Morgunblaðið - 05.11.1996, Blaðsíða 47

MORGUNBLAÐIÐ
MIIMIMINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 5. NÓVEMBER 1996 47
ELINBORG
ÓLADÓTTIR
+ Elínborg Óla-
dóttir fæddist í
Reykjavík 25 nóv-
ember 1928. Hún
lést á Landspítalan-
um aðfaranótt
mánudagsins 28.
október síðastlið-
inn. Foreldrar
hennar voru Arnlín
(Adda) Árnadóttir,
f. 20.06.. 1905,^ d.
1985, og Óli J. Óla-
son, stórkaupmað-
ur, f. 16.09. 1901,
d. 1974. Systkini
hennar eru: 1) Elín, maki Björn
Jensson. 2) Óli Jón, maki Stein-
unn Hansdóttir. 3) Gunnar,
maki Ásta Árnadóttir.
Hinn 26. maí, 1951 giftist
Elínborg eftirlifandi eigin-
manni sínum, Hermanni Sig-
urðssyni, f. 27.05. 1923. Her-
mann er sonur Eyríðar Árna-
dóttur, f. 30.06.1896, d. 1983,
og Sigurðar Guðbrandssonar,
skipsljóra hjá Kveldúlfi, f.
25.04.1886, d. 1943. Börn Elín-
borgar og Hermanns eru: 1)
Adda, maki Ólafur Óskarsson.
2) Óli Jón, maki Kristín E.
Jónsdóttir. 3) Sigurður G. maki
Sigrún A. Ámundadóttir. 4)
Hermann, maki Fanney Jó-
hannsdóttir. 5) Katrín. 6) Ei-
ríkur Árni, maki Kristín
Hjálmarsdóttir. 7)
Valdimar Oddgeir,
maki Sigurbjörg
Pétursdóttir. 8)
Snorri Goði, maki
Sjöfn Guðnadóttir.
9) Örn, maki Guð-
laug L. Brynjars-
dóttir. 10) Helgi
Magnús, maki
Björk Baldursdótt-
ur. 11) Gunnar,
maki Sigrún Þor-
björnsdóttir. Son-
ur Hermanns af
fyrra hjónabandi
er Guðmundur, maki Auður
Guðmundsdóttir. Barnabörn
Elínborgar og Hermanns eru
35, og barnabarnabörn 2. Elín-
borg vann á unglingsárum sín-
um hjá föður sínum sem rak
um árabil Skóbúð Reykjavíkur
en þegar farþegaflug hófst á
Islandi var hún ráðin sem
fyrsta flugfreyja hjá Loftleið-
um og var Elínborg því fyrsta
starfandi flugfreyja á íslandi.
Með húsmóðurstörfum á stóru
heimili gegndi Elínborg ýms-
um störfum en síðustu árin
starfaði hún hjá Áklæði og
gluggatjöldum.
Utför Elínborgar fer fram
frá Fríkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Nú hefur hún mamma verið köll-
I uð til æðri starfa, starfa sem okkur
I eru ókunn. En það er víst að þau
störf mun hún leysa af hendi af
sömu alúð og sama dugnaði og þau
ófáu verkefni sem hún tók sér fyrir
hendur á lífsleiðinni. Mamma var
þeirrar gerðar sem hafði ekki hug-
takið „Hálfnað verk þá hafið er“
að leiðarljósi, heldur miklu frekar
„Það er ekki búið fyrr en það er
. búið“. Það var sama hvort það var
dagur eða nótt, það skyldi klára
I það sem til stóð. Man ég vel eftir
I því þegar við áttum heima austur
í Ölfusi og mamma sá um mötu-
neytið í barnaskólanum í Hvera-
gerði, sem manni fannst nú vera
aiveg full vinna, þá skyldi hún allt-
af ná sér í aukaverk sem hún gat
unnið heima og var þá gjarnan að
fram á rauða nótt. Var það oftar
en ekki þannig að ég gat ekki hugs-
! að mér að horfa á sjónvarpið eða
hvað þá að fara að sofa þegar
t maður sá hvað hún ætlaði sér að
| komast yfir að gera það kvöldið.
Og þótt hún væri ekki að biðja
okkur um aðstoð var það nú oft
þannig að við strákarnir sem heima
vorum brettum upp ermar og reynd-
um að hjálpa henni að klára svo
hún myndi nú örugglega hvíla sig
eitthvað þá nóttina.
Sem kona hún lifði í trú og tryggð;
það tregandi sorg skal gjalda.
Við ævinnar lok ber ást og dyggð
I sinn ávðxtinn þúsundfalda,
og ljós þeirra skín í hjartans hryggð
svo hátt yfir myrkrið kalda.
Sem móðir hún býr í barnsins mynd;
það ber hennar ættarmerki.
Svo streyma skal áfram lífsins lind,
þó lokið sé hennar verki.
0g víkja skal hel við garðsins grind,
því guð vor, hann er sá sterki.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
| sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
0g upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(E. Ben.)
:
I
!
Það er ómetanlegt að geta horft
til móður sinnar jafn stoltum augum
Og við systkinin getum. Því að fram-
ganga mömmu var í einu og öllu
þannig að ekki var hægt að gera
betur og dugnaðurinn ótrúlegur.
Þó að það væri nú ekki henni að
skapi að þurfa að vera rúmliggjandi
eins og hún var síðustu vikurnar
eða láta aðra hafa fyrir sér kvart-
aði hún ekki. Hún bar sig vel fram
á síðustu stundu enda ekki vön
öðru.
Elsku mamma, ég vona að þér
líði vel á nýjum og framandi slóðum.
Þinn sonur,
Helgi Magnús.
Þú hafðir öllum hreinni reiknisskil,
í heimi þínum gekk þér allt í vil.
M hirtir lítt um höfðingsnafn og auð,
því hógværð þinni nægði daglegt brauð.
(Davíð Stef.)
Með nokkrum orðum langar mig
til að kveðja tengdamóður mína,
Elínborgu Oladóttur. Fyrir tæpum
14 árum hitti ég þig fyrst. Þá rakst
þú kaffistofu á Grensásveginum og
vannst þar frá sjö á morgnana fram
til kvölds, sást um rekstur, bakstur
og allt sem því fylgdi. Svo komst
þú heim á kvöldin, þá var heimilið
eftir og svo jafnvel saumar og
pijónar, því aldrei sast þú auðum
höndum.
Þá undraðist ég þennan kraft,
alla þessa orku hjá konu á miðjum
aldri, ellefu barna móður.
En í gegnum árin lærðist mér
að skilja að þinn sólarhringur entist
mun betur en hjá okkur hinum.
Þú barst ekki á í orðum, kærleik-
ur þinn var ekki hávaðasamur, en
verkin töluðu.
Alltaf varstu boðin og búin og
allt lék í þínum höndum. Enginn
afmælisdagur leið að ekki kæmi
pakki frá ömmu og afa á Klepps-
veginum, oftar en ekki eitthvað sem
þú saumaðir eða prjónaðir sjálf og
í var lögð alúð og hlýja. Allir voru
alltaf jafnir og hvergi gert upp á
milli.
Lukka dóttir mín var þriggja ára
þegar við komum inn i fjölskylduna
og frá fyrsta degi varst þú amma
hennar, jafnt og hinna barnanna.
Þú sagðir sjálf að ríkidæmi þitt
fælist í fjölskyldunni, börnunum,
barnabörnunum og langömmubörn-
unum. Já, ef ríkidæmið er skoðað
á þennan hátt varst þú ein ríkasta
kona landsins.
En með lífi þínu hefur þú í raun
skrifað þín eftirmæli. Minning þín
mun lifa í hjarta mínu, kærleikur
þinn ylja mér og styrkur þinn hjálpa
mér, þegar ég kveð þig svo allt of
fljótt.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hijóta skalt.
(V. Briem.)
Þín,
Kristín Jónsdóttir (Dæda).
Látin er mágkona mín, Elínborg
Óladóttir, eftir stranga sjúkdóms-
legu á 68. aldursári.
Maður er alltaf jan óviðbúinn að
mæta dauða náinna vandamanna.
Þegar setja skal minningar á blað
vill það veíjast fyrir manni, þótt
minningarnar um Elínborgu séu
aðeins góðar eftir nærri hálfrar ald-
ar kynni.
Elínborg var borinn og barn-
fæddur Reykvíkingur. Hún var af
góðu bergi brotin, dóttir hjónanna
Arnlínar Árnadóttur og Óla J. Óla-
sonar stórkaupmanns. Þau bjuggu
lengi við Laugarásveginn og voru
raunar í hópi frumbyggja þar. Þar
ólst Elínborg upp ásamt systur sinni
og tveimur bræðrum.
Eftir að hafa lokið barnaskóla-
námi settist hún í Kvennaskólann
í Reykjavík og lauk þaðan námi
árið 1947. Þá fór hún til náms í
Bandaríkjunum og bjó sig undir að
starfa sem flugfreyja. Þá var far-
þegaflug frá íslandi að hefjast fyrir
alvöru. Þegar hún sneri heim réðst
hún til Loftleiða þar sem hún þjálf-
aði verðandi flugfreyjur, en sjálf
var hún í hópi fyrstu íslenzku flug-
freyjanna. Eg minnist þess hve
glæsileg hún var í einkennisbúningi
sínum.
í maí 1951 giftist hún bróður
mínum, Hermanni Sigurðssyni.
Hjónaband þeirra var farsælt og
mat hann dugnað hennar mjög.
Þeim varð 11 bama auðið, sem öll
lifa móður sína ásamt 32 barna-
börnum. Mjög kært var á milli henn-
ar og Guðmundar sveitarstjóra í
Þorlákshöfn, sonar Hermanns af
fyrra hjónabandi. Það segir sig
sjálft að mikið starf liggur að baki
því að koma upp svo stórum barna-
hópi. Börnin eru öll mætir þjóðfé-
lagsþegnar og bráðduglegt fólk.
En Elínborg var mikil móðir, sí-
starfandi við sauma og handavinnu.
Undanfarin ár starfaði hún við af-
greiðslu hjá fyrirtækinu Áklæði og
gluggatjöld hér í borg, hjá góðum
húsbændum sem hún rómaði mjög.
Henni féll aldrei verk úr hendi.
Elínborg var nokkuð dul að eðlis-
fari og flíkaði ekki tilfinningum sín-
um og virtist aldrei haggast á
hveiju sem gekk. Hún var trúuð
kona og trygglynd og hélt góðu
sambandi við vini sína og skyldfólk.
Ég hygg að hún hafi verið félags-
lynd að eðlisfari og hún naut sín
vel í góðra vina hópi. Á kvenna-
skólaárunum eignaðist hún margar
góðar skólasystur sem urðu hennar
einlægu vinkonur til dauðadags.
Við sem höfum verið samferðamenn
Elínborgar og Hermanns um langa
hríð, minnumst margra góðra
stunda hjá þeim, ýmist í Skíðaskál-
anum í Hveradölum, Arnarbæli eða
Öndverðarnesi þegar þau héldu fjöl-
mennar skírnar-, fermingar- og
brúðkaupsveizlur, sem gamla fólkið
sagði að væru raunveruleg ættar-
mót.
Öll eigum við eftir að sakna
Boggu, ekki sízt eiginmaður hennar
sem misst hefur tryggan lífsföru-
naut, og hinn stóri barnahópur og
makar þeirra og barnabörnin. Megi
Guð gefa þeim styrk til að takast
á við sorgina og lífið sem framund-
an er.
Ég kveð mágkonu mína með
þakklæti fyrir samfylgdina. Með
Elínborgu er góð kona gengin.
Blessuð sé minning hennar.
Katrín Sigurðardóttir.
Það var kyrr og bjartur morgunn
þegar mér var tilkynnt um andlát
móðursystur minnar Elínborgar
Óladóttur. Hún hafði látist þá um
nóttina eftir erfið veikindi. Það er
erfitt að kveðja konu sem var rétt
að byija að njóta ævikvöldsins.
Ævi Boggu frænku var um
margt sérstök. Ung fékk hún tæki-
færi til að ferðast um heiminn sem
ein af fyrstu flugfreyjum Loftleiða
hf. Mér er sagt að hún hafi borið
af ungum stúlkum í þá daga hvað
varðar glæsileika og lagt sitt af
mörkum til að skapa tískustrauma
í Reykjavík með fallegum klæða-
burði. Færri vissu að þessi unga
kona saumaði fötin sín sjálf eftir
erlendum „mode“ blöðum. Bogga
var mikill snillingur í höndunum og
kom það sér vel síðar á lífsleiðinni.
Það var frænku minni mikið
gæfuspor þegar hún giftist eftirlif-
andi manni sínum Hermanni Sig-
urðssyni. Hún stofnaði með honum
heimili fyrst hér í Reykjavík en síð-
ar eftir að barnahópurinn stækkaði
bjuggu þau fyrst suður með sjó og
síðan lengst af fyrir austan fjall.
Hjónaband þeirra var einstaklega
hamingjuríkt og saman eignuðust
þau 11 börn. Systkinin, tvær stúlk-
ur og níu drengir, eru samhentur
hópur sem í dag eru öll komin með
sína eigin fjölskyldu.
Lífsgildi þeirra hjóna var því
framar öllu hamingjusamt fjöl-
skyldulíf þar sem tími og pláss var
til staðar fyrir alla. Þess nutum við
systkinin ríkulega því oft bauð
Bogga frænka okkur að vera hjá
sér og skipti þá tími dvalarinnar
ekki öllu máli. Oft furða ég mig á
hvernig þetta var mögulegt; að ala
upp svo stóran barnahóp og hafa
heimilið ávallt opið fyrir frænkum
og frændum sem að sjálfsögðu sótt-
ust eftir að fá að vera í fijálsræðinu
og leika lausum hala í sveitinni.
Þau hjón höfðu ótrúlega þolin-
mæði gagnvart hinum ýmsu uppá-
tækjum sem búast má við að fjörug-
ur frændsystkinahópur taki uppá.
Mörg prakkarastrikin sem við vor-
um hreykin af að framkvæma eru
mér hugleikin nú.
Heimilishaldið hefur væntanlega
verið auðveldara fyrir þær sakir að
Bogga var í eðli sínu róleg, en mjög
dugleg og góður verkstjórnandi.
Öll höfðu systkinin ákveðnu hlut-
verki að gegna og eins við hin sem
vorum gestkomandi. Það var í senn
skemmtilegt og lærdómsríkt að sjá
að hlutirnir ganga ekki nema allir
hjálpist að. Það kom sér vel á stóru
heimili hve allt lék í höndum Boggu.
Það var sama hvað hún lagði fyrir
sig, allt var það gert með miklum
myndarbrag og saumaskapur var
henni sérlega hugleikinn. Eftir að
börnin fóru að heiman og þau hjón
settust að í Reykjavík að nýju þá
hóf Bogga verslunarstörf hjá
Áklæði og gluggatjöld hf. þar sem
hún naut sín við að þjóna viðskipta-
vinum við val á efnum og sauma-
skap.
Nú í sumar var staðið fyrir ættar-
móti á æskuslóðum Óla afa á Snæ-
fellsnesi. Þar hittust Bogga og
systkini hennar ásamt mökum og
afkomendum þeirra. Samband
þeirra systkina hefur ávallt verið
sérlega gott og nutu þau þess að
hittast og eiga glaða stund saman
með fjölskyldum slnum. Einnig nut-
um við frændsystkinin þess að hitt-
ast og kynnast börnum og jafnvel
barnabörnum hvert annars og rifja
upp gamlar minningar frá yngri
árum. Þá var Bogga þegar orðin
mjög veik, en það aftraði henni
ekki frá því að vera tilbúin með
heitt á könnunni þegar aðrir voru
að rísa úr rekkju, það var henni líkt.
Elsku Hermann, ég og fjölskylda
mín vottum þér okkar dýpstu sam-
úð.
Arndís Björnsdóttir.
Elsku amma.
Mig langar að minnast þín með
nokkrum orðum.
Þegar mamma sagði mér fyrir
rúmu ári að þú værir alvarlega veik
grunaði mig ekki að þú færir svona
fljótt frá okkur. Þú sem áttir svo
margt ógert en varst samt búin að
gera meira en flestar aðrar konur.
Alltaf þegar ég átti afmæli eða á
jólum, þá var spurningin hvað skyldi
amma hafa saumað eða prónað á
mig núna, því þú saumaðir ekki svo
fáar flíkumar, heilu tjull-kjólana og
kápurnar. Oftast þegar ég kom í
heimsókn varstu að pijóna eða
sauma á einhvern af öllum hópnum
þínum. Það er lýsandi fyrir þig að
á seinustu vikunum þegar þú varst
orðin mikið veik léstu kaupa í eina
lopapeysu, því það gæti líka verið
kalt á Ítalíu þar sem eitt barna-
barna þinna var, en þú fékkst ekki
tíma til að klára þessa peysu.
Elsku amma, þakka þér fyrir allt,
minninguna um þig geymi ég í
hjarta mínu að eilífu.
Vertu sæl.
Elsku afi, missir þinn er mestur
og vona ég að Guð vaki yfir þér
og gefi þér von um að þið munið
hittast á ný.
Þín dótturdóttir,
Diana.
Kveðja frá samstarfsfólki
Elínborg Óladóttir var af stórum
snæfellskum ættum_ í föðurætt.
Faðir hennar Óli J. Ólason var frá
Stakkhamri í Miklaholtshreppi, síð-
ar mikilsmetinn borgari í Reykjavík,
kaupmaður í Skóbúð Reykjavíkur
og einn af brautryðjendum við
stofnun Loftleiða hf.
Þegar við kveðjum Elínborgu
hinstu kveðju er margs að minnast
þegar litið er yfir farinn veg. Bogga,
eins og við kölluðum hana, átti við-
burðarríka ævi. Hún var önnur af
fyrstu flugfreyjum Loftleiða á
fyrstu millilandavél félagsins, Hekl-
unni. Með Heklunni ferðaðist hún
víða um heim m.a. til Suður-Amer-
íku, sem þá var mjög fátítt meðal
íslendinga. Víst er að flugfreyju-
starfið þá hefur verið mjög krefj-
andi og ekki alltaf dans á rósum.
Þá hefur móður- og húsmóður-
starfíð ekki verið síður krefjandi
fyrir Elínborgu, sem var gæfukona
í einkalífinu, en hún og Hermann
eiginmaður hennar eignuðust 11
börn. Það að hafa komið þessum
barnahóp til manns er út af fyrir
sig stórkostlegt afrek í nútíma
kröfuþjóðfélagi. Eiginmaður henn-
'ar, börn og barnabörn voru henni
afar kær og leyndi sér ekki vænt-
umþykja og virðing hennar fyrir
fjölskyldu sinni.
Bogga hóf störf hjá versluninni
Áklæði og gluggatjöld 1. ágúst
1985. Hún var mjög þægilegur og
góður vinnufélagi og það sem ein-
kenndi hana var óbilandi bjartsýni,
lífsgleði og starfsorka. Hún var
ávallt reiðubúin til þess að rétta
félaga hjálparhönd eða hlaupa í
skarðið á aukavöktum ef svo bar
undir.
Síðustu árin kenndi Bogga veik-
leika og af einstökum dugnaði var
hún búin að ná sér eftir erfiðaJ"
hjartaaðgerð fyrir nokkru þegar
enn alvarlegri veikindi dundu yfír
en í vinnuna skyldi hún fara meðan
stætt var og var hún oft lasnari en
hún vildi viðurkenna. Þannig kom
hún á sinn vinnustað í byijun sept-
ember og afsakaði að einhver töf
yrði á því að hún kæmi til vinnu á
ný. Okkur óraði ekki fyrir því þá
að þetta yrði síðasta kveðjan en við
lifum í minningunni um góðan fé-
laga og trúum því að Elínborg sé
hjá frelsara þessa heims því í Bibl-
íunni segir Jesús: „Hver sem trúir
á mig mun lifa þótt hann dyyi.“
Starfsfólk og eigendur Áklæða
og gluggatjalda votta eftirlifandi^
manni Elínborgar, Hermanni Sig-*
urðssyni og fjölskyldu, sína dýpstu
samúð.
Ari Bergmann Einarsson.
• Fleiri minningargrein&r um
Elínborgu Óladóttur bíða birting-
ar og munu birtast íblaðinu næstu
daga.
Erfidrykkjur
P E R L A N
Sími 562 0200