Morgunblaðið - 20.11.1997, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 20. NÓVEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
KRISTÍN GUÐLEIFS-
DÓTTIR ÓLAFSSON
+ Kristín Guð-
leifsdóttir Ól-
afsson fæddist 21.
desember 1931 í
Hafnarfirði. Hún
andaðist á heimili
sínu í Kaupmanna-
höfn 12. nóvember
síðastliðinn. For-
eldrar Kristínar
voru Guðleifur
Kristinn Bjarna-
son, símvirki, og
eiginkona hans,
Sigurborg Eyjólfs-
dóttir, sem bæði
eru látin. Börn Sig-
urborgar og Guðleifs voru
fimm og var Kristín þeirra elst.
Systkini hennar eru: Anna,
Bjarni Eyjólfur, Fjóla og
Hanna Lilja.
Hinn 1. nóvember 1952 gift-
ist Kristín Felixi Ólafssyni,
verðandi kristniboða. Þau áttu
því 45 ára brúðkaupsafmæli 1.
nóvember síðastliðinn. Kristín
og Felix eignuðust þrjú börn:
Kristinn Friðrik, f. 1954 í Add-
is Abeba, Eþíópiu, sjúkraliði i
Kaupmannahöfn. Hann á tvo
syni. Ólafur, f. 1956 í Gidole,
Eþíópíu, sóknarprestur á Jót-
landi. Hann á tvær dætur.
Kristín Guðleifsdóttir er látin.
Fregnin kemur ekki á óvart, því
hún var búin að berjast lengi við
erfiðan sjúkdóm.
Anna, f. 1964 í
Reykjavík, túlkur
og skjalaþýðandi í
Kaupmannahöfn.
Hún á eina dóttur.
Kristín ólst upp í
Hafnarfirði og síðar
í Reykjavík. A sín-
um yngri árum var
hún virkur meðlim-
ur í starfl KFUM og
K. Hún stundaði
nám við Kennara-
skóla íslands og síð-
ar á biblíuskóla á
Fjellhaug í Noregi.
Felix var þá við nám
á kristniboðsskólanum á sama
stað. Þau voru vígð til kristni-
boðs í desember 1952 og í jan-
úar 1953 fóru þau utan tál undir-
búnings og starfs sem kristni-
boðar. Þau voru brautryðjend-
ur íslenska kristniboðsins í Eþí-
ópíu. Felix hefur starfað sem
sóknarprestur í 34 ár, fyrst á
íslandi, síðan í Noregi og Dan-
mörku, þar sem hann hefur
starfað í 25 ár. Kristín tók virk-
an þátt í starfí manns síns bæði
í Eþíópíu og síðar.
Utför Kristínar fer fram í
dag frá Sankt Lukas Stiftelsen
í Kaupmannahöfn.
Hún og maður hennar, sr. Felix
Ólafsson, voru fyrstu kristniboð-
amir sem komu til Konsó í Suður-
Eþíópíu. Þau voru fyrstu íslensku
+
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar, dóttir og
tengdadóttir,
RÚNA ADOLFSDÓTTIR,
Borgarhrauni 13,
Grindavlk,
verður jarðsungin frá Grindavíkurkirkju föstu-
daginn 21. nóvember kl. 13.30.
Sigurjón Petersen Magnússon,
Magnús Þór Sigurjónsson, Þórdís Bragadóttir,
Bjarni Þór Sigurjónsson,
Þuríður Svava Sigurjónsdóttir,
Arnbjörg Sæbjörnsdóttir, Bjami Olsen,
Þuríður H. Sigurjónsdóttir, Magnús Þ. Sverrisson.
+
Hjartans þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð, vináttu og hlýhug við
andiát og útför
JÓHÖNNU SIGRÍÐAR JÓHANNESDÓTTUR,
Ásfelli.
Guð biessi ykkur öll.
Ágúst Hjálmarsson,
Jóhann Ragnar Ágústsson, Sunna Davíðsdóttir,
Sunneva, Hanna Bára og
Sæunn Jódfs Jóhannsdætur,
Elísabet Jóhannsdóttir, Theódór Lúðvfksson
og dætur.
+
Þökkum innilega öllum þeim, sem sýndu
okkur hlýhug og samúð við andlát og útför
föður okkar, tengdaföður, afa og langafa,
GUÐMANNS ADOLFS GUÐMUNDSSONAR
vélstjóra,
Sandprýði,
Vestmannaeyjum.
Guðfinnur Guðmannsson, Eyrún Sæmundsdóttir,
Fjóla Guðmannsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
kristniboðarnir sem fóm til Eþíóp-
íu, árið 1953, og unnu brautryðj-
endastarf sem seinni kynslóðir
munu ávallt minnast í undrun og
aðdáun. Allt starf Kristínar var
unnið í svo náinni samvinnu við
Felix að erfítt er að skrifa aðeins
um annað þeirra. Við sem lifum á
tímum allsnægta og tækniframfara
nútímans eigum erfítt með að skilja
þær aðstæður sem þau hjón hófu
starf sitt við í Konsó árið 1954.
Þau voru einnig brautryðjendur
í Grensássöfnuði sem fyrstu prests-
hjónin þar. Þau hafa komið víða
við en aðrir kunna að rekja það
betur en ég. Mig langar aðeins að
fjalla um hið ómetanlega starf
þeirra í Konsó og þýðinu þess.
Eftir málanám í Addis Abeba
hófust þau handa í Konsó. Vegir
þangað voru mjög slæmir og sums
staðar engir. Þau fóru þangað án
þess að hafa bíl til umráða, ferðuð-
ust með bílum annarra, oft lélegum.
Þar hófu þau störf án símasam-
bands við umheiminn. Næsta póst-
hús var í órafjarlægð. í upphafí
bjuggu þau í moldarkofa í Konsó
sem þau leigðu. Koma útlending-
anna vakti mikla athygli og þegar
á fyrsta degi streymdi fólk til þeirra
til að fá hjálp í veikindum og bindi
á sár. Þetta lenti að mestu á Krist-
ínu. Fljótlega hófu þau hjón að
halda samkomur og starfrækja
bamaskóla.
Eftir fjögurra mánaða starf
fengu þau loks bíl. Er þau komu
heim með hann frá Addis Abeba
hafði óveður svipt þakinu af bústað
þeirra og rignt hafði yfír eigur
þeirra. Forvitnir nágrannar höfðu
notað tækifærið og skoðað hluti
hvíta fólksins og ýmislegt var horf-
ið. Um síðir gátu þau flutt í eigið
húsnæði á kristniboðslóðinni í
Konsó. Frístundir vom án efa fáar
á þessum tíma og einkalíf lítið, þar
sem þau vom einu kristniboðarnir
á staðnum og allt lenti á þeim.
Margir komu í heimsókn til að for-
vitnast um nýja fólkið og virða þau
og hluti þeirra fyrir sér og jafnvel
í gegnum gluggana. Andstreymið
var mikið á stundum og lífíð stöðug
barátta við menn og myrkur heiðni.
Margur hefði gefist upp en Kristín
og Felix höfðu köllun frá Guði til
að vera þarna og vissu að hann var
í verki með þeim. Að baki þeim
stóð hópur fólks á íslandi sem bað
stöðuglega og trúfastlega fyrir
þeim og starfí þeirra. Þess vegna
héldu þau út og gátu haldið starf-
inu áfram.
Vinnuálagið var án efa stundum
ómanneskjulegt. í gömlu bréfi frá
Kristínu frá upphafi starfsins í
Konsó segir m.a.: „Við höfum haft
svo mikið að gera í „klinik“-starf-
inu, að það er alveg að fara með
okkur. Daglega er hér fullt af fólki,
sem vill fá hjálp. Hvern morgun,
er við vöknum, situr hér fullt af
fólki og bíður. Ég get ekki talið
allar þær sprautur, sem ég hefí
orðið að gefa síðan við komum
hingað til Konsó. Það er svo margt,
sem maður neyðist til að gera hér,
sem maður myndi aldrei láta sér
detta í hug að gera heima. Það er
áreiðanlegt, að mörgum mannslíf-
um hefur verið bjargað síðan við
komum hingað."
Við þessar aðstæður slitu tveir
elstu synir þeirra hjóna bamsskón-
um. Kristinn Friðrik var aðeins
tveggja mánaða þegar þau komu
til Konsó og Ólafur sem kom í heim-
inn 1956. Núlifandi íslendingar eiga
erfítt með að gera sér i hugarlund
aðstæður húsmóðurinnar með tvö
smáböm og vatn af skomum
M
H
H
H
H
H
H
H
H
H
Erfidrykkjur
H
H
H
H
H
H
H
H
H
M
Sími 562 0200
iniiiiiir
skammti sem varð oft að bera lang-
ar leiðir. Ofan á þetta kom svo
umfangsmikið og krefjandi kristni-
boðsstarf. Það tekur tíma að ávinna
sér traust framandi þjóðar sem lifir
við gjörólíka^ menningu og siði og
þekkjast á íslandi. Hver sem er
getur það ekki, en Felix og Kristínu
tókst það ásamt Ingunni Gísladóttur
hjúkrunarkonu sem fór út árið 1955
og síðar Benedikt Jasónarsyni og
Margréti Hróbjartsdóttur. Eftir að
virtur seiðmaður kom til Felix og
sagðist vilja verða kristinn fóm
margir að dæmi hans og undrið í
Konsó hófst, vakning sem hefur
staðið meira og minna síðan.
Það var með trega sem þau hjón
fóru frá Eþíópíu til íslands árið
1958.
Það hlýtur að vera stórkostlegt
að geta horft til baka yfír farinn
veg og virt fyrir sér árangurinn sem
hið litla en erfíða upphaf starfsins
í Konsó bar. Nú hafa um 86 söfnuð-
ir verið stofnaðir þar og um 13.000
manns eru í kirkjunni þar. Henni
hefur vaxið svo fískur um hrygg
að hún getur staðið á eigin fótum
um flest. Kirkjan er hluti af samfé-
lagi þjóðflokksins. Kristindómurinn
hefur haft mikil áhrif á fólkið og
ýmsir lífsfjandsamlegir siðir hafa
orðið að láta undan síga vegna
áhrifa kristins náungakærleika og
gildismats. Frá Konsó hefur starf
verið hafíð á mörgum stöðum í hin-
um heita Voito dal fyrir sunnan
og vestan Konsó og síðar suður við
landamæri Kenýa í Ómó Rate.
Tvisvar hefur stórum hluta þjóð-
flokksins verið bjargað í hungurs-
neyð vegna nærveru íslenskra
kristniboða. Þau hjón hafa verið
yngri krisniboðum fyrirmynd á
margan hátt með fómfýsi sinni og
trúfesti við köllun Guðs.
Við, kristniboðsvinir í Sambandi
íslenskra kristniboðsfélaga, þökk-
um Guði fyrir Kristínu, hlýðnina
við köllunina og brautryðjendastörf
hennar. Við heiðrum minningu
hennar og vottum sr. Felix, börnum
þeirra og bamabörnum og öllum
öðmm ástvinum hennar innilega
samúð okkar í sorg og söknuði.
Fyrir hönd Sambands íslenskra
kristniboðsfélaga,
Kjartan Jónsson.
„Lofaður sé Drottinn, er ber oss
dag eftir dag, Guð er hjálpráð
vort.“ (Sálm 68,20.)
Um miðjan september síðastlið-
inn naut ég þeirra forréttinda að
fá að dvelja á heimili Kristínar og
Felix í Kaupmannahöfn í rúma tvo
sólarhringa. Þau höfðu fallist á að
rifja upp með mér árin sem þau
dvöldu í Konsó í Suður-Eþíópíu sem
fyrstu kristniboðar íslendinga þar.
Ög þrátt fyrir alvarleg veikindi
buðu þau mér að gista á heimili
sinu.
Ég var ekki fæddur þegar þau
héldu út í óvissuna í fjarlægu landi
árið 1953 til að segja frá frelsara
sínum. Guð hafði kallað þau og þau
gátu ekki annað en hlýtt og farið.
Ráðgert hafði verið að þau fæm til
Kína þar sem Ólafur Ölafsson og
Jóhann Hannesson höfðu starfað
með fjölskyldum sínum. En áður en
til þess kom að þau héldu þangað
urðu stjómarskipti í Kína og kristni-
boðum var meinað að starfa þar.
Þau hjón urðu því brautryðjend-
ur á nýju starfssvæði á meðal þjóð-
ar sem enginn á íslandi hafði heyrt
um áður, Konsóþjóðarinnar. Og
enginn vafí er á að árin þar hafa
verið erfið um leið og þau hafa
verið gleðileg. Kristín var stoð og
stytta manni sínum þegar þau
stóðu ein án nokkurs sambands við
umheiminn fyrstu mánuðina í
Konsó. Lélegir vegir, enginn bíll,
hvorki sími né talstöð og fímmtíu
£\aK5skom
v/ Fossvogskii-kjMgai-S
Sími, 554 0500
kílómetrar voru til næstu kristni-
boðsstöðvar sem Norðmenn ráku.
Bíl fengu þau þó eftir nokkurra
mánaða starf og breytti hann
miklu.
Heimamenn voru bundnir af
heiðnum siðum og venjum og fullir
ótta við illa anda sem höfðu örlög
þeirra í hendi sér. Það var þeim
Kristínu og Felix því til mikillar
gleði þegar fyrsti Konsómaðurinn
kom og bað um hjálp til að verða
kristinn. Þá höfðu þau verið í Konsó
í um eitt og hálft ár. í kjölfarið
komu margir og hefur trúarvakn-
ingin haldið áfram síðan.
Starfstími Kristínar og Felix í
Konsó varð styttri en þau höfðu
búist við. Árið 1958 héldu þau heim
í frí og áttu ekki afturkvæmt til
Eþíópíu. Það varð þeim erfítt. En
Guð hafði ekki gleymt þeim. Hann
fól þeim ný verkefni. Fyrst á ís-
landi og síðan, undanfarin 25 ár,
í Danmörku þar sem Felix hefur
starfað sem prestur bæði á sjúkra-
húsi St. Lukasstiftelsen í Kaup-
mannahöfn og sem sóknarprestur
í nokkrum prestaköllum. I öllum
þessum störfum hefur Kristín verið
við hlið manns síns, stutt hann og
uppörvað og verið ómetanleg. Miss-
ir hans er því mikill núna þegar
frelsarinn Jesús Kristur hefur kall-
að bam sitt heim til hvíldar.
Börnin þeirra, Kristinn Friðrik,
Ólafur og Anna, tengdabörnin og
barnabörnin hafa líka misst yndis-
lega móður, tengdamóður og ömmu
og systkini Kristínar hér heima
góða systur.
Persónuleg kynni mín af þeim
hjónum hófust í raun ekki fyrr en
fýrir réttu ári þegar þau komu
hingað heim til að vera við vígslu
nýrrar Grensáskirkju þar sem Felix
hafði verið fyrsti sóknarpresturinn.
En ég hafði þó fylgst með starfí
þeirra því allt frá barnæsku hef ég
notið þess að fylgjast með kristni-
boðsstarfinu. Fyrst sem bam á
samkomum í KFUM og KFUK og
Betaníu þar sem kristniboðsfélögin
í Reykjavík höfðu aðsetur og síðar
sem starfsmaður Kristniboðssam-
bandsins.
Meðan ég dvaldi á heimili þeirra
hjóna í september ræddum við
margt og þau rifjuðu upp atburði
og persónur sem urðu á vegi þeirra
í Konsó. Kristín minntist gleði-
stundanna og erfíðleikanna með
þakklæti til Guðs í huga. Hún hafði
gaman af að segja mér frá drengj-
unum sínum eða „bojunum" eins
og þeir voru alltaf kallaðir. Það
voru strákar sem unnu fyrir þau
Felix og fengu svolítil laun fyrir.
Hún hló við þegar hún minntist
þess hvernig hún kenndi þeim að
vera alltaf hreinir og snyrtilegir.
Það var þeim nýlunda. En Kristín
lét þá ekki komast upp með neitt
hálfkák. Ef þeir mættu óhreinir eða
í óþvegnum fötum að morgni var
þeim snúið heim til að bæta fyrir
gleymskuna. Einn þessara „boja“
var Barisha Húnde sem síðar varð
forseti Suðvestur-Sýnódu Mekane
Jesús kirkjunnar í Eþíópíu. Hann
hefur aldrei farið dult með hvaða
áhrif Kristín hafði á hann í æsku.
Dagarnir í Kaupmannahöfn nú
í haust verða mér ógleymanlegir.
Mér fannst ég vera á helgum stað
þegar ég sat með Kristínu hvort
sem var við rúmið hennar eða hvíld-
arstólinn. Hún vissi hvert stefndi
en var róleg og glöð því hún kveið
engu. Jesús kæmi að taka hana til
sín á hverri stundu. Það var ekkert
að óttast. Og nú er hún heima og
laus við hinn illvíga sjúkdóm. Hún
hefur mætt frelsaranum sem bar
hana allt lífíð. Nú hefur hann borið
hana heim.
Blessuð sé minning Kristínar
Guðleifsdóttur og ég veit að hann
mun hugga ykkur sem syrgið.
Ég þakka Guði að ég fékk að
kynnast Kristínu persónulega áður
en hún lést. Það var mér mikils
virði.
„Sælir eru dánir, þeir sem í
Drottni deyja upp frá þessu. Já,
segir andinn, þeir skulu fá hvíld frá
erfíði sínu, því að verk þeirra fylgja
þeim.“ (Opinberun Jóh. 14,13).
Friðrik Hilmarsson.