Morgunblaðið - 24.08.1997, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ
MINNIIMGAR
SUNNUDAGUR 24. ÁGÚST 1997 31
t
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
ALEXANDER L. GOODALL,
Suðurvangi 12,
Hafnarfirði,
er lést sunnudaginn 17. ágúst, verður
jarðsunginn frá Víðistaðakirkju þriðjudaginn
26. ágúst kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er bent á
Krabbameinsfélagið og Hjartavernd.
Martha Ingimarsdóttir,
James ingimar Alexandersson,
Elísabet Alexandersdóttir.
t
Ástkær móðir mín og amma,
STEINUNN MARÍA PÁLSDÓTTIR BECK,
Droplaugarstöðum,
áður til heimilis
á Karlagötu 13,
lést miðvikudaginn 13. ágúst sl.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hinnar látnu.
Þökkum innilega auðsýnda samúð og vinarhug.
Páll Beck Valdimarsson,
Steinar Valdimar Pálsson.
t
Bróðir okkar og mágur,
JÓNAS ÞÓR SVEINBJÖRNSSON
frá Patreksfirði,
Bogahlíð 14,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum miðvikudaginn 6. ágúst.
Jarðarförin hefur farið fram.
Gríma Lalla Sveinbjörnsdóttir, Haraldur Jónsson,
Kópur Sveinbjörnsson, Rannveig Árnadóttir.
Systir okkar, + VIGDÍS GISSURARDÓTTIR,
lést á Landspítalanum föstudaginn 22. ágúst.
Fyrir hönd systkina, Bjarnheiður Gissurardóttir, Ólafur Gissurarson.
t
Hjartans þakkir til allra þeirra, sem sýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför eiginmanns míns og föður okkar,
TÓMASAR SIGURÐSSONAR,
Hrauntungu 32,
Kópavogi.
Esther Ásbjörnsdóttir,
Jóhanna Guðrún Tómasdóttir, Atli Þór Tómasson.
írjiírjííjur
Upplýsingar í símum
562 7575 & 5050 925
I HOTEL LOFTLEIÐIH
ae
OICELANDAIR HOT6LS
Glæsileg kaffihlaðborð
FALLEGIR SALIR
OG MJÖG GÓÐ ÞJÓNUSTA
LE6STEINAR
Mannari ♦ Granít ♦ Blágrýti ♦ Gabbró
Islensk framleiðsla
Sendum
myndalista
MOSAIK
Hamarshöfói 4 - Reykjavik
simi: 587 1960-fax: 587 1986
JÓN ÓLAFSSON
+ Jón Ólafsson
rafvirkjameist-
ari fæddist
Reykjavík 14. febr-
úar 1929. Hann lést
á Landspítalanum
17. maí síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafur Bjarn-
leifsson, verka-
maður í Reykjavík,
f. 28. maí 1899, d.
28. des. 1946, og
kona hans, Brandís
Árnadóttir, f. 4.
ágúst 1900, d. 14.
júlí 1973. Ólafur
var sonur Bjarnleifs skósmiðs
síðast í Reykjavík Jónssonar
(frá Sauðárkróki) og konu
hans, Ólafíu Magnúsdóttur.
Brandís var dóttir Árna bónda
á Kollabúðum Gunnlaugssonar
og konu hans, Kristínar Hall-
varðsdóttur.
Jón var fjórði í röð tíu
systkina, en hin, sem öll eru
á lífi, eru: 1) Kristín Ásta (f.
1922) húsmóðir í Reykjavík,
2) Sigurður Erlends (f. 1923),
sjómaður o.fl., Kópavogi, 3)
Þórhallur Björgvin (f. 1926),
læknir, Hveragerði, 4) Leifur
(f. 1931), málari, Reykjavík,
5) Oddur (f. 1932), verkamað-
ur, Reykjavík, 6) Sigurbjörn
Hlöðver (f. 1934), sjómaður
o.fl., Reykjavík, 7) Ingibjörg
Snjólaug (f. 1936), húsmóðir,
Bandaríkjunum, 8) Guðjón
Þór (f. 1937), vélsmiður, Akra-
nesi, og 9) Arndís (f. 1939),
húsmóðir, Bandaríkjunum.
Hinn 15. okt. 1954 kvæntist
Jón Elínborgu (f. 15. okt.
1929) Guðjónsdótt-
ur, bónda á Saur-
hóli í Saurbæ Guð-
mundssonar, og
konu hans Sigríðar
Jónu Halldórsdótt-
Börn þeirra
1) Sigríður
16. júlí
skrifstofu-
mauui, maki:
Björgvin Arn-
grímsson, atvinnu-
rekandi. Börn
hennar eru: a)
Mikael Jón (f. 5.
jan. 1978), og dóttir
hans er Agla Sól; b) Elínborg
Jóna (f. 18. apr. 1982). 2) Auð-
ur Hugrún (f. 15. nóv. 1957),
kerfisfræðingur, sonur hennar
er Nathan Olafur (f. 4. sept.
1976); 3) Hjördís Ólöf (f.^ 18.
nóv. 1962). Maki: Óskar Ósk-
arsson, starfsmaður í Straums-
vík; börn þeirra eru a) Helena
Ósk (f. 2. febr. 1983), b) Ómar
Ásbjörn (f. 17. júlí 1984), c)
Sigurður Óskar (f. _ 2. sept.
1989) og d) Guðjón Ólafur (f.
29. nóv. 1996). Sonur Jóns áður
var Guðmundur (f. 21. des.
1953, d. 27. júlí 1991) Svein-
björnsson, ættleiddur af stjúp-
föður sínum.
Á sínum yngri árum vann
Jón ýmis störf, lengi sem línu-
maður hjá Landsímanum, aðal-
lega á Vesturlandi og Vest-
fjörðum. Síðan lærði hann raf-
virkjun og hlaut meistararétt-
indi í þeirri grein og starfaði
lengst af sjálfstætt.
Utför Jóns fór fram í kyrr-
Þey.
Það voru erfið ár hjá barnmörg-
um fjölskyldum á mölinni á
krepputímanum fyrir seinni heims-
styrjöld. í mörgum tilfellum, eins
og okkar, var ómegðin slík, að
ómögulegt var að brauðfæða allan
hópinn. En á þeim tímum voru enn
mikil og traust tengsl við ættingja
og vini úti á landsbyggðinni, og
þessi skyldleika- og vináttubönd
urðu foreldrum okkar mikil hjálp,
eitt af öðru voru börnin send út
um land til skemmri eða lengri
dvalar; reyndar komu þau ekki öll
aftur til föðurhúsanna. Flest okkar
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
Eigi minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: í sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á föstudag. í
miðvikudags-, fimmtudags-,
föstudags- og laugardagsblað
þarf greinin að berast fyrir
hádegi tveimur virkum dög-
um fyrir birtingardag. Berist
grein eftir að skilafrestur er
útrunninn eða eftir að útför
hefur farið fram, er ekki unnt
að lofa ákveðnum birtingar-
degi.
Crfisdrykkjur
A
VcitliKjahú/ið
Gflpi-mn
Síml 555-4477
dvöldust hjá góðu fólki, sem annað-
ist okkur sem eigin börn væru, og
ekki er að efa, að þetta varð okkur
flestum til góðs.
En svo kom „blessað" stríðið.
Litla bænda- og sjómannasamfé-
lagið umturnaðist á örfáum árum.
Nú varð allt í einu lífvænlegt á
„mölinni", peningarnir flóðu inn í
landið, þeir ríku urðu enn ríkari
og sumir hinna fátækari urðu einn-
ig ríkir, en aðrir í þeim hópi héldu
áfram að vera fátækir. Foreldrar
okkar slitu samvistir, á þessum
árum, og móðirin varð að halda
heimili fyrir unglingana, sem komu
nú hver af öðrum úr sveitinni.
Framundan voru erfið ár í hús-
næði, sem bændur og hestamenn
nú á dögum myndu ekki bjóða
skepnum sínum.
Ein þeirra minninga, sem ég á
frá þessum tíma, er þegar Nonni
bróðir kom heim. Það hafði lítið
frést af honum, en allt í einu -
og ég held flestum að óvörum -
stóð hann inni á eldhúsgólfinu með
fátæklegar pjönkur sínar undir
hendinni. Föt hans voru orðin það
þröng, að þau stóðu honum á beini.
Hann var svo umkomulaus, að það
skar mann í hjartað. En oft vill
verða grunnt á hlátrinum hjá ung-
viðinu; við gátum ekki að okkur
gert og skelltum upp úr en Nonni
fór auðvitað að gráta. Ég hef alla
tíð skammast mín fyrir þetta, og
líklega er það þess vegna sem þetta
atvik er svo ljóslifandi í huga mér.
Ég held, að honum hafi liðið illa í
sveitavistinni, og lengi á eftir var
hann pasturslítill. En með auknum
þroska kom í ljós, að hann var
duglegur að bjarga sér, enda verk-
fús, sérlega handlaginn og útsjón-
arsamur. 0g þegar hann hafði
fundið sinn rétta tón í tilverunni,
reyndist hann manna félagslynd-
astur, glaðlyndur og hjálpfús.
Eftir nokkur ár mótunar og
undirbúnings fyrir framtíðina, juk-
ust samskipti okkar bræðra. Þau
ár, sem ég þjónaði vestur í Dölum,
voru þau Élínborg tíðir gestir á
sumrin. Þegar færi gafst var
stundum stigið upp í rússajeppann
og hann látinn mala lítt troðnar
slóðir, og þá var gjarnan áð við
heiðarvatn til að kasta fyrir silung,
eða bara til að fá sér kaffisopa og
leyfa börnunum að sletta úr klauf- v
unum. Einnig er minnisstæð fyrsta
veiðiferðin inn að Hítarvatni; lagt
af stað síðla dags, bíllinn skilinn
eftir við hraunjaðarinn og síðan
gengið drjúgan spöl yfir hraunið
að gangnamannakofanum. Auk
Nonna voru í förinni tvær elstu
dætur mínar. Síðan var veitt af
vatnsbakkanum eða farið út á
vatnið í skektu, sem þar var. Mig
minnir, að það hafi verið þokkaleg
veiði, en einhvern veginn er minn-
isstæðust matseldin, sem Nonni
annaðist; við höfðum m.a. haft í
mal okkar nokkra súpupakka. Ekki
varð lokið úr pottinum eftir fyrstu
súpugerð, en í stað þess að henda
afganginum, var hann geymdur til
næsta máls og hitaður upp með
súpu úr nýjum pakka. Gekk svo
til áfram og ég held, að síðasta
súpan hafi verið langbest.
Það er mín reynsla, og sjálfsagt
margra annarra, að það er mjög
auðvelt með vanrækslu að fjar-
lægjast jafnvel nánustu ættingja.
Það ástand skapaðist aldrei milli
okkar Nonna. Það hefur alltaf ver-
ið gott samband milli fjölskyldna
okkar og hér skal þess getið, að
bróðir minn var mjög barngóður.
En ekki má ég gleyma lífsföru-
nautnum, mágkonu minni Elín-
borgu, sem á langri samleið fjöl-
skyldna okkar hefur reynst vera
tryggðin holdi klædd. Dæturnar
þrjár, sem hafa fengið í arf það
besta frá foreldrunum, gefa móður
sinni lítið eftir hvað þetta snertir.
Það hefur mikið reynt á þær
mæðgur um árabil, því að fyrir
hartnær tíu árum fékk Nonni
heillaáfall með lömun hægra meg-
in og mikilli málhelti. Upp frá því^
var hann bundinn við hjólastól og
svo til alveg upp á aðra kominn.
Smám saman mátti þó greina
nokkurn bata en mjög hægfara.
Að undantekinni sjúkrahúsvist í
byrjun þessa sjúkdóms var hann í
heimahúsum; var í dagvistun í
nokkur ár, en síðustu árin hefur
hann eingöngu dvalist heima.
Þau hjón ferðuðust mikið áður
en Nonni veiktist; sérstaklega löð-
uðust þau að Austur-Evrópu og
fóru nokkrar ferðir til Búlgaríu og
Rússlands. Og eftir áfallið var
haldið áfram að ferðast en nú
meira til Mallorca. Og 1. maí sl.
lagði Nonni í sína hinstu ferð, að
þessu sinni til Mallorca. Allt virtist
ætla að ganga að óskum og ánægj-
an skein úr andliti hans. En eftir
nokkra daga fékk hann blóðtappa
að nýju, var lagður inn á sjúkrahús
í Palma og eftir nokkra daga flutt-
ur í sjúkraflugi heim til þess að
leggjast inn á Landspítalann, þar
sem hann lést eftir fáa daga.
í hugum okkar hér í Lauf-
skógunum lifa ótal ljúfar minning-
ar um Jón Ólafsson og á samfund-
um með ekkju hans og dætrum
er hann í anda nálægur og brosir
sínu hæglætislega brosi.
Þórhallur B. Ólafsson.
Afi minn, mér þykir leitt að ég j
sjái þig ekki meir en ég á alltaf
góðar minningar um þig, þú varst
alltaf svo góður og indæll og ég
sakna þín. Ég vona að þér líði vel
þar sem þú ert núna og ég mun
aldrei gleyma þér. Ég elska þig,
afi minn. Hvíldu í friði.
Elínborg Jóna.
Elsku afi minn, nú ertu farinn
frá okkur. Þú varst svo veikur, en
ég veit að nú líður þér betur.
Ég mun alltaf muna þegar þú
sast í stólnum þínum inni í stofu
og horfðir á sjónvarpið. Ég vona
að þú vitir að mér þykir vænt um
þig, afi minn. Guð geymi þig.
Helena Ósk.