Morgunblaðið - 25.11.1997, Síða 28

28 ÞRIÐJUDAGUR 25. NÓVEMBER 1997
LISTIR
MORGUNBLAÐIÐ
Morgunblaðið/Jón Svavarsson
SIGURÐUR Svavarsson, framkvæmdastjóri Máls og menningar, ásamt þeim Úlfari Harra Elíassyni, Ingi-
björgu Helgadóttur, fyrir hönd Emilíu Baldursdóttur, og Brynhildi Þórarinsdóttur verðlaunahöfum.
f&Útihurðirl
|Wgluggar I
05678 100
Fox 567 9080
Bíldshöfða 18
N
BIODROGA
140 sögur bárust í
smásagnasamkeppni
SKAMMDEGISFUNDUR Sam-
taka móðurmálskennara var hald-
inn í Kennarahúsinu við Laufás-
veg föstudaginn 21. nóvember.
Fundurinn var að þessu sinni
helgaður barna- og unglingabók-
menntum. Veitt voru þrenn verð-
laun í smásagnasamkeppni sem
Samtök móðurmálskennara og
Mál og menning efndu til í sumar.
Fyrstu verðlaun hlaut Brynhild-
ur Þórarinsdóttir fyrir söguna
Áfram Óli. Önnur verðlaun hlaut
Emelía Baldursdóttir fyrir söguna
Grímsi bróðir og þriðju verðlaun
hlaut Úlfar Harri Eiiasson fyrir
söguna Græni frakkinn.
Alls bárust um 140 sögur í
keppnina, en dómnefnd skipuðu
þeir Þórður Helgason, lektor í
KHÍ, formaður, Kristín Jónsdóttir
kennslukona og Hildur Hermóðs-
dóttir, barnabókaritstjóri hjá Máli
og menningu. Á fundinum var
einnig tilkynnt um val á sögum í
smásagnabók sem Mál og menn-
ing hyggst gefa út.
Brynhildur las sögu sína Áfram
Óli og Anna Heiða Pálsdóttir,
Finnur Torfi Hjörleifsson, Andrés
Indriðason, Kristín Steinsdóttir
og Elías Snæland Jónsson lásu úr
nýjum barna- og unglingabókum
sínum við góðar undirtektir móð-
urmálskennara á þessum árlega
skammdegisfundi samtakanna.
Smári vígður
NÝTT viðbótarhúsnæði Söng-
skólans í Reykjavík á Veghúsa-
stíg 7 var vígt við hátíðlega at-
höfn siðastiiðinn sunnudag. Var
húsinu gefið nafnið Smári í minn-
ingu Ragnars í Smára sem lengi
starfaði í húsinu og kenndur var
við það. I Smára er tónleikasalur
fyrir rúmlega eitt hundrað gesti,
fimm kennsluherbergi og and-
dyri með aðstöðu til veitinga.
Garðar Cortes, skólastjóri
Söngskólans, sagði í ávarpi sínu
við þetta tækifæri að það væri
von sín að húsið, „sem á sér svo
mikla og í raun falda sögu, muni
um alla framtíð halda minningu
Ragnars á lofti í virðingarskyni
við hans framlag til íslenskra
lista og listamanna." „Að hér
megi aftur ríkja það menningar-
lega umhverfi og sá menningar-
legi andi sem honum var svo
kær.“
Við athöfnina sungu nokkrir
nemendur við Söngskólann, með-
al annars lög eftir kennara við íor!
skólann, Jórunni Viðar, Jón Ás-
geirsson og nafna hans Þórarins-
son.
Smári var byggður árið 1920 ljí:
og hefur meðal annars hýst
smjörlíkisgerð, bókaútgáfu og
prentsmiðju. Arkitekt að breyt-
ingunum nú er Finnur P. Fróða-
son.
Söngskólinn mun bjóða hús-
næðið til leigu, svo sem fyrir tón-
leikahald, námskeiðahald og ráð-
stefnur.
GARÐAR Cortes, skólastjóri Söngskólans, og Jón Kristinn Cortez
kennari halda hér á merki skólans en sá síðarnefndi færði skólanum
að gjöf ræðupúlt sem hann smíðaði úr innviðuin þeim er rifnir voru
innan úr Smára áður en uppbyggingin hófst.
snyrtivörur
cS>lella
Bankastræti 3, sími 551 3635.
r
PRIMAVERA
RISTORANTE
ItÍM.ISI
Listasafn íslands
KAMMERTÓNLEIKAR
Schubert: Oktett í F-dúr fyrir blásara
og strengi Op. 166 (D803). Ármann
Helgason, klar.; Emil Friðfinnsson,
horn; Brjánn Ingason, fagott; Sigur-
laug Eðvaldsdóttir og Bryndís Páls-
dóttir, fiðlur; Junah Chung, víóla;
Sigurður Halldórsson, selló; Hávarð-
ur Tryggvason, kontrabassi. Lista-
safni Islands, sunnudaginn 23. nóv-
ember kl. 20.30.
Ójöfn sam
keppni
MEGINVANDINN við lifandi
flutning á verkum eins og Oktetti
Schuberts (1824), hinni liðlega 20
ára eldri fyrirmynd hans, þ.e. Sept-
ett Beethovens, og Nonettu Spohrs
er jafnvægið á milli strengja og
blásara. Því þegar á hljómburðar-
hólminn er komið, er „piano“ í
t.a.m. homrödd allt annað og meira
en sama styrkmerking í fiðlu.
A þessu flöskuðu flytjendur á tón-
leikunum í Listasafninu sl. sunnu-
dagskvöld í að öðru leyti oft ágætum
flutningi, því um nánast alla 6 þætti
verksins gilti, að blástur (einkum
hom og klarínett) var gegnumgang-
andi of sterkur og strengjaleikur of
veikur - kannski burtséð frá
kontrabassanum, sem kom hlutfalls-
lega bezt í gegn. Og það var synd,
því Schubert kastaði svo sannarlega
ekki til höndum í hinu oft þéttriðna
víravirki strengjaraddanna, þó að
verkið sé að ytri gerð dívertimentó
og því undir formerkjum
skemmtitónlistar.
Þó fer fjarri að þeir áttamenn-
ingar séu einir um að hafa dottið í
téða gryfju. Vandamálið deilist víð-
ar en svo, og er alls ekki auðleyst í
framkvæmd. Til að auka á vandann
virðist strengjaritháttur Oktettsins
í þokkabót iðulega viðkvæmari en
hinna verkanna tveggja, og því enn
erfiðara að halda í við blásturinn.
En vonandi gæta menn sín betur
næst, enda engin ástæða til að
sniðganga jafn yndislegt „Haus-
musik“-verk og Oktettinn er, sem
raunar heyrist óþarflega sjaldan á
okkar litla kammertónleikamark-
aði, og þarafleiðandi í sjálfu sér
AUSTURSTRÆTI 9 - SIM I 561 8555
þakkarvert að koma honum á
framfæri.
Segja má, að flestir agnúar (í því
sem heyrðist a.m.k.) tengdust fyrr-
getnum vanda, auk þess sem Lista-
safnssalurinn, þrátt fyrir „þvers-
um“ sætauppröðun sem líklega er
til bóta fyrir áheyrendur, glymur
einum of mikið við sterkan leik.
Undir slíkum kringumstæðum
gætu upphækkaður hljómsveitar-
pallur og einhvers konar inndrag-
anleg veggtjöld hugsanlega gert
gæfumuninn. Alltjent hvarflaði að
manni, að hljómlistarmennimir
hefðu getað grætt á fyrirkomulag-
inu sem tíðkast á rokktónleikum,
þar sem hver flytjandi er með svo-
kallaðan „mónítor,“ lítinn hátalara
sem tryggir að hann heyri hæfilega
mikið í sjálfum sér og öðrum, auk
þess sem hljóðblöndunarmaður sit-
ur við magnaramixpúlt og sér um
Munið
að allar raddir séu í réttu jafnvægi.
í Oktetti Schuberts, líkt og í
Beethovenseptettinum, mæðir
mest á klarínettröddinni og þó enn
meir á 1. fiðlu, sem útheimtir sums
staðar hartnær paganíníska fimi.
Báðar þessar raddir voru í góðum
höndum, en eins og fyrr var að ýj- ,
að, munaði verulegu á því hvemig|
hljóðfærin skiluðu sér. I verki seml
þessu þarf fiðlan í raun að breiða;
úr sér sem mest hún má; of mikil.
fágun er ávísun á glötun í þeirri s
ójöfnu samkeppni sem við er aðl
glíma. Sigurlaug Eðvaldsdóttir lék|
margt fallega, eins og bezt gat að|
heyra þá sjaldan strengir voru ein-|
ir, en hefði þurft að taka muni
meira á annars staðar. Sama mátti I
segja um hina strengina (að undan-
skildum öruggum kontrabassaleik
Hávarðar Tryggvasonar); í hvert
sinn sem stef færðist á milli, hefði
handhafi þess þá stundina þurft að 1
kveða mun fastar að orði en gertl
var.
Að flestu öðru leyti var samleik-|
ur hópsins oftast nær hinn ljúfasti|
áheymar, og þó að klarínett ogl
horn hefðu kannski getað pínt sigl
ögn neðar í styrk á köflum, hefðii
strengjakvartettinn óhikað máttl
reiða hærra til höggs.
Ríkarður Ö. Pálssonl
Ráðstefnudaginn 1997
Íg nóvember 1997
™ að Kjarvalsstöðum
Enn er hægt að skrá sig
(I)
Ráðstefnuskrifstofa
ÍSLANDS
SÍMI; 562 6070
BRÉFASÍMI: 562 6073