Morgunblaðið - 04.04.1997, Blaðsíða 34

Morgunblaðið - 04.04.1997, Blaðsíða 34
34 FÖSTUDAGUR 4. APRÍL 1997 MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR + Leifur Jónsson var fæddur í Reykjavík 18. nóv- ember 1928. Hann lést á Landspítalan- um 26. mars síðast- liðinn. Hann var sonur Aðalbjargar Vigfúsdóttur og Jóns Isleifssonar. Þau eru bæði látin. Aðalbjörg og Jón skildu er Leifur var barn að aldri. Syst- ur Leifs samfeðra eru þær Olöf Ingi- björg og Sigrún. Leifur var húsgagnabólstrari, meistari í þeirri iðngrein, og vann allan sinn starfsaldur við þá iðn. Eftirlifandi eiginkona Leifs er Björg Kristjánsdóttir. Þau Kveðja frá syni. Sá er eftir lifír deyr þeim sem deyr en hinn dáni lifir í hjarta og minni manna er hans sakna þeir eru himnamir honum yfír. (Hannes Pétursson.) Hér kveð ég þig vinur, því komin er nóttin með kyrrð eftir strangan dag. Hún breiðir út faðminn í blíðu og mildi og boðar þér nýjan hag. Leiðir þig frjálsan til ljóssins sala svo langt frá angri og sorg og ferðalúnum finnur þér hæli í friðarins helgu borg. (Kristján Hjartarson.) Ég minnist þín með kærleika og þökk. Kristján Leifsson. „Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá aftur huga þinn, og þú munt sjá, að þú grætur vegna þess, sem var gleði þín.“ (Spámað- urinn). Mig langar í fáeinum orðum að minnast elskulegs tengdaföður míns, sem lést eftir hetjulega bar- áttu við vágestinn mikla, krabba- mein. Hann var ákaflega vinnusam- ur og natinn. Hann hætti aldrei verki fyrr en því var iokið, og stund- aði vinnu sína þar til hann skorti mátt til að standa. Það var ekki eignuðust saman þrjá syni: 1) Gunn- ar, f. 13.7. 1956. Hann er kennari og nemi í kennslu- fræðum. Kona hans er Laura Ann Howser og eiga þau tvo syni, Leif Ge- orge og Kristófer Smára. 2) Kristján, f. 30.12. 1957, kerf- isfræðingur. Kona hans er Guðrún Anna Auðunsdótt- ir. Þau eiga tvær dætur, Björgu og Valdísi. 3) Aðalbjörn Leifsson, f. 30.12. 1962, kjötiðnaðarmað- ur. Útför Leifs verður gerð frá Dómkirkjunni í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. verið að kveinka sér, heldur hélt hann áfram vinnu sinni til síðasta dags. Þau verk er eftir hann liggja, sýna hversu handlaginn hann var og listrænn. Umhyggja hans fyrir fjölskyldu sinni og ást hans, á eigin- konu sinni var eftirminnileg, ekki síst fyrir það hversu góður afi hann var barnabörnum sínum. Hann mat þau öll, hvert og eitt á sinn hátt, eftir persónuleika þeirra. Elskaði þau og virti, og fékk að launum ást og virðingu. Að leiðarlokum vil ég þakka honum samverustundirnar með þessu ljóði. Megi ljós Guðs og kærleikur umvefja hann og geyma. Ég þakka allt frá okkar fyrstu kynnum, það yrði margt ef telja skyldi það. I lífsins bók það lifir samt í minnum er letrað skýrt á eitthvert hennar blað. Ég fann í þínu hrn'ta stóra hjarta þá helgu tryggð og vináttunnar ljós er gerir jafnan dimma daga bjarta, úr dufti lætur spretta lífsins rós. (Margrét Jónsdóttir.) Elsku Bíbi mín, Gunni, Kristján og Alli, minningarnar eru það sem við eigum og ferðumst með hvert sem förum. Þær eru fjársjóður sem við getum leitað í þegar syrtir að og veita okkur gleði. Ég bið Guð um að umvefja ykkur ljósi og kær- leika í þessum sára missi. Minning hans lifir! Guðrún Anna. Elskulegur mágur minn og vin- ur, Leifur Jónsson, er látinn, ekki óraði mig fyrir að hinn illvígi sjúk- dómur myndi sigra svona hratt, hann háði stutta og hetjulega bar- áttu með stuðningi fjöiskyldu sinnar sem nú hefur misst svo mikið. Minningarnar sækja á hugann þegar ég sit hér hljóð og get ekki annað, allt að 45 ár aftur í tímann þegar Leifur var að eltast við syst- ur mína sem þá bjó hjá okkur í Keflavík, þau giftu sig svo 8. júní 1957 og hefðu því átt 40 ára brúð- kaupsafmæli í sumar, þau voru ætíð mjög samrýnd hjón og gengu saman í gegnum súrt og sætt hönd í hönd. Leifur varð strax góður vin- ur og félagi minn og minnar fjöl- skyldu og reyndist okkur alla tíð vel sem slíkur. Hann var opinn og vel greindur og hafði sínar skoðan- ir á lífinu og tilverunni enda vel lesinn og vel heima í öllum málum, jafnt þjóðmálum sem öðrum málum, og oft spunnust heitar og skemmti- legar umræður þegar við hittumst. í mörg ár tefldu Leifur og Híi á sjónvarpslausu fimmtudagskvöld- unum og frá þeim kvöldum á ég góðar minningar. Leifur var dug- legur og ósérhlífinn maður, hann lærði ungur húsgagnabólstrun, og var mjög fær á því sviði, ég vann hjá honum í mörg ár og kynntist þvi af eigin raun, oft var glatt á hjalla í vinnunni og gott að vinna hjá honum. Elsku Leifur, ég vil þakka þér samfylgdina og allt sem þú hefur gert fyrir mig og mína fjölskyldu, megir þú hvíla í friði. Elsku Bíbi systir, missir þinn er mikill og orð eru svo fátækleg á svona stundu, ég bið góðan guð að styrkja þig og strákana, tengdadæt- urnar og barnabörnin á þessum sorgarstundum sem framundan eru, en minningin um góðan dreng lifir í hjörtum okkar allra. Þín systir, Hanna. Ég veit þú fórst svo snöggt yfír til lands guðanna. Án þess þú vissir var það land sem þú namst markað krossvegum áanna. En ofan af flalli - þekk ekki §alli - veit ég þú sténdur kveðjandi elskendur, sem einn af áum komandans renna i kross, þær ár undir dökkfljóta bökkum. (Sólrún Trausta Auðunsdóttir.) Ævi manns verður aldrei þessi auðvelda ganga eftir leiðarmerktum stígum. Einna helst líkist það því að finna bestu leiðirnar til hæðar- innar, þangað sem för okkar allra er heitið. Þegar enda leiðar er náð, er hægt að líta aftur um farinn veg og segja, ég bar það besta í skjólum mínum og vösum. Það er gott að geta sagt slíkt, ég bar alltaf það besta að heiman. Þannig var Leifur fyrir mér, bar með sér góðvild og ástríki til eiginkonu sinnar og af- komenda. Hann kom til skila vega- nestinu til þess yndislega fólks sem frá honum er komið. Útgeislun Leifs var mikil og töfr- andi. Strákslegur hláturinn, brosið og hlýleg framkoman er það sem ég finn svo sterkt, núna er ég minn- ist hans. Það var svo gaman að sjá hve miklir félagar þau hjón voru og áttu svo auðvelt með að hlæja og gantast með lífið og tilveruna. Þar sem annað var var hitt aldrei langt undan. Ég sendi mínar dýpstu samúðar- kveðjur til Bíbíar, Stjána, Gunna og Alla, eiginkvenna þeirra og bama. Ekki síst til Bjargar yngri sem er sár út í Guð fyrir að taka hann afa til sín og Valdísar sem hefur misst sálufélaga sinn. Við verðum bara að læra að fyrir- gefa hinum stóra anda og vonandi getur Björg ort ljóð um Guð og afa, þar sem þeir láta eins og strák- ar í ævintýragarði himnanna. Sólrún. Það kemur svo margt gott og skemmtilegt upp í hugann þegar ég minnist vinar míns Leifs Jóns- sonar sem er látinn eftir stutta og erfiða baráttu við illvígan sjúkdóm. Ég minnist Leifs fyrst sem lítil stelpa í stuttum kjól og sandölum, ég átti heima í Keflavík þá og fékk að fara með rútunni til Reykjavíkur til að vera hjá Bíbi „töntu“ og Leifi á sumrin í nokkur ár. Það voru yndisleg sumur þar sem ég kynnt- ist góðsemi og væntumþykju Leifs í minn garð líkt og væri hann minn eiginn faðir. Mér er sem dæmi ofarlega í huga þegar Leifur mætti á krataball bara fyrir mig. Leifur var mikill skák- maður og mér eru minnisstæð sjón- varpslausu fimmtudagskvöldin þeg- ar pabbi og hann tefldu og mamma og Bíbí spjölluðu, mér fannst alltaf jafn skrýtið af hveiju þeir misstu bæði sjón og heyrn meðan þeir tefldu, því þá þýddi lítið fýrir stelp- una að ná athyglinni, en það voru einu skiptin. Leifur var minn vinur og stuðningsmaður, allt var svo sjálfsagt þegar ég átti í hlut. Þegar ég eignaðist dóttur mína, sem nú er 27 ára, hjálpuðu þau hjón til fyrstu mánuðina meðan ég kláraði skólann. Leifur keyrði litlu snúlluna á Skodanum á milli í hvaða veðri sem var og umvafði hana sinni ein- stöku hlýju líkt og hann gerði við mig, enda var „afi Leifur" vinsæll í huga hennar og alltaf þótti okkur jafngott að heimsækja hann, og Bíbi „töntu“. Leifur tók okkur alltaf sem sínum eigin börnum. Leifur var mikill afi og hann var svo lánsamur að eignast fjögur yndisleg barna- börn sem öll hændust að honum. Ég bar alla tíð mikla virðingu fyrir Leifi, hann var víðlesinn mað- ur og alltaf var gaman að spjalla við hann um alla heima og geima. Hann hafði gaman af ferðalögum og þau hjón ferðuðust mikið saman, enda mjög samrýnd, ég minnist góðra daga á Mallorka fyrir nokkr- um árum. Elsku Leifur, það er svo skrýtið að sitja hér í eldhúsinu og skrifa til þín þessar fátæklegu línur, mað- ur verður svo agndofa þegar maður- inn með ljáinn bankar uppá og tek- ur fólk svona fljótt en við verðum svo agndofa þegar maðurinn með Ijáinn bankar uppá og tekur fólk svona fljótt en við verðum að trúa því að þér sé ætlað annað hlutverk í hans húsum og að þar líði þér vel. Þakka þér samfylgdina og allt sem þú hefur fyrir okkur gert. Elsku Bíbi „tanta“, Gunni, Krissi, Alli, Lára, Anna og öll litlu börnin, við biðjum góðan guð að styrkja ykkur í sorginni, minningin um góðan eiginmann, föður, tengdaföð- ur og afa lifir. Helga frænka og Hanna María. Vertu nú yfír og allt um kring með eilífri blessun þinni. Sitji Guðs englar saman í hring, sænginni yfír minni. (Siprður Jónsson frá Presthólum.) Elsku afi, mér þótti svo vænt um þig. Ég get ekki trúað því að þú sért dáinn. Þetta gerðist svo hratt og ég hélt alltaf að þér myndi batna og við myndum fá að hafa þig leng- ur hjá okkur. En svo fór nú ekki, þú fórst á spítalann og varst mjög veikur, en ég vonaði að dag einn myndirðu koma hress heim. Næsta morgun lést þú og fórst til Guðs, mömmu þinnar og pabba. Þar líður þér vel. Nú er ég sorgmædd og LEIFUR JÓNSSON Hallgrímur Hansson fædd- ist í Holti á Brimi- svöllum, Snæfells- nesi, 15. mars 1916. Hann lést á heimili sínu í Skaftahlíð 9 hinn 21. mars síð- astliðinn. Foreldr- ar hans voru Hans Bjarni Árnason, bóndi og sjómaður í Holti á Brimisvöll- um, Snæfellsnesi, f. 27.6. 1883, d. 30.1.1958, og Þor- björg Þorkatla Árnadóttir frá Arnarstapa, Breiðuvíkurhreppi, Snæfells- nesi, f. 27.8. 1878, d. 23.10. 1969. Systkini Hallgríms voru Árni, f. 15.12. 1907, Guðríður, f. 10.5. 1911, d. 5.6. 1995, Guð- mundur, f. 11.5. 1913, Kristvin Jósúa, f. 11.3. 1915, Þorsteinn, f. 18.3. 1918 og Arnór, f. 10.2. 1920. Hallgrímur kvæntist 10. maí 1940 Viktoríu Jónasdóttur, Hallgrímur tengdafaðir minn hef- ur nú kvatt þennan heim. Hann Iifði lífinu lifandi fram á síðasta dag. Þótt erfitt sé fyrir okkur sem eftir lifum að sjá á eftir honum núna húsfrú, f. 30.8. 1915 á Akranesi, d. 17.8. 1963. Foreldrar Viktoríu voru Jónas Theódór Sigur- geirsson, sjómaður í Vinaminni, f. 27.12. 1889 i Mið- vogi, Innri Akra- neshreppi, d. 21.8. 1957, og Helga Þórðardóttir, hús- freyja í Vinaminni, Akranesi, f. 28.9. 1894 á Vegamótum, Akranesi, d. 6.2. 1990. Sonur Ilallgríms og Viktoríu er Jónas Theódór, f. 2.1. 1949, bóndi og tamningamaður, Álftanesi, Mýrum. Sambýlis- kona hans er Ásdís Haralds- dóttir, bóndi og ritstjóri, Álfta- nesi, Mýrum, f. 9.8. 1956. Barn þeirra er Agnes. Börn Jónasar eru Hallgrímur, Olafur Steinn, Viktoría og Ágústa. Útför Hallgríms hefur farið fram. vitum við að það hlýtur að vera gott að fá að sofna - að þurfa ekki að liggja lengi veikur og vera upp á aðra kominn. Hallgrímur hefði átt erfitt með að sætta sig við það. Ég man þegar við Hallgrímur hittumst fyrst fyrir tæpum 6 árum. Hann kom þá að Álftanesi skömmu eftir að við Jónas, sonur hans, byijuðum að búa saman. Eflaust hefur honum þótt ég svolítið skrít- inn fugl. Búin að vera einsetukona í nokkur ár á stað sem sumum finnst afskekktur. Ég fann strax að þarna var kominn maður með sterkan persónuleika og ákveðnar skoðanir. Hailgrímur var sveitamaður í sér og ég fann fljótt að hann kunni vel við sig á Álftanesi. Kannski vegna þess að nú var hann aftur við sjóinn eins og þegar hann ólst upp í Holti á Brimilsvöllum í gamla daga. Hann naut sín vel úti í nátt- úrunni, ræktaði kartöflur, hélt við girðingum. Eins átti hann það til að fara í langar gönguferðir út á fjöru með hundana með sér og sagði stoltur frá því hversu fljótur hann var í förum. Það lýsir því einmitt hversu kappsfullur Hall- grímur var í öllu sem hann tók sér fyrir hendur. En þrátt fyrir það var hann mjög vandvirkur. Það sést best á handbragðinu á vinn- unni hans, hvort sem hann var að smíða hús eða sauma í. Ofá lista- verkin liggja eftir hann víða og á Álftanesi mun vinna hans við end- urbyggingu kirkjunnar halda minningu hans á lofti. Einnig Agn- esarkot, litla húsið sem hann byggði handa Agnesi sonardóttur sinni á hlaðinu á Álftanesi, að ógleymdri handavinnunni hans. Þegar endurbyggingu kirkjunnar var lokið saumaði hann til dæmis dúk og gaf kirkjunni. Hallgrími leið best þegar hann hafði nóg fyrir stafni og hann var svo gæfusamur að enn var leitað til hans með ýmis verk þrátt fyrir háan aldur. Barnabörnin voru mjög hænd að Hallgrími, enda var hann þeim góður afi og bar hag þeirra alltaf fyrir brjósti. Þau leituðu líka oft til afa sem reyndi að liðsinna þeim sem mest hann mátti. Okkur bregður við þegar við njótum ekki lengur hjálpsemi Hall- gríms. Hann var alltaf tilbúinn að rétta hjálparhönd og oft leituðum við Jónas til hans þegar við þurft- um að bregða okkur frá. Alltaf var hann reiðubúinn að koma og sjá um hestana og ég er viss um að hann naut þess oft að vera einn í sveitinni - að vera kóngur í ríki sínu. Ekkert var honum ofviða - engin vandamál óyfirstíganleg. Við eigum eftir að sakna þess að sjá ekki afa brenna í hlaðið og koma stökkvandi inn með bros á vör. Ég kveð góðan tengdaföður og Agnes litla kveður afa Hallgrím sem alltaf var henni svo góður. Ásdís. Mig langar til að skrifa nokkrar línur um fyrrverandi tengdaföður minn og góðan vin, Hallgrím Hans- son. Mín fyrstu kynni af Hallgrími voru fyrir u.þ.b. 29 árum, þegar ég kom með Jónasi, syni hans, heim í Skaftahlíðina. Hann tók á móti mér af miklum höfðingsskap og hlýju. Sérstaklega minnist ég þess hversu þétt og hlýtt þessar stóru, vinnulúnu hendur tóku í hönd mína. Hallgrímur var ekki stór maður vexti en hann hafði stórt hjarta þar sem vel rúmaðist hlýja til allra þeirra sem sóttust eftir návist hans. Í gegnum hugann þjóta minn- ingarbrot. Fyrstu árin var hann með annan fótinn norður í Húna- vatnssýslu og mér fannst skemmti- legt að finna þessa miklu tilhlökk- un hjá Hallgrími í hvert sinn sem hann eða við öll vorum að fylla ameríska skutbílinn hans af ýmsu dóti sem þurfti að taka með norð- ur. Að fara norður í silungsveiði, í leitir eða réttir eða þá réttarböll, nú eða þá bara til þess að vinna - alltaf var jafngaman að fara norður. Þegar ég eignaðist son og hann sonarson var mikil gleði hjá okkur unga parinu, og þá ekki síður hjá Hallgrími. Ég gleymi aldrei blóma- hafi því sem hann kom með til mín í tilefni fæðingar drengsins okkar. Og ekki var verið að spara þegar kaupa þurfti vagn fyrir stúfinn hans afa, eins og hann kallaði hann fyrstu mánuðina. Afi fór af stað og keypti glæsilegasta vagn- inn sem hann gat fengið. Mikil geðshræring skein úr andliti Hall- gríms þegar við Jónas skírðum drenginn okkar Hallgrím, í höfuðið HALLGRÍMUR HANSSON
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.