Morgunblaðið - 17.09.1996, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 17. SEPTEMBER 1996 43
JÓNSÍMON
MAGNÚSSON
ógleymanlegan félaga, þökkum
samfylgdina og minnumst margra
ánægjustunda. Ég _ vil fyrir mína
hönd og Golfklúbbs Isafjarðar senda
fjölskyidu hans og ástvinum einlæg-
ar samúðarkveðjur.
Ernir Ingason.
Sumir menn eru fæddir sterkir.
Svo var um Einar Val Kristjánsson,
vin minn og samstarfsmenn um ára-
tugaskeið.
Þegar Einar fæddist 16. ágúst
1934 var ástand í þjóðféiaginu erf-
itt. Móðirin Kristjana Kristjánsdótt-
ir, einstæð, nú háöldruð og búsett
í Ameríku, átti ekki margra kosta
völ. Eins og máltækið segir: „Þegar
neyðin er stærst er hjálpin næst.“
Sem kornabarn eignaðist hann að
foreldrum Kristján Jónsson frá
Garðstöðum við Ísaíjarðardjúp og
konu hans, Sigríði Guðmundsdóttur
frá Lundi í Borgarfirði, sem bjuggu
við Hlíðarveg á ísafirði. Betri for-
eldra hefði Einar ekki getað fengið
þótt hann hefði fengið að velja sjálf-
ur. Lóðir húsanna sem við Einar
áttum heima í lágu saman og þar
kynntumst við fyrst sem börn. Mér
er í barnsminni hvað hann var dug-
legur að fylgja okkur eldri strákun-
um eftir. Þegar eitthvað stóð til að
kveldi var strax auðséð hvort Einar
hefði fengið fararleyfi að heiman,
það sást á skónum. Ef hann hafði
farið í óleyfi mætti Einar á staðinn
í krummafæti, og oftast var Einar
í krumma.
Árið 1942 skildu leiðir. Fjölskylda
mín flutti í annan bæjarhluta, við í
skóla og við störf í öðrum landshlut-
um. Aftur liggja ieiðir saman um
og eftir tvíugt, bæði í leik og starfi.
Einar var mikill sportmaður og
íþróttamaður. Það var næstum
sama hvar hann bar niður: skák,
brids, skíði, knattspyrna. Það var
varla til sú íþrótt sem Einar hafði
ekki prófað, og þessi kjarkmikli
skapmaður sætti sig ekki við annað
en að vera í fremstu röð, og nú
máttu aðrir hafa sig alla við til að
fylgja honum eftir.
Einar gaf sig talsvert að félags-
málum, var félagslyndur og mikill
vinur vina sinna. Minnisstæðastar
eru mér þó allar fjallaferðirnar,
bæði með unglinga á skíði og svo
rjúpnaveiði í áratugi. Það var í slík-
um ferðum til Qalla sem við höfðum
oft bestu tækifærin til að tala sam-
an. Ekki slapp Einar við erfiðleika
og áföll frekar en flestir menn.
Stundum þear ég vissi að þannig
stóð á fékkst hann aldrei til að tjá
sig um slíka hluti, ef til vill nógu
sterkur til að bera það með sjálfum
sér. Þeir skipta vafalaust nokkrum
hundruðum kílómetrarnir sem við
erum búnir að arka saman um fjöll-
in á Vestfjarðakjálkanum, frá Reip-
hólsíjöllum og norður úr. Þrekið og
yfirferðin hjá Einari í þessum fjalla-
ferðum var mér sífellt undrunar-
efni, en í síðustu veiðiferðinni, sem
við fórum saman fyrir u.þ.b. þremur
árum, var mér brugðið. Þar fór ekki
sami maður og fyrr, enda kom í ljós
við rannsókn, nokkrum mánuðum
seinna, að Einar var haldinn alvar-
legum sjúkdómi. Ég minnist þess
þegar hann kom úr rannsókninni
og ég spurði hvað væri að frétta,
sagði hann: „Ég hef ekkert nema
slæmar fréttir. Ég hef alltaf verið
að beijast og reyna að sigra, í þetta
skipti ætla ég að leggja mig allan
fram til að sigra.“ Sjúkur maður tók
hann sér ferð vestur til Ameríku til
að fá að sjá móður sína sem hann
hafði aldrei séð.
Baráttunni er lokið löngu fyrir
aldur fram, en þú sigraðir samt, því
þú tapaðir aldrei kjarkinum eða
reisninni. Farðu í friði, gamli vinur,
og hafðu góða heimkomu. Innilegar
samúðarkveðjur til allra aðstand-
enda.
Karl Aspelund.
Við vorum alltaf vinir. Frá því
Einar gat farið að klifra yfir girð-
inguna milli lóða húsanna, þar sem
við áttum heima, kom hann oft í
heimsókn til okkar og hann var
ótrúlega laginn að príla þótt korn-
ungur væri. Síðan höfum við verið
vinir og þó að oft hafi verið vík
milli vina og stundum haf rofnuðu
aldrei tengslin.
Einar var mikill og ijölhæfur
íþróttamaður. Hann iðkaði fjöl-
margar íþróttagreinar og komst víð-
ast í fremstu röð. Hæst ber líklega
árangur hans á skíðum, en hann
keppti fyrir íslands hönd á ólympíu-
leikunum í Cortina 1956 og var
árum saman traustur hlekkur í sig-
ursælli svigsveit ísfirðinga. Þá var
hann frábær bridsmaður og liðtæk-
ur í skák. Hann lagði mikið af mörk-
um í félagsmálum, var ósérhlífinn
og drífandi og vann mikið sjálfboða-
starf við að bæta aðstöðu til íþrótta-
iðkana og gerði Isafjörð þar með
að betri bæ. Við vorum hvatamenn
að stofnun bridsfélags á sínum tíma
og spiluðum saman og unnum flest
mót. Eftir að ég flutti í burtu hélt
hann sigurgöngunni áfram með öðr-
um makker. Hann var þægilegur
makker. Það féll aldrei styggðar-
yrði, heldur bara brosað ef maður
gerði vitleysu.
f mínum huga var Einar ímynd
krafts, trausts og kjarks, sem ekk-
ert gat bugað. Eftir að hann greind-
ist með þann válega sjúkdóm sem
nú hefur lagt hann að velli, tókst
hann jafnæðrulaus á við lífið og
áður, staðráðinn í láta þennan vá-
gest ekki raska ró sinni.
Ég á Einari mikið að þakka.
Hann dreif mig oft áfram til góðra
verka. Ég sakna vinar og votta
börnum hans og Grétu innilega sam-
úð mína og fjölskyldu minnar.
Magnús Aspelund.
Loks var hann lagður að velli
eftir frækilega baráttu við þann sem
alltaf ber sigur úr býtum. Dauðinn
er ávinningur, stendur á einum stað
í Biblíunni. Vel að merkja á það
einungis við í óeiginlegum skilningi.
Einar Valur var gæddur víkings-
lund, gamall keppnismaður í íþrótt-
um, gaf aldrei eftir um fet. Hann
var af Ströndum kynjaður, en alinn
upp af Kristjáni á Garðsstöðum við
Djúp, snertispöl frá Ögurnesi Her-
mannssonanna, Óbótartanga og
Túnistanga. Þar er aldrei nein Iog-
molla (þrátt fyrir gott veður á stund-
um), heldur lífsstyrkur í meira lagi
eins og einkennir fólk þaðan af
svæðinu. Þýzkur ferðalangur er var
á ferð á þessum slóðum um miðja
síðustu öld lýsir fylgdarmanni sín-
um, hét sá Guðmundur og var frá
Hörgshlíð. Hann var frár á fæti,
linnulaus, og enda þótt hann væri
orðinn sárfættur svo mjög að blæddi
úr, hélt hann ótrauður áfram. Hann
var fullkomlega æðrulaus. Svona
var Einar Valur. Hann var óvæminn
karakter - hafði til að bera ákveðna
reisn. Og hann var ekki allra.
Lífshvöt hans var mikil. Maður
yfirferðar. Talaði hann oftlega um
ástir karls og konu, einkum ef þær
voru heitar. En ævinlega með virð-
ingu og smekklegheitum. Hann
stundaði íþróttakennslu á Ísafírði og
víðar áratugum saman við orðstír.
Mikilvægasti kennslukraftur við
skólastofnun er íþróttakennarinn. Á
honum hvílir ábyrgð tamningar mis-
góðra hestefna, sem eru unglingarn-
ir. íþróttakennari gæddur bijóstviti
og lífsorku getur byggt upp og unn-
ið kraftaverk á æskufólki.
Einar Valur var alltaf örlítið
framandlegur. Hann var sterkur
persónuleiki. Hann var í aðra rönd-
ina hörkutól. En hann var líka hrein-
skiptinn. í ofanálag átti hann það
til að sýna viss notalegheit.
Söebecks-genið gerðist oft áber-
andi í ytri og innri hegðun hans.
Það er skarð fyrir skildi fyrir vestan
við brottför hans. Skömmu áður en
hann veiktist bauð hann undirskráð-
um heim til sín upp á sterkt gott
kaffi, lagað manni til nautnar og
með því reiddi hann fram lostætar
smákökur, bakaðar af honum sjálf-
um. Þetta var á jólaföstu í hitt-
eðfyrra. Einar var einstaklega hús-
legur af karimanni að vera. Heimili
hans bar vitni um viðhorf margra
Breta: „My home is my castle."
(Heimilið er kastali minn.) Sjálfur
var Einar Valur eins og kastali í
vináttu og félagsskap. Hann gat
aldrei brugðizt. Sjálfsvirðing hans
sýndi hans innri mann.
Steingrímur St. Th. Sigurðsson.
+ Jón Simon Magnússon
fæddist á Siglufirði 15. ág-
úst 1931. Hann lést í Reykjavík
26. ágúst síðastliðinn og fór
útför hans fram frá Fossvogs-
kirkju 3. september.
Okkur langar með fáeinum orðum
að minnast starfsfélaga og vinar
okkar, Jóns Magnússonar.
Á litlum vinnustað eins og á bens-
ínstöð skipta samstarfsmenn og
gott andrúmsloft miklu máli og það
er víst að enginn var svikinn af því
að vera með Jóni á vaktinni.
Hann var fyrst og fremst hlýr
persónuleiki með skemmtilegan
húmor og líklega var vandfundið
annað eins snyrtimenni. Það var
alveg sama hvað gekk á, alltaf var
Jón óaðfinnanlegur í klæðaburði og
í stífpússuðum skóm.
Ávallt var gott að leita ráða hjá
Jóni því að það var fátt sem hann
ekki vissi eftir 26 ára starf hjá
Skeljungi. Þeir eru ófáir starfs-
■4- Ólafur Tryggvi Vilhjálms-
■ son bifreiðastjóri fæddist í
Hafnarfirði 17. desember 1915.
Hann lést á heimili sínu, Bólstað
í Garðabæ, 3. september síðast-
liðinn og fór útför hans fram
frá Vídalínskirkju í Garðabæ
12. september.
Hann Óli Villa nágranni okkar
er farinn. Það er svo stutt á milli
lífs og dauða, eitt augnablik, og það
verða kaflaskipti í lífi manns.
En Óli hefur verið hvíldinni feg-
inn. Fyrir fáum árum fékk hann
þennan andstyggðarsjúkdóm sem á
stuttum tíma breytti honum úr
ungum manni í gamlan þreyttan
mann.
Við höfum verið nágrannar Óla
í 17 ár. Þegar við fluttum hingað
var hér öðru vísi um að litast. Meiri
sveit. Hér voru lömb að leik og
hænur á vappi. Ekki hvítar hænur,
nei, Óli átti brúnar fallegar hænur.
Fjárhúsið er farið en hænsnakofínn
stendur enn og hefur m.a. hýst kan-
ínubúskap margra krakkanna í
hverfinu.
Fyrstu kynni okkar af Óla voru
þau, að hann kom hingað uppá-
klæddur, glæsilegur og bauð okkur
velkomin í hverfið. Eftir það litum
við á hann sem hreppstjóra hverfis-
ins._
Áður en við hófum endurbætur á
húsinu okkar spurðum við Óla
stundum álits, en hann sagði aldrei
af né á, nema einu sinni. Þá sagði
hann að sér fyndist húsið ekkert
sérstaklega fallegt og bætti við kím-
inn á svip: „Ekki frá mínu sjón-
mennirnir sem hafa notið ieiðsagnar
hans fyrstu sporin í bensínbransan-
um.
Jón hafði ákveðnar skoðanir á
mönnum og málefnum og var alls
ófeiminn að láta þær í Ijós er honum
fannst við eiga og var þá húmorinn
sjaldan langt undan.
Það verður skrýtið að koma á
Miklubrautina og hitta ekki Jón með
bros á vör og vindil í hendi. Eftir
lifir minningin um litríkan og góðan
samstarfsmann og félaga. Konunni
hans, henni Nönnu, vottum við okk-
ar dýpstu samúð, Guð gefi þér styrk
í þessari miklu sorg:
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
arhorni." Hann vildi ekki hafa áhrif
á okkur.
Við komum mjög sjaldan inn til
Óla. Við þurftum þess ekki. Það var
alltaf hægt að hitta hann úti á lóð
á Bólstað að huga að tijánum sínum,
en Óli stundaði tijárækt af mikilli
snilld. Flest trén í garðinum okkar
eru sótt yfir lóðamörkin og sjaldan
máttum við borga.
Óli Villa var líka leigubílstjóri.
Eitt sinn _er vinkona okkar, bráð-
ókunnug Óla, stóð úti á stoppistöð
og horfði á eftir Hafnaríjarðar-
strætó, stoppaði bíll. Það var Óli og
hann keyrði hana á áfangastað.
Ekki mátti hún heldur borga. Þetta
var í leiðinni.
Öll sex börnin hans Óla hafa búið
eða byggt sér hús hérna í hverfinu.
Ekki vitum við hvort Óli óskaði sér-
staklega eftir því, en það að þau
skuli öll hafa valið sér búsetu svona
nálægt föðurhúsum sýnir hve fjöl-
skylduböndin eru sterk og náin.
Óli missti Helgu konu sína fyrir
nokkrum árum. Hún dó skyndilega.
Fýrir utanaðkomandi sást ekki mikil
breyting á Óla, en auðvitað hefur
það verið mjög svo sárt.
Við munum sakna þess þegar við
horfum út um eldhúsgluggann að
sjá ekki Óla hlaupandi við fót, hug-
andi að græðlingunum sínum eða
rennandi sér á skíðum niður brekk-
una. En svona er lífið, endalaus ka-
flaskipti.
Hvíl í friði.
Okkar dýpsta samúð til þeirra
sem eiga um sárt að binda.
Stella Hrafnkelsdóttir,
Einar Sigurgeirsson.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Fyrrverandi og núverandi
starfsfólk af Miklubrautinni.
Ég ætla með nokkrum orðum að
kveðja góðan vin minn. „Nanna og
Jón koma í kvöid.“ Það var alltaf
tilhlökkunarefni þegar ég heyrði
þessa setningu frá Boggu ömmu.
Tilhugsunin ein um það að Jón
væri að koma vakti hjá mér gleði
og spennu. Það var strax farið að
taka til veiðigræjurnar og allt gert
klárt fyrir veiðina því það var áreið-
anlegt að Jón var með maðkaboxið
og stöngina sína, tilbúinn í veiðiferð
með mér. Og sú varð raunin.
Daginn eftir vissi ég ekki fyrr en
ég sat í fína bílnum hjá Jóni og
Nönnu á leið niður í Ljárós, tilbúinn
að takast á við þann stóra. Nanna
átti alltaf eitthvað gott í veskinu
sínu sem hún var óspart að gefa
mér af. Jæja, þá var komið að erfið-
asta hluta veiðinnar, það var að
þræða blessaðan maðkinn á öngul-
inn. Það fannst mér alltaf hálfleiðin-
legt, en Jón sagði að það þýddi
ekki að ætla að verða góður veiði-
maður ef maður ekki kynni að
þræða orm á öngul. Svo það varð
úr að hann kenndi mér það. Og
auðvitað fiskuðum við Jón og Nanna
alltaf eitthvað. Jóni fundust þetta
nú oft bara tittir sem við veiddum,
enda Ljá ekki stór á. En það varð
nú samt alltaf einhver afli hjá okk-
ur. Og á heimleiðinni var ekki ann-
að hægt en að ég fengi að taka í
stýrið á fína bílnum hjá Jóni.
Þetta verða nú ekki mikið fleiri
orð en bara smá þakklætiskveðja
fyrir það, Jón, að þú varst stór part-
ur af því sem gerði barnæsku mína
eftirminnilega.
Elsku Nanna, Guð gefi þér allan
þann styrk sem þú þarft á að halda.
Sigurður Sigurbjörnsson,
Vígholtsstöðum.
Erfidrykkjur
(ilæsileg kafii-
hladbord, fallegir
salir og mjög
gód þjónusta
Upplýsingar
ísíma 5050 925
og 562 7575
jSm
FLUGLEIÐIR
HÚTEL LÖFTLEltíIH
GARÐS
APÓTEK
Sogavegi 108
REYKJAVÍKUR
APÓTEK
Austurstræti 16
eru opin til kl. 22
Næturafgreiðslu
eftir kl. 22 annast
Garðs Apótek
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár.
Ritvinnslukerfin Word og Wordperfect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má
greinar til blaðsins á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar þar
um má lesa á beimasíðum. Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Islenskur efniviður
Islenskar steintegundir henta margar
afar vel í legsteina og hverskonar
minnismerki. Eigum jafnan til fyrir-
liggjandi margskonar íslenskt efni:
Grástein, Blágrýti, Líparít og Gabbró.
Áralöng reynsla.
Leitið
upplýsinga.
II
S S. HELGAS0N HF
STEINSMIÐJA
SKEMMUVEGI 48 • SlMI 557 6677
ÓLAFUR TRYGGVI
VILHJÁLMSSON