Morgunblaðið - 17.09.1996, Blaðsíða 42

42 ÞRIÐJUDAGUR 17. SEPTEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Einar Valur
Kristjánsson yf-
irkennari fæddist á
Kirkjubóli í Skut-
ulsfirði 16. ág'úst
1934. Hann lést á
Sjúkrahúsi Isa-
fjarðar 7. septem-
ber síðastliðinn á
63. aldursári. For-
eldrar hans voru
Krisljana Krist-
jánsdóttir og Krist-
ján Söebeck. Einar
Valur fór barn að
aldri í fóstur til
hjónanna Kristjáns
Jónssonar frá Garðsstöðum og
Sigríðar Guðmundsdóttur og
var ættleiddur af þeim.
Árið 1960 gekk Einar Valur
að eiga Guðrúnu Eyþórsdóttur
tónskálds á Sauðárkróki Stef-
ánssonar og konu hans Sigríðar
Stefánsdóttur (d. 1992). Þeim
varð fjögurra barna auðið. Þau
eru: 1) Eyþór Kristján, f. 31.
des. 1959, kvæntur Ásgerði
Þóreyju Gísladóttur; þau eiga
tvö börn: Guðrúnu og Einar
Bjarna. 2) Sigríður, f. 16. okt.
1961, gift Óla Páli Engilberts-
syni; þau eiga tvö börn: Stefán
Atla og Guðrúnu Þóreyju. 3)
Atli Stefán, f. 20. október 1966,
býr með Ingunni Helgadóttur;
þau eiga einn son: Patrik Snæ.
4) Auðunn, f. 24. nóvember
1975, unnusta hans er Guðrún
Arna Valgeirsdóttir. Einar
eignaðist son fyrir hjónaband:
Kristján Þóri, f. 15. janúar
1954, með Sigríði Huldu Ketils-
dóttur. Þau Einar Valur og
Guðrún Eyþórsdóttir slitu sam-
vistir árið 1981. Guðrún Iést
Það er einkennileg tilfinning að
segja um föður sinn, að hann sé
farinn. Finna hversu sárt hans er
saknað en um leið að finna til þakk-
lætis fyrir allt það, sem hann hefur
gefið og gert.
Skemmtileg atvik lífsins bera þar
ofar öllu öðru. Þú varst í raun alveg
ótrúlegur maður. Þú varst okkur
systkinunum góður faðir en um leið
besti vinur og félagi, sem stóðst
með okkur í gegnum súrt og sætt.
Sem íþróttamaður áttir þú
reynslu og þekkingu, sem þú varst
óspar að miðla til okkar. Þú þekkt-
-^ir til allra íþróttagreina og varst
sjálfur keppnismaður. Fyrir íslands
hönd varst þú valinn til þátttöku á
Ólympíuleikunum í Cortina á Ítalíu
árið 1956. Þar var árangur þinn
góður, jafnvel þótt ekki sé miðað
við höfðatöluna margumræddu.
í allri þinni keppni og öllum þín-
um störfum, þá gleymdir þú aldrei
þeirri lífshugsjón að miðla öðrum
af þinni reynslu og leiðbeina og
hvetja. Þannig varst þú alla tíð
minn besti stuðningsmaður. Þú
varst maðurinn, sem hvattir mig
áfram og taldir í mig kjark þegar
illa gekk og gladdist með mér þeg-
ar vel gekk.
Jafnvel þótt þú byggir áfram
fyrir vestan og ég í Reykjavík, þá
áttir þú ætíð þinn fulltrúa á hveijum
leik og talaðir við hann áður en þú
hringdir í mig. Svo var skeggrætt
um leikinn og frammistöðuna og
það eitt lagt að leiðarljósi að gera
betur næst.
Áhugi þinn á skíðum, knattleikj-
hinn 17. apríl 1987.
Einar Valur bjó um
12 ára skeið með
Valgerði Jónsdótt-
ur frá Vorsabæ á
Skeiðum, kennara á
Isafirði. Síðustu
árin var sambýlis-
kona hans Gréta
Sturludóttir, kenn-
ari á Flateyri.
Einar Valur lauk
íþróttakennara-
prófi frá íþrótta-
kennaraskólanum á
Laugarvatni árið
1956, handavinnu-
kennaraprófi árið 1957 og sótti
ýmis námskeið í íþróttum og
handmennt. Hann var kennari
við Gagnfræðaskólann við
Hringbraut 1955 til 1957,
Barna- og unglingaskóla Ólafs-
fjarðar 1957-58, Barnaskóla
Isafjarðar frá 1958 og yfir-
kennari frá 1984. Þá kenndi
hann á íþróttanámskeiðum um
áratuga skeið og gegndi marg-
víslegum trúnaðarstörfum fyr-
ir íþróttahreyfinguna.
Einar Valur keppti um ára-
bil á skíðum, m.a. á Ólympíu-
leikunum i Cortina á Ítalíu árið
1956. Þá keppti hann í knatt-
spyrnu og síðustu árin í golfi,
auk þess sem hann starfaði að
uppbyggingu golfvallar í
Tungudal. Einar spilaði brids í
áratugi og tók þátt í mörgum
bridsmótum heima og heiman.
Hann hlaut margvíslegar viður-
kenningar og verðlaun fyrir
íþróttaiðkanir sínar.
Útför Einars Vals fer fram
frá ísafjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
um og nú síðast golfinu var ekki
aðeins í orðum. Þú framkvæmdir
þínar hugmyndir og fékkst aðra í
lið með þér. Allt þetta var okkur
börnum þínum hvatning til þess að
reyna að standa okkur. Þú gafst
okkur gott nesti út í lífið og lagðir
þannig grundvöll í lífi okkar, sem
hefur reynst okkur sterkur og
traustur.
En skyndilega eru orð þín og
athafnir orðin að minningu. Helgri
minningu í hugum okkar, því þú
varst okkur öllum svo einstaklega
kær. Við söknum þín öll en erum
samt viss um að heyra hvatningu
þína okkur til handa. Við minnumst
þess góða sem þú gafst okkur og
viljum reyna að bera það áfram til
okkar bama.
Ég veit ekki hvert leið þín Iiggur
nú. En ég er þess fullviss, að þú
munt standa þig hvert sem för þín
stefnir. Síminn mun ekki hljóma
með sama spenningi og áður, því
röddin þín hefur þagnað í þessum
heimi og spyr ekki lengur um
árangur og frammistöðu. Engu að
síður þá ætla ég að muna áfram
það sem þú sagðir. Ég mun varð-
veita það allt og reyna að standa
við mitt.
Ofar öllu þá var það heiðarleiki
og réttsýni, sem þú lagðir til grund-
vallar í iífinu og það sama gilti um
allar íþróttir. Þú vildir að í hraustum
líkama mætti búa heilbrigð sál.
Þannig vil ég muna þig og þakka
þér vináttu og leiðsögn. Ég bið
þann mátt, sem er mestur og sterk-
astur í þessum heimi að leiða þig
og varðveita.
Atli S. Einarsson.
Andlátsfregn er þess eðlis að hún
kemur nánast alltaf á óvart, jafnvel
þótt við henni hafi verið búist um
sinn. Þessi tímamót mannlegrar til-
veru hljóta ævinlega að verða til
þess að í hugum þeirra er enn halda
göngunni áfram leiftra minningarn-
ar, myndir sem lifna og líða hjá,
líkt og á tjaldi.
Þegar samstarfsfólk Einars Vals
gegnum ár og áratugi lítur til baka,
er sannarlega enginn hörgull á
minningum honum tengdum, enda
aðeins rúmt ár síðan hann hvarf frá
störfum við grunnskólann vegna
veikinda. Við sjáum fyrir okkur vel
til hafðan, glaðbeittan mann,
skunda til starfa árla morguns.
Mann, sem tók kvabbi og kenjum
„kvennastéttar" af einstakri ljúf-
mennsku og var ævinlega tilbúinn
að rétta hjálparhönd þar sem henn-
ar var þörf. Mann sem barðist fyrir
áhugamálum sínum af ákafa og
harðfylgi - stundum svo að ýmsum
þótti nóg um.
Mann sem greiddi götu nýliða
og var alltaf til staðar, mann sem
var á einhvern óskilgreinanlegan
hátt svo ótrúlega mikið lifandi.
Einar Valur var glaður maður í
góðra vina hópi og sannkallaður
höfðingi heim að sækja. Iðulega
naut samstarfsfólkið einnig gest-
gjafaeðlis hans á vinnustað, því
ósjaldan kom það fyrir, einkum í
lok vinnuviku, að Einar Valur þreif
bláa kaskeitið „höfuðatriðið", og
var horfínn. Innan örskotsstundar
var hann kominn aftur, glettinn og
brosandi með bréfpokann, fískaði
upp úr honum jólaköku, jafnvel
eðalbakkelsið vínarbrauð og út-
deildi meðal viðstaddra, rétt til þess
eins að sjá brúnirnar léttast ögn á
þreytulegum samkennurum sínum.
Einar var ákafur keppnismaður
og tók þátt í ýmsum íþróttum af
lífí og sál og hvatti aðra til hins
sama. Hann stundaði golf og skíði,
skotveiðar og bridge um árabil.
Álitlegt safn verðlaunagripa prýddi
skápa og veggi á heimili hans. En
Einar átti einnig annað safn í fórum
sínum sem hann var ósínkur á að
veita samferðafólkinu hlutdeild í;
ókjör af gamansögum úr ýmsum
áttum, um menn og málefni, til
þess eins sagðar að létta lund og
vekja bros.
Éinar Valur hafði gaman af
ferðalögum og fyrir tveimur árum
dreif hann sig til Ameríku, þar sem
öldruð móðir hans býr. Á því ferða-
lagi naut hann samfylgdar Grétu
Sturludóttur, sambýliskonu sinnar.
Þessi tími varð honum ógleymanleg
upplifun, en þegar kom að náms-
ferð samstarfsfólksins til Danmerk-
ur í vor, leyfði heilsa Einars ekki
þátttöku hans þótt hugur stæði til.
En fyrir tilstuðlan Grétu, sem var
þar sannarlega verðugur fulltrúi
hans, fylgdist hann þó grannt með
úr fjarlægð.
í veikindum Einars og ekki síst
þegar að leikslokum dró, reyndist
Gréta Einari, ásamt börnum hans,
ómetanlegur bakhjarl.
Við sendum þeim öllum, ástvin-
um Einars og vandamönnum, okkar
innilegustu samúðarkveðjur, biðjum
Guð að blessa þá og minnumst þess
öll að þótt nú sé:
- tár í auga, trútt um mál
og tregi í okkar hjörtum,
þá fínna aftur sálir sál
á sólarlendum björtum.
(Þóra Karlsdóttir)
Við þökkum Einari Val sam-
fylgdina.
Vinir og samstarfsfólk
við Grunnskólann á Isafirði.
Hugur Einars Vals hneigðist
snemma til íþrótta og komst hann
fljótlega í fremstu röð sinna jafn-
aldra í mörgum íþróttagreinum.
Skíðin urðu þó fljótlega númer eitt
hjá honum og kom að því að hann
varð verðugpir fulltrúi íslands á
vetrarólympíuleikunum í Cortina
1956, þar sem hann stóð sig með
prýði. Á þessum árum var Einar
einnig prýðisgóður keppnismaður í
sundi, knattspyrnu (bæði sem mark-
maður og útispilari), handknattleik
og jafnvel körfubolta. Eftir að hin-
um eiginlega keppnisferli Einars
lauk hélt hann áfram að stunda
íþróttir og vann þá til íslandsmeist-
aratitla í blaki og badminton auk
þess sem hann náði góðum tökum
á golfíþróttinni. Jafnframt því að
skara fram úr í líkamlegum íþrótt-
um, gerði Einar það einnig í hinum
andlegu, skák og brids.
Einar var snemma til forystu fall-
inn. Gegndi hann ótal trúnaðar- og
stjórnunarstörfum fyrir íþrótta-
hreyfínguna á ísafírði og ber þar
hæst þátt hans í uppbyggingu skíða-
íþróttarinnar á ísafirði og við gerð
golfvallarins í Tungudal, sem telja
má hans fósturbarn.
Einar aflaði sér kennararéttinda
og varð smíðakennsla hans aðalævi-
starf. Hafði Einar brennandi áhuga
á öllum skóla- og uppeldismálum,
hafði á þeim sínar skoðanir, sem
hann fór ekki dult með, þó að hann
gerði sér grein fyrir því að þær
öfluðu honum ekki alltaf vinsælda
hjá stjómendum.
Ég kynntist Einari fyrst vel er
við hittumst sem andstæðingar við
spilaborðið. Reyndist hann erfiður
andstæðingur. Kaus ég því heldur
að hafa hann sem samherja en and-
stæðing. Fljótlega fórum við að spila
saman og vorum við fastir spilafé-
lagar í keppnisbrids í á annan ára-
tug. Var það mér mikils virði að
kynnast þessum mikla keppnis-
manni. Einar var sannkallað nátt-
úrubarn í brids, frumleikinn var slík-
ur að fáir réðu við hann, sama hvort
þeir hétu Zia, Belladonna eða Omar
Shariff. Margir voru þeir topparnir,
sem við fengum fyrir frábæra úr-
spilatækni hans. Kynni okkar við
spilaborðið þróuðust fljótlega í vin-
áttu. Ótal samverustundir áttum við
einnig á golfvöllum og í skíðalöndum
og fórum í gönguferðir um fjöll og
firnindi. Þá hef ég verið tíður gestur
á heimili Einars og setið þar margra
veisluna.
Það var mér mikils virði að kynn-
ast Einari og eignast hann að vini.
Hann hafði þau áhrif á líf mitt, að
ég tók upp heilbrigðari lifnaðar-
hætti. Sjálfur var hann ímynd karl-
mennskunnar og hreystinnar. Það
kom því eins og reiðarslag er hann
fyrir rúmum tveimur árum greindist
með þann sjúkdóm, er nú hefur sigr-
að hann, en æðruleysi hans var slíkt
og sigurvilji, eða kannski kald-
hæðni, að honum varð að orði fljót-
lega eftir að hann fékk vitneskju
um sjúkdóminn: „Þetta verður bara
til að jafna leikinn.“ Annars er Ein-
ari best lýst með hinu forna íslenska
orðtaki: „Hann var drengur góður.“
Einari var það mikið lán að kynn-
ast heiðurskonunni Grétu Sturlu-
dóttur frá Flateyri skömmu áður en
hann fékk vitneskju um sjúkdóm
sinn. Umhyggja hennar og ást gerði
honum lífíð miklu léttbærara á
þrautarstund.
Að leiðarlokum vil ég þakka Ein-
ari fyrir samveruna. Ég bið Guð að
styrkja ættingja hans í sorg þeirra
og ég votta þeim mína innilegustu
samúð.
Arnar G. Hinriksson.
Við fráfall Einars Vals Kristjáns-
sonar yfirkennara vil ég minnast
langrar og traustrar vináttu okkar
á liðinni tíð. Leiðir okkar lágu fyrst
saman er við 12 og 13 ára drengir
kepptum á skíðum í Stórurð á
ísafírði. Einar keppti fyrir Hörð á
ísafirði, en ég fyrir Þrótt í Hnífs-
dal. Þarna urðu okkar fyrstu kynni,
sem þróuðust í góða vináttu í tugi
ára. Éinar var afar vel gerður mað-
ur, bæði til líkama og sálar, og al-
ger bindindismaður. Hann var
traustur vinur og sagði sína mein-
ingu tæpitungulaust og af hrein-
skilni.
Þegar við vorum 18 ára gamlir
vorum við saman á skíðaskólanum
á Seljalandsdal ásamt 12 öðrum
nemendum undir stjórn Guðmundar
Hallgrímssonar skíðakennara. Þetta
var eini skíðaskólinn á landinu þá
og komu nemendur alls staðar að
til að stunda þar nám. Þetta var
okkur ógleymanlegur tími og töluð-
um við oft um þá góðu daga.
Einar Valur var landsþekktur
íþróttamaður, sem skíðamaður,
knattspyrnumaður, golfleikari, bad-
mintonspilari og bridgespilari, en
það var nánast sama hvar hann bar
niður í íþróttum, árangur var alls
staðar góður. Einar keppti á skíðum
á Ólympíuleikunum í Cortina á ítal-
íu sem fulltrúi Islands og Isafjarðar
og má segja að það hafí verið há-
punktur á hans glæsilega íþrótta-
ferli. Man ég vel eftir þegar hann
kom heim af leikunum og sagði
okkur frá hvernig mesta og glæsi-
legasta íþróttakeppni fer fram.
EINAR VALUR
KRISTJÁNSSON
Við Einar kepptum og störfuðum
saman að íþróttum frá því við hitt-
umst í Stórurð sem drengir og allt
til áramóta 1995-96 er hann varð
að hætta vegna veikinda eða í tæp
49 ár.
Á árunum 1972-74 réðust við í
að byggja okkur einbýlishús við
Hjallaveg 1 og 3 hér á ísafírði.
Húsin voru ekki bara hlið við hlið
heldur eftir sömu teikningu. Vorum
við nágrannar í rúmlega 20 ár og
bar aldrei skugga á.
Lífshlaup Einars var farsælt þó
að stundum drægi fyrir sólu eins
og alltaf gerist í lífinu. Hann var
vinmargur enda traustur maður og
mikið í félagsmálum þar sem hann
kynntist fjölda fólks. Eins og áður
sagði lágu leiðir okkar Einars mikið
saman og á ég margar góðar minn-
ingar frá okkar samveru sem ég
þakka fyrir og geymi.
Einar átti marga vini. Ég veit að
honum þótti mjög vænt um vinskap
og samheldni badmintonfélaganna
sem höfðu spilað með honum í tugi
ára. Þar var mjög samheldinn hópur
sem gerði margt skemmtilegt sam-
an, og minnist ég vel þegar við
héldum fyrsta þorrablótið á Hjalla-
vegi 1. Fyrir hönd þessa hóps kem
ég á framfæri kveðjum og þakklæti
fyrir samveruna.
Að leiðarlokum kveð ég góðan
vin. Far þú í friði.
Björn Helgason.
Haustið er gengið í garð. Þessi
árstíð sem er svo ljúfsár. Fegurð
sumarsins víkur og haustlitir gróð-
urs taka yfir. Ferðum ísfirskra kylf-
inga í unaðsreit sinn, golfvöllinn í
Tungudal, fækkar og þeir ganga frá
kylfum sínum til vetrargeymslu og
láta sig hlakka til næsta vors. Þá
skal enn á ný taka upp þráðinn og
gleyma sér við golfleik með vinum
sínum og kunningjum.
Erfítt verður að sætta sig við að
einn okkar besti félagi og máttar-
stólpi golfíþróttarinnar á ísafírði,
Einar Valur Kristjánsson, verður þá
ekki á meðal okkar.
Einar Valur var mjög fjölhæfur
íþróttamaður og stundaði á lífsleið-
inni fjölmargar íþróttagreinar, hann
lagði sig ávallt allan fram bæði í
Ieik og starfi. Eins og aðrir ísfirskir
krakkar hóf hann sinn skíðaferil á
Jóns Andréssonar-túninu og átti
glæsilegan feril sem keppnismaður
á skíðum. M.a. keppti hann á vetrar-
ólympíuleikunum á Ítalíu árið 1956.
Af þeim íþróttagreinum sem Einar
Valur lagði stund á má nefna, auk
skíðanna, knattspyrnu, blak, körfu-
bolta, sund, badminton, skák, brids
og golf.
Fljótlega eftir stofnun Golfklúbbs
ísafjarðar gekk Einar Valur í félag-
ið og varð þá strax mjög virkur
félagsmaður. Hann sat í vailarnefnd
félagsins frá árinu 1981 og í stjórn
G.I. frá 1984 og var vallarstjóri í
fjölmörg ár. Á fyrstu árum golfsins
var golfvöllurinn staðsettur í
Fremri-Hnífsdal við erfiðar aðstæð-
ur. Þó hafði hann sinn sjarma og
eigum við margir góðar endurminn-
ingar frá þeim tímum. En fljótlega
varð ljóst að þetta gat aldrei orðið
okkar framtíðargolfvöllur. Var því
hafín mikil og ströng barátta meðal
ísfirskra kylfinga fyrir golfvelli í
Tungudal, og var Einar Valur þar
fremstur í flokki. Einar Valur var
okkar mesti eldhugi, kröftugur fé-
lagsmaður, baráttumaður fyrir vexti
og viðgangi golfsins hér í bæ. Hann
var óþreytandi við að vinna að því
að golfvöllurinn okkar yrði sem
glæsilegastur og að sem flestir
bæjarbúar fengju að kynnast golf-
inu og þessari dásamlegu útivistar-
paradís okkar í Tungudal. Er óhætt
að segja og á engan hallað, að Ein-
ar Valur hafi verið guðfaðir golfvall-
arins í Tungudal.
En nú er hann fallinn í valinn
langt um aldur fram. Kannski kenn-
ir það manni að líf og heilsa eru
ekki sjálfgefin. Nú er það okkar
hlutverk að halda merki golfsins á
loft.
Það er víst, að stórt skarð hefur
verið höggvið í raðir okkar ísfirskra
kylfinga við fráfall vinar okkar Ein-
ars Vals. Með harm í hjarta, virð-
ingu og söknuði kveðjum við