Morgunblaðið - 05.11.1996, Blaðsíða 46

46 ÞRIÐJUDAGUR 5. NÓVEMBER 1996
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
ÓLAFUR G.
GÍSLASON
+ Ólafur G. Gísla-
son fæddist
Hafnarfirði 18.
september 1909 og
bjó þar alla ævi.
Hann lést i Sjúkra-
húsi Reykjavíkur
25. október síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Gísli G.
Guðmundsson frá
Hákoti, Innri-
„ Njarðvík, f. 15. júlí
1879, d. 18. mars
1963, og Ingunn Ól-
afsdóttir frá Höfða,
Vatnsleysuströnd, f.
30. ágúst 1881, d. 16. apríl 1968.
Þau hjónin eignuðust auk Ólafs
fjögur börn: 1) Guðfinnu, f. 23.
ágúst 1914, 2) Sigurgeir, f. 6.
júní 1919, d. 4. mars 1953. Tvö
börn dóu í barnæsku.
Ólafur var ókvæntur. Hann
hélt heimili með foreldrum sín-
um og systur og síðar einnig
bróðursyni, Gisla Inga, f. 7. jan-
úar 1942, en hann er élstur
fimm barna Sigurgeirs og Guð-
rúnar Karlsdóttur.
Námi í Flens-
borgarskóla lauk
Ólafur 1926. Hann
réðst 1928 til Gunn-.
laugs Stefánssonar,
kaupmanns, og
vann í Gunnlaugs-
búð til ársins 1956.
Síðan starfaði hann
sem verslunarsljóri
í verslun Skipa-
smíðastöðvarinnar
Drafnar til 1988.
Ólafur var í
stjórn Verslun-
armannafélags
Hafnarfjarðar 1931-1943. Var
hann sérstaklega heiðraður á
60 ára afmæli félagsins 1988,
en það ár lét hann af samfelldu
starfi við verslun í 60 ár. Þá
var Ólafur meðal stofnenda
Skíða- og skautafélags Hafnar-
fjarðar 1935 og sat um árabil
í stjórn félagsins.
Utför Ólafs fer fram frá
Hafnarfjarðarkirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 13.30.
f
B'yrir jólin 1928 leituðu foreldrar
mínir til Ólafs G. Gíslasonar, þá 19
ára, um aðstoð í verslun föður míns,
sem þá var flutt í nýtt hús á Austur-
götu 25. Starfstíminn varð lengri
en í upphafi var ætlað, en í Gunn-
laugsbúð starfaði Ólafur allt til
1956, en þá hætti faðir minn versl-
unarrekstri.
Ég kynntist því strax á barns-
aldri traustum mannkostum Ólafs.
Hann varð okkur systkinum fljótt
eins og góður bróðir. Alltaf ljúfur
elskulegur, einkar hjálpsamur
og naut þess að gleðja okkur og
leiðbeina. Honum mátti treysta í
orði og verki. Er mér mjög Ijúft að
mega minnast hans með nokkrum
orðum.
Ólafur tók lokapróf frá Flens-
borgarskóla 1926. Hlaut hann
hæstu prófseinkunn þeirra, sem þá
urðu gagnfræðingar. Þótt Ólafur
hafi haft mjög góðar gáfur og ver-
ið vel hæfur til framhaldsnáms,
kaus hann fremur að fara strax að
vinna. Mun þar mestu hafa ráðið
hagir fjölskyldunnar og löngunin
að létta undir með foreldrum sínum
og systkinum. Og það gerði Ólafur
svo sannarlega með miklum mynd-
- arskap.
Öllum störfum í þágu foreldra
minna sinnti Ólafur með ágætum.
Á betri starfsmann varð ekki kosið.
Hjá honum fór saman einstök sam-
viskusemi, ósérhlífni, reglusemi,
lipurð í samskiptum, ljúfmennska
og einlægur vilji til að láta gott af
sér leiða. — Þá var hann mjög fjöl-
hæfur. Auk afgreiðslustarfa veitti
hann föður mínum aðstoð við bók-
hald og reikningsfærslu og stund-
um í_ kaffibrennslu hans í Reykja-
vík. Ólafur hafði fagra skrift og var
hugmyndaríkur við að kynna vörur,
en jólaútstillingar hans í Gunn-
laugsbúð vöktu alltaf mikla athygli.
Sem dæmi um samviskusemi
Ólafs er eftirfarandi atvik: Farist
hafði fyrir eitt sinn, án þess að við
Ólaf væri að sakast, að vörur úr
búðinni kæmust á laugardagskvöldi
með áætlunarbíl til Grindavíkur.
Þá lét Ólafur sig ekki muna um að
fara sjálfur á reiðhjóli með vörurnar
eftir holtóttum veginum alla leið frá
Hafnarfirði að Hópi í Grindavík, svo
að vinir hans þar misstu ekki _af
sunnudagssteikinni. Þetta gerði Ól-
afur að eigin frumkvæði og lýsir
þetta atvik honum betur en mörg
orð.
Allt frá unglingsárum eru mér
hugstæðar margar ljúfar samveru-
stundir á heimili Ólafs. Þar ríkti
'
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim, sem sýndu okkur samúð
og hlýhug við andlát og útför ástkærs föður okkar, tengdaföður,
afa og langafa,
STEINDÓRS ÖNUNDARSONAR,
Hóli,
Neskaupstað.
Stefanfa Steindórsdóttir, Sveinn Einarsson,
Önundur Steinsdórson, Rannveig Höskuldsdóttir,
Guðni Þór Steindórsson, Jóhanna Garðarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
'T
t
Innilegar þakkir sendum við öllum þeim,
sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför ástkærrar móður okkar,
tengdamóður, ömmu, langömmu og
vinkonu,
DAGNÝJAR MAGNÚSDÓTTUR
frá Vattarnesi
við Reyðarfjörð,
Dalalandi 3,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir sendum við starfsfólki
heimahlynningar Krabbameinsfélagsins.
Þórarinn V. Grfmsson,
Þorbjörg H. Grímsdóttir,
Magnús V. Grfmsson,
Ástríður S. Grímsdóttir,
Kolbeinn Grímsson,
Hulda D. Grímsdóttir,
Þóra G. Grímsdóttir,
Sigrún B. Grímsdóttir,
EmilSigurðsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Valgerður Jóhannesdóttir,
Guðbjörn Dagbjartsson,
Ingibjörg Dís Geirsdóttír,
Atli S. Ingvarsson,
Lovfsa Heiðarsdóttir,
Kjartan Valdimarsson,
Gunnar Óskarsson,
eindrægni, heilbrigð glaðværð og
gestrisni. Stundum var lagið tekið
við orgelleik, en faðir Ólafs var
söngelskur og lék á orgel. Og hlý-
leiki Ingunnar, móður Olafs, er mér
ógleymanlegur. Það var alltaf svo
notalegt að þiggja hjá henni vel-
gerðir í litlu borðstofunni í Austur-
götunni. Þannig bauð hún mér að
borða hjá sér, meðan foreldrar mín-
ir dvöldust um tíma í Grindavík,
en þá var ég sendisveinn í búðinni
hjá Ólafi. Og enn lifa í ljósu minni
kvöldin, sem Ólafur sat með mér
eftir strangan vinnudag í herberg-
inu sínu og veitti mér fyrstu leið-
sögn í ensku af áhuga og þolin-
mæði, en hann hafði gott vald á
enskri tungu.
Ólafur átti góða foreldra, sem
höfðu kristin lífsviðhorf að leiðar-
ljósi. Veganestið úr foreldrahúsum
var dyggilega ávaxtað hjá þeim
systkinum. Þannig var alltaf mikill
kærleikur og einlægt trúnaðar-
traust milli ðlafs og Guðfinnu, en
þau héldu saman heimili alla tíð.
Þau voru mjög samhent og varð-
veittu af kostgæfni þann anda góð-
vildar og hlýju, sem einkenndi heim-
ilisbraginn frá upphafi.
Eftir að fjölskyldan hafði átt
heima á Austurgötu 21 frá 1921-
1955 fluttust þau á Ölduslóð 36 í
fallegt hús, sem Ólafur byggði með
aðstoð foreldra sinna og systur. Þar
undu þau vel hag sínum við einkar
fagurt útsýni. Og svo skemmtilega
vildi til að við Ólafur byggðum
þarna hús okkar hlið við hlið. Ekki
var hægt að hugsa sér betri ná-
granna og vini. Ánægjustundirnar
með þeim geymast ætíð í þakklátum
huga.
Ölafur hafði sterka trúarvitund
og treysti á leiðsögn Guðs. Heilög
ritning kennir að ávöxtur andans
sé meðal annars „kærleikur, góð-
vild, trúmennska, hógværð og bind-
indi“. Óiafur hlúði vel að þessum
dyggðum. Þannig hafnaði hann alla
ævi neyslu áfengis, vitandi um
kristilega samábyrgð og gildi hins
góða fordæmis í baráttunni við böl-
valdinn mesta.
Aldrei sóttist Ólafur eftir vegtyll-
um eða metorðum. Hann var mjög
heimakær og þótti vænt um bæinn
sinn og landið. Hafði yndi af því
að ferðast um landið og njóta feg-
urðar. Aldrei fór hann til útlanda
og sagði þá í gamansömum tón: „Ég
á eftir að sjá svo mikið af landinu
mínu:“ Já, Ölafur gat oft verið gam-
ansamur og sagði skemmtilega frá.
Ólafur var vandaður í dagfari,
jákvæður og bjartsýnn, heiðarlegur
og ræktarsamur. Honum fylgdi ró-
semi og festa og hann var sáttur
við ævistarfið eins og fram kemur
í eftirfarandi orðum hans í bókinni
„Höfuðstaður verslunar“: „Ég hafði
ánægju af starfi mínu af því að ég
var alltaf í góðu sambandi við fólk.
Þeir, sem komu í búðina, voru kunn-
ingjar mínir og vinir. Maður, sem
hefur nýja gesti allan daginn, hve-
nær honum að leiðast."
Það er mér mikið lán að hafa átt
vináttu Ólafs, foreldra hans, Guð-
finnu og Gísla Inga, en Ólafur
reyndist honum sem besti faðir eft-
ir að Gísli, ellefu ára, missti föður
sinn. Veit ég, að Gísli metur að
verðleikum alla umhyggjuna, sem
hann hefur notið hjá Ólafi og Guð-
finnu og hefur hann sýnt það með
hjálpsemi sinni og nærgætni.
Þegar mikill fjölskylduvinur og
velgerðarmaður er hér kvaddur með
hjartans þökk og virðingu er einnig
mælt fyrir hönd bróður míns, Stef-
áns, en þegar þetta er ritað, er
óvíst, að hann geti vegna fjarveru
erlendis, verið við útför Ólafs. Bróð-
ur mínum þótti alltaf mjög vænt
um Ólaf og naut ríkulega velvildar
hans og vináttu.
Sú er bæn okkar bræðra að al-
góður Guð styrki Guðfinnu og Gísla
Inga sem mest hafa misst við frá-
fall Ólafs. Megi bjartar minningar
um göfugan mann verða þeim
huggun og gleðigjafí.
Árni Gunnlaugsson.
Að morgni 26. október hringir
síminn. Pabbi er að bera mér þær
fréttir að Óli frændi sé dáinn. Hann
hafði verið mikið veikur. Mér brá
mikið þó þetta hefði kannski ekki
átt að koma á óvart, en svo er víst
að aldrei er maður tilbúinn.
Óli frændi var mér sem annar
afi og ber ég annað nafn mitt eftir
honum. Alltaf var hann tilbúinn
fyrir mig frá fýrstu tíð. Heimsóknir
á Ölduslóð voru mér alltaf mikið
tilhlökkunarefni, þá kom sterkur
faðmur og hlýtt bros á móti mér,
og seinna fjölskyldu minni. Oft lagði
Óli mér lífsreglurnar og hvernig
mér myndi farnast best í lífinu því
hann vildi mér og mínum allt það
besta í einu og öllu. Nú seinni ár
hef ég komið sjaldnar á Ölduslóðina
en áður en engu að síður leitar
hugur minn oft þangað þó svo ég
hafi ekki komist, því eins og geng-
ur varð mér á í lífinu en alltaf brast
mér kjarkur til að tala um það við
Óla frænda, hræddur um að valda
honum vonbrigðum sem ég vissu-
lega gerði því hann fyldist vel með
honum Runa Óla eins og hann
gjarnan kallaði mig, en sem betur
fer vissi hann af mér komast á rétt-
an kjöl þó ég hefði heldur viljað
hafa haft kjark til að tala við hann
og leita ráða þegar ég átti sem
erfiðast, því ég veit að hugur hans
til mín hefði alltaf verið sá sami.
Óli frændi var vinur í raun. Ég
geymi í hjarta mínu minningu um
dásamlegan mann sem aldrei
gleymist og mér og fjölskyldu minni
á eftir að finnast vanta mikið þegar
Óla frænda vantar í anddyrið er við
komum á Ölduslóðina til pabba og
Finnu. Megi Guð leiða ykkur og
styrkja í þessari sorg.
Með þessum fáu orðum vil ég
kveðja ástkæran frænda minn hann
Óla og þakka honum allar þær dá-
samlegu stundir sem við áttum
saman.
Blessuð sé minning þín.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Runólfur Ólafur Gíslason.
t
Innilegar þakkir færum við þeim fjöl-
mörgu, sem sýndu okkur samúð og vin-
arhug við andlát og útför elskulegs eig-
inmanns míns, föður okkar, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
BJÖRNS BJÖRNSSONAR,
Hólabraut 4,
Hrísey.
Guðrún Baldvinsdóttir,
Baldvin Björnsson, Sigríður Kristin Jónasdóttir,
Björn Björnsson, Ingibjörg Gísladóttir,
Elín Björnsdóttir, Björn Ingimarsson,
Rúnar Þór Björnsson, Arna Georgsdóttir,
Birkir Björnsson, Ólöf Inga Andrésdóttir,
Viðir Björnsson, Anna Sigurbjörg Sævarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Minningar mínar um Ólaf frænda
minn ná aftur til þess tíma er ég
12 ára gömul dvaldi sumarlangt á
heimili hans en ég var fengin til
að aðstoða við heimilið þar sem
móðir hans lá veik. Óli bjó þá á
heimilinu með foreldrum sínum og
systur. Mér líkaði vistin sérstaklega
vel. Heimilisbragurinn þar var með
einstökum hætti, samskipti manna
þar einkenndust af væntumþykju
og hlýju. Þarna kynntist ég fallegu
og góðu heimili en jafnframt var
þetta framandi heimili fýrir mig.
Þarna fékk ég að gera ýmislegt
sjálfstætt og var treyst fyrir störf-
um sem mér fannst mikils um vert.
Ég fékk mikla hvatningu fyrir störf
mín og fékk að njóta mín. Þetta
sumar var sólskin upp á hvern dag
í minningunni, frá garðinum með
rifsberjarunnunum í hrauninu í
Hafnarfírði. Ein af minningunum
er einnig mikil ævintýraferð sem
Óli stóð fyrir. Þá fór allt heimilis-
fólkið í dagsferð austur í Múlakot
í Fljótshlíð.
Næstu vetur á eftir var ég í skóla
og var þá heimagangur á heimilinu
þar sem ég var hjá þeim í fæði. Á
þessum tíma kynntist ég Óla vel
og lærði fljótt að meta hvaða mann
hann hafði að geyma. Óhætt er að
segja að fáir menn hafi búið yfir
öðrum eins mannkostum, en þeir
komu m.a. fram í stakri umhyggju
fyrir foreldrum og systkinum.
Meðan foreldra hans naut enn
við bjó Óli með þeim og systur sinni
og byggði hann myndarlegt hús á
Ölduslóðinni, í nábýli við nunnurn-
ar. Sá myndarbragur sem einkenndi
heimilisbraginn á Austurgötunni
færðist yfir í nýju heimkynnin. Óli
var alla tíð höfðingi heim að sækja.
Hann var ætíð sá sem veitti og tók
jafnframt á móti sínumgestum sem
væru þeir höfðingjar. Eg, og síðar
fjölskylda mín, fengum að njóta
margra góðra samverustunda með
Óla og hans nánasta fólki en þar
var umræðan ætíð lífleg og jákvæð
yfir kaffibollunum. Nú á þessari
kveðjustund þakka ég yndislegum
frænda mínum fyrir tryggð hans
og fýrir allt það sem hann var og
ég kunni svo vel að meta.
Megi góður Guð styrkja Finnu
frænku mína og Gísla, en þau hafa
misst mikið.
Hanna frænka.
Ólafur Gíslason frændi minn er
látinn 86 ára gamall. Ólafur hafði
átt við vanheilsu að stríða í nokkra
mánuði en lítt gert úr því eins og
hans var háttur. Ég er einn þeirra
sem sakna hans mikið. Hann var
uppáhaldsfrændi minn sem barns
og fram á þennan dag. Hann var
einstaklega frændrækinn og kom
alltaf til að tala við yngri meðlimi
ættarinnar ekki síður en þá eldri,
þótt ekki hefðu þeir alltaf frá stór-
kostlegum tíðindum að segja. Ef til
vill hefur hann áttað sig á því
snemma að lítt var eftirsóknarvert
að vera venjulegur fréttafíkill og
haft því meira gaman af að heyra
einfeldningslegar en ómengaðar
hugmyndir barnanna af og til. Ég
hafði vonast til þess að eiga orða-
stað við þennan góða, hollvitra
mann enn um nokkur ár. En menn
ráða litlu hér á jörð. Ólafur hefur
kvatt okkur en hann skilur eftir
minningu um staðfastan mann,
minningu sem ekki er öllum lagið
að meta. Hann var hvorki athygli-
sjúkur né fíkinn í völd. Hann trúði
á hið góða í manninum en forðaðist
afskiptasemi og siðapredikanir.
Hann var sá sem manni hefði aldr-
ei dottið í hug að gæti svikið nokk-
urn mann. Ólafur hafði mildan
húmor. Eitt sinn kom það upp í
umræðunni að hann hafði aldrei
farið til útlanda, ekki langað sérlega
mikið til þess. „Þetta er kannski eins
og með Múhammeð og fjallið", sagði
hann, „ef ég fer ekki til útlanda þá
koma þau til mín og það hafa þau
verið að gera í sjónvarpinu og víð-
ar.“ Ég kveð nú Ólaf frænda minn
og þakka honum fyrir samfylgd
okkar í þessu lífí. Ég votta þeim
Gísla bróðursyni hans og Guðfínnu
systur hans mína dýpstu samúð.
Matthías Kjeld.