Morgunblaðið - 24.10.1996, Blaðsíða 38

38 FIMMTUDAGUR 24. OKTÓBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
SVERRIR
GUÐMUNDSSON
+ Sverrir Guð-
mundsson fyrr-
verandi aðstoðaryf-
irlögregluþj ónn,
fæddist í Reykjavík
14. febrúar 1914.
Hann lést á Land-
spítalanum að kveldi
14. október síðastlið-
inn eftir stutta bar-
áttu við illvígan
sjúkdóm. Foreldrar
Sverris voru Guð-
•* mundur Jónsson, f.
1896, frá Stóra-
Kambi á Snæfells-
nesi, og Þórunn
Oddsdóttir, f. 1895, frá Eyri í
Flókadal, Borgarfirði. Sverrir
var elstur 6 systkina, þau eru:
Þuríður, f. 1915, látin, Anna, f.
1916, Oddur, f. 1918, Hjördís,
f. 1920, og Guðbjörg, f. 1925.
Hinn 15. október 1938 kvænt-
ist Sverrir eftirlifandi eigin-
konu sinni Þórdísi Hjaltalín
Jónsdóttur, f. 27.7. 1915. Þau
eignuðust eina dóttur, Sjöfn, f.
1.6. 1949, bamabörn þeirra eru
3. Sverrir, f. 26.9. 1971, Sigríð-
Fallinn er foringi vor morgun-
hana Vesturbæjarlaugar, Sverrir
Guðmundsson, fyrrverandi aðstoð-
aryfirlögregluþjónn og yfirmaður
umferðardeiidar lögreglunnar.
Sverri man ég fyrst fyrir um
hálfum sjötta áratug sem ungan
og glaðbeittan afgreiðslumann í
kjötbúð Kaupfélags Borgfirðinga á
ur, f. 14.10. 1972,
og Ingimar Þór, f.
22.2. 1978.
Sverrir hóf störf
fyrst í verslun
Kaupfélags Borg-
firðinga á Lauga-
vegi 20. Árið 1941
hóf hann störf í lög-
reglunni og árið
1952 varð hann
varðsljóri og braut-
ryðjandi í vegaeft-
irliti lögreglunnar,
fyrsti yfirmaður
umferðardeildar
sem var sett á lag-
girnar í gamla skátaheimilinu
við Snorrabraut árið 1962.
Sverrir varð aðstoðaryfirlög-
regluþjónn árið 1966, um svip-
að leyti og umferðardeildin
fluttist í lögregluhúsið við
Hverfisgötu. Hann gegndi
þeirri stöðu þar til hann lét af
embætti fyrir aldurs sakir í
ársbyrjun 1984.
Útför Sverris fer fram frá
Neskirkju í dag og hefst athöfn-
in klukkan 13.30.
Laugavegi 20, þar sem nú eru seld-
ir geisladiskar og föt. Því næst sem
glæsilegan og hressan lögregluþjón
á Harley Davidson mótorhjóli, ég
held því fyrsta sem lögreglan eign-
aðist, en Sverrir var fyrrum mótor-
hjólagæi. En flestir íbúar suðvestur-
hornsins, sem komnir eru vel til
vits og ára, tel ég að muni Sverri,
t
Áskær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir, amma og langamma,
guðri'ður sigurðardóttir
frá ísafirði,
Árskógum 6,
Reykjavík,
verður jarðsungin frá Bústaðakirkju
föstudaginn 25. október kl. 10.30.
Friðþjófur Hraundal,
Guðmundur Antonsson, Anna Arnadóttir,
Ómar Friðþjófsson, Sigurbjörg Þórmundsdóttir,
Friðþjófur Friðþjófsson,
Berglind Friðþjófsdóttir, Stefán Högnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
brosandi og glaðan í Volvo Amazon
á götum Reykjavíkur eða á fögrum
sumardögum um helgar við Valhöll
á Þingvöllum, þar sem hann gætti
laga og reglu um árabil. Ég var
allmiklu yngri en Sverrir, en eins
og margir, sem stunduðu rúntinn,
ýmist akandi eða gangandi á 5. og
6. áratugnum var ég „pá nikk“ við
hann á mínum sokkabandsárum,
þótt sem betur fer slyppi ég við
afskipti hans sem lögregluþjóns að
mestu leyti.
Er ég síðan flutti til borgarinnar
á ný eftir langa fjarveru og tók að
venja komur mínar í Vesturbæjar-
laugina í býtið á morgnana var
Sverrir þar fremstur í flokki morg-
ungesta ásamt Dísu, konu sinni,
oftast kominn „á húninn" fyrstur
manna. Oft sá maður þau hjón á
morgungöngu um nágrenni laugar-
innar, áður en Sverrir tók sér stöðu.
Hann gekk undir nafninu foringinn
eða á stundum Derrick, enda minnti
hann að mörgu leyti á Horst Tapp-
ert í útliti. Sverrir var, þegar hér
var komið sögu, um það bil að ljúka
löngum starfsdegi í lögreglunni og
fór nokkru síðar á eftirlaun. Ekki
brá hann þó vana sínum með að
koma í sundið og gerði raunar ekki
fyrr en nokkrum vikum áður en
hann dó. Væri hann ekki kominn á
húninn klukkan sjö kom tæpast
nema tvennt til. Hann og Dísa voru
í sólarlöndum eða Sverrir í golfi
einhvers staðar utanbæjar eða
-lands. Hann hafði einhvem tíma á
orði við mig, að sér fyndist hann
hefði aldrei haft í jafnmiklu að snú-
ast eins og eftir að hann fór á eftir-
laun. Auk þess að vera mikill unn-
andi golfíþróttarinnar var hann í
Oddfellowreglunni. Hann naut sýni-
lega lífsins og var oftast í ljómandi
skapi, nema helst þegar hann taldi
sig þurfa að skammast út í fram-
sóknarmenn og komma, þá gat
hvesst í honum, en lygndi þó jafn-
skjótt aftur. Éinnig þurfti hann
stundum að vanda um við sundlaug-
argesti, sem hann taldi ekki fara
að reglum, sem þeim eru settar.
Sverrir var óumdeildur foringi
okkar morgunhana í Vesturbæjar-
laug og sem slíkur sinnti hann
ýmsum verkefnum í nafni flokks-
ins, var fjárgæslumaður hans og
sá um „barinn“ og stillti „stjórnar-
sturturnar". Hann hafði sinn fasta
skáp, númer 168, sem mér er nær
að halda, að hafi um árabil ekki
verið öðrum til afnota væri Sverrir
á landinu. Og engan þurfti hann
lykilinn. I fjarveru hans fékk næst-
ráðandi að njóta skápsins. Hann
bar aldurinn vel og var að því er
virtist við bestu heilsu allt þar til
nú síðsumars, að hann kenndi sér
meins. Sjúkdómur hans ágerðist
hratt og við rannsókn kom í ljós,
að hann hafði heilaæxli, sem ekk-
ert varð við gert. Hann lét þó eng-
an bilbug á sér finna og pantaði
sína hefðbundnu Kanaríeyjaferð,
sem farin skyldi í vetur. Sagði ekki
tjóa annað en halda sínu striki.
Hann hætti ekki að koma í laugina
fyrr en kraftar hans voru á þrotum.
Stuttu síðar var hann lagður á
sjúkrahús, þar sem hann lést eftir
skamma dvöl. Sverris er sárt sakn-
að. Hvíli hann í friði.
Dísu, dóttur þeirra og öðrum
aðstandendum votta ég samúð.
Vigfús Magnússon.
Góður vinur er nú horfinn af sjón-
arsviðinu. Þegar fregnin barst af
andláti Sverris Guðmundssonar
kom hún ekki á óvart, þar sem
hann hafði kennt sér meins á miðju
sumri og heilsu hans farið hrakandi
upg frá því þar til yfir lauk.
Ég kynntist Sverri fyrst gegnum
starf mitt hjá borginni, en mjög
gott samstarf var milli embættis
gatnamálastjóra og lögreglunnar
varðandi umferðarmálin.
Gott var að geta leitað til Sverr-
is, því oft þurfti að hafa snör hand-
tök í sambandi við hvernig best
væri að leysa umferðarvandann
þegar bilanjr urðu á ýmsu í gatna-
kerfinu. Ekki stóð á góðum tillögum
um lausn á umferðarvandanum.
Hann var alltaf boðinn og búinn
við umferðarstjórnina. Minnist ég
hans sérstaklega, þegar umferðin
var hvað mest á síðdegi aðfanga-
dags er borgarbúar þyrptust í Foss-
vogskirkjugarð til að heimsækja
Veiði ættingjanna, þá var Sverrir þar
mættur í fremstu röð sinna manna
við að leysa umferðarhnútana sem
þar mynduðust.
Dagleg kynni okkar jukust eftir
að ég flutti í næsta nágrenni við
hann á Kaplaskjólsveginum og við
báðir komnir á eftirlaun. Sverrir
var mjög góður kylfingur og var
ævifélagi bæði í Golfklúbbi Reykja-
víkur og Golfklúbbi Ness. Sverrir
sem kunni greinilega tökin á tækni
golfleiksins, enda unnið marga bik-
arana áður fyrr, tók mig upp á sína
arma og kenndi mér mannganginn
í þeirri íþrótt. Fórum við daglega á
Nesvöllinn og þreyttum þar golf-
íþróttina í góðra vina hópi og er
nú skarð fyrir skildi á þeim vett-
vangi.
Sverrir var glæsilegur á velli
enda hafði hann stundað íþróttir í
gegnúm árin, sérstaklega sund-
íþróttina. í sundlaug Vesturbæjar
var hann mættur kl. 7 á hvetjum
morgni, hafði gert svo í um aldar-
þriðjung, enda ókrýndur foringi
þess hóps sem mætir á þeim tíma
í sundið. Við á morgunvaktinni í
sundlaug Vesturbæjar kveðjum nú
góðan foringja og vin og þökkum
honum samfylgdina. Sömuleiðis
golffélagarnir sem horfa nú á eftir
„kennaranum“ yfir móðuna miklu.
Við Herdís sendum þér, Dísa, og
fjölskyldunni okkar innilegustu
samúðar- og saknaðarkveðjur.
Ingi Ú. Magnússon.
Við ræddum saman í síma, hann
lék við hvern sinn fingur, var það
augnablikið á leið til fundar með
Oddfellow-bræðrum, klæddur 5 ný
kjólföt. Hann hafði á orði að það
væri líklega ekki skynsamleg fjár-
festing að maður kominn á níræðis-
aldur væri að fjárfesta í nýjum kjól-
fötum. Hann var fullur bjartsýni
enda heilsan góð og þrekið meira
en hjá mörgum honum yngri. Hann
var hraustur og má víst fullyrða
að ástundun hans við sund og golf
hafi eflt þrekið. Það hvarflaði ekki
annað að mér en að kaupin á nýju
kjólfötunum væru góð fjárfesting,
að hann ætti eftir að bera þau í
áratug eða svo og það með reisn.
Hann kvaddi nokkuð snögglega,
hans kveðjustund rann upp fyrr en
flesta samferðamennina grunaði.
Fyrstu minningar um móður-
bróður minn Sverri Guðmundsson,
tengjast heimili hans og Þórdísar
konu hans á Ásvallagötunni en um
tíma á unga aldri dvaldi ég á heim-
ili þeirra.
Sverrir frændi var fyrir okkur á
þeim árum, ung frændsystkin hans,
alltaf hinn stóri og sterki. Hann var
fyrirmannlegur í lögreglubúningn-
um og við gátum á ögurstundum,
þegar eitthvað á bjátaði í samskipt-
um við aðra krakka, gripið til þess
að segja með sanni: Frændi minn
er lögga. Við fórum stundum í ferð-
ir með honum austur á Þingvöll og
undum vel í þeim ævintýraferðum.
Um Sverri má með sanni segja
að hann hafi lifað lífinu lifandi,
hann var virkur þátttakandi í lífsins
leik. Fjölskyldan hans, Þórdís kona
hans, dóttir þeirra Sjöfn og barna-
bömin; áhugamálin, golfið og sund-
ið, starfið í Oddfellow-reglunni og
ferðalögin áttu hug hans.
Hinstu kveðju til hans frá systur
t
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okk-
ar, tengdafaðir og afi,
GUÐMUNDUR K. STEFÁNSSON,
frá Hóli, Stöðvarfirði,
Espigerði 4,
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju
föstudaginn 25. október kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent
á Blindrafélagið, Hamrahlíð 17 eða
Krabbameinsfélagið.
Fyrir hönd aðstandenda,

Maggý J. Ársælsdóttir,
Nanna Guðmundsdóttir,
Magnús Guðmundsson, Elín Jóna Þórsdóttir,
Hannes Guðmundsson, Ingibjörg Halldórsdóttir.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra sem
sýndu okkur samúð og vinarhug við
andlát og útför elskulegrar móður okk-
ar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
MÁLFRÍÐAR MARÍU
JÓSEPSDÓTTUR
frá Höfða,
' ' Eyjahreppi.
Helga H. Guðmundsdóttir, Gísli Magnússon,
Hreinn Guðmundsson, Margrét Sfmonardóttir,
Ásbjörn J. Guðmundsson,
Kristrún D. Guðmundsdóttir,
Karl H. Guðmundsson,
Inga Guðmundsdóttir, Sigurjón Jóhannsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
TORFI
HJARTARSON
+ Torfi Hjartar-
son fæddist á
Hvanneyri 21. maí
1902. Hann lést í
Landspítalanum 8.
október síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 17. október.
Torfi Hjartarson
vinur minn er enn einu
sinni kominn lengra en
við samferðafólk hans.
Það er gæfa að hafa
fengið að njóta sam-
skoða eða gera sér til
skemmtunar hvenær
sem gafst laus stund.
Sömu sögu var að segja
eftir að Anna lést og
Helga dóttir þeirra fór
að ferðast með föður
sínum.
Samband þeirra
Önnu og Torfa var al-
veg dásamlegt. Þau
kölluðu hvort annað
alltaf pabba og
mömmu. Ef þau urðu
viðskila í ferðunum var
iðulega spurt: Hefurðu
nokkuð séð pabba? eða:
ferðar manns ems og
Torfa og Önnu konu hans, á meðan
hennar naut við.
Torfi var um áttrætt þegar kynni
okkar hófust og vorum við sam-
ferða í nokkrum ferðum um heiminn
upp frá því. Hann var alltaf aldurs-
forseti í þeim ferðum, fór lengst
og skoðaði mest. Það var nefnilega
þannig að þau Anna og Torfí fengu
aldrei nóg af fróðleik og upplifun á
fjarlægum slóðum. Einatt þegar
heim á hótel var komið eftir miklar
og langar kynnisferðir um þau land-
svæði sem ferð okkar lá um og
þeir sem yngri voru gátu ekki
meira, þá var það segin saga að
Anna og Torfi komu og vildu ráð-
leggingar um hvað væri hægt að
Hefur mamma komið til þín?
Mér er í fersku minni þegar við
vorum á ferð um Bandaríkin og
komum eftir langa dagsferð á hótel-
ið okkar. Þau hjónin voru ákveðin
í að skemmta sér um kvöldið og
komast á dansleik. Þó svo að Anna
hefði snúið sig illa um ökklann þeg-
ar heim kom lét hún það ekki aftra
sér, lét búa um meiðslin og þau
Torfi dönsuðu lengst allra það
kvöld.
Torfi var mikill og góður dans-
ari. Ég kynntist því vel á Hótel ís-
landi á stúdentafagnaði Mennta-
skólans í Reykjavík fyrir tveimur
árum. Hann var þá að fagna 70
ára stúdentsafmæli en ég 25 ára.
Þá dönsuðum við hressilega lengi
nætur og hann sló öllum við sem
yngri voru. Við vorum reyndar búin
að mæla okkur mót í dansi á næsta
stúdentsafmæli, sem ég var sann-
færð um að gæti orðið, svo hress
var Torfi.
Eitt sinn vorum við á ferð um
Suður-Ameríku og vorum stödd
hátt í Andesfjöllum. Ferðafélagarn-
ir voru frekar dasaðir í þunnu loft-
inu enda ferðast í 3.500-4.000
metra hæð. Þegar komið var til
Machu Picchu var prílað þar í
rústum hinnar týndu borgar Ink-
anna, sem er hæðótt og erfið yfir-
ferðar. Þegar kalla átti mannskap-
inn saman sáum við háan og glæsi-
legan mann bera við dulúðugan
himininn hátt í rústunum. Þegar
betur var að gáð sáum við Torfa
kominn hærra en nokkur annar
lagði í að fara - og blés ekki úr nös.
í sömu ferð á heimleið frá Carac-
as í Venezúela er mér ákaflega
minnisstætt atvik er Torfi kom til
mín og bað mig að koma og leið-
rétta misskilning milli heimamanna
á flugvellinum og Önnu konu sinn-
ar. Ég dreif mig til hennar þar sem
hún sat með hópi ferðafélaga, en
brá í brún. Þau voru umkringd her-
mönnum með alvæpni, sem beindu
að þeim vélbyssum. Anna, eldheit
sjálfstæðiskonan, hafði hætt sér út
í hörku umræður um íslenska póli-
tík við ferðafélaga á öndverðri skoð-
un og einhver háreysti orðið. Flug-
vallarstarfsmenn höfðu haldið að
óeirðir væru í aðsigi og kallað á
aðstoð til að skakka leikinn. Málið