Morgunblaðið - 18.12.1997, Page 47

MORGUNBLAÐIÐ
______________________________FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 1997 47
MINNINGAR
SIGURÐUR
FREYSTEINSSON
+ Sigurður Frey-
steinsson var
fæddur 19. mars
1966 á Selfossi.
Hann lést mánu-
daginn 8. desember
1997. Foreldrar
hans eru Ingibjörg
S. Sveinsdóttir,
lyfjafræðingur, f.
24.1.1942, og Frey-
steinn Sigurðsson,
jarðfræðingur, f.
4.6. 1941. Systkini
Sigurðar eru Gunn-
ar, skógfræðingur,
f. 27.4. 1970, og
Ragnhildur, háskólanemi, f.
5.3. 1975.
Sigurður varð stúdent frá
Menntaskólanum í Kópavogi
1985. Hann stundaði háskóla-
nám með hléum og var langt
kominn með nám í tölvunar-
fræði þegar hann lést. Sigurð-
ur var ókvæntur og barnlaus.
Útför Sigurðar fer fram frá
Kópavogskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Ég vil minnast Sigurðar Frey-
steinssonar, vinar míns, með
nokkrum orðum.
Ég kynntist Sigurði þegar hann
kom inn í bekkinn minn í barna-
skóla. Við vorum þá flest 11 ára
gömul, en Sigurður 10, því hann
var einu ári á undan. Hann var þá
nýlega fluttur heim frá Þýskalandi
með foreldurm sínum. Bekkurinn
okkar var stilltur og prúður, gjarn-
an kallaður „englabekkurinn", og
það orðspor breyttist ekki við inn-
komu Sigurðar því hann var góður
námsmaður og lét lítið fyrir sér
fara. Hann var dálítill einfari sem
krafðist ekki mikillar athygli,
hvorki kennara né samnemenda.
En einræni Sigurðar stafaði ekki
af því að hann væri mannafæla,
heldur vegna þess að hann hafði
önnur áhugamál en flestir strákar
á hans aldri. Hann var til dæmis
ekki mikill áhugamaður um bolta-
leiki eða aðrar íþróttir. Alltaf var
hann samt til í að vera með ef
vantaði í bekkjarliðið í knattspymu.
Ótal sóknum andstæðinganna hratt
hann með því að boltinn fór í hann,
og stundum gerði hann sér lítið
fyrir og rak tána í boltann. Var
þá fagnað vel og innilega. Það var
líkt því að Sigurður væri að gera
vísindalega rannsókn á knatt-
spyrnuiðkun með veru sinni inni á
vellinum og hver veit nema sú hafi
verið raunin? Ég minnist einnig
hástökkskeppni í leikfiminni. Há-
stökk var ekki sérgrein Sigurðar
fremur en knattspyma en hann lét
sig hafa það að taka atrennuna og
hlaupa niður bandið. Aðhlátri hinna
tók hann með slíku jafnaðargeði
að hann ávann sér með því meiri
virðingu en margur stökkfrár
maðurinn.
Það var á sviði hins andlega og
vitsmunalega sem Sigurður skaraði
fram úr á sinn hægláta hátt. Við
urðum samferða í gegnum gagn-
fræðaskólann og síðan menntaskól-
ann, voram bekkjarfélagar í eðlis-
fræðideild Menntaskólans í Kópa-
vogi. Þar kom maður ekki að tóm-
um kofunum hjá honum þegar
vantaði hjálp við að leysa erfið
stærðfræðidæmi eða eðlisfræði-
vandamál. Lausnimar runnu upp
úr honum og voru jafnan skrifaðar
með örskrift í litla reiknisbók hans.
Raunvísindi lágu mjög vel fyrir
Sigurði en færri vita að það gerðu
einnig tungumál. Ég komst að því
síðar að hann hafði djúpa þekkingu
á tungumálum og var mikill áhuga-
maður um málvísindi.
Það kom að því að Sigurður tók
að bijótast út úr fari hins þögla
og stillta náunga sem enginn þurfti
að veita athygli. Umbrotatímar
fylgdu í kjölfarið, þeir voru honum
nauðsynlegir á þroskabrautinni.
Prúðmennska, hæverska og rök-
hyggja eru allt góðir
og gildir mannkostir
en þegar þeir verða
allsráðandi í sálarlífmu
er hætt við að til lengri
tíma litið skorti elds-
neyti til áframhaldandi
þroska.
Lausn Sigurðar á
þessu var að gefa vík-
ingnum í sér lausan
tauminn um stundar-
sakir og má segja að
sumir hafi á stundum
haft áhyggjur af því
hvert stefndi. Það end-
aði þó þannig að von
bráðar var Sigurður sestur á skóla-
bekk í Háskólanum og farinn að
nema eðlisfræði og tölvufræði af
kappi.
Við hittumst oft í Vísindafélag-
inu, félagsskap okkar nokkurra
menntaskólafélaga, þar sem við
báram saman bækur okkar. Sig-
urður var óþreytandi við að hóa
saman hópnum til fagnaðar eða
vísindafunda. Þar fundum við fyrir
því hvað Sigurður hafði vaxið sem
persónuleiki og finnst nú sárgræti-
legra en orð fá lýst að honum skyldi
ekki auðnast að njóta fullorðinsár-
anna og þess þroska sem hann
hafði aflað sér.
Ég sendi fjölskyldu, vinum og
ættingjum Sigurðar dýpstu sam-
úðaróskir.
Jón Erlingur Jónsson.
Okkur langar að minnast vinar
okkar með nokkram orðum.
Flest okkar kynntust Sigga í
Menntaskólanum í Kópavogi og þar
myndaðist kjaminn í vinahópnum
■ sem hélt saman óslitið upp frá því.
Þegar menntaskóla lýkur fara
menn oftast hver í sína átt, stofna
fjölskyldur og þá eiga vinahópar
það til að tvístrast. Þessi hópur er
þó undantekning og eigum við það
að stórum hluta Sigga að þakka.
Vináttan styrktist og hópurinn
stækkaði þegar fleiri félagar bætt-
ust í hópinn. í fyrstu voru skemmt-
anir aðaldriffjöðrin í samkomum
hópsins en með tímanum fóru önn-
ur áhugamál að vega þyngra.
Sigurður var einn af stofnfélög-
um í vísindafélaginu Röðli þar sem
gömlu og nýju félagarnir hittust
reglulega. Síðar hrinti hann af stað
matarklúbbi og áhuginn og árang-
urinn sést best á því að hann var
orðinn listakokkur, sérstaklega í
ítalskri og austurlenskri matar-
gerðarlist. í þessum félögum kom
vel fram hvað Siggi var einbeittur
og fylginn sér.
Siggi var merkilegur maður um
margt og eftirminnilegur. Hann
hafði mikla námshæfileika og til-
einkaði sér að því er virtist fyrir-
hafnarlaust námsefnið. í mennta-
skóla sat hann ávallt á aftasta bekk
og tók varla bækumar upp úr tösk-
unni. Þegar kom að prófum mætti
hann of seint, en skilaði prófinu
fyrstur allra. Öllum til mikillar
furðu varð hann með þeim hæstu
á prófunum.
Hann var í eðli sínu fjölfræðing-
ur. Mest áberandi var áhugi á raun-
vísindum. Tölvur vora hans ær og
kýr frá unglingsárum og átti hann
oft í harðri glímu við tölvufíkla um
Commodorinn, einu tölvuna í
menntaskólanum á þeim tíma.
Hann hafði gaman af vísindaskáld-
sögum hverskonar. Hugvísinda-
áhuginn lýsti sér hvað best í þekk-
ingu á tungumálum, áhuga á sam-
anburðarmálfræði og íslenskri
tungu en kunnátta hans í íslensku
var frábær. Einnig hafði hann
brennandi áhuga á ýmsum fornum
fræðum eins og tengslum íslend-
inga við Kelta og ásatrú.
Siggi átti í langri baráttu við
sjúkdóm sem hann fór ekki í felur
með. Þess vegna náði hann ekki
að nýta sér þá miklu hæfileika sem
honum vora gefnir sér til gagns.
Undir lokin fór honum mikið fram
og virtist hann verða sáttari við
tilvera sína. Það varð okkur því
mikið áfall að frétta af fráfalli hans
í hörmulegu slysi.
Við eigum margar góðar minn-
ingar um Sigga en sterkust er
kannski minningin um mann sem
var ávallt vinur vina sinna.
Við sendum foreldram og systk-
inum Sigurðar okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Ari, Árni og Edda, Ásgeir
og Sigrún, Jóhann, Jón
Benjamín, Pjetur, Rúnar,
Vilmundur og Lilja,
Þorkell.
Með nokkram orðum viljum við
kveðja fyrrum félaga okkar og
samnemanda, Sigurð Freysteins-
son. Sigurður hóf nám með okkur
í eðlisfræði haustið 1993 en skipti
síðar yfir í tölvunarfræði. Hann var
metnaðarfullur námsmaður og
gerði miklar kröfur til sjálfs sín.
Sigurður lét sig þó ekki vanta I
félagslífið og minnumst við margra
góðra stunda í félagsskap Sigurðar.
Við sendum foreldrum og systk-
inum Sigurðar innilegar samúðar-
kveðjur.
Fyrrum samnemendur í
eðlisfræði við HÍ.
Með þessum orðum viljum við
kveðja samnemanda okkar og fé-
laga, Sigurð Freysteinsson.
Fátt er um orð á stundu sem
þessari. Óréttlæti lífsins birtist okk-
ur í sinni verstu mynd þegar ungur
maður á besta aldri fellur frá. Eft-
ir stöndum við hljóð.
Þau okkar sem fengu tækifæri
til að kynnast Sigurði fundu í hon-
um greindan mann og skemmtileg-
an. Hann lét lítið yfir sér en bjó
SIGURVEIG
BJÖRNSDÓTTIR
+ Sigurveig Björnsdóttir
fæddist á Knarrarstöðum í
Jökuldal 7. júní 1899. Hún lést
á Droplaugarstöðum 29. júní
síðastliðinn. Foreldrar hennar
voru Ingibjörg Sveinsdóttir
fædd 9. mars 1874, d. 16. febr-
úar 1947 og Björn Sigurðsson,
f. 14. júlí 1886, d. 17. febrúar
1950. Sigurveig flutti að
Hrappsstöðum í Vopnafirði og
ólst þar upp. Hún átti einn
bróður, Karl, er lést 14. nóvem-
ber 1968.
Sigurveig giftist 6. október
1928 Magnúsi Jónassyni, f. á
Völlum á Kjalarnesi 11. apríl
1888, d. 10. janúar 1971. Þau
fluttu til Reykjavíkur árið 1959
á Snorrabraut 83. Þau eignuð-
ust eina dóttur, Rannveigu,
sem giftist Hjálmari Gunnari
Steindórssyni, hann lést 17.
maí 1997.
Útför Sigurveigar fór fram
frá Lágafellskirkju 7. júlí.
yfir miklum fróðleik og munum við
sakna sárt áhugaverðra viðræðna
við hann.
Hann hvíli í friði.
Fölblátt
eins og silki
fljótið
í farvegi sínum.
Líkt og draumur
sem birtist
hverfur það mér.
í leiðslu ég stari
í straum þess
og finn
hvemig ævi mín
hverfist í fljótið
sem fellur fram
eins og fölblátt silki
líkt og draumur
sem birtist
og hverfur.
(Þuriður Guðmundsdóttir.)
Við vottum fjölskyldu hans og
aðstandendum okkar dýpstu sam-
úð.
Nemendur í tölvunarfræð-
um við Háskóla íslands.
Eigi má sköpum renna.
Eða hvernig má það vera að við
Hraunbrautarsystkin þurfum að
kveðja Sigga hinsta sinni í dag?
Hvemig má það vera einmitt nú
þegar losnað hafði um þau fantatök
sem fullorðinslífíð tók á þessum
mæta mannkostadreng? Flest var
lagt í vöggu Sigga í meira mæli
en annarra, nema helst harka og
grimmd.
Enginn veit hvar skraggan skell-
ur niður, nú var það inni á því heim-
ili sem á æskuáranum var næst
okkar eigin. Með þeim hætti sem
ekki verður skilið, ekki verður sam-
þykkt, en ekkert þýðir samt að
mótmæla.
Fyrirvaralaust vantar í systkina-
hópinn sem að vísu átti ferna for-
eldra en var sem einn fram að ungl-
ingsáram. Siggi var þriðji elztur af
Elsku mamma mín, ég skrifa
þetta til að kveðja þig og þakka
þér fyrir allt sem þú gerðir fyrir
mig alla tíð og okkur Hjálmar í
seinni tíð, aldrei brást þú okkur.
Ég kveð þig með söknuð í huga,
elsku mamma mín, þennan sálm
sendi ég þér:
Nú legg ég aupn aftur.
Ó Guð þinn náðarkraftur
mín veri vöm í nótt.
Æ virst mig að þér taka
mér yfir láttu vaka
þinn engil svo ég sofi rótt
Þín dóttir,
Rannveig Magnúsdóttir.
okkur sextán bamabörnum afa og
ömmu á Selfossi og var það ávallt
mikil gleði okkar elztu bræðra að
fá hann heim frá mikilúðlegu
Þýzkalandinu á sumrin. Miðpunkt-
urinn Selfoss í þá rósrauðu daga, <
ungarnir alltaf í kringum afa og
ömmu, þeim jafnt og ungunum til
gleði og gæfu lífíð á enda.
Með árunum skiptist þessi hópur
í tvennt. Svenni og Siggi móður-
bræður bjuggu áfram á Selfossi
með sín átta börn, átta okkar þurft-
um að slíta okkur þaðan og setjast
að suður í Kópavogi. En í því sveit-
arfélagi skorti okkur reyndar ekki
ævintýrin frekar en fyrir austan.
Þar sem sjónlína var á milli heimila
okkar Nínubarna og Ingubarna var
samgangurinn mikill. í óteljandi _
ævintýraferðum upp í kirkjuholt, í *
kring um voginn eða bara heima í
herbergi naut hugmyndaflug Sigga
sín. Skapaðir vora óteljandi eigin
heimar, ímyndunaraflinu voru eng-
in takmörk sett. Og það var jafnan
Siggi sem leiddi atburðarásina.
Einkum eru gönguferðirnar fyrir
voginn eftirminnilegar. Það var lagt
í’ann með nesti, þýzkan sjónauka í
leðurtösku og höfuðin full af ævin-
týraþrá og hugmyndum. Við áttum
okkur leynileg virki í Öskjuhlíðinni
og sem fyrr gekk Siggi fremstur í
að spinna upp spennandi söguþráð.
Þótt fullorðinsárin hafí beint okkur
á ólíkar brautir þá binda sameigin-
leg ævintýri bernskunnar okkur *
böndum sem enginn rýfur - nema
dauðinn.
Það er okkur huggun harmi gegn
að Siggi er hjá góðum fyrir hand-
an. Enginn fær þó skynjað þá djúpu
sorg sem nú ríkir á Kársnesbraut
33, nema hafa sjálfur misst fram-
burð eða elztabróður í miðju lífs-
hlaupi. Hugur okkar og mömmu er
hjá ykkur, Gunnsi, Ragga, Inga og
Freysteinn, er við kveðjum okkar
góða bróður.
Ari, Kjartan, Auðunn,
Hrafn og Þóra.
SIGURSTEINN
GUNNARSSON
+ Sigursteinn
Gunnarsson
fæddist á Óðinsgötu
14 í Reykjavík hinn
15. júlí 1953. Hann
lést á heimili sínu,
Bragagötu 24 í
Reykjavík, hinn 7.
desember síðastlið-
inn og fór útför
hans fram 15. des-
ember.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Sunnudagsmorguninn 7. desem-
ber bárast okkur þær hörmulegu
fréttir að Steini frændi væri dáinn.
Okkur setti hljóð. Maður í blóma
lífsins. Hve lífíð getur verið hverf-
ult. Sorgin helltist yfír okkur en í
gegn bratust gömlu, góðu minning-
amar.
Það fyrsta sem kom upp í huga
okkar var brosandi andlit Steina.
Steini sem alltaf sá til þess að gítar-
inn og söngbækumar væru með í
för þegar fjölskyldan hittist. Þá er
helst að minnast Jónsmessuhátíð-
anna á Rangárbökkum og þorra-
blótanna. Og ef því varð við komið
var hljómsveitar„græjunum“ komið
fyrir og hljómsveitin steig á svið
með Steina og Sillu fremst í flokki.
Þegar komið var til tannlæknisins
Steina var sama ljúfa viðmótið til
staðar. Og oftar en ekki fór jafn
mikill tími í tannviðgerðir og
myndaskoðun, hvort sem það voru
fjölskyldumyndir eða myndir sem
Steini hafði sjálfur málað. Stórt
skarð er höggvið í fjölskylduna en
minningarnar eiga eftir að lifa í
hjörtum okkar um ald-
ur og ævi.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.) )
Elsku Silla, Sigrún,
Stína, Birgir, Gunnar,
Óli og ijölskyldur. Við
biðjum Guð að styrkja
ykkur í þessari miklu
sorg og reynum að
muna að eftir dimm-
ustu nótt kemur aftur dagur.
Hafdís Alexandersdóttir
og fjölskylda.
Hversu oft höfum við ekki rætt
um tilgang lífsins, vera okkar hér
á jörðu og spáð í það óræða og
ókomna. Svörin við þessum spurn-
ingum hafa sjaldnast legið á lausu.
Höfum við ekki rætt drauma og
táknmál þeirra og möguleika að sjá
í þeim eitthvað sem gæti gefið fyrir-
heit um það sem ekki er komið, en
svo gerist allt án nokkurs fyrir-
boða. Við í vinahópnum þínum höld-
um samt áfarm að leita svara, en
nú við nýjum spurningum. Þú hefur
nú möguleika á að takast á við
þessar spumingar á nýjum vett-
vangi og ert trúiega þegar kominn
með svör við þeim. Hlutverk okkar
hér á jörðinni eru misjöfn sumir
afkasta meira en aðrir, eins og Ric-
hard Bach segir „ef þú ert á lífí
er hlutverki þínu hér á jörðu ekki
lokið“.
Kæri vinur, þín verður sárt sakn-
að, „en í þögulli vináttu verða allar
hugsanir, allar langanir og allar
vonir til, og þeirra er notið í gleði
sem krefst einskis". (Kahlil Gibran.)
Baldur. -