Morgunblaðið - 04.04.1997, Blaðsíða 36

36 FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 1997
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jónína Guðrún
Egilsdóttir
Thorarensen var
fædd í Sigtúnum,
Selfossi, hinn 15.
mars 1928. Hún lést
á Vífilsstaðaspítala
miðvikudaginn 26.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Kristín Daní-
- elsdóttir, f. 4.8.
1900, d. 29.12.1994,
og Egill Gr. Thor-
arensen, kaupfé-
lagsstjóri, Selfossi,
f. 7.1. 1897, d. 15.1.
1961. Jónína var yngst fjögurra
systkina, næstyngstur Bene-
dikt, f. 1.2. 1926, Erla, f. 29.4.
1923, og Grímur, f. 6.6. 1920,
d. 3.8. 1991.
Jónína giftist eftirlifandi eig-
inmanni sínum, Gunnari Páls-
syni, f. 29.3. 1924, hinn 15.7.
1947 og eignuðust þau þrjár
dætur. Gunnar er Dalvíkingur,
sonur hjónanna Ráðhildar Ing-
varsdóttur og Páls Friðfinns-
sonar. Dætur Jóninu og Gunn-
ars eru: 1) Hrafnhildur, f. 23.7.
1947, gift Guðmundi Svavars-
syni. Börn Hrafnhildar frá
fyrra hjónabandi eru Ragn-
heiður Arngrímsdóttir, sambýl-
ismaður Steinarr Bragason, og
Gunnar Arngrímur Arngríms-
son. 2) Kristin, f. 14.12. 1948.
Hví skyldi ég yrkja um önnur fljóð,
en ekki um þig, ó móðir góð?
Upp, þú minn hjartans óður!
Því hvað er ástar og hróðrardís,
og hvað er engill úr Paradís
hjá góðri og göfugri móður?
(Matth. Joch.)
Ég vildi að ég væri skáld, hjart-
ans mamma mín, því fegurstu ljóð
sem ég þekki eru ort til móður. Ég
verð að láta mér nægja kveðju og
þakklæti fyrir allt sem þú gafst
Hennar börn eru
Jónína Guðrún Arn-
ardóttir, gift Jakob
Ohyaon, búsett í
ísrael, Kristín Arna
Arnardóttir _ og
Benedikt Ármann
Arnarson. Kristín
var gift Erni Ar-
manni Sigurðssyni,
þau slitu samvistir.
3) Ragnheiður, f.
29.3. 1958, gift Sig-
urði Páli Óskars-
syni, þeirra synir
eru Egill Orri og
Snorri Páll. Barna-
börn Jónínu og Gunnars eru
þrjú. Jónína ólst upp í föður-
húsum á Selfossi, en flutti með
móður sinni til Reykjavíkur 15
ára að aldri og stundaði nám
við Kvennaskólann í Reykja-
vík. Hún fór síðan til náms í
Bretlandi þar sem þau Gunnar
kynntust. Þau hjónin stofnuðu
heimili sitt í Drápuhlíð 38 í
Reykjavík, en fluttu til Dalvik-
ur, þar sem Gunnar tók við
síldarútgerð eftir andlát föður
síns. Þau fluttu þá aftur til
Reykjavíkur 1964 þar sem þau
bjuggu upp frá því, síðast í
Garðabæ.
Útför Jónínu verður gerð frá
Garðakirkju, Alftanesi, í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
okkur, mér og bamabörnunum þín-
um. Þú vitnaðir svo oft í Matthías.
„Ég man þau ár, og ég man þau
tár.“ (M. Joch.) Að fá að vera dótt-
ir þín verður mér leiðarljós alltaf.
Þú verður eins og alltaf fyrirmynd-
in okkar.
Guð leiði þig í faðm ljóssins.
Þín dóttir,
Kristín.
Mig langar til að kveðja hana
mömmu mína með nokkrum orðum.
MINIMINGAR
Það eru margar góðar minningar
sem koma í hugann á svona stund-
um, minningar um góða móður og
sérstaklega góða vinkonu.
Það sem stendur þó kannski helst
uppúr af okkar samvem á undan-
fömum ámm em tvær utanlands-
ferðir, sem við fórum saman, og
hversu mikið við nutum þeirrar
samvem. Mamma var mikil lífs-
nautnakona og hafði einstaklega
gaman af því að ferðast. Lét hún
ekki veikindi sín stoppa sig í því.
Við nutum alls þess besta í sólinni
og held ég að síðasta ferðin okkar
saman, ásamt yngri syni mínum,
hafi verið henni og mér einn sá
besti tími sem við áttum saman.
Næsta ferðalag var líka komið á
borðið hjá okkur. Þá ætluðum við
að sigla eins og fínar frúr í Karab-
íska hafinu. Elsku mamma mín,
einhvern tímann ætla ég að fara í
þessa ferð sem við vorum búnar
að ákveða saman og þá skála ég
við þig í fínasta kampavíni eins og
við vomm búnar að ákveða og ég
veit að þú verður þá hjá mér.
Ég kveð þig, elsku mamma, og
veit að núna líður þér vel á öðram
stað og að þú vakir yfir okkur öllum
sem söknum þín svo sárt. Guð
geymi þig, mamma mín, þín elsk-
andi dóttir,
Ragnheiður.
Jónína Guðrún Egilsdóttir Thor-
arensen andaðist á Vífilsstaðaspít-
ala um nónbil, miðvikudaginn 26.
mars, eftir alllangvinn veikindi.
Hún var fædd 15. mars 1928, og
var því á 70. aldursári er hún lést.
Var hún yngst fjögurra barna Krist-
ínar og Egils, fædd að Sigtúnum,
Selfossi. Jónína, eða Nína, eins og
hún var ævinlega kölluð, bar nafn
ömmu sinnar, Jónínu Guðrúnar
Egilsdóttur frá Múla, d. 13.10.
1934, merkrar myndarkonu, sem
var okkur systkinum afar kær. Afí
Grímur og amma Jónína bjuggu í
Sigtúnum þar til þau síðar fluttu í
nýbyggt hús sitt. Það er mikið lán
ungum bömum að eiga góðar ömm-
ur og njóta samvista við eldri ætt-
menni. Heimilið var fjölmennt og
átti amma sitt heiðurssæti í bað-
stofunni og sat þar við tóvinnu,
með blessaðan rokkinn sinn. Við
það undirspil seig höfgi ljúft á ung-
JÓNÍNA GUÐRÚN
EGILSDÓTTIR
THORARENSEN
% J. Sigfríður Ein-
I arsdóttir var
fædd á Þórodds-
stöðum í Ölfusi 8.
september 1910.
Hún lést á dvalar-
heimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi 19.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru hjónin Einar
Eiríksson, bóndi á
Þóroddsstöðum í
Ölfusi, f. 12. júní
1866, d. 24. apríl
1947. Kona hans
var Magnea Arna-
r dóttir húsfreyja, f. á Þórkötlu-
stöðum í Grindavik 31. janúar
1868, d. 31. janúar 1941.
Sigfríður giftist Kristjáni
Elsku amma mín.
Nú ertu farin frá okkur og ég
hef verið að rifja upp góðar minn-
ingar. Þá er mér minnisstæðast,
þegar þú spilaðir við mig og þú
lést mig alltaf vinna því ég var svo
tapsár. Og þegar þú last sögur fyr-
ir mig, Gilitrutt var alltaf mitt uppá-
hald. Ég man sögumar úr sveitinni
og allar ferðimar í Kofann. Ég get
*■ enn heyrt hláturinn þinn og man
enn brosið þitt. Ég man hvað mér
fannst gijónagrauturinn þinn góður
og að fá soðið kjöt hjá þér var allt-
af með því besta sem ég fékk.
Ég veit ekki hvort þú vissir af
mér þegar ég kom stundum til þín
í_ Sunnuhlíð og hélt utan um þig.
Ég lagði höfuðið í fangið á þér og
Teitssyni 13. maí
1938, ættuðum úr
Borgarfirði, síðar
bónda í Riftúni í
Ölfusi, d. 2. maí
1990. Börn þeirra í
aldursröð eru: Lilja,
f. í Reykjavík 15.
mars 1938; Hrafn-
hildur, f. á Akranesi
31. október 1940;
Erlendur Ragnar,
f. í Riftúni 12. mars
1944; Einar Magn-
ús, f. í Riftúni 4.
janúar 1947; Kári,
f. í Riftúni 20. maí
1950; og Hörður Teitur, f. 20.
október 1953.
Útför Sigfríðar fór fram frá
Hjallakirkju í Ölfusi 29. mars sl.
talaði við þig. Stundum tókst þú í
hárið á mér og straukst það eins
og þú gerðir þegar þú burstaðir
hárið mitt fyrir mörgum ámm. Þú
varst mér svo dýrmæt og sérstök.
Ekta amma.
Mér fínnst sárt að geta ekki kom-
ið til íslands og kvatt þig. Þú lifir
í minningu minni.
Guð geymi þig, amma mín.
Saknaðarkveðja, þín
Halla.
Elsku Sigga mín.
Ég sendi þér mína síðustu kveðju
héðan frá Norður-Noregi. Ég var
16 ára gömul þegar ég hitti þig
fyrst. Ég man hlýjuna þína, kímni
og gáfur. Ég man ljóðin sem þú
fórst með fyrir mig. Ég man sög-
umar og ljóðin sem þú fórst með
yfír börnunum mínum. Ég man
sumrin austur í Kofa. Ég man löngu
samtölin um lífið og tilveruna, dauð-
ann og hvað tekur við. Af öllu hjarta
óska ég þér góðrar heimkomu til
þeirra sem þér þótti vænt um. Af
öllu hjarta, takk fyrir allt.
Þín
Guðmunda.
Drottinn er minn hirðir mig mun ekkert bresta.
Á grænum grundum lætur hann mig hvílast
leiðir mig að vötnum þar sem ég má næðis njóta
Þessar hendingar úr sálmi Dav-
íðs komu aftur og aftur upp í hug-
ann daginn sem vinkona mín og
fyrrverandi nágrannakona Sigfríð-
ur Einarsdóttir lést eftir erfiða
sjúkdómslegu. Og hún veitti hugg-
un, fullvissan um að nú nyti hún
hvíldar þeirrar, sem sálmurinn gef-
ur fyrirheit um, en hvíldarinnar var
orðin þörf.
Ég er þess fullviss að Sigfríður
hefði kosið að um hana yrði ekki
skrifað að henni látinni, svo hljóð-
lega sem hún vildi lifa lífi sínu, en
ég veit hins vegar að hún virðir
mér það til vorkunnar að vilja minn-
ast hennar með nokkmm fátækleg-
um orðum, svo lengi var samfylgd
okkar sem aldrei bar skugga á.
Kynni okkar Sigfríðar hófust fyr-
ir rúmum 50 áram þegar hún og
maður hennar fluttu frá Akranesi
hingað í Ölfus, en þar höfðu þau
búið um tíma.
Með komu Sigfríðar og Kristjáns
í Ölfusið hófst merkilegur þáttur í
lífí þeirra. Það að byggja upp á
jörð, sem hafði verið í eyði nokkur
ár, kostaði mikið átak við uppbygg-
ingu á mannvirkjum á jörðinni, sem
SIGFRIÐUR
EINARSDÓTTIR
ar brár. Nína var svo lánsöm að
erfa marga góða kosti ömmu sinn-
ar, sem var jafnlynd kona og glað-
lynd. Hún var nægjusöm og um-
talsfróm og leiddi hjá sér óþarfa
deilur, en föst fyrir ef á reyndi.
Nína ólst upp á Selfossi til 15 ára
aldurs, á stóru heimili, og í ört vax-
andi byggð. Böm og unglingar nutu
leikja og frjálsræðis á Selfossi þessi
árin, og góðan skóla áttu þau. Nína
fluttist með móður sinni til Reykja-
víkur þar sem móðir okkar bjó um
árabil á Guðrúnargötu 6. Hún
stundaði nám við Kvennaskólann í
Reykjavík, en sigldi til Englands til
frekara náms. Þar kynntist hún
mannsefni sínu, Gunnari Pálssyni,
en þau gengu í hjónaband 15.7.
1947 og settu saman bú í Drápu-
hlíðinni, Reykjavík. Gunnar vann
lengi að bókhaldsstörfum hjá ýms-
um fyrirtækjum, og var vel fær á
því sviði, lengst vann hann þó hjá
Fasteignamati ríkisins, allt til
starfsloka.
Heimili þeirra ungu hjónanna
varð strax myndarheimiliog var svo
jafnan síðan. Eftir lát föður Gunn-
ars flutti fjölskyldan til Dalvíkur,
þar sem hann tók við síldarútvegi
hans. Þar stóðu þau fyrir stóru búi
og erilsömu, ásamt talsverðum at-
vinnurekstri, uns síldin hvarf, eins
og oft áður og þau fluttu aftur til
Reykjavíkur.
Nína var snillingur í matreiðslu,
og soðningin varð að veislumat í
höndum hennar. Hún lagði hönd á
plóginn í brauðstritinu, og vann um
18 ára skeið í eldhúsi Borgarspítal-
ans. Þar kunni hún til verka og gat
með því veitt sér ánægjuna af að
ferðast með fjölskyldu, og dætrum
seinni árin, til sólarlanda, og naut
þess innilega. Gunnar fékk leyfí frá
störfum um skeið og var ráðinn á
vegum skandinavískrar stofnunar
um þróunarhjálp til starfa í Kenýa.
Þar dvöldu þau hjónin um eins og
hálfs árs skeið við áhugaverð verk-
efni, ásamt yngstu dóttur sinni, frá
því snemma árs 1977.
Margt dreif á daga þessara
ágætu hjóna um hálfrar aldar hjú-
skaparskeið, og skin og skúrir
gengu yfir eins og verða vill, en
eitt stóð óhaggað, ást og samheldni
hjónanna. Það var mikil gæfa, sem
seint verður fullþökkuð.
Nína átti láni að fagna í fjöl-
framkvæmt var á fáum árum með
mikilli vinnu og eljusemi.
Við aukin kynni okkar Sigfríðar
kom í ljós að hún var mörgum góðum
kostum búin. Hún var ákaflega list-
ræn og listfeng eins og hún átti ætt
til og hafði þann hæfileika að geta
búið til fallega hluti úr nánast öllu.
Sigfríður var hlédræg í allri
framkomu. Hún var fámál allt að
því þögul stundum, en lagði þó sitt
til málanna og hafði ákveðnar skoð-
anir, enda greind kona.
Hún sá ekki ástæðu til að hafa
sig mikið í frammi og taldi það ekki
vera í sínum verkahring að segja
öðrum til, hvorki um orð né athafn-
ir. En þrátt fyrir þessa hlédrægni
og látlausa framkomu hennar, sem
mjög mótaði samskipti okkar, var
hún samt alltaf tilbúin til að veita
aðstoð ef hún hélt að einhvers stað-
ar væri aðstoðar þörf. Þannig var
Sigfríður, fyrir það ber að þakka
alveg sérstaklega. Við nágrannar
hennar urðum þess oft varir. Þetta
heitir að eiga góða nágranna.
Þau Sigfríður og Kristján voru
mjög samhent í að koma búskapn-
um í sem best horf. Byijunarerfið-
leikar hentu þau eins og oft vill
verða, en dugnaður og þrautseigja
þeirra beggja yfirunnu erfíðleikana.
Fljótt fóra börnin að létta undir
sem auðveldaði þeim hjónum að
stækka búið, sem þýddi betri fjár-
hagsafkomu.
Snemma á þeirra búskaparárum
urðu þau veitendur og urðu þar að
leiðandi traustir einstaklingar í
sveitarfélaginu. Sú ákvörðun þeirra
að flytja burt úr sveitinni var tekin
vegna heilsubrests Kristjáns. Það
var árið 1963. Það var ekki sárs-
aukalaust því bæði voru þau hjón
þeirrar gæfu aðnjótandi að fæðast
og alast upp og lifa sín manndóms-
ár í faðmi blómlegra byggða.
skyldutengslum sínum. Hún var
ætíð vinkona og félagi dætra sinna
og bamabarna og þeirra er sárastur
söknuður við fráfall hennar. Traust-
an vin átti hún þar sem mágkona
hennar, Kristín Pálsdóttir, var.
Kært var með þeim systmm, henni
og Erlu, sem ætíð höfðu gott sam-
band.
Gunnar minn. Við Guðbjörg vott-
um þér og þínum innilegustu samúð
okkar um leið og við þökkum liðnar
ánægjustundir og bjartar minning-
ar. Guð blessi þá látnu.
Benedikt Thorarensen.
Elsku amma Nína.
Hvernig kveðjum við þá sem við
elskum vitandi að kveðjan er líklega
sú síðasta? Því get ég ekki svarað
þó svo að þannig hafí því verið
háttað hjá okkur fyrir nokkrum
dögum. Ég kvaddi bara eins og
venjulega, með kossi og sagðist sjá
þig fljótt aftur.
Ég vonaði að þú myndir hrista
þessi veikindi af þér, eins og þú
varst vön, en það fór ekki svo. Nú
óska ég þess að ég hefði tekið utan
um þig og sagt þér hversu óendan-
lega vænt mér þykir um þig og
hversu mikið ég met vináttu þína.
Ég veit að þér líður betur núna og
þú andar alveg örugglega léttar,
en það er bara svo erfitt að vera
óeigingjam á svona stundu, ég vildi
hafa þig lengur héma hjá okkur.
Ég sakna þín.
Þú varst svo góður vinur, amma.
Ég hef alltaf getað talað um alla
hluti milli himins og jarðar við þig,
og þú með þinni hreinskilni sagðir
þína skoðun á hlutunum, hvort sem
þú varst á sama máli og ég eða ekki.
Alltaf þótti okkur Gussa bróður
gaman að koma til ykkar, þín og
afa, sama hvar í heiminum þið vor-
uð; Afríku, Þingvöllum, vinnunni
(frostpinnarnir spilltu nú ekki fyrir
því), eða bara heima hjá ykkur.
Gussi fékk að æfa sig á spilagöldr-
um á þér og ég teiknaði handa þér
myndir og þú dáðist að öllu saman.
Eftir að við uxum úr grasi, hættu
frostpinnarnir að trekkja að og við
göldmðum nú ekki mikið né teikn-
uðum handa þér en heimsóknirnar
vom þó alls engu síðri.
Nú á ég lítinn son, Arngrím
Braga, sem á því miður ekki eftir
Sigfríður sýndi það í verki að hún
trúði á mátt gróðurmoldarinnar,
hún var snjöll garðyrkjukona, þess
sjást glögg merki á hennar fyrrum
bújörð hér í nágrenni.
Sigfríður var svo lánsöm að njóta
góðrar umönnunar barna sinna í
erfiðum veikindum, sem öll sýndu
henni mikla umhyggju og ástúð.
Þar voru þau að endurgjalda henni
þá miklu umönnun og móðurást,
sem hún hafði ávallt sýnt þeim í
bernsku.
Ég þakka Sigfríði langa og góða
samfylgd og vináttu.
Fjölskyldunni sendi ég innilegar
samúðarkveðjur og þakka alla vin-
semd í okkar garð.
Ragnheiður Jóhannsdóttir,
Bakka.
Elsku amma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þem tregatárin strið.
(V. Briem.)
Það er erfitt að hugsa til þess
að fá ekki að hitta þig í sumar,
þegar ég kem heim.
Elsku amma mín, minningarnar
um þig hrúgast upp í hugann nú.
Heimsóknirnar til ykkar afa í Mos-
gerðið og svo seinna í Skólagerðið,
ferðirnar austur í Kofa voru ófáar;
hvað þið afi vomð dugleg í kartöflu-
garðinum. Alltaf var labbað upp í