Morgunblaðið - 18.12.1997, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
FINNBOGIÁSGEIR
ÁSGEIRSSON
+ Finnbogi Ás-
geir Ásgeirsson
fæddist í Reykjavík
27. febrúar 1945.
Hann lést 8. desem-
ber siðastliðinn.
Foreldrar _ hans
voru Ásgeir
Bjarnason frá
Húsavík, f. 10. júní
1910, d. 13. apríl
1978, og Rósa Jór-
unn Finnbogadótt-
ir, f. 27. september
1914, d. 28. október
1994. Systkini Finn-
boga eru Bjarni
Benedikt og Sesselja Þórdís.
Finnbogi kvæntist hinn 5.
mars 1966 Eddu Valgarðsdótt-
ur f. 1. desember 1944. Börn
Finnboga og Eddu eru: 1) Elín,
f. 3. júlí 1965, maki Daníel
Guðmundsson, f. 25. október
Margar ljúfar minningar fara um
hugann við andlát og útför Finn-
boga vinar míns. Vinátta okkar nær
allt til Melaskóladaganna fyrir 45
’lrum. Þar hittumst við fyrst í
bekknum hennar Fríðu kennara, 7
ára gamlir, og síðan hefur vinátta
okkar ekki rofnað. Leiðir okkar lágu
saman gegnum gagnfræðaskóla,
báðir vorum við Seltirningar og
bjuggum þar um langt árabil. Jafn-
vel þegar við fórum í sveitina, lent-
um við báðir í Borgarfirði, og hitt-
1966. Börn þeirra:
Tinna, Hildur Edda,
Daníel Guðmundur
og Rósa Jórunn. 2)
Þórarinn, f. 24.
apríl 1968, sambýl-
iskona hans er
Marta Þyri Gunnd-
órsdóttir, f. 26. des-
ember 1968. Sonur
þeirra er Victor.
Dóttir Þórarins er
Sandra Líf. 3) Finn-
bogi Ásgeir, f. 27.
janúar 1979. 4) Val-
garður, f. 15. maí
1981.
Finnbogi starfaði lengst af
hjá Sveini Egilssyni hf og
seinna við eigin rekstur.
Útför Finnboga Ásgeirs fer
fram frá Grafarvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
15.
umst við ýmis tækifæri þau sælu
sumur. Þannig hafa örlögin hagað
því til að við höfum ævinlega verið
nærri hvor öðrum.
Áhugamál okkar fóru saman í
svo mörgu, meðal annars fórum við
bátsferðir út á Skerjafjörð á bát-
kænu sem pabbi lagði okkur til.
Þá var róið inn á Fossvoginn, út í
Akurey og víðar og þótti ekkert
athugavert við þá útgerð ungra
manna. Við fórum í hjólaferðir, og
á unglingsárunum fórum við að
+
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir og amma,
JUDITH JÓNSDÓTTIR
frá Klakksvík í Færeyjum,
til heimilis í Skipholti 26,
verður jarðsungin frá Seljakirkju föstudaginn
19. desember kl. 15.00.
Jón Símon Gunnarsson, Eygló Magnúsdóttir,
Gunnar Stefán Gunnarsson, Kristjana Stefánsdóttir,
Helen Gunnarsdóttir
og barnabörn.

+
Þökkum innilega auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför konu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
ÁLFHEIÐAR KJARTANSDÓTTUR
þýðanda,
Háteigsvegi 42.
Jóhannes Jóhannesson,
Sigrún Guðnadóttir, Ingimar Sigurðsson,
Kjartan Jóhannesson, María Guðmundsdóttir,
Sigurður Jóhannesson, Sóiey Reynisdóttir,
Egill Jóhannesson, Elín María Guðjónsdóttir,
Halla Jóhannesdóttir, Andri Lárusson,
barnabörn og barnabarnabörn.
>
+
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegs eiginmanns míns, föður okkar,
tengdaföður og afa,
MAGNÚSAR TÓMASSONAR
pípulagningameistara,
Skálagerði 13,
Reykjavík.
Sérstakar þakkir til starfsfólks deildar 13B á
Landspítalanum.

Þorbjörg Eiðsdóttir,
Ólafía Magnúsdóttir, Jóhann Geirharðsson,
Eiður Magnússon, Kristín Ólafsdóttir
og barnabörn.
stunda böll saman, fóram í í Þórs-
kaffi og „sveitaböir í Hlégarði og
víðar, sem þá voru í tísku meðal
unga fólksins. Og auðvitað fóram
við í vel heppnaðar útilegur. Heim-
ili Finnboga að Marbakka stóð mér
alltaf opið, og eins var það heima
hjá mér, þar var Finnbogi nánast
eins og heimamaður. Margar góðar
minningar á ég frá Marbakkaheim-
ilinu, sem var glæsilegt menningar-
heimili. Foreldrar Finnboga og
systkini reyndust okkur litlu strák-
unum ávallt vel og gott var til þeirra
að sækja.
Eftir að við stofnuðum fjölskyld-
ur héldust tengslin sem fyrr og fór-
um við saman í ferðalög með börn-
in til Mæjorka og síðar til Tenerife
á Kanaríeyjum og til Flórída. Þrátt
fyrir breytingar á högum okkar
beggja, hélst gott samband okkar
í milli fram á síðasta dag. Andlát
Finnboga vinar míns var mér mikið
áfall svo óvænt sem það var.
Finnbogi var raungóður og
tryggur vinur og félagi, um það
geta margir borið. Hans er saknað
af stórum hópi vina í dag. Líf hans
var eins og margra, ekki eilífur
dans á rósum, hjá honum skiptust
á skin og skúrir.
Ég vil að lokum þakka Finnboga
gengin ár, hann var mér mikill og
tryggur vinur um áratuga skeið.
Eddu, börnunum þeirra, systkinum
og ættingjum sendi ég mínar inni-
iegustu samúðarkveðjur. Guð blessi
minningu Finnboga Ásgeirssonar.
Ásgeir S. Ásgeirsson.
„Sjá, Tíminn, það er fugl, sem
flýgur hratt, hann flýgur máske úr
augsýn þér í kveld!“ (Omar Khayy-
ám.)
Tíminn nemur staðar og hugur-
inn reikar, næstum hálfa öld til
baka, heim á Húsavík. Snáði átti
von á stóram frænda sínum, þó
aðeins ári eldri, í heimsókn sunnan
úr Reykjavík. Það var Bimbi frændi
að koma í sumarheimsókn til afa
síns og ömmu og okkar allra frænd-
systkinanna „heima á Húsavík."
Og seinna fékk svo þessi sami snáði
að fara suður að heimsækja Bimba
frænda sinn í Reykjavík, að upplifa
stórborgina með Tívolí, strætó og
miðbæjarrúntinum á kvöldin. Lífið
fékk nýjan svip. Heimsborgir gerð-
ust ekki stærri né meiri í þá daga
og enginn var meiri heimsborgari
í augum snáða en Bimbi frændi,
sem alla þekkti og allt kunni og
virtist eiga vini í hveiju húsi.
Finnbogi Ásgeir var elskað barn
og allstaðar velkominn, yndi og eft-
irlæti síns stóra frændgarðs, enda
bar þessi glæsilegi drengur með sér
lífsgleði, góðvild og hlýju hvar sem
hann kom. Þessir eiginleikar voru
veganesti hans út í lífið og starfið;
alúð og hressilegt viðmót og um-
fram allt góðvild í allra garð.
Það er þannig sem við munum
Bimba frænda okkar og minnumst
hans nú á kveðjustund. Ofanrituð
persnesk Ijóðlína frá 11. öld, úr
Rubáiyát eftir Khayyám er sígild
ábending um hverfulleika lífsins og
mikilvægi þess að við fjarlægjumst
ekki og gleymum, heldur ræktum
tryggð og vina- og ættarbönd, því
hratt flýgur stund.
Við getum líka verið þess minnug
að í hinum harða heimi eru gleði
og góðvild ekki alltaf goldin að
jöfnu. Þar verða oft þeir sem ríkast
hafa að gefa einnig þeir sem mest
þurfa að gjalda. Um hlutskipti gef-
endanna orti Davíð Stefánsson:
„Fáir njóta eldanna, sem fyrstir
kveikja þá.“ Það er með sorg og
söknuði sem við kveðjum nú elskað-
an og góðan dreng, sem nú er far-
inn í sína hinstu ferð heim til afa
og ömmu.
Bjarni Sigtryggsson.
+ Halldór Krist-
inn Jónsson
fæddist í Sand-
gerði 12. ágúst
1913. Hann lést á
hjúkrunarheimil-
inu Skjóli 8. des-
ember síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Guðný Vil-
hjálmsdóttir og
Jón Árnason.
Hinn 26. apríl
1941 kvæntist
Halldór Ingunni
Elíasdóttur, f. 27.9.
1914, d 2.9. 1961.
Börn þeirra eru: 1) Kolbrún,
f. 28.10. 1941, gift Guðmundi
R. Jónssyni, og eiga þau fjögur
börn: Inga Dóra, f. 24.12.1960,
gift Snorra Torfasyni, þau
eiga þrjú börn, Elías f. 14.2.
1964, kvæntur Óldu Rós Ólafs-
dóttir, þau eiga þijú börn, Jón
í dag kveð ég tengdaföður minn
Halldór Kristin Jónsson, eða Dóra
eins og hann var gjarnan kallaður,
sem að lokinni langri og stundum
stormasamri baráttu hefur lagt í
hinstu ferð. Mér var ekki alveg
rótt þegar ég í fyrsta skipti fylgdi
minni tilvonandi eiginkonu í sunnu-
dagskaffi til Dóra og hans konu
Línu, en sá óróleiki hvarf eins og
dögg fyrir sólu þegar hann tók
þétt í hönd mína og bauð mig vel-
kominn í Skjólið (Sörlaskjól 68).
Við Dóri áttum ágætlega skap
saman og gátum rætt dægurmálin
fram og til baka, viðrað ólíkar
skoðanir og skilið sáttir þó okkur
greindi á. Umfram allt annað fann
ég frá fyrstu kynnum fyrir hlýju
viðmóti, ákveðni í skoðunum og
festu. Skapgerð sem var mótuð af
erfiðri lífsbaráttu í bernsku, mikilli
vinnu og miklu mótlæti.
Uppvaxtarár Halldórs liðu suður
á Stafnnesi þar sem hann lagði
einstæðri móður sinni lið um leið
og hann gat vettlingi valdið. Fyrir
honum lá að fara til sjós og tengd-
ist hann sjósókn óijúfandi böndum,
fyrst sem háseti og síðar bátsmað-
ur á síðutogurum og seinni árin
sem afgreiðslumaður við Reykja-
víkurhöfn. Öll sín störf vann hann
af dugnaði og eljusemi og dró ekki
af sér, til marks um það sleppti
hann ekki úr siglingu með afla tii
Englands öll stríðsárin. Lífið fór
ekki alltaf mjúkum höndum um
Halldór, einkasonur og eiginkona
hans féllu fyrir krabbameini með
aðeins tveggja ára millibili og
móðir hans lést einnig um svipað
leyti. Það var hans gæfa að kynn-
ast síðar eftirlifandi eiginkonu
sinni Gíslínu Þóru Jónsdóttur sem
einnig hafði misst maka sinn.
Halldór var sífellt að, dyttaði
að húsinu og ræktaði garðinn af
kostgæfni og þótti undrun sæta
hve vel hann náði gróðri á strik
við erfið skilyrði í særoki og seltu
við Sörlaskjól. Sumarhús smíðaði
hann í einingum í bílskúrnum við
Sörlaskjólið og reisti síðar í sumar-
húsabyggð við Þingvallavatn. Þar
undi Dóri hag sínum vel, hlúði að
gróðrinum og dyttaði að húsinu
eftir því sem þurfti, sem fyrr báru
öll verk hans vitni vandvirkni og
natni. Dóri og Lína áttu góð ár
saman, ár sem einkenndust af sam-
stöðu og gagnkvæmri virðingu.
Snemma árs 1990 varð Dóri fyrir
slysi og í framhaldi af því ágerð-
ust einkenni Alzheimer sjúkdóms-
ins, sem áður hafði orðið vart, svo
mjög að að lokinni sjúkrahúsvist
var honum fundið pláss á hjúkrun-
arheimili austur að Kumbaravogi.
í apríl 1993 flutti hann á Skjól við
Kleppsveg þar sem hann bjó til
dauðadags.
Að lokinni vegferð vil ég þakka
honum samfylgdina og óska hon-
Þór, f. 15.11. 1968,
í sambúð með Kol-
brúnu Sigurðar-
dóttur, þau eiga
eitt barn, Hafdís
Mjöll, f. 6.2. 1974,
í sambúð með Ró-
berti Ericssyni,
Hafdís á dóttur. 2)
Elías, f. 25.5. 1946,
d. 13.10. 1959. 3)
Guðný, f. 13.2.
1956, gift Guð-
brandi Kristni
Jónassyni, þau eiga
tvö börn: Ingunni,
f. 9.7. 1978 og Jón-
as Kristin, f. 20.8. 1982.
Halldór kvæntist seinni
konu sinni Gíslínu Þóru Jóns-
dóttur 14.2. 1966.
Útför Halldórs fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
um góðrar heimkomu til löngu
horfinna ástvina. Aðstandendum
öllum votta ég samúð mína.
Guðbrandur Jónasson.
Nú er hann kæri Halldór minn
búinn að fá frið, eftir löng ár án
samskipta við umheiminn.
Þau móðir mín giftust fyrir rúm-
um þijátíu árum, og var ánægju-
legt að hafa Halldór í fjölskyld-
unni. Halldór var harðduglegur
maður sem féll aldrei verk úr
hendi, og var sífellt að dytta að
hlutunum. Minnisstætt er hvernig
hann með eljusemi ræktaði upp
fallegan garð við húsið þeirra við
Sörlaskjól, en því hafði ávallt verið
haldið fram að ekki væri hægt að
rækta tré svona nálægt sjónum.
Halldór byggði skemmtilegan sum-
arbústað við Þingvallavatn sem
einnig státaði af fallegum garði,
og þar undi hann sér vel.
Þau bjuggu allan sinn búskap
við Sörlaskjól, þar til Halldór fór
á hjúkrunarheimili vegna Alzheim-
ersjúkdóms.
Ég þakka Halldóri samfylgdina
og bið Guð að vernda hann.
Auðbjörg Helgadóttir.
Elsku afi, þá er komið að kveðju-
stundinni sem við vissum að væri
ekki langt undan eftir þín löngu
og ströngu veikindi. Það er okkar
vissa að þér líði vel á þeim stað
þar sem þú ert núna og það áttu
svo sannarlega skilið. Við eigum
eftir að sakna þín afi og munum
minnast þín sem mjög vandaðs og
handlagins manns. Gaman þótti
okkur að koma í bílskúrinn og sjá
það sem þú varst að sýsla við
hveiju sinni og þá var nú blái
Opelinn yfirleitt ekki langt undan.
Mest þótti okkur gaman að sjá
hversu bílnum var vel við haldið
og var hann alltaf eins og nýr. Það
var líka óskrifuð regla að ef nýr
bíll kom í fjölskylduna þá var farið
strax með hann til þín og þú athug-
aðir hvort hann væri ekki í góðu
lagi. Með þessum fáu orðum viljum
við kveðja þig afi okkar og munum
við geymar minningar um þig í
hjörtum okkar. Elsku amma Lína,
Kolla og Guðný, megi góður guð
styrkja ykkur í sorginni. Hugur
okkar er hjá ykkur.
Sá sem eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnamir
honum yfir.
(Hannes Pétursson)
Inga Dóra, Elías, Jón Þór,
Hafdís, Ingunn og Jónas.
HALLDÓR KRISTINN
JÓNSSON