Morgunblaðið - 13.04.1996, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 13. APRÍL 1996 35
BALDUR
ODDGEIRSSON
+ Baldur Odd-
geirsson fædd-
ist á Sandfelli á
Stokkseyri 9. des-
ember 1925. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Suðurlands 7. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
Guðrún Aðalbjörg
Jónsdóttir, f. 1889,
frá Gamla-Hrauni á
Eyrarbakka, d.
1976, og Oddgeir
Magnússon, f. 1884,
frá Þórðarkoti
Sand víkurhr eppi,
d. 1948. Systkini Baldurs eru
Haraldur Georg, f. 1911, bú-
settur á Stokkseyri, Magnea
Ágústa, f. 1916, d. 1989, var
búsett í Reykjavík, og Aðal-
björg, f. 1918, búsett á Stokks-
eyri.
Hinn 4. apríl 1953 kvæntist
Baldur Guðrúnu Þóru Guð-
mundsdóttur frá Hærings-
staðahjáleigu, f. 17. september
1930. Hennar foreldrar voru
Þorkelína Eiríksdóttir, f. 1887,
d. 1967 og Guðmundur Guð-
mundsson, f. 1900, d. 1966,
bændur í Hæringsstaðahjáleigu
og Keldnakoti. Baldur og Guð-
rún eignuðust níu börn. Þau
eru: Guðmundur Svanþór, f. 26.
júlí 1951, maki Helga Snorra-
dóttir, þau eiga þrjú börn; Jón
Oddgeir, f. 15. ágúst 1953,
maki Sigríður Sigurðardóttir,
þau eiga tvö börn; Elías Þór,
f. 8. júní 1955, maki Þóra Bjarn-
ey Jónsdóttir, þau
eiga tvö börn; Erna
Guðrún, f. 9. októ-
ber 1957, maki Sig-
valdi Bjarnason,
þau eiga þijú börn
og Erna átti eina
dóttur fyrir; Hrönn,
f. 2. júlí 1960, maki
Kristinn Karl Ægis-
son, þau eiga þijú
börn; Freyr, f. 1.
desember 1962,
maki Guðrún Gunn-
arsdóttir, þau eiga
tvö börn og Freyr
átti einn son fyrir
hjónaband; Aðalbjörn Þorkell,
f. 27. júlí 1965, maki Ásta Stef-
ánsdóttir, þau eiga eitt barn;
Magnús Björn, f. 3. nóvember
1969, maki Erla Jónsdóttir, þau
eiga eitt barn; Skúli, f. 24, októ-
ber 1971, maki Ingunn Magnús-
dóttir, þau eiga tvö börn.
Barnabarnabörn Baldurs og
Guðrúnar eru þrjú.
Baldur bjó á Stokkseyri alla
ævi, fyrst í foreldrahúsum á
Sandfelli og síðan, eftir að
hann hóf búskap, á Tjörn.
Hann vann ýmis verkamanna-
störf framan af ævi, við hafn-
argerð í Þorlákshöfn, virkjan-
irnar við Sogið, beitningu o.fl.
Frá því í janúar 1967 og til
starfsloka í desember 1995 var
Baldur fangavörður á Litla-
Hrauni.
Útför Baldurs verður gerð
frá Stokkseyrarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Enn er vetur senn á enda, einn
vetur í safn minninganna, konungur
árstíðanna. Vetrarkvíði gerði oft
vart við sig í hugum fólks á meðan
húsakynni voru lágreist, klæðnaður
fábrotinn og efnin af skornum
skammti, ekki var hægt að eignast
allt sem hugurinn girntist, fjölskyld-
ur voru stærri en gerist í dag.
En þessi tími er liðinn, og þessi
vetur er senn liðinn, sem varla verð-
ur kallaður vetur, slík hefur verið
veðurblíðan, snjólaust og jörðin
klakalaus og vorfuglarnir komnir í
mars. En lífið gengur sinn gang og
á þessum fallegu útmánaðardögum
kveðjum við samferðamann og
vinnufélaga. Það var á haustdögum
1973 sem við urðum vinnufélagar
við Baldur Oddgeirsson, á Litla-
Hrauni. Svona haga örlögin því til
að með því að skipta um vinnu kynn-
umst við nýjum mönnum, eignumst
nýja félaga, þó seinna við bindumst
fjölskylduböndum. Baldur var fædd-
ur á Stokkseyri, í bæ sem heitir
Sandfell. Það var á þeim tíma þegar
fólk átti kú til að hafa mjólkurmat,
nokkrar kindur til að smakka kjöt,
einn eða tvo hesta til aðstoðar við
heyskap og til aðdrátta, garðholu
við húsið að hafa kartöflur og róf-
ur, og fiskurinn fyrir utan brimgarð-
inn þegar gaf á sjó.
Þetta var Stokkseyri þess tíma
þegar Baldur steig sín fyrstu spor.
Ég ætla ekki að rekja hans ævi-
skeið, það er saga alþýðumannsins
sem fæddur er inn í það umhverfí
sem ég hef lýst, fylgdist með þróun-
inni og tók þátt í henni í þorpinu
sínu frá vöggu og þar til hans ljós
slokknaði. I þau tuttugu og tvö ár
sem við Baldur unnum saman,
kynntist ég manninum, persónunni.
Það var traustvekjandi að hafa hann
við hliðina á sér, ekki síst fyrstu
vaktimar á meðan ég var að kom-
ast inn í starfið, það var aldrei hálf-
velgja þar sem hann fór eða kom
nálægt. Það var eftirtektarvert hvað
hann var ákveðinn og fastur fyrir
hvað sem á gekk, þar sem þetta er
sérstakur vinnustaður og þarf að
vinna eftir reglugerðum og passa
að slaka ekki á þeim, en það var
hans aðalsmerki. Baldur var útiverk-
stjóri í nokkur ár og er vinnunni
hagað þannig að hver maður er með
tvo til þijá stráka í vissu verki yfir
daginn, en áhuginn og vinnusemin
var slík að hann gerði allt sjálfur,
gleymdi að hann var með menn í
vinnu, en það var mjög vinsælt hjá
strákunum.
Baldur var sannur Stokkseyring-
ur og dró hann taum síns byggðar-
lags og sinna sveitunga. Það fékk
ekki samhljóm í hans eyrum ef ut-
anaðkomandi fóru að gagnrýna hans
heimafólk. Hann gat látið óátalið
þó að íbúar við Olfusárbrú eða í
kvosinni við rætur Hellisheiðar
segðu eitthvað, því að hans mati var
þetta þjóðflokkur sem var fæddur
með silfurskeið í munninum og hafði
stutta sögu á bak við sig og tók því
ekki að vera svara þeim. En ef ná-
grannarnir fyrir vestan Hraunsá
fóru eitthvað að reisa sig, tók hann
meira mark á þeirra orðum og vildi
allra síst beygja sig fyrir þeim. Bald-
ur var skemmtilega harður vinstri-
sinni og hélt fram sinni stefnu og
sinna manna. Þó hann gæti gagn-
rýnt þá sjálfur var hann fljótur upp
ef við hægri guttamir sögðum eitt-
hvað niðrandi um hans menn. Ég
minnist margra skemmtilegra
stunda í umræðu á vinnustaðnum
ef tóm gafst, Baldur var harður
verkalýðssinni og studdi fast við
bakið á þeim sem þar voru í fram-
varðarsveit og ekki lét hann merkið
niður falla þótt hann gerðist starfs-
maður ríkisins.
Við fráfall Baldurs Oddgeirssonar
er mér efst í huga þakklæti fyrir
að hafa átt hann að vinnufélaga og
samferðamanni. Þakklátur fyrir holl
ráð, og ég veit að undir það taka
vinnufélagarnir allir.
Ég votta eiginkonu, bömunum og
fjölskyldum þeirra samúð. Og með
hækkandi sól og sumarkomunni,
göngu inn í þá nóttlausu veröld sem
komandi árstími gefur okkur, léttist
hugur þeirra sem syrgja ættarföður
og sakna samferðamanns og vinnu-
félaga.
Blessuð sé minningin.
Jón Ólafsson.
Með nokkrum orðum langar mig
að minnast tengdaföður míns, Bald-
urs Oddgeirssonar sem lést á Sjúkra-
húsi Suðurlands að kvöldi páskadags
eftir langa og erfiða sjúkralegu.
Kynni okkar hófust fyrir um tíu
áram þegar ég kynntist Alla og fór
að venja komur mínar að Tjörn.
Strax frá upphafí tók Baldur mér
afskaplega vel og var alltaf tilbúinn
að bjóða fram aðstoð sína á alla
mögulega vegu. Þannig rétti hann
okkur oft hjálparhönd er við stóðum
í húsbyggingum eða öðra slíku.
Síðastliðið ár fylgdist hann grannt
með hvemig okkur gekk að gera
upp gamalt hús sem við höfðum
keypt. Alltaf spurði hann hvernig
verkinu miðaði og gaf góð ráð, en
sökum heilsubrests komst hann
sjaldan til að fylgjast með fram-
kvæmdunum.
Hin síðari ár sneri Baldur sér
nokkuð að áhugamáli sínu sem var
garðrækt, hann safnaði afklippum
af trjám og kom upp græðlingum
auk þess sem hann safnaði könglum
og birkifræi þegar færi gafst og
sáði fræjunum í lítinn reit að húsa-
baki. Margar ánægjustundir átti
hann við að fylgjast með plöntunum
sínum vaxa og dafna og oft gauk-
aði hann að okkur litlum plöntum
sem hann hafði komið upp, enda
garðrækt sameiginlegt áhugamál
okkar.
Oft vora margir samankomnir í
eldhúsinu á Tjörn og glatt á hjalla,
enda afkomendur þeirra hjóna
fjöldamargir. Þrátt fyrir það var allt-
af nóg pláss fyrir allan hópinn og
aldrei var gefist upp fyrr en allir
höfðu fengið sér kaffisopa og köku-
bita. Síðast voru allir komnir saman
á Tjörn hinn 9. desember sl. til að
halda uppá sjötugsafmæli Baldurs,
en nokkram dögum síðar þurfti hann
að fara aftur á sjúkrahús þar sem
hann dvaldist þar til hann lést. Bald-
ur kom einmitt til dvalar á Sjúkra-
húsi Suðurlands í janúar sl. þegar
dóttir okkar Alla, tuttugasta bama-
bam hans, fæddist. Þegar við kom-
um með litlu dömuna á stofuna til
hans, til að sýna honum hana, var
hann að leggja af stað á hækjum
inn á sængurkvennadeild þó að hann
væri varla rólfær, svo mikið var
honum í mun að fá að sjá hana.
Minning Baldurs mun lifa meðal
okkar og mun henni verða miðlað
til þeirra afkomenda hans sem aldr-
ei fengu að kynnast honum.
Ásta.
„Þó ég sé látinn, harmið mig ekki
með táram. Hugsið ekki um dauðann
með harmi og ótta; ég er svo nærri
að hvert eitt ykkar tár snertir mig
og kvelur. En þegar þið hlæið og
syngið með glöðum hug lyftist sál
mín upp í mót til ljóssins. Verið glöð
og þakklát fyrir allt sem lífíð gefur,
og ég, þótt látinn sé; tek þátt í gleði
ykkar yfir lífinu.“ (Ok. höf.)
Löngu stríði er lokið, lausn er feng-
in. Baráttan gegn sjúkdómnum var
hörð og óvægin en æðraleysi það og
styrkur sem hann Baldur sýndi var
ótrúlegur. Hann kvartaði aldrei og
fáir vissu hve hann var þjáður.
Hann var sterkur til sálar og lík-
ama, traustur og góður maður, mað-
ur sem gott var að leita til og sem
krafðist einskis í staðinn. Til hans
var líka oft leitað þegar við krakkam-
ir stóðum í framkvæmdum og þá dró
hann hvergi af sér. Oftar kom hann
þó óbeðinn ef hann vissi að einhver
var að byggja eða breyta.
Baldur var þéttur á velli og þéttur
í lund, hann var fastur fyrir og varð
ekki imikað með sínar ákvarðanir.
Hann var líka glettinn og glaðsinna
en fór rólega í gamansemi sinni.
Hann var heimakær og leið best
þegar hann hugaði að gróðrinum í
garðinum eða dyttaði að ýmsu utan-
húss.
Að leiðarlokum vil ég þakka kynn-
in, þakka fyrir greiðvikni hans og
góðsemi, þakka fyrir að hafa átt
hann að tengdaföður.
Guð blessi minninguna um góðan
mann.
Þóra Bjamey Jónsdóttir.
Erfidrykkjur
Kiwanishúsið
Engjateigi 11
s. 5884460
KRISTÍN HANNES-
DÓTTIR
+ Kristín Hannes-
dóttir fæddist á
Siglufirði 23. des-
ember 1910. Hún
lést á Sjúkrahúsinu
á Siglufirði 2. april
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Kristín Björg Þor-
steinsdóttir, hús-
freyja, fædd 18.
desember 1881 á
Stóru-Hámundar-
stöðum, Árskógs-
hreppi í Eyjafirði,
og Hannes Jónas-
son bóksali, fæddur
10. apríl 1877 að Ytri-Bakka í
Arnarneshreppi í Eyjafirði.
Börn þeirra eru: Hallfríður
Árdal, húsfreyja og
handavinnukenn-
ari á Siglufirði;
Jónída María, lést
fimm ára gömul;
Kristín Nanna,
bóksali á Siglu-
firði; Steindór,
bakarameistari á
Siglufirði; Þor-
steinn Hámundur,
óperusöngvari,
framkvæmdastjóri
í Reykjavík; og Jó-
hann S., skóla-
meistari á Laugar-
vatni.
Útför Kristínar fer fram frá
Siglufjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
Kveðja frá eldri Valkyrjum
frá Siglufirði
Látin er Kristín Hannesdóttir
skátasystir okkar og félagsforingi
til margra ára.
í tilefni sextíu ára afmælis fé-
lagsins árið 1989 hittust margar
eldri valkyijur hér í Reykjavík og
var eins og þær hefðu aldrei skil-
ið. Samt höfðu þessar konur ekki
sést í tugi ára. Hrðfna Tynes, sem
var ein af stofnendum skátafélags-
ins Valkyija, sagði okkur frá
stofnun félagsins og þegar hún
og fleiri ungar stúlkur unnu þar
sitt skátaheit. Svo gengu þær út
í bjarta vornóttina með þá tilfinn-
ingu að eitthvað mjög mikið og
merkilegt hafði gerst í lífi þeirra.
Það mátti sjá þegar þær hittust
aftur í tilefni sextugsafmælisins
að þessar konur höfðu ekki gleymt
sínu skátaheiti, þær höfðu ekki
gleymt vináttunni sín á milli, þær
voru ungar á ný og minningarnar
flugu á milli. Áðeins einn skuggi
var á þessari samkomu, sá að
Kidda var ekki með okkur en hún
sendi okkur góða kveðju og við
henni til baka.
Mörg orð voru höfð um að hitt-
ast aftur en ekki hefur orðið af
því. Kristín var félagsforingi til
margra ára. Þær Sigríður Lárus-
dóttir unnu vel saman að uppeldi
ungra skátastúlkna, þjálfuðu
flokksforingja þótt ungir væru og
sjálfsálit foringjaefnanna ekki
margra fiska virði. Við áttum
sannarlega margar góðar stundir
saman við leik og störf og það
vita allir þeir sem unnið hafa sam-
an í skipulögðu og öguðu skáta-
starfi að þeir búa að því alla ævi.
Heimili Kristínar var okkur öll-
um opið, hún hafði alltaf tíma til
að spjalla, ráðgera og ráðleggja.
Óg’.eymanleg er okkur öllum ferð
okkar á skátamótið á Þingvöllum
sumarið 1948. Við höfðum haft
svo fá tækifæri til útilegu og kunn-
um fátt til þeirra verka en undir
stjórn Kiddu og Siggu gekk allt
vel og við nutum lífsins í glöðum
skátahópi.
Nú hefur Kidda kvatt okkur.
Hún eignaðist sjálf aldrei barn en
hún átti mikið í mörgum börnum.
Hún hafði áhrif á uppeldi okkar
og uppvöxt, hún hafði, í gegnum
sitt skátastarf með okkur, áhrif á
hvernig við höfum alið upp okkar
börn. Enginn okkar gleymir
fóstursyni Kiddu, Gunnari Jens,
sem hún elskaði og verndaði alla
tíð, þeirra samband var svo ein-
stakt og fagurt. Hún ruddi honum
þá braut sem hann gat gengið og
kenndi honum að njóta lífsins þrátt
fyrir mikla fötlun. Hann hlúði að
henni þegar þyngdi undir fæti.
í gömlu slitnu skátasöngbókinni
minni er handskrifuð lítil vísa:
Orðtak allra skáta, vertu viðbúinn
sé greypt í huga minn
°g greypt í huga þinn.
Það varðar okkar leið á lífsins gðngufór,
til lokadags er lýkur för.
(Höf. ók.)
Kristín Hannesdóttir var alltaf
viðbúin og tók öllu því sem lífið
bauð henni með skynsemi, góðvilja
og skýrri greind.
Við þökkum henni samfylgd í
skátastarfi, vináttu hennar og
frændrækni. Fóstursyni hennar,
Gunnari Jens, bróður hennar, Þor-
steini, systkinabörnum og öðru
venslafólki sendum við samúðar-'
kveðjur.
Að hinsta beð Kristínar hljómar
kveðja okkar í kvöldsöng kven-
skáta:
Sofnar drótt, nálgast nótt,
sveipast kvöldroða himinn og sær.
Allt er hljótt, hvíldu rótt.
Guð er nær.
Kveðjur frá okkur öllum.
Stefanía María Pétursdóttir.
NY LEGSTEINASALA OPNAR
í tilefni opnunar
SÓLSTEINA
bjóðum við 15% kynningar-
afslátt á öllum legsteinum til 25. apríl.
Verð frá kr. 19.200
Opið kl. 13-18 alla virka daga og laugardaga kl. 13-17.
S ÓLSTEINAR
SÓLSTEINAR
Nýbýlavegí 30, Dalbrekkurnegin, Kópavogi, sími 564 3555.