum en forgangsrétturinn er ákveðinn í samningum
og það mætti himinn á jörð hrynja áður en atvinnurekendur
fengju þá kröfu í gegn að hann yrði afnuminn úr kjarasamn-
ingum. Við teljum að það ákvæði sé einn þeirra veigameiri
þátta sem tryggja frið á vinnumarkaðnum og er grundvöllur
að starfsemi stéttarfélaga.“
Óhætt er að segja að verkalýðsfélögin standi á veikum
grunni, ef þau telja sig ekki geta starfað nema fólk sé þving-
að til aðildar að þeim. Ef launafólk telur að verkalýðshreyf-
ingin starfi í þágu þess og að það hafi einhvern hag af starf-
semi hennar, þá skráir það sig í stéttarfélag. Þannig myndi
fijáls félagsaðild veita launþegum tækifæri til að láta álit
sitt á frammistöðu verkalýðsforingjanna í ljós. Það eru sjáif-
sögð mannréttindi að fá að standa utan félaga, ef einstakling-
ar telja það henta hagsmunum sínum.
DEILURNAR um veiðar smá-
báta virðast nú í hámarki
eftir að tekizt hefur sam-
komulag með ríkisstjórn-
inni og Landssambandi smábátaeig-
enda um nýtt fyrirkomulag veiðanna.
Samkvæmt því fá krókabátar utan
aflamarks árlega 13,9% af heildarþor-
skafla á íslandsmiðum, þó ekki minna
en 21.500 tonn, og verður veiðum
þeirra auk þess stjórnað með §ölda
sóknardaga á hveiju fiskveiðiári. Með
þessu er talið að komið sé böndum á
veiðar þessa bátaflokks og hann veiði
ekki langt umfram heimildir eins og
verið hefur undanfarin ár.
Þetta er í fyrsta sinn í einn og
hálfan ártug, sem samkomulag hefur
orðið um veiðistjórn milli eigenda
smábáta og stjórnvalda. Landssam-
band íslenzkra útgerðarmanna telur á
hinn bóginn að krókabátunum séu
færðar aflaheimildir langt umfram
allt velsæmi og á kostnað þeirra sem
innan aflamarkskerfisins hafa þurft
að taka á sig mikla aflaskerðingu á
undanförnum árum. Hefur LÍÚ skorið
upp herör gegn þessu samkomulagi
og hafa samtökin hótað að hætta
stuðningi sínum við aflamarkskerfið
vegna þessa.
Stofnun Landssambands
smábátaeigenda
Hér á eftir verður reynt að varpa
ljósi á það, hvernig veiðum þessara
báta hefur verið stjórnað og hvern
árangur það hefur borið. Þessar deiiur
hefjast í raun snemma á síðasta ára-
tug, þegar veiðum smábátanna var
stjórnað með aflahámarki og bann-
dögum. Deilurnar í upphafi leiddu til
stofnunar Landssambands smábáta-
eigenda árið 1985. Þegar kvótakerfinu
var komið á árið 1984 var útgerð
smábáta undir 10 tonnum utan við
kerfið og var áfram stjórnað með
banndögum og aflahámarki og fjölgun
bátanna var lengst af óheft.
Alþingi kaus fijálsræði
Stjórnun þessara veiða kom reglu-
lega til umfjöllunar á Alþingi, enda
giltu lögin um fiskveiðistjórnun aðeins
til eins árs í senn fyrstu ár kvótakerf-
isins. Forystumenn Landssambands
smábátaeigenda beindu því mjög
snemma til stjórnvalda að Qölgun
þessara báta yrði heft, þannig að þeir,
sem veiðarnar stunduðu, gætu haft
af því lífsviðurværi innan þeirra tak-
markana á sókn og afla, sem skyn-
samlegar gætu talizt. Alþingi kaus
hins vegar að hafa sem mest frjáls-
ræði við þessar veiðar. Afleiðingin
varð eðlilega gífurleg fjölgun bátanna
og margfölduð hlutdeild þeirra úr
þorskaflanum.
Á nokkrum árum fjölgaði smábát-
um úr um 800 í 2.200 og hlutdeild
þeirra úr þorskaflanum fór úr örfáum
prósentum í tæp 30%. Á sama tíma
var fjölgun annarra fiskveiðifara heft
og kvóti þeirra hefur dregizt verulega
saman frá upphafi kerfisins.
Veiðistjórnunin gekk ekki upp
Þróunin var sú, að veiðistjórnunar-
kerfið gekk einfaldlega ekki upp. Þeg-
ar kvótakerfinu var komið á‘ stóðu
smábátarnir þar fyrir utan. Bátar yfir
10 tonn fóru inn í kvótakerfið og þeg-
ar að þeim svarf vegna minnkandi
þorskveiðiheimilda seldu eigendur
þeirra kvótann og bátinn og keyptu
bát undir 10 tonnum og gátu þá veitt
nær að vild.
Næsta skref stjórnvalda var að
setja alla smábáta sem stunduðu neta-
veiðar á aflahámark eða bjóða þeim
upp á kvóta samkvæmt aflareynlsu
þeirra síðustu þijú árin þar á undan.
Þeim, sem einungis stunduðu króka-
veiðar, var stjórnað með banndögum.
Þessi veiðistjórnun stóð yfir í þijú ár,
1988 til 1990. Að þessu tímabili loknu
var enn ákveðið að breyta veiðistjórn-
un smábáta. Allir bátar, 6 tonn og
Aldrei hefur tekizt að koma böndum á veiðar smábátanna
Frjálsræðið í veiðunum
virðist dýru verði keypt
Deilur um veiðistiómun fyrir krókabáta virð-
ast í hámarki eftir að samkomulag hefur
náðst milli stiómvalda og Landssambands
smábátaeigenda um 13,9% hlutdeild króka-
báta úr leyfilegum heildarafla. Hjörtur Gísla-
son kynnti sér hvemig veiðistjórnunin hefur
verið undanfarin ár. Niðurstaðan er sú að
Alþingi hafi aldrei til þessa tekizt að koma
böndum á sókn og veiðar þessar báta.
Breska tímaritið The Economist
um
^ Reuter
ÞYSKIR verkamenn krefjast þess að afkoma þeirra verði tryggð.
Atvinnuleysið er almennt talið einn stærsti vandi Evrópuríkja en
ýmsir hafa efasemdir um lausnir þær sem stjórnmálamenn í álf-
unni virðast ætla að sameinast um.
Efasemdir um
gildi starfs-
þjálfunar
Kannanir gefa til kynna að starfsþjálfun á
vegum ríkisins bæti hvorki afkomu manna
né möguleika þeirra á að fá vinnu.
stærri, voru settir á aflamark, en bát-
um undir 6 tonnum var gefinn kostur
á að velja á milli aflamarks og króka-
veiða.
Mikill meirihluti þeirra kaus að velja
krókana eða rúmlega 1.100 bátar.
Þróunin varð síðan sú, að kvótinn
hélt áfram að skerðast. Þeir sem völdu
kvótann voru skornir niður og hinir,
sem völdu króka og banndagakerfi,
tóku sífellt meira til sín þar sem nýir
og afkastamiklir bátar komu inn í
kerfið í stað gamalla. Því hélt áfram
sú þróun, að menn seldu kvótann sinn
og bátinn og keyptu nýja og afkastam-
ikla krókabáta og juku þannig afla
sinn enn. Þrátt fyrir að stjórnvöld
hafi ákveðið að fjölga krókaleyfum
ekki láðist þeim að setja reglur til að
stemma stigu við aukinni afkastagetu
bátanna.
Mikil fjölgun báta
Enn reyna stjórnvöld að koma
böndum á útgerð krókabátanna.
Ákveðið er að hefta fjölgun þeirra,
en gefinn langur aðlögunartími og á
þeim tíma fjölgar krókabátum úr rúm-
lega 700 í rúmlega 1.100. Loks er
ákveðið, 1991, að krókabátarnir fái
ákveðna hlutdeild úr heildarþorskaf-
lanum, rúmlega 2%. Fari þeir meira
en 25% umfram það á árunum 1991
til 1993 verði settur á þá kvóti 1.
september árið 1994, sem miðist við
aflareynslu þeirra þessi árin.
Þetta ákvæði laganna varð ekki til
þess að menn hikuðu við að láta smíða
fyrir sig nýja báta upp á 12 til 15
milljónir króna. Þeir treystu því að
lögunum yrði breytt. Því varð sú raun-
in, að kvótabátarnir héldu áfram að
auka hlut sinn og veiðin fór langt fram
úr því sem stjórnvöld höfðu áætlað.
Otti manna við það, að á bátana
yrði settur kvóti innan þriggja ára,
þýddi einungis að sókn bátanna jókst
gífurlega. Allt snerist um að að afla
sér sem mestrar aflareynslu áður en
kvótinn yrði settur á. Róið var í verri
veðrum en áður og dæmi voru um það
að tvær áhafnir væru á bátunum,
þannig að róið var nótt sem nýtan dag
og fór þorskaflinn langleiðina í 40.000
tonn fiskveiðiárið 1994 til 1995.
Það gekk eftir, sem margir króka-
bátaeigendur álitu, að lögunum var
breyt og enginn kvóti var settur á þá
1. september 1994. Þess í stað var
ákveðið að fjölga banndögum úr 82 í
136 og draga áætlaðan afla þeirra frá
úthlutuðu heildaraflamarki í þorski,
ýsu og ufsa. Ákvæði var um, að færi
afli umfram tilgreind mörk yrði bann-
dögum fjölgað í réttu hlutfalli við afla-
aukninguna. Miðað við aflann haustið
1994 var fyrirsjáaniegt að fjöldi
banndaga yrði 230 á núverandi fisk-
veiðiári ef farið yrði að lögum. Eitt
mesta hitamálið í kosningunum 1995
var stjórnun veiða smábáta og keppt-
ust stjórnmálaflokkarnir um að yfir-
bjóða hver annan á þann hátt, að
komið yrði í veg fyrir að gildandi
ákvæði gengi eftir. Á forgangslista
nýrrar ríkisstjórnar var sett ákvæði
þess efnis, að lögum yrði breytt á
þann hátt að banndögum íjölgaði ekki.
Þorskaflahámark og
viðbótarbanndagar
Síðustu breytingar á stjórn þessara
veiða árið voru svo þær, að krókabát-
um var gert að velja á milli þorskafla-
hámarks, sem miðaðist við aflareynslu
þeirra tvö beztu árin á tímabilinu
1992 til 1994, eða að velja svokallað
sóknardagakerfi þar sem sókn var
heimiluð í 82 daga á ári. Þessum báta-
flokki var jafnframt ætlaður ákveðinn
þorskafli, 21.500 tonn. 404 bátar
völdu þorskaflahámark, 677 sóknar-
dagakerfið. Ekkert þak var á afla
báts, sem valdi viðbótarbanndaga, en
eigandi hans varð í staðinn að sætta
sig við færri sóknardaga á komandi
fiskveiðiári, færi afli fram úr viðmiðun
bátanna, sem var 6.800 tonn.
Enn kom sama staðan upp. Aflinn,
sem ætlaður var þessum bátum miðað
við afkastagetu þeirra og fjárfesting-
ar, var allt of lítill. Almanaksárið 1993
var þorskafli þessara krókabáta
21.700 tonn, 33.400 árið eftir og
34.800 í fyrra. Á sama tíma minnkaði
þorskafli landsmanna úr 261.000
tonnum í 215.000 og 169.000 tonn í
fyrra.
Flest krókaleyfin fullnýtt
Ein veigamikil skýring á aflaaukn-
ingu krókabáta er sú, að fyrir fáum
árum var aðeins hluti þeirra í fullri
útgerð. Mjög margir voru aðeins gerð-
ir út að litlu leyti. Nú eru flest króka-
leyfin fullnýtt og gert út á þau á af-
kastamiklum bátum, sem ganga mjög
hratt og eru búnir miklu öflugri línu-
spilum og færavindum en áður var.
Hver bátur fiskar því mun meira nú
að meðaltali en áður var.
Elta á sér skottið
Eins og aðrar tilraunir til að koma
böndum á afla bátana gekk þessi ekki
upp. Bátarnir voru orðnir of margir
til þess að svo þröngar skorður yrðu
settar við sókn þeirra. Segja má að
stjórnvöld hafi allan tímann verið að
elta skottið á sér og aldrei gripið til
þeirra ráðstafana, sem sátt gæti orðið
um. Reynslan sýnir að afkastageta
bátanna var langt umfram það, sem
þörf var á til að sækja þann afla, sem
var heimilaður hveiju sinni. Fyrir vik-
ið jókst afli þeirra stöðugt á sama tíma
og afli annarra útgerðarflokka var
skorinn niður. Eðlilega sætta hinir sig
ekki við slíka meðferð. í þessu tilfelli
skiptir engu máli hvort talið er að ein
veiðiaðferð sé betri eða hagkvæmari
en önnur. Stór hluti smábáta stundar
veiðar innan kvótakerfisins og hefur
orðið að taka á sig skerðingu undan-
farinna ára.
Samkomulag í fyrsta sinn
Nær allar tilraunir til að koma á
skynsamlegri veiðistjórn fyrir smábát-
ana hafa verið gerðar í andstöðu við
eigendur þeirra. Nú hefur tekizt að
ná samkomulagi við forystu Lands-
sambands smábátaeigenda um fisk-
veiðistjórnun fyrir krókabáta til fram-
tíðar. Þeim eru ætluð 13,9% af heildar
þorskaflanum hvert ár, en þó ekki
minna en 21.500. Rétt er að benda á
að þarna er um að ræða um 1.100
báta af um 1.500 smábátum, sem
skipta þessari aflahlutdeiid á milli sín.
Hinir eru inni í kvótakerfinu. Ljóst
er að ekki er full eining um þessa
leið meðal eigenda smábáta, einkum
þeirra, sem valið hafa aflamark á
undanfömum árum og telja sig nú
bera skarðan hlut frá borði. Spurning-
in snýst um það, hvort þetta sam-
komulag sé of dýru verði keypt.
LÍÚ á móti
Landsamband íslenzkra útvegs-
manna telur að krókabátunum sé
þarna færð á silfurfati allt of mikil
hlutdeild úr heildarþorskaflanum. Út-
gerðarmenn hafa meðal annars hótað
því að hætta að styðja kvótakerfið
vegna þessa. í nýjasta fréttabréfi LÍÚ
segir Kristján Ragnarsson, formaður
samtakanna, svo: „Útvegsmönnum er
ekki að skapi að víkja frá aflamark-
skerfinu, sem á margan hátt hefur
reynzt mjög vel, en á meðan gefið er
á garðann með þeim hætti, sem nú á
að verða, er mönnum ofboðið. Þeir,
sem höfðu 3,3% af aflareynslu í þorski,
þegar kvótakerfið var sett á árið 1984,
veiddu á síðasta fiskveiðiári 27% af
heildarþorskaflanum á íslandsmiðum.
Á þessu tímabili höfðu þessir aðilar
þó selt 5,2% af heildaraflaheimildun-
um með ærnum hagnaði. Á ellefu ára
tímabili höfðu smábátarnir því komizt
yfir nær þriðjunginn af þorskveiði-
heimildum hér við land.“
Lausn er nauðsyn
Ljóst er að LÍÚ teiur 13,9% hlut-
deiid krókabáta í þorskaflanum og
mikla. En það verður að líta á fleiri
hliðar málsins. Núverandi fyrirkomu-
lag hefur gjörsamlega brugðizt eins
og aðrar til raunir til að koma böndum
á veiðar smábáta. Það hefði leitt til
þess að sóknardögum bátanna fækk-
aði svo, að enginn gæti haft af því
lífsviðurværi að gera út krókabát. Á
þá staðreynd verður að líta að þessum
bátum hefur fjölgað vegna ákvarðana
stjórnvalda og þau verða að leysa
þennan vanda. Vandinn verður varla
leystur með því að gera eigendur um
700 báta gjaldþrota. Vandinn vegna
þess yrði gífurlegur. Vissulega er allt
of seint til þess gripið að koma á veiði-
stjórn, sem getur haldið, en það er
löngu tímabært. Hér skal ekki lagt
mat á það, hvort þessi lausn er sú
bezta fyrir alla aðila, en lausn er nauð-
synleg eins og úr ofangreindu má lesa.
TJÓRNMÁLAMENN eru al-
mennt sammáia um að
aukin starfsþjálfun sé
heppilegasta leiðin til að
draga úr atvinnuleysi. Reynslan
gefur til kynna að svo auðveldlega
verði þessi vandi ekki leystur."
Þannig hefst grein í nýjasta hefti
breska vikuritsins The Economist
þar sem fjallað er um starfsþjálfun
og atvinnuleysi. í greininni er sú
skoðun sett fram í upphafi að fyllsta
ástæða sé til að fyllast ákveðnum
efasemdum þegar stjórnmálamenn
taki að gerast sammála um eitthvert
tiltekið atriðið. Það eigi við í þessu
tilfelli.
í greinni er vísað til fundar at-
vinnuráðherra iðnríkjanna sjö í Lille
á dögunum en þar lýstu þeir allir
yfir stuðningi við aukna starfsþjálfun
í því skyni að fækka þeim sem hafa
framfærslu sína af atvinnuleysisbót-
um. í blaðinu segir að þessi kenni-
setning sé nú almennt viðurkennd.
Rakin er rökin fyrir þessari skoðun
og vikið að því að fjölmargir þjóðfé-
lagshópar, verkalýðsforystan, kenn-
arar, foreldrar og fleiri séu hlynntir
starfsþjálfun á vegum ríkisvaldsins.
Með því móti megi með ýsum hætti
bregðast við þeim neikvæðu þáttum
sem atvinnuleysinu eru samfara.
Niðurstaða OECD
Síðan er vikið að sífellt vaxandi
íjölda kannana sem fræðimenn hafa
gert og tekið hafa til annars vegar
fólks sem hlotið hefur starfsþjálfun
á vegum ríkisvaldsins og hins vegar
einstaklinga sem ekki hafa þegið
slíka aðstoð. „I næstum öllum þess-
um könnunum liefur komið í ljós að
áætlanir þessar hafa hvorki orðið til
þess að bæta afkomu þeirra sem
þátt tóku í þeim né til að auka mögu-
leika þeirra á að fá vinnu.“ Vikið
er að niðurstöðu skýrslu sem OECD,
Efnahags- og framfarastofnunin,
birti 1994 en þar segir: „furðulega
fátt bendir til þess að sú tilgáta
standist að slíkar áætlanir skili ár-
angri.“ í greininni eru síðan rakin
nokkur dæmi m.a. frá Bandaríkjun-
um, Bretlandi og Þýskalandi um
opinberar starfsþj álfunaráætlanir
sem virðast hafa mistekist.
Hagsmunir einkafyrirtækja
Greinarhöfundur hafnar þeirri
kenningu að einkafyrirtæki séu ekki
tilbúin til að láta sig starfsþjálfun
varða með fullnægjandi hætti. Skil-
yrðið sé hins vegar það að starfs-
menn reynist þá tilbúnir til að koma
til móts við fyrirtækið með því að
stilla launakröfum sínum í hóf. Þetta
eigi víða við enda fari slík starfsþjálf-
un mjög víða fram án íhlutunar ríkis-
valdsins.
Dæmi séu að vísu til um starfs-
þjálfun á vegum hins opinbera sem
borið hafi árangur en þá sé um að
ræða takmarkaðar og vel skilgreind-
ar áætlanir sem einkum hafi miðast
við aðstoð við að útvega starf eða
þjálfun á mjög afmörkuðu sviði. Þótt
reynslan t.a.m. frá þýskalandi gefi
til kynna að ákjósanlegt sé að starfs-
þjálfun fari saman við almenna
menntun þá sé þess ekki að vænta
að atvinnuleysið minnki að nokkru
marki fyrr en launakostnaður fyrir-
tækja og ábati starfsmanna hafi
verið lagaður að lögmálum markað-
arins.
Tímapunktar í trilluútgerð
Kvótakerfinu komið á.
Veiðum smábáta stjótnað
með banndögum og
aflahámarki, alls 8.300
tonn at þorski. Fjölgun
báta ekki takmörkuð.
Veiðistjórnun svipuð
næstu árin, en aíli langt
umfram sett mörk.

Allir netabátar undir
10 tonnum á aflahámark.
Ákvæði í lögum sem
hefta átti fjölgun
báta yfir 6 tonnum.
Aflahámark
á vetrarvertið.
T
1984 1985 I 1986 I 1987 I 1988
Allir bátar yfir 6 tonnum
á aflamark. Bátar undir
6 tonnum velja á milli
aflamarks og krókaleyfis,
1.041 völdu kvóta,
1139 völdu króka.
Hlutdeild krókabáta í
heildarþorskafla 2,18%.
Ákveðið að hefta
fjölgun bátanna.
Þróun reglna um smábáta
í kvótakerfinu, 1984-1996
Afli krókabáta Frumvarþ til laga
í fyrsta sinn um 13,9% hlut-
ákveðinn hluti deild krókabáta i
heildarafla heildarþorskafla
innan aflamarks. á hverju ári.
1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996
Fjöldi smábáta 1985-95
2.000
1985 1986 198? 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995
Afli smábáta 1985-95
□ SMÁBÁTAR
50.000
T0NN
40.000
30.000
KVOTABATAR
KRÖKABÁTAR
400.000
TONN
350.000
300.000
250.000
200.000
150.000
100.000
50.000
Þorskafli í heild 1985-1995 Hlutur smábáta
og aflahlutur smábátanna
skv. frumvarpi
13,9% af heildarþorskafla
Hugsanleg þróun á næstu árum
miðað við aukningu á heildarkvóta
1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995
1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995
~ír