Morgunblaðið - 18.12.1997, Blaðsíða 58

58 FIMMTUDAGUR 18. DESEMBER 1997
AÐSENDAR GREINAR
MORGUNBLAÐIÐ
Drottningar-
hunang er matur
í GREIN hér í Morgunblaðinu
fjallar Ólafur Sigurðsson um oftrú
, á mátt vítamína og hugsanlega of-
skammta af þeim. Ég get tekið
undir flest það sem Olafur segir;
ekki hvað síst efasemdir hans um
hollustu verksmiðjuframleiddra
vítamína sem bætt eru ólífrænum
extröktum. Ég verð þó að gera at-
hugasemd við það að hann kýs að
nefna drottningarhunang í sömu
andrá og slíkar vítamíntöflur enda
hunang eins óskylt dauðri verk-
smiðjuvöru og hugsast getur.
Hunang og drottningarhunang eru
algeng fæða á borðum fólks víða
um heim og sú staðreynd að
drottningarhunang hefur í dag
hlotið sess sem eitt besta fáanlega
fæðubótarefnið er einfaldlega að
þakka einstakri hollustu þess og
samsetningu. Lýsi hélt lífinu í
mörgu íslensku bami hér áður
fyrr og á flestum heimilum þar
sem aðgangur var að sjávarfangi
var lýsið unnið og nýtt. í dag
kaupa íslenskar mæður kald-
hreinsað lýsi í næstu kjörbúð en
engum dettur í hug að efa hollustu
þess eða leggja það að jöfnu við
dauðar D-vítamín pillur í dós.
Býflugan framleiðir mun minna
af drottningarhunangi og því verð-
ur aldrei hægt að reka
stóriðnað í kringum
það, líkt og gert er í
pilluframleiðslu. Það er
framleitt í náttúrunni
sjálfri á lífrænan hátt
og verður aldrei neitt
líkt og verksmiðjuvara.
Hvað mönmrni gengur
því til að bera það sam-
an við slíka fram-
leiðslu, því verður hver
að svara fyrir sig. En
af einhverjum ástæð-
um hefur Ólafur Sig-
urðsson nú um nokk-
urra ára skeið kosið að
reka heilaga krossferð
gegn afurðum býflugnabúsins.
Hann telur og hefur verið óspar á
þá skoðun sína bæði í fjölmiðlum
og víðar að þar sé á ferð fín fæða
fyrir flugur en ekki
menn. Varla þarf þá að
draga í efa að með
sömu röksemdafærslu
telji Ólafur óhollt að
drekka mjólk enda hún
framleidd fyrir kálfa
en ekki böm. Kálið
ættu kanínur einar að
leggja sér til munns og
þannig mætti lengi
telja um flestar afurðir
náttúrunnar sem við
nýtum. Undarlegt að
fordómar manna gegn
skordýrum skulu vera
svo djúpstæðir að þeir
átti sig ekki á að heil-
brigð og skynsamleg nýting nátt-
úrunnar er af hinu góða.
Ólafur er næringarráðgjafi og
varar fólk óspart við notkun afurða
býflugnabúsins en ég veit dæmi
þess að hann hefur ráðlagt skjól-
stæðingum sínum að borða kom-
fleks til morgunverðar. Ólafur er
með greininni í Morgunblaðinu
orðinn tvísaga því kornflögumar
em sprengdar við það hátt hitastig
að engin næringarefni lifa það af.
Þær em vítamínbættar eftir á með
extröktum til að vinna upp tapið.
Hann gerir einnig að umtalsefni
Það hljómar hálfhjá-
kátlega í mínum
eyrum, segir Ragnar
Þjóðólfsson, þegar
menn hafa stórar
áhyggjur af notkun
náttúruefna.
auglýsingaskmmið í kringum hin
„svoköUuðu fæðubótarefni“. En
hefur hann velt fyrir sér og undr-
ast hann ekkert auglýsinga-
skmmið í kringum lyfjaiðnaðinn?
Veit Ólafur ekki að miUjörðum er
árlega veitt í auglýsingar af hálfu
lyfjarisanna, þar með taldar gjafir
sem gefnar era þeim sem ætla
megi að geti haft áhrif á eftirspum
eftir lyfjunum? Til sölu og mark-
aðssetningar á hollustuefnum fer
aldrei nema örlítáð brot af því,
enda fjárhagur þeirra sem nýta
efni náttúmnnar mun lakari en
lyfjaiðnaðarins. Menn geta ekki
tryggt sér einkarétt á framleiðslu
sinni og em því í stöðugri sam-
keppni hver við annan. Víða háttar
einnig þannig tíl að menn geta
auðveldlega ræktað lækningajurtir
eða rekið eigin býflugnabú.
íslendingar geta gengið inn í
hvaða lyfjaverslun sem er og sótt
þangað án lyfseðUs „lyf‘ sem em
samsett úr efnum sem valda ótal
aukaverkunum og ofnæmisvið-
brögðum. Við þessu er varað á um-
búðum en að öðm leyti ekkert
fylgst með hverjir kaupa. Ávana-
bindandi efni, í litlum mæli að vísu,
er að finna í mörgum verkjalyfjum
en þekkt er ofnotkun margra á
slíkum lyfjum. Það hljómar því
alltaf hálfþjákátlega í mínum eyr-
um þegar menn hafa stórar
áhyggjur af notkun manna á nátt-
úraefhum en þykir sjálfsagt að
menn noti óspart það sem hlotið
hefiir hinn opinbera stimpU „lyf“.
Ég fagna því þó að fleiri em nú
famir að taka undir áróður þann
sem ég er búinn að reka ámm
saman fyrir því að menn nýti sér
lífræn náttúmefni tíl fæðubótar
frekar en verksmiðjuframleiddar
töflur. Líkaminn brýtur niður fæð-
una og nýtir hana á náttúmlegan
hátt og það skilar alltaf meiri ár-
angri. Ólífræn efni er erfiðara fyr-
ir líkamann að melta og sum era
einfaldlega ómeltanleg. Nærtæk
dæmi um það em rotvarnarefnin
sem farið er að nota í æ ríkara
mæli í matvælum og skordýraeitur
sem smýgur inn í grænmeti.
Höfundur er dhugamaður um
sjálfslækningar og náttúruefni.
Ragnar
Þjóðólfsson
4
i
1
i
i
I
c
í
i
i
i
i
i
í
i
í
i
i
i
i
i