Morgunblaðið - 23.04.1997, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 23. APRÍL 1997 49
SIGRÍÐUR
ALFREÐSDÓTTIR
+ Sigríður Al-
freðsdóttir
fæddist í Reykjavík
hinn 25. febrúar
1962. Hún lést á
krabbameinsdeild
Landspítalans 16.
apríl sl. Foreldrar
hennar voru Alfreð
Kristinsson, f. 1927,
d. feb. 1997 og Ing-
unn Sigríður Sig-
urðardóttir, f. 1937,
d. 1968.
Tvo bræður átti
hún samfeðra,
Bjarna Geir, f. 1951
og Kristin Halldór, f. 1958.
Einnig átti hún tvö systkini
sammæðra, Kristínu, f. 1956 og
Þórarin Inga, f. 1968. Sigríður
átti heima í Reykjavík fyrstu
sex æviárin en fluttist þá austur
á land er móðir hennar giftist
Guðna Þórarinssyni í Másseli í
Jökulsárhlíð. Bróðir bættist í
systkinahópinn, en nokkrum
mánuðum eftir flutninginn
austur lést móðir
hennar af sama
banvæna sjúkdómn-
um og hún sjálf lést
úr. Sigríður dvaldi
á heimili stjúpa síns
til 13 ára aldurs er
hún flutti aftur til
Reykjavíkur og bjó
hjá Kristínu systur
sinni í nokkur ár.
18 ára giftist hún
Rúben Desoza og
eignuðust þau dótt-
urina Evu Lirío árið
1980, leiðir þeirra
skildu eftir 3 ár.
Arið 1988 eignaðist hún dóttur-
ina Kristínu Köru og með hana
ársgamla flutti hún til Svíþjóð-
ar. Þar eignaðist hún soninn
Daníel 1990. í Uppsölum í Sví-
þjóð bjó hún svo með börn sín
þar til í desember sl. að hún
flutti heim til íslands aftur.
Sigríður verður jarðsungin í
Breiðholtskirkju miðvikudag-
inn 23. apríl nk. kl. 15.
Sigga litla systir mín, nú ertu
farin frá okkur og þinni baráttu er
lokið. Ævi þín var stutt og á köflum
ströng en nú ertu komin til himna
til Alla pabba og mömmu.
Við vorum mjög ólíkar systur, þú
hæg og blíð en ég göslari. Oft pirrað-
ir þú mig, elsku systir, en það skyggði
aldrei á hvað mér þótti vænt um þig
og þú varst jú litla systir mín og
stórusysturhlutverkið hef ég alitaf
tekið alvarlega. Að missa mömmu
þegar við vorum aðeins 6 og 12 ára
var miklu meira áfall fyrir þig, þetta
blíða draumlynda mömmubarn, held-
ur en mig göslarann sem var miklu
sjálfstæðari.
_ Þegar ég hugsa til baka til þess
tíma er ég 18 ára rétt stálpaður
unglingur tók þig 13 ára til mín,
þá var það meira af vilja en getu.
Enda reyndist sambúðin stormasöm
á köflum.
Með árunum höfum við æ betur
náð saman og lært að meta og virða
hvor aðra á annan hátt. Þú hafðir
mikla kímnigáfu og við gátum oft
hlegið saman. Það er skrítið til þess
að hugsa að aðeins nokkrum tímum
áður en þú dóst hlógum við saman,
þú sást gast séð það spaugilega í líf-
inu alveg fram á síðustu stund. Þú
hafðir meira að segja þann ótrúlega
styrk til að bera að undirbúa bömin
þín undir það sem í vændum var.
Þú sem varst ráðvillt um tíma
fannst þig og þinn styrk í trúnni.
Þín persónueinkenni hafa þó alltaf
fylgt þér, en það eru mildi, blíða og
óeigingirni. Þú tróðst aldrei öðrum
um tær og vékst úr vegi ef þú tald-
ir þess þörf. Gleggst dæmi um það
er að þú lést Ben eftir uppeldi Evu
af því að þú taldir hennar velferð
væri betur borgið þannig, en það
var afar sár ákvörðun. Þú stóðst
reyndar þá í þeirri trú að þú fengir
að hafa meira af henni að segja en
reyndin varð. Börnin þín þijú voru
þér eitt og allt og alltaf gerðir þú
ráð og pláss fyrir Evu í þínu lífi.
Arin Sem þú bjóst í Svíþjóð voru
hamingjusömustu árin í lífi þínu, þú
varst búin að finna fótfestu og byij-
uð í textilnámi þegar þú veiktist. Á
börnin þín ieist þú sem guðs gjöf
°S ég veit að þau munu ævilangt
njóta þess að hafa notið þín við þótt
það væru ekki nema fyrstu æviárin.
Mér detta oft í hug þessar ljóðlínur
efir Orn Arnar þegar ég hugsa um
þig og börnin.
Það var eins og enginn trúa vildi,
að annað mat í bamsins heimi gildi.
Plýði ég til þín, móðir mín,
því mildin þín
grát og gleði skildi.
Það flögrar að mér að þú hafir
vitað að hveiju stefndi er þú fluttir
heim í desember síðastliðinn. Þú vild-
ir koma ungunum þínum í öruggt
hreiður. Ég veit að það var þín ósk
að þau öðluðust sterkar rætur og
fjölskyldubönd því gildi þess varð
þér æ mikilvægara eftir því sem
árin liðu. í dag eru ungarnir þínir í
mínu hreiðri og vona ég að mér
auðnist gæfa til að hlúa að þeim og
styrkja eins og þú hefðir viljað.
Farðu í guðs friði.
Stína systir (Kristín Ingunnar).
Elsku Sigga mín. Nú er þinni erf-
iðu baráttu lokið og þú komin í faðm
móður þinnar og föður sem bæði eru
látin, móðir þín kornung þegar þú
ert aðeins sjö ára gömul og faðir
þinn nú í febrúar síðastliðinn, daginn
fyrir afmælisdaginn þinn. Ég kynnt-
ist þér þegar við vorum 13 ára gaml-
ar en þá fluttir þú í Skólagerðið
ásamt systur þinni Kristínu og kær-
astanum hennar Sigþóri að
ógleymdri Djósí. Við urðum strax
mjög nánar vinkonur, okkur þótti
mjög vænt hvorri um aðra og vorum
saman nær allan _ sólahringinn.
Mamma sagði oft: „Ég veit nú ekki
hvor á heima hvar.“ En oftast vorum
við heima hjá þér því þar fengum
við að vera í friði. Oft sagðir þú að
ég væri _svo rík að eiga stóra fjöl-
skyldu. Ég var ekki sammála þér
þá en skil í dag hvað þú meintir.
Við vorum með óstjórnlega fatadellu
og tókst þér oft vel til að setja sam-
an föt sem engum öðrum hefði dott-
ið í hug að gera og útkoman var
góð og málunum bjargað, enda
varstu svo hógvær og nægjusöm.
Miklum tíma eyddum við fyrir fram-
an spegilinn með krullujárnið og
málninguna þó við værum ekkert
að fara. Við vorum báðar sjálfum
okkur nógar oft á tíðum. Snemma
fórst þú að vinna í ísbúð og oft kom
ég til þín að hjálpa þér. Þið systurn-
ar voruð mjög duglegar enda fenguð
þið ungar að kynnast miklum erfið-
leikum en það hefur eflaust þroskað
og kennt ykkur margt. Sé ég það
enn betur í dag þegar ég hugsa til
baka, þú aðeins 13 ára og Stína 19
ára með huggulegt og fínt heimili
sem þið hugsuðuð svo vel um og
hreinlætið var í fyrirrúmi. Þegar þú
fórst í sveit var mikill söknuður okk-
ar á milli en þetta bættum við upp
með bréfaskriftum. Ég var nú í haust
að finna bréf sem þú hafðir skrifað
mér og mikið hló ég við að rifja
þennan tíma upp. Leiðir okkar lágu
hvor í sína áttina þegar við urðum
eldri, sennilega vorum við með ólíkar
áherslur. Oftast vissi ég af þér þó
við værum ekki í beinu sambandi.
Þú varst mikil ævintýramanneskja
og flaugst um eins og fugl. Þú eign-
aðist þijú yndisleg börn, Evu 17 ára
sem er við nám í Bandaríkjunum,
Kristínu Klöru átta ára og Daníel
sex ára sem hafa verið undir vernd-
arvæng Stínu systur þinnar og ást-
vina í veikindum þínum.
Leiðir okkar lágu aftur saman í
byijun janúar en þá komstu á
krabbameinslækningadeild á Land-
spítalanum þar sem ég starfa.
Varstu þá nýflutt heim frá Svíþjóð
þar sem þú hafðir búið síðastliðin
sjö ár. Hafðir þú átt við krabbamein
að stríða þar og varst að koma í
eftirlit hér heima. Þú varst áhyggju-
full en vonaðir að þetta væri bara
búið og ætlaðir að hefja nýtt líf hér
heima á íslandi með börnunum þín-
um, en raunin varð önnur. Veikindi
þín voru ekki búin, þú lagðist inn á
deild 11-E á Landspítalanum í lok
febrúar og útlitið var því miður ekki
gott og þú vissir strax í hvað stefndi,
sama hvað ég reyndi að telja í þig
kjark og bjartsýni. Mér er svo minn-
isstætt þegar við sátum niðri á bið-
stofu á geislunum að þú sagðist
ætla að gera svo margt í sumar,
fara með börnin þín í tjaldútilegu
og sýna þeim íslenska náttúru en
þú gætir ekki staðið við það loforð.
Það þótti þér verst. Þú skildir ekki
hvað allt gerðist hratt og hvað væri
eiginlega að gerast. Ég kom til þín
nær daglega og ræddum við mikið
saman á rúmstokknum þínum þenn-
an stutta tíma sem ég fékk að vera
með þér. Miðvikudaginn 16. apríl
kom ég til þín og var þá mikið dreg-
ið af þér, en síðustu orð þín til mín
þegar ég kvaddi þig voru: „Mikið
ertu traust, Helga mín.“ Þú varst
kornung og hefðir átt að eiga lífið
framundan með börnunum þínum
sem þú lifðir fyrir. Þér hefur verið
ætlað annað verkefni, elsku Sigga
mín. Þó við höfum ekki þekkst lengi
þá var þessi tími okkar saman mér
dýrmætur og ekki síst þessar síðustu
vikur sem ég fékk að vera með þér,
enda rifjuðum við margt upp á stutt-
um tíma sem var mjög gaman fyrir
okkur báðar. Minninguna geymi ég
í hjarta mínu um góða og trausta
vinkonu.
Megi Guðs englar fylgja þér leið-
ina löngu í birtu og yl, og veita elsku
börnunum þínum, sem nú hafa séð
á eftir móður sinni, styrk í þeirri
miklu sorg sem þau þurfa nú að þola.
Kristínu systur þinni og fjölskyldu
hennar sendi ég mínar innilegustu
samúðarkveðjur, svo og bræðrum
þínum, fjölskyldum þeirra og öðrum
ástvinum. Guð veri með ykkur öllum.
Helga Kristjáns.
Mig langar í fáum orðum að minn-
ast Siggu vinkonu minnar sem nú
er farin frá okkur. Leiðir okkar lágu
saman _ fyrst í Uppsölum, Svíþjóð
1990. Ég man eftir henni ungri og
fallegri með Kristin í bamavagni og
ófríska að Daníel. Sigga var alltaf
glæsileg, fíngerð og viðkvæm. Ég
man góðu stundirnar í Uppsölum
þegar bömin okkar full af gáska léku
sér saman á sólríkum sumardögum
og við sátum og spjölluðum saman
um lífíð og tilvemna. Sigga var glöð,
lifandi og full af þrá eftir lifínu og
framtíðardraumum. Hún bjó bömum
sínum fallegt og ástríkt heimili og
það var gaman að sjá hvemig hún
með hagsýni og natni náði endum
saman og skorti aldrei neitt.
Ég flutti heim ári á undan Siggu
og það árið veiktist hún af þeim sjúk-
dómi sem dró hana til dauða. Það
var mikið áfall að frétta um veikind-
in en um leið styrkur að vita að Sigga
átti lifandi trú á Guð. Hún bar sjúk-
dóminn með styrk og þolgæði og lést
í þeirri vissu að hún myndi mæta
frelsara sínum á himnum og að Guð
myndi gæta barna hennar. Ég kveð
þig Sigga mín með þakklæti fyrir að
hafa fengið að kynnast þér.
Hversu yndislegir eru bústaðir þínir,
Drottinn hersveitanna.
Sálu mína langaði til, já, hún þráði
forgarða Drottins,
nú fagnar hjarta mitt og hold
fyrir hinum lifanda Guði.
Jafnvel fuglinn hefur fundið hús,
og svalan á sér hreiður,
þar sem hún leggur unga sína:
ölturu þín, Drottinn hersveitanna,
konungur minn og Guð minn!
Sælir eru þeir, sem búa í húsi þínu,
þeir munu ætíð lofa þig.
Sælir eru þeir menn, sem finna styrk hjá þér,
er þeir hugsa til helgigöngu.
Er þeir fara gegnum vatnsdka vin,
og haustregnið færir honum blessun.
Þeim eykst æ kraftur á göngunni
og fá að líta Guð á Síon.
(Sálmur 84).
Guð blessi börn þín og ættingja
og styrki þau í sorginni.
Guðlaug.
BJORN
VILHJÁLMSSON
+ Björn Vilhjálms-
son fæddist í
Torfunesi í Ljósa-
vatnshreppi í S-
Þingeyjarsýslu 12.
mars 1913. Hann
lést á hjúkrun-
arheimilinu Skjóli í
Reykjavík 19. febr-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Fossvogskirkju
27. febrúar.
Mínar fyrstu minn-
ingar af afa mínum eru
frá Brautarlandi 18 í Fossvoginum
þar sem afi og amma bjuggu. Sjálf-
ur bjó ég hjá þeim sem nýfæddur
i nokkurn tíma. Seinna kom ég oft
þangað í heimsókn með foreldrum
mínum og var þar oft í pössun. Það
var gaman að vera í pössun hjá
afa og ömmu í Brautarlandinu. Þar
spilaði ég óteljandi ólsen-ólsen,
hafði mitt eigið dót, fékk alltaf eitt-
hvert nammi og alltaf var betra í
matinn þar en heima hjá mömmu
og pabba. Garðurinn í Brautarlandi
18 var prýddur allskonar tijám,
runnum og marglitum blómum
ásamt matjurtum. Afi var nefnilega
mjög flinkur með plöntur. Hann
var garðyrkjumaður að mennt og
hafði meðal annars sótt menntun
sína til Danmerkur. Amma mín,
Jakobína Þorláksdóttir, sem lést á
Hjúkrunarheimilinu Skjóli 1992,
var blómakona af guðs náð, svo
að á heimili þeirra dafnaði allt
grænt ótrúlega vel bæði utan sem
innan dyra. Ég var alltaf frekar
stilltur sem lítill strákur en við
matarborðið hjá afa þurfti ég
stundum að taka mig virkilega á.
Afi þurfti nefnilega þögn við
matarborðið til að geta hlustað á
fréttimar. í kaffitímanum drakk
afi heitt sykurvatn með mjólk útí
úr könnunni sinni. Hann er sá eini
sem ég hef þekkt sem drakk þenn-
an drykk.
Árið 1988 fluttu afi og amma
úr Brautarlandinu og í Hjúkrunar-
heimilið Skjól. Eftir að ég fékk bíl-
prófið fór ég þangað reglulega í
heimsókn. í hvert skipti sem ég
kom spurði afi mig
hvort ég væri ekki
svangur. Hvort sem ég
var nýbúinn að borða
eða ekki, þá lá leiðin
inn í eldhús með afa,
þar sem mér voru
færðar kökur og
brauð. Afi var alltaf
mjög áhugasamur um
hvernig mér gengi í
skólanum. Hann
brýndi fyrir mér
hversu mikilvægt það
væri að standa sig á
prófunum og gera allt-
af eins vel og maður
gæti. Peningasparnaður var nokk-
uð sem afi minn þekkti vel til og
ekki var hann alltaf hrifinn af mín-
um bílakaupum eða sumum þeim
hugmyndum sem ég fékk og ræddi
vð hann. En þegar hann sá að ekki
var hægt að koma fyrir mig vitinu
brosti hann bara og sagði að ég
yrði þá bara að gera það sem ég
teldi best. Afi var sjálfur mjög vel
lesinn á mörgum sviðum og hafði
mikla röð og reglu á sínum hlutum.
Afi starfaði hjá Skógræktarfé-
lagi Reykjavíkur í Fossvoginum í
30 ár. Sjálfur vann ég hjá Skóg-
ræktarfélaginu í fimm skemmtileg
sumur. Ég kynntist því gamla
vinnustað afa vel. Það var reyndar
eitt af því skemmtilegasta sem við
gerðum, þegar ég kom í heimsókn
í Skjól, að spjalla um skógrækt,
plöntur og ýmislegt sem tengdist
skógræktinni.
Síðastliðin þrjú ár hef ég verið
við nám í Noregi og því bara hitt
afa í sumar- og jólafríum. Núna
um jólin sá ég greinilega að heilsu .
hans hafði hrakað frá því í sumar.
Afi hafði átt við fótamein að stríða
í nokkuð langan tíma. Honum fór
svo verulega hrakandi eftir áramót-
in, þrátt fyrir smáaðgerð sem hann
gekkst undir.
Hann lést svo á Hjúkrunar-
heimilinu Skjóli 19. febrúar. Hinn
12. mars hefði hann orðið 84 ára
gamall hefði honum gefíst aldur
til. Ég bið Guð um að geyma afa
minn vel, því ég mun sannarlega
sakna hans.
Svanur Lárusson.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
RAGNAR FRIÐRIKSSON,
Suðurgötu 15-17,
Keflavík,
lést á heimili sínu fimmtudaginn 17. apríl.
Útför hans fer fram frá Keflavíkurkirkju föstu-
daginn 25. apríl kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vildu minnast
hins látna, er bent á Styrktarfélag krabbameinssjúkra barna (sími
554 5141 eða Apótek Keflavíkur).
Ásdís Guðbrandsdóttir,
Hörður Ragnarsson, Hulda B. Þorkelsdóttir,
Friðrik Ragnarsson, Maretta Ragnarsson,
Ragnhíldur Ragnarsdóttir, Atli R. Eyþórsson,
Guðbjörg Ragnarsdóttir, Þór Guðjónsson,
Sigrún Ragnarsdóttir, Gísli R. Heiðarsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda vináttu og hlýhug við andlát og útför
eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður og afa,
JÓNS ÞÓRIS ÁRNASONAR,
Kópavogsbraut 1a,
áður Þinghólsbraut 2.
Elín J. Þórðardóttir,
Elín J. Jónsdóttir Richter, Reinhold Richter,
Valgerður Þ. Jónsdóttir,
Arngunnur R. Jónsdóttir, Helgi R. Rafnson,
Jón Þórir Ingimundarson, Elín Ingimundardóttir.