Morgunblaðið - 07.02.1998, Blaðsíða 52

Morgunblaðið - 07.02.1998, Blaðsíða 52
52 LAUGARDAGUR 7. FEBRÚAR 1998 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ RAGNHEIÐUR JÓHANNA ÓLAFSDÓTTIR + Ragnheiður Jó- hanna Ólafsdóttir fæddist í Otradal í Amarfirði hinn 28. október 1915. Hún lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur 26. janú- ar síðastliðinn. For- eldrar hennar voru Ingibjörg Friðriks- dóttir Bríkssonar frá Litla Galtardal, f. 13. desember 1888, _d. 17. júní 1920, og Ólafur Guðmundsson Guð- mundssonar Jónsson- ar bónda í Tungu- múla, f. 1882. d. 1922. Hálfsystir Ragnheiðar sammæðra var Frið- rikka Guðný, f. 4. desember 1913, d. 28. maí 1993, albræður Frið- rik, f. 2. september 1918, d. 23. september 1983, og Ingibjöm, f. 6. júní 1920, d. 12. desember 1987. Hinn 8. september 1930 eign- aðist Ragnheiður dótturina Hall- fríði Helgu, faðir hennar var Dagbjartur Guðbrandsson, f. 5. september 1911, d. 31. janúar 1932, hún er gift Guðjóni Ólafs- syni, f. 23. september 1922, og eiga þau einn son og á Helga þrjú börn frá fyrra hjónabandi. Hinn 11. maí 1939 giftist Ragn- heiður Björgvini Guð- jónssyni, f. 26. desem- ber 1910. Böm þeirra em 1) Hörður, f. 25. júní 1940, kvæntur Guðbjörgu Hjörleifs- dóttur, eiga þau tvö böm. 2) Guðbjörg, f. 7. febrúar 1945, gift Magnúsi H. Sigurðssyni, f. 23. júlí 1942, eiga þau þrjú böra og á Magnús tvo syni frá fyrra hjónabandi. 3) Ingi- björg Edda, f. 20. mars 1947, gift- ist Gísla Sveinssyni, f. 15. janúar 1943, d. 16. maí 1970, þau eignuð- ust tvær dætur. 4) Katrín Jónína, f. 4. ágúst 1954. Hún á einn son. Utför Ragnheiðar fer fram frá Þorlákskirkju í dag og hefst at- höfnin klukkan 14. Það var ferðahugur í eldri borg- urum í Þorlákshöfn hinn 22. janúar, þegar haldið var til höfuðborgarinn- ar að skoða söfn og merkisstaði. Ragna var uppábúin eins og alltaf þegar hún fór á mannamót og það sópaði að henni eins og vanalega. En þama var hún að kveðja. Hún veiktist hastarlega í ferðinni og lést á Sjúrahúsi Reykjavíkur á fjórða degi. Tengdamóðir mín, Ragnheiður, eða Ragna eins og við kölluðum hana missti komung foreldra sína. Hún var fimm ára gömul er móðir hennar lést, þá yngsta bamið ný- fætt og ári síðar lést faðir hennar. Eftir stóðu fjögur systkini munað- arlaus. Á þessum árum var fátt um opinberan stuðning og því flestum bömum komið fyrir hjá vandalaus- um. Það var undravert að heyra Rögnu segja frá þessu tímabili æv- innar og þar hefur persóna hennar mótast. Mjög ung urðu böm á þessum tíma að vinna, ekki síst munaðar- laus böm svo þau yrðu minni baggi á heimilinu. Ekki fór Ragna var- hluta af þeirri stöðu sinni. Skóla- ganga var í lagmarki þrátt íyrir hæfileika og þrá hennar til mennt- unar og víst er að kennari hennar leitaði eftir að hún fengi tækifæri til náms. Oft fundum við fyrir því í frá- sögnum hennar frá þessum tíma hve sár foreldramissirinn var og skortur á móður- og föðurást og umhyggju. Efalaust hafa staðið að Rögnu sterkir vestfirskir stofnar, hún lét ekki bugast, hún vissi hvað hún vildi og lét ekki bjóða sér hvað sem var. Slíkt kom greinilega fram í frásögn- um hennar og þeirra systkina. Ung eignaðist hún sitt fyrsta bam, Helgu Dagbjartsdóttur, en faðir hennar dmkknaði þegar Helga var tveggja ára. Þá vom þau komin til Reykjavíkur. Lífsbaráttan varð áfram erfið. Ragna réðst í vist til herra Jóns Helgasonar, biskups, og fór hún oft fógrum orðum um þau hjón, þar sagðist hún hafa lært margt, enda eftirsóknarvert að komast á slíkt heimili á þessum tíma. Ragna bætti stöðugt við starfs- reynslu sína, vann um tíma á Hótel Akureyri, sem hún taldi góðan skóla. Einnig heillaði sveitin. Vorið 1937 réðst hún í kaupavinnu austur í Eystri-Garðsauka í Hvolhreppi. Þar steig hún gæfuspor. 27 ára glæsilegur piltur, Björgvin frá Brekkum þar í sveit, hitti 22 ára fallegu kaupakonuna og síðan hafa vegir þeirra legið saman í 60 ár. Þau Ragna og Björgvin giftu sig í Vestmannaeyjum á lokadaginn 11. maí 1939 og hófu fyrst í stað bú- skap á Brekkum en fluttu að Duf- þaksholti í Hvolhreppi 1945 og hófu búskap. Búið var ekki ýkja stórt, svo Björgvin fór oftast á vetrarver- tíð, fyrst til Vestmannaeyja, og síð- ar til Þorlákshafnar. Til heimilis hjá þeim var Guðbjörg, móðir Björgvins, sem þá var fyrir nokkm orðin ekkja. Hún aðstoðaði vel við bamauppeldið og þeim Rögnu samdi vel og vom vinkonur. Ragna tók strax virkan þátt í félagsmálum í Hvolhreppi, bæði í söng og starf- semi kvenfélagsins Einingar. Ekki lét hún fjarlægðina að Stórólfshvoli hefta för á ýmiss konar fundi og æf- ingar, en þriggja km gangur var hvora leið og veður misjöfn eins og gengur. Árið 1959 urðu kaflaskipti í lífi fjölskyldunnar þegar ákveðið var að hætta búskap og flytja til Þorláks- hafnar, sem þá var í örri uppbygg- ingu og mikla vinnu að fá eins og Björgvin hafði þegar kynnst. Ragna vann þá ýmis störf sem til féllu utan heimilis, bæði í mötuneytum og í fiskvinnu, en Björgvin var netamað- ur. Þau byggðu sér hús á Egils- braut 22. Ragna hafði yndi af handavinnu ýmiss konar og var mikilvirk á því sviði þegar tími vannst til frá annarri vinnu, heimilið bar allt vott um þá tilhneigð hennar og myndarskap. Hún bar mikla virðingu fyrir öllu þjóðlegu eins og íslenska þjóðbúningnum og kom sér upp öllu því sem tilheyrir íslenska kvenbúningnum í dag og lét ekki þar við sitja, því hún saumaði einnig upphlut á dætur og bamadætur sín- ar. Þau hjónin nutu íslenskrar nátt- úru og báru virðingu fyrir henni. Þau ferðuðust talsvert eða eins og aðstæður leyfðu, fyrst á hestum og síðar á bílnum sínum og fóru víða um landið. I Þorlákshöfn undu þau sér vel og í hinu unga samfélagi lét Ragna ekki sitt eftir liggja og starfaði í flestu því sem til framfara mátti telja. Hún var formaður slysa- varnadeildarinnar Mannbjargar um árabil. Þá starfaði hún lengi í söngfélaginu og naut þess vel. Hún var heiðurfélagi í báðum þessum félögum. Þegar komið var að starfslokum á vinnumarkaði var henni falið hugleikið verkefni er hún varð formaður kirkjubygging- amefndar Þorlákskirkju. Þess starfs naut hún og verkin tala. Hún bar mikia virðingu fyrir Þorláks- kirkju og í dag fer útför hennar fram þaðan. Við söknum hennar sárt en þökkum fyrir hvað við fengum að njóta hennar lengi. Þegar litið er yfir lífshlaup Rögnu kemur í hug orðtakið „hver er sinnar gæfu- smiður", slíkt á við um hana er hún stóð af sér brotsjói æsku- og ung- lingsáranna, markmið hennar náð- ist, að gefa fjölskyldunni ástúð sína alla og þá var hjálpsemi henn- ar í garð þeirra sem þurftu við bmgðið. Björgvin minn, þið fenguð að vera saman í 60 ár, þinn söknuður er mikill, en minningamar em góð- ar frá langri ævi og þær þarf að varðveita, seinna kemur að endur- fundum. Ég þakka þér, Ragna mín, fyrir alla þá vinsemd, hjálpsemi og hlýju sem þú hefur sýnt mér og mínum. Guð blessi minningu þína. Magnús. Ég hugsa um mynd þína þjartkæra móðir og höndina mildu, sem tár strauk af kinn. Það yljar á göngu um ófamar slóðir, þó yfir sé harmþrungið rökkur um sinn. Ljósið er slokknað á lífskerti þínu, þú leiddir mig örugg á framtíðarbraut. Hlýja þín vakir í hjartanu mínu, frá hamingjudögum, er fyrrum ég naut. Minningarþösið á Iífsvegi mínum lýsir upp sorghúmið, kyrrlátt og hjjótt Höfði nú drúpi’ ég hjá dánarbeð þínum, þú Drottni sért falin, ég býð góða nótt (Hörður Björgvinsson.) Bömin þín, Helga, Hörður, Guðbjörg, Ingibjörg og Jónína. Elsku amma mín. Mig langar til að minnast þín með nokkrum orðum þar sem þú hefur nú kvatt þennan heim og haldið af stað til nýrra heimkynna. Þú varst alltaf svo glæsileg og falleg, fallegasta kona sem ég hef kynnst. Þegar ég kom til þín á spítalann þar sem þú lást fár- veik í rúminu þínu varstu eins og prinsessa. Svo falleg, eins og þú alltaf varst. Það er svo margt sem streymir í gegnum hugann þegar hugsað er til baka. Minningin um yndislega ömmu sem átti til óendanlega hjartagæsku og blíðu handa öllum bamabömunum sínum er svo sterk. Mínar fyrstu minningar um þig, amma mín, á ég frá því að þú komst í heimsókn að Birtingaholti og dvaldir í nokkra daga og saumaðir upphlut á mig með öllu tilheyrandi. Ekki áttir þú í erfiðleikum með að leysa það verk vel úr hendi, enda þótt stelpurófan hafi nú stundum verið óþekk við að máta. Eitt er víst að ekki var þetta fyrsti búningurinn né sá síðasti sem þú saumaðir um ævina. Snilli þín í saumaskap var ótrúleg, allir kjólarnir, vestin og jakkamir sem þú saumaðir bám vott um smekkvísi þína og myndar- skap á þessu sviði. Þessa iðju stund- aðir þú með dugnaði þínum allt til síðasta dags. Þú varst alltaf boðin og búin til að hjálpa öðram, en það að þú þægir hjálp frá öðram var allt annað mál. Hjálpsemi þín og örlæti gagnvart öðram var engu lík. Þó að þú hefðir ekki mörg orð um erfiða æsku þína og uppvaxtarár, þá komu skilaboð þín til mín skýrt í ljós, og nú þegar ég er fullorðin, þá skil ég ennþá betur hvað þú varst að fara. Það að eiga foreldra og fjöl- skyldu sem manni þykir vænt um, er það dýrmætasta í lífinu. Mér er kært að minnast allra þeirra ára sem við komum öll saman, afmælis- daginn hans afa, annan í jólum. Þar vorað þið afi höfuð fjölskyldunnar umvafin bömum, bamabörnum og barnabarnabömunum ykkar. Ekki var amalegt veisiuborðið hjá þér, amma mín, þar sem heitt súkkulaði með rjóma útí, hálfmánar og gyð- ingakökur skipuðu fastan sess. Enginn fór burtu svangur úr heim- sóknum frá ykkur afa, hvort sem maður gerði boð á undan sér eða ekki. I október síðastliðnum fóram við saman fjórar mæðgumar í mynda- töku, allar á þjóðbúningum, þú í skautbúningnum þínum, og litla Guðbjörg mín í upphlutnum sem þú saumaðir á mig fyrir 22 áram. Þar varst þú tvímælalaust glæsilegust okkar allra. Þú naust þess að vera fín í tauinu og hafa þig vel til, og er það ekki síst vegna þess að ekki fékkstu þess notið sem barn. Elsku amma mín. Það er ósk að nú líði þér vel, komin í faðm for- eldra þinna. Komin til þeirra sem þú misstir sem lítil stúlka. Elsku afi minn. Ég bið þess að hin styrka hönd sem öllu stjórnar megi styrkja þig og styðja í sorg- inni. Mundu að þú ert ekki einn. Megi minningin um þig, elsku amma mín, lifa um ókomin ár. Guð geymi sálu þína. Þú fagra blómið blóma sem blómstrar jörðu á þú fegurst rósin rósa sem reynist vera oss hjá. í garði þeim sem gengur þú ergjamanþigaðsjá. Pú fagra rósin rósa, sem reyndist vera oss hjá. (E.S.) Þín dótturdóttir, María Magmísdóttir. Elsku amma mín. Það er svo erfitt að sætta sig við að þú sért farin frá okkur. Margar minningar hafa komið upp í hugann síðustu daga, og vil ég þakka þér fyrir allar góðu stundimar sem við höfum átt saman í gegnum árin og fyrir alla fallegu hlutina sem þú gerðir sjálf og gafst mér. Einmitt það að þeir vora gerðir af þínum höndum gerir þá svo sérstaka fyrir mig og verður þeirra gætt vel um ókomin ár. Ég geymi minninguna um þig vandlega í hjarta mínu og kveð þig, amma mín, með versum úr sálmi Valdimars Briem: Margs er að minnast, margt er hér að þakka. Guði sé iof fyrir bðna tíð. Margs er að minnast, margs er að sakna. Guð þerri tregatárin stiíð. Far þú í friði, friður Guðs þig blessi, hafðu þökk fyrir allt og allt. Gekkst þú með Guði, Guð þér nú fylgi, hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt (V. Briem.) Elsku afi minn, ég bið Guð um að styrkja þig í sorginni. Þín Ragna Björg. Elsku besta amma mín. Mér var bragðið þegar pabbi hringdi til mín og sagði mér að þú lægir alvarlega veika á Borgarspít- alanum í Reykjavík. Það átti ekki við þig að liggja kyrr uppi í rúmi. Þú varst dugnaðarforkur. Mánu- daginn 26. janúar sl. fékk ég þær sorglegu fréttir að þú værir dáin. Eg sakna þín sárt, en ég er mikið lánsöm að hafa átt ömmu eins og þig í næstum 19 ár. Það var alltaf svo gott að koma í heimsókn til ykkar afa í Þorláks- höfn. Andrúmsloftið á fallega heim- ilinu ykkar var svo notalegt. Þið afi vorað alltaf eins og nýgift, þó að þið hafið verið gift í 59 ár. Þið funduð nefnilega það besta, þið funduð hvort annað. Það var í september sl. sem ég sá þig síðast. Ég var á leið til Banda- ríkjanna og kom við á Selvogsbraut- inni hjá ykkur að kveðja. Mér datt ekki í hug að það væri í síðasta sinn sem ég faðmaði þig, elsku amma mín. En mér finnst gott að við kvöddumst vel. Þú varst dugleg að senda mér bréf. Að eiga þau, er dýrmætur sjóður, sem ekld verður metinn til fjár. Síðasta bréfið kom frá þér að- eins tíu dögum áður en þú kvaddir þennan heim. Elsku afi minn, ég veit að það er erfitt að kveðja eins yndislega konu og hún amma var. En alltaf kemur sá tími að kveðja þarf jafnvel þá sem manni þykir vænst um og elsk- ar mest. Amma fer aldrei langt frá okkur, hún verður alltaf með okkur. Elsku amma mín, ég bið Guð að geyma þig. Mig langar að þakka þér fyrir allt sem þú hefur gefið mér af hjarta þér. Þín einlæg, Ragna Guðný. Hún elsku langamma mín er dáin. Hún var svo frísk í afmælinu hans langafa míns annan jóladag að mér kom ekki til hugar að hún myndi þurfa að dveljast sína síðustu ævi- daga á Borgarspítalanum. Það var mjög sárt þegar hún dó en henni líður eflaust miklu betur hjá Guði. Ég heimsótti hana á Borgarspítal- ann einum degi áður en hún dó, hún svaf bara og svaf. Ég spurði mömmu, Nínu og ömmu hvort hún myndi vakna einhvem tíma aftur og Nína sagði mér að hún myndi vakna í himnaríki. Hún var svo góð og indæl að það er sárt að vita að hún er dáin. Nú er langamma komin inn í himnaríki og orðin engill og hún mun taka á móti okkur með hlýhug og ástúð þegar við deyjum. Ég samdi þetta handa henni: Himnaríki er góður staður, Guð er líka góður maður. Englar guðs eru yfir þér. Minning þín verður ávallt í huga mér. Nú líður þér miklu betur eins vel og verið getur. Heimili þitt er nú Himnasetur. Sál þína Guð til mikils metur. Þín Stefanía. í dag fylgjum við vinir Ragnheið- ar Jóhönnu Ólafsdóttur henni síð- asta spölinn og þökkum fyrir kynn- in af þessari heiðurskonu. Skilafrestur minning- argreina EIGI minningargrein að birtast á útfarardegi (eða í sunnudagsblaði ef útför er á mánudegi), er skilafrestur sem hér segir: í sunnudags- og þriðjudagsblað þarf grein að berast fyrir hádegi á fóstudag. í miðviku- dags-, fimmtudags-, föstudags- og laugardagsblað þarf greinin að ber- ast fyrir hádegi tveimur virkum dögum fyrir birtingardag. Berist grein eftir að skilafrestur er útranninn eða eftir að útför hefur farið fram, er ekki unnt að lofa ákveðnum birtingardegi. + Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlý- hug við andlát og útför eiginmanns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og langafa, ÞORSTEINS ÞÓRARINSSONAR járnsmiður. Sérstakar þakkir til starfólks á hjúkrunarheimi- linu Barmahlíð. Hallfríður Guðmundsdóttir, Þórarinn Þorsteinsson, Þórunn Játvarðardóttir, Steinunn Þorsteinsdóttir, Valdimar Jónsson, Sigvaldi Þorsteinsson, Kristín Mogensen, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.