Morgunblaðið - 03.05.1997, Blaðsíða 46

46 LAUGARDAGUR 3. MAÍ 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KOLBEINN
INGÓLFSSON
+ Kolbeinn Ing-
ólfsson fæddist
í Reykjavík 20. júlí
1935. Hann lést á
Landspítalanum 23.
apríl síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Bústaðakirkju
2. maí.
Allt of sjaldan hug-
leiðum við á lífsleiðinni
_ , hvað góðir vinir og
samstarfsmenn eru
okkur mikilsverðir og
hafa í raun mikil áhrif
á allt líf okkar. Þegar
þeir hverfa yfir móðuna miklu, eig-
um við aðeins endurskinið af birtu
minninganna og við fyllumst þakk-
læti fyrir samfylgdina.
Kolbeinn Ingólfsson er horfinn.
Ég hlýt að setja á blað nokkur þakk-
arorð fyrir samstarf það er við átt-
um síðastliðin níu ár, hann sem
gjaldkeri aðalstjórnar Ármanns og
ég sem formaður þeirrar sömu
stjórnar.
Kolbeinn var þekktastur fyrir
störf sín hjá Veiði- og sportvörubúð-
-*• inni Vesturvör, fyrst sem starfs-
maður en síðan sem eigandi ásamt
syni sínum Ingólfi frá 1992.
Kolbeinn Ingólfsson starfaði mik-
ið að félagsmálum. Hann var þeim
eiginleikum gæddur að hafa áhuga
á hverri þeirri íþrótt eða tómstunda-
iðkun sem var í umræðunni þá
stundina, en tranaði sér hins vegar
aldrei fram með sitt aðaláhugamál,
sem var veiðimennska. Hann var
virkur félagi í Veiðifélaginu
Straumum og Veiðifélaginu Ár-
menn. Ég kann engar veiðisögur
af Kolbeini. Þó reyndi ég að þýfga
hann um slíkar á góðum stundum
en án árangurs. Svör voru engin
en augnaráðið varð fjarrænt og
svipurinn feiminn, það var eins og
hann bæðist afsökunar á að hafa
einhvern tíma sett í góða veiði og
staðið öðrum framar.
Kolbeinn var mikill íþróttaunn-
andi. Á árum áður vann hann mik-
ið uppbyggingarstarf fyrir skíða-
deild Víkings og hafði umsjón með
skíðaskála þeirra Víkinga í Sleggju-
beinsskarði. En eitt íþróttafélag
dugði Kolbeini ekki. Um tíma starf-
aði hann fyrir Lyftingadeild Ár-
manns og árið 1982 var hann kos-
— inn í aðalstjórn Ármanns sem gjald-
keri. Samstarf okkar Kolbeins i
aðalstjórn Ármanns var með ein-
dæmum gott. Við töluðum, eins og
sagt er, sama íþróttatungumálið um
íþróttir og félagsmál. Oft var mjög
ánægjulegt að fylgjast með stjóm-
unarstarfi Kolbeins. Hann reyndi
ávallt að gera öllum íþróttagreinum
jafnhátt undir höfði. Slíkt gat verið
mjög vandasamt verk, því innan
vébanda Ármanns eru iðkaðar níu
íþróttagreinar, hver með sína stjóm
sem vildi eðlilega koma sínum mál-
efnum sem best á framfæri. En
Kolbeinn var fæddur „diplomat" og
átti auðvelt með að jafna ágreining
manna á milli, oft með því að ganga
tf sjálfur í verkin og gefa fordæmi sem
minnti á þau gömlu gildi sem
íþróttafrömuðir horfmna kynslóða
boðuðu. Öll störf sín fýrir íþrótta-
hreyfinguna vann Kolbeinn í sjálf-
boðavinnu án þess að ætlast til
umbunar á nokkum hátt.
Með Kolbeini í Vesturröst höfum
við Ármenningar ekki aðeins misst
góðan félaga og gjaldkera. Við höf-
um misst okkar megin afgreiðslu-
stofnun, sem kytra Kolbeins var
baka til í Vesturröst við Laugaveg.
Þar leysti Kolbeinn margan vanda
Hi okkar félaga og þar gátu menn
gengið að honum vísum öllum
stundum dagsins með erindi sín.
Fyrir starfsemi íþróttafélags er slík
þjónusta mikilvæg og aldrei var við
henni amast en líklegt verður að
teljast, að þessi þjónusta hafi trufl-
að verslunarrekstur Kolbeins tals-
vert. En Kolbeinn var ekki mikill
* auðhyggjumaður. Hann hafði gam-
an af félagsstörfum og
ekki var séð að hann
sæi eftir þeim tíma sem
hann varði til þeirra
mála og því síður
vandasömu og krefj-
andi starfi sem gjald-
keri Ármanns í 15 ár.
Við Ármenningar
stöndum í mikilli þakk-
arskuld við Kolbein
Ingólfsson. Við send-
um börnum hans, þeim
Sigríði, Þorbjörgu, Ing-
ólfi og Ingibjörgu,
mökum þeirra og böm-
um innilegustu samúð-
arkveðjur og biðjum þann sem öllu
ræður að blessa minningu þessa
drengskaparmanns.
Grímur Valdimarsson,
formaður Ármanns.
Kæri Kolli, frændi og vinur, ég
minnist þín með hlýhug og virðingu.
Leiðir okkar lágu fyrst saman
1954, en við unnum báðir hjá Eim-
skipafélagi íslands. Þá, strax við
þau kynni, fórum við að veiða sam-
an og gerðum það næstum sam-
fellt yfir 20 ár. Einnig lékum við
saman í hljómsveit í mörg ár og
nú áttum við margar stundir saman
í Frímúrarareglunni.
Ég minnist þess ætíð þegar við
veiddum saman í Norðurá, mörg
sumur samfellt, þó sérstaklega eins
sumars. Þá veiddum við saman og
Maggú (Magnús Bergsson), við
veiddum oftast hlið við hlið. Það
var 9. júlí, sól og heiðríkja, fallegt
vatn og mikill lax, og samfelldar
tökur í þrjá daga. Við vitum það
þrír að þarna voru mörg met sleg-
in. Þetta haggaði þér ekki, Kolli,
þú varst alltaf jafn rólegur, mikl-
aðist ekki, gerðir gaman að, enda
einstakur húmoristi. Kurteisari
veiðimanni hef ég ekki kynnst.
Því miður fækkaði okkar sam-
verustundum, og til þess voru
ástæður, en fundum okkar bar sam-
an að nýju í Frímúrarareglunni, en
við starfið þar lagðir þú mikla alúð.
Þegar fundum þínum fækkaði
hjá reglunni fór mig að gruna að
eitthvað væri að, en mig grunaði
ekki að það væri svo alvarlegt og
hvað brátt og óvænt þú varst
kvaddur.
Veikindin barstu af æðruleysi,
vildir ekki um þau tala þótt þú
værir máttfarinn og tekinn á síð-
ustu fundum. Þá var stutt í í glettni
og gamansemi því þú áttir svo auð-
velt með að sjá það spaugilega við
alla hluti.
Þú ert kvaddur með hlýhug og
ég votta aðstandendum mína
dýpstu samúð.
Haukur Sveinbjarnarson.
Því elfan - hún er æskuveröld hans.
Öll ástúð sú, er bindur drengsins hjarta
við yndisleik og auðn síns fagra lands,
á upptök sín við fljótið tunglskinsbjarta.
í hyljum þess hann þekkir sérhvern stein,
hann þekkir öll þess hæðardrög og slakka
og ber í minni sérhvert gras og grein,
sem grænum armi vefur fljótsins bakka.
Og lítill drenpr heldur heim á leið -
En hægt hann fer og lítur oft til baka.
í sál hans hrynur ennþá elfan breið
og urriðar í lypum hjartans vaka.
Og frá þeim söng hann sofnar kvöldin löng
svo sæll af því hann veit, að allar nætur
mun fljótið halda áfram sínum söng
í sál hans þangað til hann rís á fætur.
Þetta ljóð Tómasar Guðmunds-
sonar kemur í huga minn þegar
góður veiðifélagi og heimilisvinur,
Kolbeinn Ingólfsson, kaupmaður í
Vesturröst, er kvaddur hinstu
kveðju. Þótt ég hafi kannast við
Kolla frá barnsaldri lágu leiðir okk-
ar virkilega saman fyrir um tveimur
áratugum og leiddu til góðrar vin-
áttu.
Kolli opnaði mér þá sýn inn í
heim fluguveiða á stöng. Það varð
til þess að ég gerðist félagi í Ár-
mönnum eins og hann og starfaði
með honum í fræðslunefnd.
Kolli var góður veiðifélagi, frá-
bær flugukastari sem unun var að
horfa á, kunni manna best að lesa
straum ánna sem hann veiddi í og
náði þar af leiðandi oft frábærum
árangri við veiðar.
Eins og stendur í ljóðinu: „Því
elfan hún er æskuveröld hans.“
Ég veit að uppáhaldslaxveiðiá
Kolla var Grímsá í Borgarfírði. Þar
kom hann fyrst til veiða ungur
drengur með föður sínum. í hyljum
Grímsár þekkti hann sérhvern stein
og þar setti Kolli met sem seint
verður slegið, en það var að veiða
stærsta laxinn úr ánni fímm ár í
röð. Áratuga reynsla kenndi honum
hvar stóru fossbúarnir hreiðruðu
um sig.
Fræg er sagan við Grímsá um
árið þegar farið var að leita að
Kolla því hann skilaði sér ekki í
matinn á réttum tíma um kvöldið.
Þegar komið var að honum eftir
hróp og köll neðst í Svartastokk sat
hann rólegur og brosti, því stöngin
var í boga og línan strekkt. Ekki
hefði ég vogað mér að trufla vin
minn við slíkar aðstæður, enda
reyndist þessi höfðingi 24 pund og
prýðir nú vegg í Vesturröst.
Já, ég þakka honum fýrir margar
ánægjulegar samverustundir í
Brennunni og Hlíðarvatni, Þverá
og Kjarrá. Minningamar um þessar
ferðir munu ylja mér um hjartaræt-
umar í framtíðinni.
Kolbeinn Grímsson, Þorsteinn
Þorsteinsson og frú hafa beðið mig
um kveðjur til hans. Þeir vinir hans
þakka honum með hlýhug áratuga
vináttu og tryggð.
Á kveðjustund þakka Ármenn
honum vel unnin störf fýrir félagið.
Hann, eins og siðareglur okkar
segja, ræddi af háttvísi um veiði-
bráð, fór með gát að öllu lífi, naut
vem sinnar á veiðistað og deildi
veiðigleði með félögum sínum. Við
veiðistað skildi hann ekki eftir nema
sporin sín. En orðspor hans mun lifa.
Við hjónin og framangreindir
vinir hans sendum bömum hans og
tengdabörnum, systur og barna-
bömum innilegustu samúðarkveðj-
ur.
Blessuð sé minning hans.
Stefán Hjaltested og fjölskylda.
Það er komið sumar á ný, sá tími
er veiðimenn landsins fara að gera
veiðigræjumar tilbúnar fyrir sumar
í ár. En Kolbeinn Ingólfsson, sem
hefur liðsinnt viðskiptavinum sínum
í Vesturröst með miklum sóma í
mörg ár, hefur kvatt okkur allt of
fljótt eftir að hafa glímt við erfíð
veikindi.
Þau voru ekki mörg sporin, sem
ég hafði tekið í fluguveiðinni, þegar
ég fékk að kynnast Kolbeini Ingólfs-
syni, verslunarstjóra og eiganda
Vesturrastar til margra ára. Ég man
þegar ég kom inn á heimili hans við
Bústaðaveginn í fýrstu skiptin, þar
sem var jafnan margt um manninn.
Menn sátu í góðu yfirlæti og hnýttu
flugur, ræddu um veiðistaði og
fræddu hver annan um bestu veið-
iaðferðir á hveijum stað. Fyrir byrj-
anda eins og mig var ómetanlegt
að fá að kynnast slíkum mannskap
og ég tók strax eftir að Kolbeinn
var sem eins konar foringi. Seinna
starfaði ég í nokkur ár með Kolbeini
og Ingó, syni hans, í Vesturröst, og
sá tími var mér lærdómsríkur. Þar
fékk ég að kynnast honum Kolla
mínum vel. Fróðleikur hans um veiði
og allt sem því tengist var stórkost-
legur.
Kolbeinn var traustur maður heim
að sækja, og því fengu margir við-
skiptavinir Vesturrastar að kynnast.
Það var nánast sama hvað menn
báðu hann um, ef hann hafði ekki
hlutinn við höndina, þá gátu menn
gengið að þeim hlut vísum daginn
eftir. Hann lagði mikinn metnað í
verslun sína, sem og viðskiptavinina
og það var stundum aðdáunarvert
að fylgjast með honum þegar ein-
hveijum þurfti að bjarga með ein-
hvem hlut fyrir veiðitúrinn.
Enginn vafí er á að Kolbeinn var
einn færasti fluguveiðimaður lands-
ins og það er varla til það vatn eða á
í íslenskri náttúra sem hann hefur
ekki komið nálægt með stöng sinni.
Við Grímsá var hann á sínum heima-
slóðum og þaðan átti hann líklega
SVEINN
KJARTANSSON
+ Sveinn Kjart-
ansson fæddist á
Seli í Grímsnesi 26.
janúar 1913. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Suðurlands 24. apríl
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Þórunn
Björnsdóttir bónda
á Galtaiæk í Bisk-
upstungum Björns-
sonar og Kjartan
Vigfússon Ás-
mundssonar bónda
frá Stóruvöllum í
Bárðardal Bene-
diktssonar. Þau
fluttu að Seli árið 1902 og
bjuggu þar þangað til synir
þeirra tóku við búi og síðar son-
ardóttir. Sveinn ólst upp á Seli
í faðmi fjölskyldunnar. Hann
naut hefðbundinnar skólagöngu
þeirra tíma í barnaskólanum á
Ég á eina minning, sem mér er kær:
í morgundýrð vafínn okkar bær
og á stéttinni stendur hann hljóður,
hann horfír til austurs þar ársól ris,
nú er mín sveit eins og Paradís.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður.
Ég á þessa minning, hún er mér kær.
Og ennþá er vor og þekjan grær
og ilmar á leiðinu iága.
Ég veit að hjá honum er blítt og bjart
og bærinn hans færður í vorsins skart
í eilífðar himninum háa.
(0. Kr.)
Sveinn okkar er horfinn í eilífðar-
himininn háa, og minningarnar
streyma fram. Allt mitt líf hafa hann
Minniborg. Hann
átti alla tið heimili á
Seli, en stundaði
margvísleg störf
utan heimilis á sín-
um yngri árum. Síð-
ar gerðist hann
bóndi á Seli í félagi
við Árna bróður
sinn og hans fjöl-
skyldu, til dauða-
dags. Systkini
Sveins voru: Guð-
rún, f. 2. júní 1899,
d. 11. janúar 1991;
Ólafur, f. 11. apríl
1902, d. 29. apríl
1991; Björn, f. 26.
júlí 1905, d. 9. september 1989;
Árni, f. 17. febrúar 1910, d. 27.
desember 1985; Sveinn var
ógiftur og barnlaus. Útför hans
verður gerð frá Skálholtskirkju
í dag, og hefst athöfnin klukkan
14. Jarðsett verður á Mosfelli.
og systkini hans verið hluti af til-
veru minni og nátengdur æskuheim-
ili okkar beggja.
Gott var að alast upp hjá þessu
góða fólki sem var samtaka í því
að gera ætíð sitt besta og mátti
ekki vamm sitt vita. Sveinn var ein-
staklega grandvar maður. Ef hann
heyrði einhveijum hallmælt færði
hann ævinlega málin til betri vegar.
Hann var mikill náttúraunnandi.
Fuglar eiga sér friðland á jörð hans,
virðing er borin fyrir öllu lífi. Jörðin
geislar frá sér þeirri umhyggju, sem
ættin hefur sýnt henni í hartnær
heila öld. Sveinn var gætinn og góð-
ur bóndi. Kindurnar vora persónu-
legir vinir hans, svo vel aldar og
sínar bestu minningar, og landaði
þar mörgum glæsifískunum.
Mér er minnisstætt atvik frá því
að ég var við veiðar í Kjarrá í Borg-
arfírði fyrir nokkram áram í hópi
góðra manna. Laxinn var tregur til
að taka og langt liðið á kvöld á
öðram degi. Menn ræddu um hvað
best væri að bjóða laxinum daginn
eftir. En svo tóku menn eftir að
einn af okkur hafði ekki skilað sér
í hús, og hver var það annar en
Kolbeinn. Þegar við hugðumst gá
að honum seint um kvöldið í myrkr-
inu heyrðum við fótatak hans og
sáum hann svo koma gangandi í
átt að húsinu. Um leið og hann
spurði hvort maturinn væri tilbúinn
lagði hann frá sér stöngina og fjóra
væna laxa, og skildi ekkert í því
hvers vegna við hefðum haft
áhyggjur af honum. Ég hafði sjálf-
ur fengið lax fyrr um daginn, en
sá var tekinn á devon flugu. Seinna
um nóttina þegar menn bjuggust
til svefns kallaði hann á mig þar
sem hann sat inni í herbergi og las
í bók. Hann spjallaði við mig í dá-
góðan tíma og vildi endilega að ég
setti í lax daginn eftir, en hann
átti að taka flugu! Hann tók upp
flugubox, sýndi mér leynivopn sín
og lét mig fá nokkrar flugur sem
ég skyldi reyna daginn eftir.
Svona er Kolbeini best lýst. Hann
var náttúrabarn, og hans áhugamál
var fluguveiði. Leyndardómur
fluguveiðimannsins liggur hjá hon-
um sjálfum og Kolbeinn átti svo
sannarlega sína leyndardóma, og
það var einmitt það sem hann
kenndi mér, að það sem þú lærir
og uppskerð við veiðistað þinn, er
þinn eigin leyndardómur.
Nú hefur þú haldið á aðrar slóð-
ir, Kolli minn, og ég efast ekki um
að þér líði vel. Ég kveð þig með
söknuði og þakka þér fyrir allar
samverastundirnar, hvort sem í
búðinni eða utan hennar. Þú reynd-
ist mér alltaf vel og ég mun aldrei
gleyma þér.
Ég votta ykkur, börnum hans,
aðstandendum og vinum, dýpstu
samúð og bið Guð um að styrkja
ykkur á erfiðum tímum. Megi minn-
ing Kolbeins Ingólfssonar lifa.
Arnar Hjaltested.
hamingjusamar, að þær virtust bros-
andi, þegar litið var yfir hópinn. Ef
hann komst ekki hjá að ganga í
heyinu við gegningar, fór hann úr
skónum til að óhreinka það ekki.
Snyrtimennskan var honum í blóð
borin.
Sveinn hafði mikið dálæti á mis-
litu fé. Hann hafði unun af að horfa
á skrautlegu lömbin sín „bera
snoppu að blómsturtopp" á vorin.
Hann virtist fá hugboð, ef hætta
steðjaði að hinum ferfættu vinum
hans og tókst þá oft að bjarga þeim
úr skurðum og öðram hættum á síð-
ustu stundu.
Sveinn var mikill vormaður. Það
er táknrænt að hann skyldi andast
á sumardaginn fyrsta, þegar nátt-
úran er að vakna til lífsins. Sveinn
hafði yndi af góðum bókum og ferða-
lögum og unni fagurri tónlist. Sér-
staklega voru ættjarðarljóðin honum
hugleikin. Fyrsta minning mín um
Svein tengist tónlistinni. Þá var hann
ungur maður og hafði keypt sér
grammófón, en þannig nefndust
hljómflutningstæki í þá daga. Hann
brást vel við beiðni barnsins um að
spila, og gömlu góðu lögin hljómuðu
um baðstofuna á Seli. Seinna fékk
hann sér munnhörpu sem hann lék
á sér og öðrum til ánægju.
Sveinn náði 84 ára aldri. Hann
var sívinnandi við bústörfin þar til
heilsan bilaði á síðasta ári. en hug-
urinn var áfram bundinn við Sel og
allt starfið þar. Mörg góð ráð gaf
hann Þórunni bróðurdóttur sinni sem
nú hefur tekið við búi á Seli. Sveinn
átti erfitt með að trúa því, að hann
kæmist ekki heim aftur.
Mikill söknuður sækir að okkur
og Sel er ekki samt og áður. Sveinn
var yngsta barn foreldra sinna og
það síðasta sem kveður þetta jarðlíf.
Við þökkum fyrir líf þeirra allra og
samgleðjumst Sveini að vera laus frá
sárþjáðum líkama. Guð blessi og
varðveiti sál hans að eilífu.
Sigrún.