Morgunblaðið - 15.01.1998, Blaðsíða 48

48 FIMMTUDAGUR 15. JANÚAR 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý-
hug við andlát og útför ástkærs sambýlis-
manns míns, föður okkar, afa og langafa,
SKARPHÉÐINS VETURLIÐASONAR,
BólstaðartiKð 40.
Elfsa Jónsdóttir og dætur,
Gunnar H. BKddal Skarphéðinsson,
Skarphéðinn Skarphéðinsson,
bamaböm og barnabamaböm.
+
Innilegar þakkirfærum við öllum, sem sýndu okkur hlýhug vegna andláts
og útfarar
BRYNHILDAR STEFÁNSDÓTTUR.
Magnús Bjamason og fjölskylda,
Birkihlíð í Reykholtsdal.
+
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð við andlát og útför
RANNVEIGAR SIGURÐARDÓTTUR
frá ísafirði,
Dalbraut 27,
Reykjavfk.
Sérstakar þakkir til starfsfólks Dalbrautar 27.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ragnar Jóhannsson.
+
Þökkum innilega samúð og hlýhug við andlát
og útför ástkærrar móður okkar, tengda-
móður, ömmu og langömmu,
LAUFEYJAR TRYGGVADÓTTUR
frá Meyjarhóli,
dvalarheimilinu Hlfð,
Akureyri.
Sérstakar þakkir færum við starfsfólki á dval-
arheimilinu Hlíð fyrir frábæra og hlýja ummönnun.
Brynjar Skarphéðinsson, Guðlaug Hermannsdóttir,
Birkir Skarphéðinsson, Marfa Einarsdóttir,
Krístján Skarphéðinsson, Marta Þórðardóttir,
böm okkar og barnabörn.
+
Innilegar þakkir til allra, sem sýndu okkur
samúð, vináttu og hlýhug við andlát og út-
för ástkærrar eiginkonu minnar, móður
okkar, tengdamóður, ömmu, tengdadóttur
og systur,
ELSU KRISTÍNAR JÓNSDÓTTUR,
Norðurvangi 29,
Hafnarfirði.
Baldvin Hermannsson,
Guðrún Heiður Baldvinsdóttir, Mats Stríd,
Laufey Baldvinsdóttir, Auðunn Helgi Stfgsson,
Baldvin Þór Baldvinsson, Edda Sif Sigurðardóttir,
Andrí Örvar Baldvinsson, Linda Marfa Þórólfsdóttir,
barnaböm, tengdamóðir og systkini.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel M gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569 1115) og í tölvu-
pósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eru ritvinnslukerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við eina örk, A-
4, miðað við meðallínubil og hæfilega linulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða Ijóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfimdar eru beðnir að hafa skfrnamöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.
+Jónas Bjömsson
fæddist í Reykja-
vík 29. janúar 1958.
Hann lést á Spáni
28. september síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Nes-
kirkju 29. október.
Ó, þá náð að eiga Jesú
einkavin í hverri þraut.
Ó, þá heill að halla mega
höfði sínu’í Drottins skaut
Ó, það slys því hnossi’ að
hafiia,
hvflíkt fár á þinni braut,
ef þú blindur vilt ei varpa
von og sorg í Drottins skaut
(MJoch.)
Skiljum við lífið og tilgang þess
hér á jörð? Nei, við skiljum það ekki,
því að þá mundum við ekki haga okk-
ur eins og við gerum. Við erum í
kapphlaupi við allt og ekkert og svo
gerist það að klippt er á lífsstrenginn
einn dapran veðurdag, það er kallað
á þig til starfa á nýju tilvemstigi.
Þannig var það með vin minn, Jónas
Bjömsson, sem hrifinn var á brott í
hörmulegu slysi suður á Spáni. í
blóma lífsins var hann kallaður frá
konu og ungum bömum sínum, for-
eldrnrn, systmrn og stórum vinahópi.
Svo miskunnarlaust finnst okkur
óréttlætið vera að maður í blóma
lífsins, sem átti svo mikla framtíðar-
drauma og bjartar vonir
til bama sinna, láti lífið,
en dauðinn kemur alltaf
áóvart.
Það munaði ekki
miklu að við vinfrnir
hyrfum saman inn í ei-
lífðina því aðfaranótt 28.
september var ég skor-
inn upp upp á líf og
dauða, og þegar ég
komst til meðvitundar
fékk ég þessa hörmu-
legu frétt að hann hefði
dáið 28. september.
Enginn má undan líta.
Þetta var blákaldur
sannleikvu- og öll eigum við það sam-
eiginlegt að kallið komi, mín trú er
sú að Jónas Bjömsson hafi verið það
þroskaður að nýtt starf hafi beðið
hans en minningin lifir á meðal okk-
ar um sérstaka persónu sem hann
var.
Ég kynntist Jónasi fyrir sex áram
og fannst mér framkoma hans og
persónuleiki allur hrífandi enda var
frá byrjun til enda mikil vinátta á
milli okkar. Við voram það nánir ná-
grannar og leituðum hvor til annars
og ég því miklu meira enda klaufi við
ýmiskonar lagfæringar, og alltaf var
sama svarið hjá Jónasi; ekkert mál
við, reddum þessu bara. Að mínu
mati var hann mikið Ijúfmenni, það
var sama hvenær maður hitti hann,
alltaf var hann glaður og síbrosandi,
engin spuming er um það að hann
var mikill listamaður og hafði náð
langt á sínu sviði.
Eg gleymi aldrei jólunum 1996.
Þannig er að ég er fæddur á að-
fangadag og varð þann dag sextugur
og höfðum við opið hús frá kl. 9-15.
I miðri veislu heyram við allt í einu
að verið er að spila afmælissönginn
úti í garði er Jónas var kominn með
hóp af ungu fólki í kringum sig og
það var ekki bara einu sinni tekið
heldur þrisvar sinnum. Þama var
hann í essinu sínu og á eftir fylgdi
stór og mikill blómvöndur. Nú er
sárt saknað vinar í stað. Sannleikur-
inn er sá að hann átti fáa sina líka,
það var mannbætandi að hafa kynnst
Jónasi Bjömssyni. Nú þegar leiðir
hafa skilist um stund tel ég að Jónas
hafi verið með betri vinum mínum
þrátt fyrir stutt kynni. Megi hann
eiga góðar stundir í nýjum heim-
kynnum á því tilverustigi sem við fá-
um ekkert að vita um.
Kæra Svava, böm, foreldrar og
systur, ég votta ykkur dýpstu samúð
mína, megi almáttugur góður Guð
styrlqa ykkur í sorg ykkar en minn-
ingin lifir um ástríkan eiginmann,
föður, son og bróður.
Lyfti mér langt í hæð
lukkunnar hjól,
hátt yfir stund og stað,
stjðmur og sól,
hljómi samt harpan mín:
Hærra, minn Guð, til þín,
hærra til þtn.
(MJoch.)
Guð blessi minningu Jónasar
Bjömssonar.
Auðunn Hafnfjörð Jónsson.
JÓNAS
BJÖRNSSON
INGA LÁRA
MA TTHÍASDÓTTIR
+Inga Lára Matthíasdóttir
fæddist á Patreksfirði 20. júní
1926. Hún lést á Droplaugarstöð-
um mánudaginn 5. janúar síðast-
liðinn og fór útför hennar fram í
Fossvogskapellu 12. janúar.
I annað sinn á þrem vikum
tilkynnir Ema vinkona mín mér
andlát systur sinnar. Hinn 16.
desember sl. andaðist systirin
Áslaug og hinn 5. janúar Inga Lára.
Báðar höfðu þær átt við langvarandi
veikindi að stríða og er þvi
tregablandinn léttir af lausn þeirra
M veikindunum. En hugljúfar
minningar æskuáranna á Patró ylja
okkur alla tíð. Þau sterku tengsl sem
þá mynduðust rofnuðu aldrei.
Við Elínborg systir mín og þær
systur, Lára, Asta og Eraa, áttum
svo margt sameiginlegt. Þar á meðal
var söngurinn. Ég minnist
kvöldanna í „Ingólfshúsi“ er við
fóram til bróður míns og mágkonu
og sungum með þeim. Oftar en ekki
var Lára einsöngvarinn. Hún söng
dásamlega enda elskaði hún söng,
það var unaðslegur tími: „Við lékum
okkur saman að legg og skel, blítt
var vor og bjart um fjöll og dal“, eins
og segir i dægurlagatexta hins
kunna Jenna Jóns frá Patró í hans
„Æskudraumi“. Svona var lífið þá
þegar vinir komu saman til að syngja
saman á kvöldin sér til afþreyingar
og þætti kannski skrítið háttemi nú
á tímum.
Fjölskyldur okkar bjuggu við
kröpp kjör og þröngan húsakost og
bömin vora mörg. En við fundum
aldrei til þess, ætíð var nóg rými
fyrir gesti og gangandi. Bamæska
okkar var því tími gleði og hamingju
þar sem maður var manns gaman.
Þannig vora þeir hnútar hnýttir sem
ekki röknuðu í tímans rás þrátt fyrir
að samverastundunum okkar Lára
fækkaði á fullorðinsárum. í gegnum
öll árin hittumst við þó reglulega, þá
var glens og gaman enda margt
skemmtilegt rifjað upp.
Lifið fór ekki alltaf mjúkum
höndum um Láru. Hún varð fyrir
ágjöf eins og aðrir en stærsta áfallið
varð þegar hún missti einkason sinn
á besta aldri. Sú lífsreynsla varð
henni þungbær og átti sinn stóra
þátt í heilsubresti hennar. En það
birti af og til og sólin skein. Hennar
gæfuspor var að hún fékk vinnu hjá
Sjálfsbjörg og þar kynntist hún
sínum góða manni, Páli
Finnbogasyni. Þau áttu mörg góð ár
saman. Fallegt heimili þeirra bar
vitni um að Lára var fyrirmyndar
húsmóðir. Með Páli naut hún svo
margs sem hún áður hafði farið á
mis við. Einkum vora það ferðalög,
bæði utan lands og innan, sem veittu
henni gleði. Veiðiferðir vora
áhugamál Páls og hann deildi þeim
með Lára sem hafði ómælda ánægju
af. Páll reyndist henni stoð og stytta
þegar veikindi Lára fóra að ágerast
á nýjan leik. Hann sýndi henni mikla
nærgætni og alúð og hjúkraði henni
sem best hann gat uns dvöl á
hjúkrunarheimili varð óumflýjanleg.
Ég þakka fyrir að hafa átt vináttu
Lára og votta Páli, systkinum Lára
og öðrum ástvinum samúð mína. Guð
blessi minningu Ingu Láru
Matthíasdóttur.
Elsa H. Þórarinsdóttir.
LILJA HALLDORS-
DÓTTIR STEINSEN
+ Li(ja Halldórsdóttir Stein-
sen fæddist f Reykjavik 15.
janúar 1923. Hún lést á Héraðs-
sjúkrahúsinu á Blönduósi 29.
september sfðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Blöndu-
óskirkju 4. október.
Elsku Lilja mín hefði orðið 75 ára
í dag, 15. janúar, en hún lést 29.
Crfisdrvkkjur
GRPt-inn
Síml 555-4477_
september sl. í dag hverfur hugur
minn aftur til þess tíma er ég hitti
hana fyrst. Það var í febrúar 1995.
Ég kom norður á Blönduós með Eg-
gerti syni hennar sem tilvonandi
tengdadóttir, og mér var því svolítið
órótt innanbijósts. En þessi óróleiki
var ástæðulaus. Þegar hún opnaði
dymar á heimili sínu á Flúðabakk-
anum og ég hvarf í faðminn hennar,
var eins og ég hefði alltaf þekkt
hana. Þessi fíngerða, lágvaxna kona
hafði einhvem stærsta faðm sem ég
hef fundið. Hlýjan og væntumþykj-
an streymdi frá þessum faðmi.
Allt til þess dags er hún lést um-
vafði hún mig er við hittumst. Okkur
kom ákaflega vel saman og margt
var spjallað og mikið hlegið. Oft
gistum við Eggert hjá henni í litlu
íbúðinni og þar var hlýtt og gott að
vera. Þar leið Lilju líka vel, innan
um vini og kunningja, og þetta fal-
lega og góða samfélag eldri borgara
á Flúðabakka var henni mikils virði.
Kæmi hún suður var yfirleitt stopp-
ið stutt, hún vildi drífa sig heim.
Eitt var það í fari Lilju sem ég tók
strax eftir. Hún sá ávallt björtu og
góðu hliðamar á lífinu, þrátt fyrir
erfiða æsku og unglingsár. Og fátt
var skemmtilegra en að sitja með
henni og hlusta á hana rifja upp
gamla daga úr Ólafsvík og sumrin
vestur í Hringsdal. Þessir staðir
stóðu mjög nærri hjarta hennar. Og
hún ljómaði alltaf af gleði er við
ræddum um þessi ár, þama hafði
henni liðið einna best á yngri árum.
Gaman hefði verið að fara með henni
vestur í Hringsdal, eins og við höfð-
um ákveðið, en sú ferð verður farin á
öðrum stað og tíma.
Margt gæti ég sagt enn um Lilju
mína, en það geymi ég með sjálfri
mér. Þó vil ég þakka yndislegri
konu fyrir yndisleg kynni. Þau vora
kannski ekki löng en mér ákaflega
dýrmæt. Hún reyndist mér sem
besta móðir og ekki síður tók hún
bömunum mínum og þeirra fjöl-
skyldum. Ég þakka elsku vinunni
minni fyrir það. Tími samveru okk-
ar hér var ekki langur en ég held að
við höfum notað hann vel. Ég kveð
að sinni, við 'hittumst síðar. Lilju
færi ég mínar bestu þakkir fyrir
allt. Guð fylgi henni.
Kveðja,
Rúna.